Gelijkmoedigheid en actie...

"Het is de kunst om #gelijkmoedig te blijven vooral als het tegenzit. Als alles meezit, is er geen kunst aan..."

quote van mijzelf op twitter op 18 maart jl.

Bovenstaand inzicht had ik in de week van 16 maart, omdat ik mij toen minder lekker voelde. Als gevolg daarvan was ik mijn positieve, krachtige 'zelf' kwijt en ik kon mijn strohalm niet goed vinden.

Dat ik nog minder goed sliep dan normaal en de wat zorgelijke belastingberichten hielpen ook niet echt mee bij het zoeken.

Totdat ik op de vrijdag voor het eerst in 2015 weer een stuk gestept heb. Opeens had ik hem weer, mijn strohalm. Waar dat nou precies mee te maken heeft? Het zouden de endorfinen  kunnen zijn, die bij het spelesporten vrijkomen of het doel wat ik mezelf gesteld heb, waardoor ik weer richting heb. Geen idee, maakt ook helemaal niet uit. Wat ik fijn vind, en D. ook, is dat mijn lichtje weer schijnt. De wereld ziet er dan veel zonniger uit, ook al regent het, en ik voel me veel krachtiger en onbezorgder.

De Bergentocht dus. 

Net als vorig jaar, zal ik op 28 juni een stuk gaan steppen om geld in te zamelen voor de Stichting STOPhersentumoren.nl om onderzoek naar deze kankersoort mogelijk te maken. Er gaat zo weinig onderzoeksgeld naar toe dat dit soort evenementen hard nodig is. Dus help mij helpen en doneer en/of deel mijn actiepagina.

En ik zou mezelf niet zijn, als ik niet weer een nieuwe uitdaging aanga. 

Vorig jaar was ik het al van plan, maar toen heb ik door omstandigheden dat plan moeten terugdraaien, maar dit jaar ga ik toch écht voor de 25km! 

Ik vind dat zo leuk om te doen en heb er zoveel zin in, dat ik mijzelf af en toe terug moet fluiten om ook mijn rust in de gaten te houden en mezelf niet voorbij te lopen. Gelukkig heb ik daarbij ook hulp van mijn hoofd- en hartsponsor, D.. 

De eerste stappen zijn gezet, de eerste trainingen zijn al achter de rug en ik heb leefstijlcoach, Janneke Veenstra van Tabula Rasa Coaching opnieuw bereid gevonden om mij bij te staan in mijn training. Zij heeft mij 2 jaar geleden, bij de eerste steptocht waar ik aan meedeed, ook gecoacht. 

Ik heb er heel veel zin in en ik hoop dat iedereen die dit leest, mij wil helpen om geld in te zamelen voor STOPhersentumoren, zodat er voor mij, en zoveel anderen, zicht is op een toekomst zonder kanker. 

Help mij helpen door hier te doneren. Heel veel dank! 

'Ik worstel en kom boven...' (bijdrage aan #kommaarop)

"Agnes Swart ‏@Dagnespresso  3 mrt.

Wat is jouw allerallerbeste eigenschap en hoe zet je die in? Blog mee met #kommaarop"

Het grappige is, dat ik die betreffende eigenschap juist niet altijd inzet. Hoe vaak ik wel niet de handdoek in de ring heb gegooid bij een nieuwe activiteit, is niet te tellen. Dan vond ik weer iets nieuws leuks om te doen en dan begon ik enthousiast en vol plannen aan een nieuw project en vervolgens zakte dat enthousiasme weer in en naderhand liggen er dan alleen nog herinneringen van door ons huis verspreid. Met heel veel dingen ben ik er niet zo goed in.

Maar als het dan op het leven zelf aankomt, dan weet ik mezelf op één of andere manier toch op te peppen en bij elkaar te rapen en de mijzelf voorgehouden strohalm te grijpen, zodat ik weer verder kan. Eerst dacht ik dat het een nieuwe eigenschap was om positief ingesteld te zijn en elke keer weer een lichtpuntje te vinden en door te gaan, maar op dit moment terugkijkend op mijn leven is dat wat ik elke keer opnieuw weer heb weten te doen. 

