Level up...

Alweer bijna 7,5 jaar geleden, op 8 mei 2012, werd ik voor het eerst geopereerd. Ik had wat pech met het Supplementary Motor Area Syndrom dat op de operatie volgde. In de jaren erna ging het lang goed, zonder medicijnen, groei of problemen. In 2014 volgde een status epilepticus waarna ik anti-epileptica moest nemen. Weer een lange tijd ging het goed, maar op een gegeven moment was er groei te zien op de controle MRI. Het was minimale groei, maar al die kleine beetjes bij elkaar hopen toch op. Het gaat nog steeds heel erg goed met me en dat is precies de reden waarom ik verdere behandeling (alle mogelijkheden liggen nog open) tegen gehouden heb. Wat wel veranderd is, en wat de zaak ook verandert, is dat ik sinds 12 november 2018 regelmatig een aanval krijg.  

Dat is natuurlijk geen goede zaak en ook was er bij de laatste controle opnieuw groei te zien. Alles bij elkaar heeft me doen besluiten om eens goed navraag te doen over de volgende stap in het proces, een tweede operatie. Ik had bij de laatste controle een lijst met vragen opgesteld die de neurochirurg heeft beantwoord en met zijn antwoorden heeft hij mij er van kunnen overtuigen, dat het goed is om voor een tweede operatie te gaan. 

Een heel lastig besluit. Ik ben sowieso al niet erg goed in het nemen van beslissingen en als het dan ook nog over je leven gaat, maakt dat het nog lastiger. Voor mij voelt het als Russische roulette. Het gaat zo goed en een operatie is altijd een risico. Wat als..... 

Nou heb ik al heel lang geleden van een lieve vriendin geleerd, dat je sommige woorden beter kunt vermijden. 'Als' is er één van en 'dan' hoort daarbij. Daarnaast zijn er: maar, nooit en altijd. Misschien vergeet ik er wel één, maar je begrijpt het wel denk ik. Een gouden tip, want daardoor heb ik het besluit genomen een relatie aan te gaan met D. En wat ben ik ontzettend blij met die beslissing. Al die woorden en een aantal misplaatste overtuigingen zaten mijn gevoel in de weg. Het gevoel dat ik de stap moest nemen om met D. verder te gaan.

En terwijl ik dat zo schrijf, vind ik mijn keuze om te opereren opeens weer heel eng, want mijn gevoel heeft juist heel lang 'NEE' geroepen. Het besluit om te opereren is een verstandelijke geweest. Want hoe lang kun je niets doen en blijft het goed gaan? Hoeveel geluk kun je hebben? Ik beschouw mezelf als een zondagskind, maar toch. Dus toch het besluit genomen. De tijd is er nu rijp voor. Omdat D. en ik in september onze vakantie gepland hadden, heeft de neurochirurg voorgesteld om in oktober te opereren.
Ik wil niets overhaast doen, dus ik doe het stap voor stap en dan is een operatie de eerstvolgende stap. Daarna kijken we wel weer verder. Stapje voor stapje is mijn motto.

Tijdens onze vakantie werd ik getrakteerd op een nachtelijke aanval om vrijdag de 13e mee in te luiden. En nu kreeg ik afgelopen nacht alweer een aanval. De tiende alweer sinds november vorig jaar. En nu ben ik er heel blij mee dat er operatie gepland staat. Je zou haast gaan denken dat het Universum het zo georkestreerd heeft om ervoor te zorgen dat ik er naar uitkijk, in plaats van er tegenop.

Vanzelfsprekend vind ik het ontzettend spannend. Het is niet de minste operatie natuurlijk. Ik vind het dan ook best bijzonder dat ik op vrijdag 4 oktober geopereerd word en dat ik op 7 oktober, in de ochtend een controle MRI heb, en dat ik, als alles goed is, daarna waarschijnlijk alweer naar huis mag. 

Tijdens de vakantie heb ik genoten van de vakantie, maar nu we weer terug zijn, staat alles toch wel in het teken van de voorbereiding op de operatie. De eerste keer heb ik het niet zo heel bewust meegemaakt, toen moest de tumor er gewoon uit en ik weet niet alles meer uit die periode. Nu maak ik het veel bewuster mee, dat is ook meteen de pest in de voorbereiding. Ik maak me dan toch ook wel zorgen af en toe, vooral ook of de spanning wel ga trekken. Daarom heb ik een soort mantra voor mezelf gemaakt om me door die spanning heen te helpen: 'in het moment, waarnemen, toelaten en ontspannen.' En ervoor, tijdens en gewoon altijd: ademen. Ik hoop maar dat ik het niet vergeet en het ook echt doe.

Omdat het ziekenhuisbezoek maar kort is, wilde ik het eerst niet eens delen. Ik wil er niet teveel aandacht op vestigen. Maar omdat ik niet alleen ben en we bij de eerste operatie, juist door het te delen, ook enorm veel steun hebben mogen ontvangen, deel ik het toch. Want ziek ben je niet alleen, maar ook herstellen doe je niet alleen. Daar kunnen zowel D. als ik alle steun en hulp bij gebruiken.

Sensatierealisatie...

Alweer 10 jaar geleden heb ik, tijdens een 10-daagse Vipassana retraite, geleerd om te zitten met sensaties (gewaarwordingen), maar recent kreeg ik er pas echt inzicht in. Dat gebeurde door de sensatie van kippenvel, sinds de film 'Uno momento dado' hier in huis ook wel bekend als 'vellenkip'.

Het is een sensatie die me regelmatig overkomt. Tijdens dit nummer bij het concert van Fia bijvoorbeeld en ook regelmatig tijdens het mediteren. En als vanzelfsprekend als ik het koud heb.

Wat ik al wel wist maar wat ik nu ook zo duidelijk ervaren heb, is dat het niet de sensaties zelf zijn die iets opwekken, maar de gedachten over de sensatie.

Zo heb ik bij de kippenvel door mooie muziek of tijdens de meditatie er niet zo'n uitgesproken mening over. Dan is het gewoon een sensatie die er is. Anders is het als ik kippenvel ervaar door kou. Dat roept verzet bij me op, dan wil ik er vanaf. Heel logisch ook want je lijf geeft een signaal dat je het koud hebt en probeert je, door de haren rechtop te zetten, warm te houden. Er is dus blijkbaar verschil in kippenvel, terwijl het om dezelfde sensatie gaat.

Ik vind dat een mooie ontdekking en ik ben nieuwsgierig of ik ook de kippenvel door kou er gewoon kan laten zijn. De komende week kan ik daar niet zo mee oefenen, want het beloofd een warme week te worden, maar het wordt ook vast en zeker weer een keer wat frisser.

Zegevieren...

Afgelopen week was een bijzondere week voor mij, want ik had veel meer activiteiten in mijn agenda staan dan ik normaal gesproken gewend ben. Het was voor mij daarom een spannend vooruitzicht, want zou het niet teveel zijn? In het kader van mindfulness én uit mijn comfort zone stappen zou het ook een hele goede oefening zijn, dus ik besloot daarom de dingen één voor één op te pakken en zoveel mogelijk bij de activiteit te blijven van dat moment en tussendoor zoveel mogelijk rust te pakken. Huishoudelijke taken hadden deze week even geen prioriteit. Dat hebben ze sowieso niet, maar deze week al helemaal niet. Alleen voor het eten zorgen was belangrijk.

Wat enorm hielp, was dat het allemaal leuke activiteiten waren waar ik erg naar uitkeek. Dan levert het ook energie op in plaats van dat het alleen energie kost.

In het kort zag de week er als volgt uit: een werkdag in Amsterdam en erna een kort bezoek aan vriendin om iets af te geven. Een werkdag thuis. Een vrije dag met twee afspraken. Een werkdag thuis met 's avonds een afscheidsetentje van een collega in Amsterdam. Een vrije dag met een lunchafspraak. En als afsluiter van de volle week op zaterdagavond een concert van Fia in De Duif in Amsterdam. Prachtige teksten op dito muziek over thema's die mij veel bezig houden. Wat een geweldige sfeer en wat ben ik blij dat ik er bij was!

Ik sluit af met een stukje tekst uit één van haar nummers:

'There is nothing to do, just be.'