Doorzettingsvermogen heet dat geloof ik...

Nou zijn die momenten in mijn leven ook niet echt de dingen waar ik enthousiast van werd of word, alhoewel het levensproject wat zich het meest recent in mijn leven heeft geïntroduceerd, "hoe overleef ik mijn hersentumor", (het lijkt zo wel een puberboek), op een gekke manier me heel veel kracht geeft.

Dat is ook niet gek want de inzet is ook nogal groot. Ik ben nog lang niet bereid om mijn leven op te geven. Iedereen moet op een gegeven moment het leven loslaten, maar daarvoor wil ik toch echt heel veel ouder zijn. Mijn oma is 99, dus ik heb nog wel even te gaan!

En uit dat 'levensproject' zijn dingen voortgevloeid, die ik wél goed weet vol te houden. Zo is daar het steppen uit voortgekomen. 

En mediteren had mijn interesse daarvoor al, maar door mijn nieuwe levensproject heb ik dat wel weer nieuw leven ingeblazen en vol trots kan ik zeggen dat ik daar nog elke ochtend mijn dag mee begin!

 

Ik ben echt niet altijd blij en positief. Ook ik heb wel eens momenten dat ik me zorgen maak of het even niet meer weet, maar een fijne reminder is dan, dat ik elke dag opnieuw kan beginnen en dat alles elk moment verandert en daar komt ook het mediteren weer om de hoek kijken:

'This too shall pass'. 

Zo houd ik vol!

Dit is mijn bijdrage aan: #kommaarop

Hoop doet leven

Verwonderlijk hoe je lijf en geest samen functioneren en elkaar beïnvloeden. Je hoort soms wel eens hoe mensen hun levenslust en/of hoop verliezen. 

Ik ben zo enorm dankbaar voor mijn positieve en levenslustige spirit, want ik ben ervan overtuigd dat dat een heel belangrijk aandeel heeft in het overleven.

En misschien houd ik mezelf daarmee wel voor de gek, maar dat is dan maar zo. Het zorgt er dan in ieder geval voor dat ik me goed voel en ook voor mijn omgeving is het prettig. Bovendien is de uitdrukking 'Hoop doet leven' er niet voor niets.

Geloof trouwens ook niet dat ik mezelf daarmee voor de gek houd. Volgens mij weten wij mensen nog niet half hoe sterk gedachten en gevoelens zijn en hoeveel invloed ze daarmee hebben op ons functioneren.

Op weg naar herstel... (4)

Afgelopen woensdag (25 februari) eindelijk naar deze documentaire kunnen kijken! Hij ging 19 februari al in première, maar uiteindelijk was hij 23 februari pas voor iedereen te zien. Op woensdag, de 25e, heb ik vrij dus toen had ik tijd om te kijken. 
En ik ben blij dat ik tot dan gewacht heb, want ik werd er zo ontzettend hyper van, omdat ik het zo'n prachtig en hoopvol document vind, dat ik daarna echt even uit moest rusten...
Het boek van de 1e overlevende die aan het woord komt, heb ik ook meteen besteld bij Amazon.

En via dat boek komen er nog meer boeken voorbij die ik graag zou willen lezen en die ik dus heb toegevoegd op mijn leeslijst. Maar wel, één voor één en stapje voor stapje. 
Ben nu nog bezig in het boek 'Chemo? Of kan ik zélf kiezen?' van drs. Henk J. Trentelman, dat is ook al erg informatief. Ik lees het, zodat ik in ieder geval een weloverwogen keuze kan maken op het moment dat het aan de orde zou komen. Dus ik heb daar sowieso nog tot april de tijd voor, want dan volgt mijn halfjaarlijkse MRI-controle weer.
Maar dit boek van Williams is er wel één waar ik erg naar uitkijk, omdat het zo enorm veel hoop en mogelijkheden ademt. Zoals dat in de documentaire ook zo naar voren komt.