  

Inzichten...

Een inzicht is een bijzonder fenomeen. Iemand kan je iets honderd keer vertellen en dan nog landt het niet. Maar als het dan als vanzelf bij je aankomt, dan komt het ook binnen, dan beklijft het. Je kunt een persoonlijk inzicht krijgen, iets wat meer over jezelf vertelt, maar er zijn ook meer algemene inzichten, die meer over het leven in het algemeen gaan. Deze indeling verzin ik net zelf, geen idee of dat op waarheid berust, het is gebaseerd om mijn eigen inzicht.

Precies een maand geleden, op 10 maart jl., ontving ik de laatste videoles binnen de Zelfliefde Bootcamp van Alice Bekelaar. Het afronden van de training werd niet afgesloten met een diploma, want zelfliefde, daar ben je nooit klaar mee. Ik blijf eeuwige student aan de Academie van het Leven en wat zijn de lessen talrijk. 

Al een aantal jaren schrijf ik mijn inzichten op. Soms lees ik ze weer eens na. Nooit komen ze weer zo binnen als die eerste keer.

In de uitloop van de training Zelfliefde kreeg ik ook weer een paar inzichten. Twee ervan wil ik hier delen.

Het eerste inzicht is een pijnlijke die tot mij kwam in een droom. De realisatie kwam toen ik wakker was en me de droom herinnerde: 

Ik leef niet, maar ik doe mijn best om niet dood te gaan. 

Écht leven is een kunst. Ik ken niet zo heel veel voorbeelden van mensen die écht leven, maar als er iemand was die dat in mijn ogen deed, was dat Ramses Shaffy. 

Maar wat is dat dan, écht leven. 'Leven' wordt onder andere beschreven als 'De periode tussen je geboorte en je dood'. Dat klinkt zo niet heel erg spannend, eerder leeg. Die periode kun je op allerlei manieren invullen. In die zin leef ik ook, maar écht leven gaat in mijn ogen veel meer over voelen en over in verbinding staan met jezelf en daarmee ook met anderen. Hier is in de training Zelfliefde ook de nadruk op gelegd. Voelen zonder oordeel, maar er wel naar luisteren. Vandaag hoorde ik er ook een prachtige podcast over. Dat is dus een voortdurende huiswerkopdracht.

Het tweede inzicht is een meer algemeen inzicht in hoe het leven, in mijn ogen, werkt.

Tijdens slapeloze uren lag ik te mijmeren over wetenschap en het maken van keuzes en toen realiseerde ik me opeens: 

DÉ WAARHEID bestaat niet.

In de eerste zes jaar van ons leven worden we geprogrammeerd door ouders, broers/zussen, vrienden, leerkrachten, buren enz., enz. We groeien allemaal op in andere omstandigheden, dus we krijgen allemaal een ander programma van overtuigingen mee. Dat is de basis voor onze persoonlijke waarheid. Gedurende het leven doe je dan ervaringen op die ook weer opgeslagen worden en invloed uitoefenen op hoe je naar de wereld kijkt. Zelfs als je in hetzelfde gezin bent opgegroeid, dan nog kunnen de ervaringen verschillen. 

Vraag maar eens aan ooggetuigen om eenzelfde situatie te beschrijven. Allemaal zien ze iets anders, vallen andere dingen op, afhankelijk van de bril die ze hebben meegekregen, zie ook deze TedTalk.

In gebarentaal hebben sommige woorden zelfs een ander handgebaar afhankelijk van waar je bent opgegroeid. Denk er maar eens over na wat de vorm van een huis is voor jou en vergelijk dat maar eens met de vorm van een huis van iemand uit een andere cultuur. Dat puntdak dat voor ons zo karakterestiek lijkt, is dat voor een ander helemaal niet.

In die zin zijn we dus allemaal uniek. Het enige wat we in mijn ogen kunnen doen, is niet elkaar te overtuigen van het eigen gelijk, maar om elkaar te proberen te begrijpen.

Een goed begin...