Vechten, bedacht ik me, dat doe ik eigenlijk niet tegen mijn ziekte. Dat past ook niet bij hoe ik in het leven wil staan. Dat is toch meer mindful en daar past 'vechten' niet echt in, naar mijn mening. Dan is er toch meer sprake van acceptatie en dan zou ik liever zeggen dat ik mijn lijf wil helpen helen. Dat zei een deelnemer van de Zen Peacemakers bijeenkomst waar ik vorig jaar bij was zo mooi vind ik. Hij zei: 'Ik zorg voor een spierziekte.' Nou vind ik zorgen voor mijn tumor weer wat ver gaan, alhoewel ik er niet negatief tegenover sta, maar met alle informatie die ik tot nu toe heb verzameld, geloof ik echt dat mijn lijf in staat is om deze tumor te genezen. Daar heeft het wel mijn hulp bij nodig, dus met alle liefde help ik mijn lijf mij te helen. 
En nu, met de informatie uit de documentaire, is daar opeens zoveel meer ruimte voor!

Wat ik niet wist...

In mijn stukje 'Een nieuwe fase...' schreef ik al over de overgang. In mijn beleving is dat een onderwerp (net als incontentie) wat je ondergaat, maar waarover je het niet hebt. Vrouwen in mijn omgeving hebben het er in ieder geval niet over. Gelukkig vind je er op internet genoeg over en ook de overgangstergirls delen veel informatie waar ik iets aan heb, maar toch blijven er van die dingen waar ik geen weet van had. 

Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat je 'last' blijft houden van PMS, al is van de M sinds begin mei geen sprake meer. Nu heb ik inmiddels ook wel geleerd dat het een individueel proces is dat voor iedere vrouw anders is, maar ik heb dus nog steeds PMS, maar dan M-loos. 

En last tussen aanhalingstekens, want ook dat is heel persoonlijk. Verder dan een lichte verschuiving van de irritatiegrens en minder goed slapen (ja, het kan nog steeds nog minder goed), komt het bij mij niet. De periode van flinke somberheid tijdens PMS heb ik gelukkig alweer ver achter me gelaten. Dat vond ik echt vervelend. Nu is het vooral vervelend voor D., al is hij er inmiddels wel aan gewend. 

Gelukkig blijf ik over het algemeen mijn blije, positieve zelf...

Over werk, het verschil...

'Ik ga nooit meer werken!', zei ik, toen nog niet helemaal duidelijk was óf en hoelang ik zou leven. Want behoort werk nog tot de dingen die je belangrijk vindt, als je te horen krijgt dat je niet meer beter wordt? 

Voor mij duidelijk niet. 

Nu was mijn laatste ervaring met werk ook niet heel fijn geweest. Die was de laatste jaren overschaduwd door ziekte. Een ziekte waarvan toen nog niet duidelijk was wat het was. (Ik leefde twee jaar lang in de veronderstelling dat ik het chronisch vermoeidheidssyndroom had.) Er was steeds minder overeenstemming in wat ik fysiek aankon en wat mogelijk was bij mijn werkgever.

Maar dat terzijde en het eind is gelukkig ook voorlopig nog niet in zicht. Ik geef me ook niet zomaar gewonnen en ik heb hele goede hoop en vertrouwen op de mogelijkheid van herstel. Elk half jaar als mijn scan er weer goed uitziet, krijg ik er sowieso weer een half jaar bij.

Werk kreeg voor mij opeens een hele andere lading. Voor mij is mijn hele revalidatieperiode werk, ik krijg er alleen niet voor betaald. 
Het was heel hard werken om weer te leren staan en lopen en om weer conditie en belastbaarheid op te bouwen. Dat is in één zin het harde werken van de afgelopen 2,5 jaar in het ziekenhuis, het revalidatiecentrum en de rest, samengevat. 
Wel mijn leukste baan tot nu toe, want ik ben bijna 24 uur per dag aan mezelf aan het werken. Ik ben mijn eigen 'project'.
Werk was opeens geen geld verdienen meer, maar een vorm van revalideren. Toen mijn poliklinische revalidatieperiode in het ziekenhuis erop zat, was werken voor mij een mogelijkheid om mijn belastbaarheid stapje voor stapje te vergroten. Ik ben in juni 2013 begonnen met 1 uur vrijwilligerswerk per week. Inmiddels zijn we bijna 1,5 jaar verder en ik heb mijn uren uitgebreid naar 15 uur per week, verdeeld over 3 dagen. En daar ben ik heel trots op. Van niet kunnen staan en al helemaal niet lopen, naar 14 km steppen en van niet meer kunnen werken naar 15 uur per week. Terwijl ik het schrijf, glim ik van trots...

Om daar te komen heb ik wat omzwervingen gemaakt in vrijwilligersland. Ik heb administratief werk in een verpleeghuis gedaan en ik heb koffie geschonken in een bejaardenhuis. Bij beiden was er geen mogelijkheid om uit te breiden. Dus toen er een vraag voor een kantoorvrijwilliger voorbij kwam bij de Stichting Present Amsterdam, zag ik mijn kans schoon en heb ik meteen gereageerd, ook al voldeed ik (nog) niet meteen aan alle gestelde voorwaarden. 
Deze stichting voldeed al aan de participatiesamenleving voordat dat woord zelfs maar bestond. 

Het past als een handschoen, mijn kwaliteiten komen hier goed tot zijn recht. Daarnaast vind ik de werkomgeving heel erg fijn, die nog fijner gemaakt wordt door Harold, de huiskat. En dan heb ik ook nog eens heel fijne collega's!

Op weg naar herstel... (3)

"I'm at a point in my life where everything is falling apart and everything is coming together at the same time." - unknown

Nog steeds geloof ik erin dat herstel wèl mogelijk is. De 0,3% kans op herstel is nog altijd geen 0%, dus een kans is er, ook al is hij maar heel erg klein. Ik denk dat vertrouwen daarop al een gedeelte van het herstel betekent.
En dat het niet vanzelf gaat, lijkt me duidelijk. Ik ben ervoor afhankelijk van onderzoek én ik zal er zelf iets voor mogen doen. 
Dat betekent grote veranderingen, een andere manier van leven en een andere manier van kijken naar het leven.

Eigenlijk ben ik er fulltime mee bezig, ook al lijkt het soms misschien van niet. Ik ben in de gelukkige en luxe positie dat ik er de tijd voor kan nemen. Dat is fijn, want dat haalt de stress eruit, want ook dat is funest.

Dat het niet alleen maar ellendig is, heb ik ook al ervaren. Ik heb er zoveel aan te danken. Het gaat vanzelfsprekend niet altijd even makkelijk, maar toch ben ik heel dankbaar. Ik voel dan ook geen haat of woede over wat me is overkomen. Ik zie het als een tweede kans, een kans om verandering aan te brengen waar dat nodig is. 

Eigenlijk zie ik het als een groot project en ik vind het leuk om aan dat project te werken, hoe gek dat misschien voor een ander ook mag klinken.

Onderzoek

Heel veel tijd gaat er zitten in het zoeken van informatie. Artikelen, boeken, video's, websites etc., alles wat me kan helpen om mijn lijf te helpen te helen, neem ik in me op. Dat onderzoek beslaat verschillende onderwerpen waar ik continue aan werk. Niet altijd achter elkaar, want 'tussen het volhouden door mag ik ook best even uitrusten'.

Het gaat niet altijd alleen over helen, want ik onderzoek ook de dood, want realistisch gezien, is dat iets waar iedereen mee te maken krijgt, dus ook ik, en daarmee verdient dat mijn aandacht.

Ondertussen gaat het wetenschappelijk onderzoek verder, wat mijn kansen op overleven mogelijk weer vergroot.

Zo vernam ik recent van het NovoTTF-100A System, speciaal voor hersentumorpatiënten. Ik las dat de Stichting STOPhersentumoren bezig is om hier meer informatie over te verkrijgen en om te kijken of het mogelijk is het systeem naar Nederland te halen.

Verder stond ook dit artikel in de Volkskrant. 

Op mijn meest recente scan (zie afbeelding hieronder) is mijn tumor niet zichtbaar (het witte wat je ziet is hersenvocht), dat wil echter niet zeggen dat hij verdwenen is. Met de techniek die in het artikel beschreven wordt, is het wellicht mogelijk de tumor zichtbaar te maken en te zien welke kant hij op beweegt, als hij dat al doet, en het daarmee mogelijk te maken om hem gerichter te bestrijden.