Dit nieuwe jaar is goed begonnen. Ik voel me goed, zowel fysiek als mentaal. Ik merk dat ik vaker gewoon blij ben, niet ergens om, maar gewoon omdat ik het ben. Wat een heerlijk gevoel! Ik lach ook meer, echt lachen, hardop. Het lijkt erop dat mijn inspanning vruchten begint af te werpen. 

En natuurlijk is er ook nog steeds werk aan de winkel. Ik ben nooit uitgeleerd. Gelukkig, want ik houd ervan. Vorig jaar heb ik al over zelfliefde verteld en ik heb er al eens een korte workshop van een paar uur over gevolgd. Dit jaar pak ik het wat grondiger aan en volg ik 'De Zelfliefde Bootcamp' van Alice Bekelaar. Het is een 7 weekse online training die op 20 januari jl. van start is gegaan*.  

Het is helemaal in mijn straatje. Elke week krijgen we nieuwe opdrachten, aan de hand van kernverlangens en ontwikkelfasen, om mee aan de slag te gaan. De training bevat veel zelfreflectie, bewustzijn en bewustwording. Ik vind het heerlijk om mee bezig te zijn. Tegelijkertijd oefen ik in ontspannen en loslaten, want ik wil natuurlijk ook wel weer heel erg veel. Want ik doe daarnaast ook mee aan een gratis 4 weekse online workshop van Deepak Chopra 'Healing the whole self', waarvan komende week de laatste week in gaat. En dan heb ik ook nog een gratis 4 weekse online workshop in het vooruitzicht: 'The biology and contagiousness of Kindness' van Dr. David Hamilton. 
Het doet me allemaal heel erg veel goed, maar ik mag wel in de gaten houden dat ik mezelf niet voorbij loop.

Dus ook de tijd en de ruimte nemen voor mezelf. Dat gaat me gelukkig ook steeds beter af en het hoort natuurlijk ook bij zelfliefde.

Wat opschudding was er ook nog, want in de nacht van 19 op 20 januari had ik opnieuw een epileptische aanval. Dit keer geen ambulances en gedoe, maar gewoon rustig thuis gebleven en er weer van bijkomen. Dat ging weer een stukje beter dan de vorige keer. Dat deze aanval zo dicht op de vorige zat, had ik mogelijk aan mezelf te danken, omdat ik wellicht iets te snel terug gegaan was in mijn medicijndosis.  Bij de laatste aanval hoorde een verhoging van de dosis. Dat het rotzooi is, merkte ik aan de bijwerkingen die ik ondervond. Ik had daarom contact opgenomen met de neuroloog, omdat ik niet zoveel medicijnen wil slikken. Als het dan moet, dan liefst zo weinig mogelijk. In het contact met de neuroloog had ik om advies gevraagd over het afbouwen van de medicijnen, maar omdat de neuroloog daar niet achter staat, heb ik dat uiteindelijk niet gekregen. Toen heb ik in overleg met D. besloten om terug te gaan naar de dosis die ik gewend was. Toen ik net was begonnen met de medicijnen, eind april 2014, was ik ook eenzelfde stap terug gegaan in het gebruik en dat had ik nu ook aangehouden. Wellicht dat ik het destijds nog niet zo lang slikte als dat ik het nu deed. Afbouwen moet heel voorzichtig, omdat het anders meer aanvallen kan uitlokken. Oeps... 

Ik mocht een keuze maken, voor mijn gevoel tussen twee kwaden: aanvallen of medicijnen. Dan toch voor medicijnen gekozen, voor dit moment. Het is allemaal weer goed afgelopen en ik heb weer wat geleerd.

We gaan weer vrolijk verder, want het heeft mijn humeur gelukkig niet negatief beïnvloed. 

*Mede mogelijk gemaakt door Present Amsterdam.

Zijn...

Het laatste onderwerp dat aan bod komt in mijn jaarprogramma ‘Vreugdevol leven’ is ‘de vreugde van zijn’ en dat komt de laatste tijd op allerlei momenten terug in mijn leven. Ik las onder andere een artikel over ‘niets doen’ in Psychologie Magazine. 