Om een 'financieel' steentje bij te kunnen dragen aan onderzoek heb ik mijn actiepagina verlengt. Je kunt dus hier weer doneren om meer onderzoek mogelijk te maken.

Persoonlijke groei

Persoonlijke groei is één cadeautje dat ik gekregen heb. Ik leer steeds meer van mezelf te houden en trots op mezelf te zijn. Ik ben minder streng voor mezelf en daarmee ook minder streng voor anderen. Ik kan eerder mededogen voor mezelf voelen als het even minder gaat. Zelfs als ik door een bericht van een ander wat uit het veld geslagen ben, kan ik ook daar beter mee omgaan en het eerder en makkelijker loslaten. 

Bepaalde hardnekkige, oude overtuigingen (bv dat ik 'het', wat 'het' dan ook maar is, niet verdien of niet waard ben, dat ik het niet goed doe en nog zo'n rijtje negatieve gedachten over mezelf) beginnen behoorlijk aan kracht in te boeten. Dat dat niet van het een op het andere moment over is, is duidelijk en ook helemaal niet erg. Elk moment dat ik er aan werk, kom ik weer een stapje verder in de goede richting.

Ook ben ik zelfbewuster, ik merk eerder op dat ik er bepaalde, negatieve, overtuiging de kop op steekt, dat helpt enorm om die overtuiging om te buigen. En ik weet mezelf ook goed in de hand te houden als mijn gedachten met me aan de haal gaan als ik me op momenten niet heel goed voel. Voorheen zou dat uitgroeien tot een enorm ding waardoor ik me alleen maar slechter zou zijn gaan voelen. Nu zie ik dat het voornamelijk mijn gedachten over hoe ik me voel zijn die me parten spelen en daardoor kan ik dit proces makkelijk omdraaien.

Daarnaast helpt dat zelfbewustzijn om in te zien dat ik in situaties oordeel, over mezelf dan wel over anderen. Dat maakt het een stuk makkelijker om ook daar aan te werken.

En soms is het fijn om me bij het werken aan mezelf door anderen te laten helpen, dus volgende week neem ik deel aan de ki-workshop van Hans Peter Roel.

Positiviteit

Verder sta ik veel positiever in het leven. Ik denk meer in kansen en mogelijkheden. Ik stel me steeds vaker een positieve uitkomst van een situatie voor in plaats van te verwachten dat iets negatief zal uitpakken. Alhoewel die donkere kant wel erg hardnekkig is, vertrouw ik erop dat ik voldoende licht in het leven sta, zodat het donker het onderspit zal delven. 

Voeding

Ook ben ik, nog veel bewuster dan voorheen, bezig met mijn voeding. Daarnaast let ik ook op andere stoffen die ik binnenkrijg. 

Ik eet zoveel mogelijk biologisch, zo min mogelijk suiker en ik probeer de inname van bepaalde stoffen zoveel mogelijk te beperken (ik poets fluoridevrij en ik maak thuis en op mijn werk gebruik van een glazen, dus BPA-vrije, waterkoker). 

En gelukkig kan ik dat af en toe ook loslaten. Ik probeer er flexibel mee om te gaan en er niet in door te slaan om te voorkomen dat het een ding wordt waar ik me dan weer zorgen over maak ('ik heb dit of dat gegeten/gedronken', of 'ik ben hier of daar aan blootgesteld'). Ik veroordeel mezelf ook niet als ik wel eens een keer suiker neem of iets anders waarvan ik weet dat het eigenlijk niet goed is, maar wat ik wel lekker vind.

Gevoel

Ook mijn gevoel neemt weer een belangrijke plaats in. Ik was die weg al ingeslagen, maar ik dacht dat mijn hooggevoeligheid beïnvloed werd door mijn tumor. Nu ben ik er wel achter dat dat niet zomaar even weg genomen kan worden.

Bewegen

Ik zorg dat ik voldoende beweeg. Door mijn huidige situatie is steppen op mijn pad gekomen en dat vind ik ontzettend leuk om te doen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, ben ik helemaal niet zo'n sportief type. Ik houd niet van sporten, maar met het ontdekken van het steppen, is dat compleet veranderd. Dat vind ik ook geen sporten, dat noem ik spelesporten. De intensiteit van het trainen is na de grote epileptische aanval wel verminderd. Dat vind ik heel jammer. Ik voel me er niet meer zo vrij in om bijvoorbeeld te steppen waar en wanneer ik dat maar wil. 

Maar ook een 'rondje' fietsen op mijn hometrainer vind ik helemaal niet vervelend om te doen. Voorheen vond ik dat heel saai en had ik absoluut mijn muziek erbij nodig om het een half uur vol te kunnen houden. Tegenwoordig ben ik ook lekker aan het fietsen zonder muziek.

Verder probeer ik er zoveel mogelijk op te letten dat ik goed dooradem en dat ik voldoende ontspan op elk moment van de dag.

Dit alles met het oog op wat wel en niet goed is om mijn lijf te helpen helen.

Wintertijd

In 'Nog meer slaap...' schreef ik voor het laatst over mijn slaapzaken. In die blogpost deelde ik onder meer onderstaand artikel.

Met ingang van de wintertijd is 22.00 uur toch weer 23.00 (zomertijd) geworden, terwijl ik dat nou juist teruggedraaid had. En ik vind het nog niet zo makkelijk om daar aan te wennen, heb ik gemerkt. Ik heb er dan ook echt wat meer tijd voor nodig, ook al gaat het maar om een uurtje. Maar het lukt vast vóór de zomertijd weer ingaat.

Verder schreef ik er ook over dat ik weer met meditatie begonnen ben. Het 'zitten' gaat heel erg goed. Ik heb het wel wat aangepast, want behalve de meditatie, waarin ik me overigens beperk tot anapana, oefen ik nu ook mijn hartcoherentie, en ik doe dat niet meer op mijn meditatiebankje maar gewoon in mijn luie stoel, omdat ik dan beter kan buikademhalen.

Met hartcoherentie ben ik in contact gekomen via Daphne Wiersma. Bij haar heb ik een keer een workshop hartcoherentie gevolgd en dat is altijd blijven hangen. Met de komst van de Inner Balance-app heb ik via haar een stekkertje aangeschaft en nu kan ik heel makkelijk met behulp van mijn telefoon oefenen.

Dus elke ochtend doe ik meteen na het opstaan anapana en hartcoherentie en vervolgens draai ik de rest van mijn ochtendritueel af. Een heerlijk relaxt begin van mijn dag.

Wanneer is genoeg genoeg? (bijdrage voor #kommaarop)

"Als ik de enorme hoeveelheid uitpuilende primark tassen in de stad zie, hebben we nog steeds teveel geld. Alleen verkeerde prioriteiten." 

- Tessa Wiegerinck (@TessaWiegerinck) October 9, 2014

Ik ben wel eens bij Primark geweest, maar ik merk dan meteen hoe ongelukkig ik daar eigenlijk van word. Van de winkel zelf, maar ook van de wetenschap hoe deze kleding zo goedkoop in de schappen kan liggen. Dat komt echt niet omdat het allemaal zo verantwoord is gemaakt. Voor ons gemak en om ons een schuldgevoel te besparen, wordt de kleding zo ver weg mogelijk gemaakt door mensen die in erbarmelijke omstandigheden moeten werken tegen een beschamende vergoeding. Onder het mom van 'als ik het niet zie, bestaat het niet'.

Het enige goede van de Primark is eigenlijk dat ze papieren zakken gebruiken in plaats van plastic.

Gelukkig houd ik niet van winkelen. Ik koop eigenlijk alleen nieuwe kleren als het echt moet, als ik echt iets nodig heb. En hoeveel heb je nou eigenlijk echt nodig? Ikzelf merk dat goed als ik op vakantie ga. Ik heb een duidelijke voorkeur voor bepaalde kledingstukken en die draag ik het meest. De rest had ik eigenlijk niet mee hoeven nemen. Datzelfde geldt eigenlijk voor al mijn kleding in mijn kast. Sommige stukken draag ik veel, andere (bijna) nooit. Eens in de zoveel tijd, gaat er dus weer een tas of vuilniszak naar de kledingcontainer.