 ‘Niets doen’ is voor mij het synoniem van ‘zijn’ en in mijn ogen de kern van waar het in het leven om gaat. In een workshop van Juno Burger, waar ik eind november aan deelnam, is het de kern van de methode. Door nier vanuit reactie en/of verzet aanwezig te zijn bij alles wat zich in het leven voordoet en dat ook te doorvoelen, sta je meer open voor en in verbinding met alles om je heen en ervaar je meer flow.

‘Niets doen’  is niets nieuws, maar al eeuwenoud. ‘Wu Wei’ is een grondstelling in het Taoïsme dat een begrip inhoudt van weten wanneer wel actief op te treden en wanneer niet te handelen. De letterlijke betekenis van wu wei luidt: ‘niet doen’. Wei wu wei, handelen door niet te handelen, kan men interpreteren door het ‘niet handelen tegen de aard der dingen in’ of ‘het handelen zonder gehechtheid aan het resultaat’. Het is het 'streven' naar een evenwichtige situatie en zodoende, zacht en onmerkbaar, in harmonie te raken met het zelf, anderen en de omgeving. 

Waar het aan de ene kant als een levenskunst wordt gezien, wordt aan de andere kant ‘niets doen’ ook wel in een negatief daglicht gezet en soms vertaald als ‘luiheid’. In de bijbel is het zelfs een van de hoofdzonden en wordt er veelvuldig, op een negatieve manier, naar verwezen. Nu nog kennen we de uitdrukking ‘Ledigheid is des duivels oorkussen’. 

Anselm Grün zegt er in het boekje 'Het geheim van de weg' het volgende over

‘De mens is voortdurend op weg. Wie wandelt, verandert. Op ons levenspad zijn we altijd in beweging. We mogen niet blijven staan om uit te rusten van wat we bereikt hebben.

Veel mensen durven niet te stoppen, stil te blijven staan en stil te worden. Ze zijn bang dat hun innerlijke chaos boven komt. Ze zouden ook kunnen zien dat ze niet trouw zijn aan zichzelf, dat ze hun innerlijke stem voorbij leven.’

Niets doen en laten zijn wat er is, kan in die zin ook louterend werken.

Het is dus maar net hoe je het bekijkt. 

Marathon...

En zomaar ineens verschijnt daar het moment om alleen maar te zijn. Het is alleen niet zo vreugdevol als ik gehoopt had. 

Na ruim 4,5 jaar aanvalsvrij te zijn geweest, kreeg ik afgelopen nacht een nieuwe aanval. Heel fijn dat ik in mijn bed lig, want dan kan ik me niet bezeren. Mijn lieve D. wordt er gelukkig wakker van en denkt eerst nog dat ik wild lig te dromen, maar hij komt er al snel achter dat er wat anders aan de hand is. D. is inmiddels ervaren en hij blijft heel kalm. Hij weet mij goed uit de aanval te krijgen, zonder hulp van medicijnen. 

Ik heb er niets van mee gekregen. Ik lag lekker te slapen en opeens zie ik D. aan mijn kant van het bed op de grond zitten en hij stelt mij vragen en probeert de situatie zo goed mogelijk in te schatten om de volgende stap te kunnen bepalen. 

De situatie is best grappig als je het nuchter bekijkt. D. legt mij uit wat er volgens hem aan de hand is en ik ontken dat er iets is, want ik voel me prima. Hij geeft argumenten en laat het me zelfs zien, maar ik zie het niet en blijf ontkennen. Uiteindelijk besluit hij dat hij met me naar de eerste hulp wil. Omdat het niet goed lukt om mij in beweging te krijgen, het werkt toch allemaal wat minder goed dan ik hem wil doen geloven, belt hij de ambulancedienst die er heel snel waren. Zij doen een eerste onderzoek en besluiten dan, in samenspraak met D. en mij, om mij naar het VU medisch centrum te brengen omdat ik daar onder behandeling ben en al mijn medische informatie daar beschikbaar is. De ambulancemedewerkers, Marco en Anneke, zijn fantastisch en geven de zorg over mijn welzijn over aan de medewerkers op de eerste hulp van het VU.

Als ik daar uiteindelijk op een bed in een kamer lig, merk ik pas, dat ik daar toch niet voor niets lig en dat D., natuurlijk, helemaal gelijk had. 