Ik heb besloten dat, als ik al wat koop, het alleen nog verantwoorde kleding mag zijn. Dat mag misschien iets duurder zijn, maar ik voel me daar wel beter bij en het is ook beter voor onze wereld én medemensen. In oktober stond er een mooi stukje, over het kopen van kleding, op de kalender:

Dus je kunt je geld eigenlijk beter besteden aan een mooie ervaring dan aan spullen.

Eigenlijk geldt het niet alleen voor kleding maar voor alles wat we (kunnen) kopen. Hoeveel van wat je koopt, heb je nou echt nodig, maar dan echt? 

Dat bewustzijn voer ik in mijn hele leven door.

Een tijd geleden ben ik begonnen met het 'uitruimen' van ons huis. Dus alle spullen die ik of mijn man niet of nauwelijks gebruiken, gaan de deur uit. En dan niet de afvalberg op, want wat is daar het nut van, maar ik verkoop ze of geef ze weg als ze nog bruikbaar zijn. Inmiddels heeft al heel veel huisraad op deze manier ons huis verlaten. En nog steeds hebben we spullen in huis die we best zouden kunnen missen. 

Om kleding geef ik niet zoveel, maar ik zou wel bijvoorbeeld Simon Lévelt (thee, koffie en toebehoren) leeg kunnen kopen. Zo betrapte ik me er laatst op dat ik al onderweg was naar deze, voor mij, snoepwinkel, maar gelukkig kwam ik nog bij zinnen vóór ik er was en ben ik omgekeerd en heb ik mijn weg naar mijn trein voortgezet. Ieder zijn zwakte zullen we maar zeggen. 
Ik heb mijn zwakte inmiddels aardig onder controle en ik heb ook gewoon heel duidelijk voor ogen dat ik zo niet in de wereld wil staan. Ik wil niet kopen om het kopen en zo een grote bijdrage leveren aan de afvalberg die wij mensen op de wereld creëren. Het is al erg genoeg wat wij op de wereld aanrichten.

Waar ik echt van kan genieten zijn de afleveringen van 'We the tiny house people'.  Een tijd geleden zag ik daar de hele documentaire van en ook kijk ik af en toe weer eens een aflevering van zo'n mini-appartement. Buiten dat de appartementen/huizen er vaak heel mooi uitzien, laten ze naar mijn mening ook zien, met hoe weinig ruimte en daarmee spullen, een mens toe kan. Hoe meer ruimte, hoe meer spullen je om je heen verzamelt. Onderstaande aflevering laat dat ook mooi zien, vind ik. 

De kunst wat kleding betreft, is dan dus je kledingkast klein te houden! Wat daar in past, mag blijven en elke keer als je iets nieuws zou willen kopen, moet er een ander kledingstuk weg. Zo houd je het ook een beetje in de hand.

Ik maak één uitzondering voor het kopen van spullen en dat is als het mijn gezondheid betreft. Zo heb ik laatst een waterkoker weg gedaan die het nog prima deed, maar die ik heb vervangen voor een waterkoker gemaakt van glas (BPA-vrij), in plaats van van plastic. 
Die oude waterkoker gooi ik dan ook niet weg, maar die gaat in de verkoop of meteen naar de kringloop- dan wel weggeefwinkel. Daar kan hij dan bij iemand anders aan een tweede leven beginnen. 

Waar het míj allemaal om te doen is, is om onze wereld die zwaar onder ons mensen te lijden heeft, zo veel mogelijk te ontlasten en te beschermen. En zoals ik in een eerder stuk al zei, ik ben echt niet perfect, maar ik ben wel bewust en ik doe mijn best... Dat ben ik, vind ik, verplicht aan onze moeder...

(Eerder schreef ik over het bewust omgaan met de wereld en de natuur in Groen Goud. Over de invloed die je hebt op de natuur schreef ik in Natuurlijk Evenwicht. Beiden op de site van If then is now.) 

Leren...

Een beeld- en muziekblog dit keer, dat voor zichzelf spreekt...