En dan kan ik niets anders dan 'zijn'. Er valt niets te doen en ik mag bij alles wat zich in mij voordoet aanwezig zijn. Niet helemaal wat ikzelf voor ogen had, maar wel een goede oefening.

Een paar gaatjes in mijn aderen rijker en na het mij ondertussen welbekende neurologische onderzoek, mag ik na een paar uur weer naar huis. 

Alles is goed bevonden: 

- glucose, check!

- bloeddruk en saturatie, check!

- elektrolyten, check!

- etc., check!

Een epileptische aanval kun je vergelijken met het onvoorbereid lopen van een marathon. Ik ben dus een soort Wim Hof. Ben benieuwd wanneer mijn 'prestaties' in het Guinness Book of Records worden bijgeschreven...

D. en ik kunnen er gelukkig alweer om lachen. Het zal wel weer even duren voor het vertrouwen weer helemaal terug is, maar inmiddels zijn we ook dat gewend.

De vreugde van zijn...

En daar heeft november zich alweer aangekondigd, het jaar vliegt voorbij.

De afgelopen maand, die in het teken van compassie stond, ging me goed af. Vooral voor bekenden voel ik al regelmatig compassie. Soms duurt het even en heeft het blijkbaar wat tijd nodig voor ik het ervaar, maar dan is het er ook zomaar. Ook dit blijft een onderwerp in ontwikkeling, maar ik zie bij mezelf dat ik zelfs voor voor mij onbekenden al compassie kan voelen.

Ook voor mezelf voel ik meer compassie, ik ben al veel milder naar mezelf en ik ervaar zowaar al waardering voor mezelf! Jeej!

Deze maand staat in het teken van 'zijn'... Ik doe veel, maar nu even niet, het is tijd voor 'zijn'. Hoe dat me afgaat hoor je volgende keer weer!

Compassie; de natuurlijke uiting van een vreugdevol hart...

Houden van de ander begint bij het volledig houden van jezelf. Ik gaf dat vorige keer al aan. Ik heb gemerkt dat ik het makkelijker vind om te houden van de mensen die dicht bij me staan. Dat ik nog niet houd van die dingen in mezelf die ik minder waardeer en die me, als ik die in een ander bespeur, het gevoel geven dat die persoon verder van me af staat. 

'De ander' kan me nog steeds heel veel leren over mezelf. Over een ander ben ik vaak minder kritisch dan over mezelf en ik weet een ander ook veelal van advies te voorzien die meestal ook op mezelf van toepassing zijn. Misschien kan ik mijn eigen adviezen eens opvolgen en in mijn achterhoofd houden dat we allemaal één zijn.

Het lijkt er dan ook op dat ik nog niet klaar ben voor de volgende stap: compassie. Toch voel ik wel al een enkele keer compassie voor een ander. Het een volgt het ander ook niet op. Ik ga dan ook stap voor stap verder op mijn weg en dan kom ik er zeker.

De vreugde van liefhebben...

Vorige keer zei ik al dat ik er een hele kluif aan zou hebben, aan de zelfliefde. En dat is gebleken. Je mag ook oppassen met wat je zegt, net als met wat je denkt, want voor je er erg in hebt, kom je dat tegen in je leven. Ik heb nog niet het genoegen gehad om liefde voor mezelf in volle overgave te kunnen voelen. Dus ook dit blijft 'work in progress'. 

Heb de afgelopen tijd heel veel inspirerende informatie ontvangen, vooral online. Ik heb gratis en voor niets een Heal Summit kunnen volgen van Hay House, waar ik erg veel aan gehad heb. Niet aan de orde gekomen tijdens de Summit, maar wel mooi en interessant vond ik onderstaande lezing.

De komende tijd blijf ik nog actief met de zelfliefde, omdat dat zo ontzettend belangrijk is voor mijn welzijn. 

Daarnaast ga ik aan de slag met het nieuwe thema, het liefhebben van de ander. Waarbij ik die delen van mijzelf, die ik misschien niet zo mooi vind, en die je dan ook vaak terugziet in een ander, ook mag leren liefhebben. 

Alles en iedereen heeft recht op liefde.