Cadeau...

Afgelopen week kreeg ik, bij de Stichting waar ik vrijwilligerswerk doe, de boodschap dat mijn reiskosten niet langer vergoed konden worden en dat ik die met onmiddellijke ingang zelf moet gaan betalen. Geen fijne boodschap vond ik het. Maar C. zou C. niet zijn als hij niet meteen met een voorstel kwam om me tegemoet te komen, namelijk dat ik wellicht thuis zou kunnen gaan werken. 

Nu zag ik dat niet direct als een oplossing, ik zag vooral de bezwaren. Er zitten voordelen aan het naar een kantoor gaan en een werkplek buiten de deur hebben. Want ik zie mezelf al hele dagen in mijn pyjama zitten, niet douchen en niet buiten komen. Maar goed, erover nagedacht, erover gesproken met D. en er een nacht over geslapen en toen heb ik besloten dat ik het een kans mag geven.

Donderdagmiddag met een grote tas met mijn werkspullen weer op weg naar huis. Eigenlijk nog steeds teleurgesteld dat het zo loopt. Totdat ik bijna thuis was en plotseling besefte dat ik kort geleden tegen D. zei dat ik het wel fijn zou vinden om wat meer tijd voor mezelf te hebben. En zie hier, ik heb gekregen waar ik om heb gevraagd.

Zonder dat ik het me realiseerde had ik dus eigenlijk een cadeautje gekregen, want thuis werken betekent twee uur minder reistijd op een dag! Dat zijn twee hele uren die ik naar eigen inzicht kan indelen.

Het zal wellicht wat moeite kosten om elke dag te douchen en me aan te kleden. En ook om er elke dag voor te zorgen dat ik voldoende beweging krijg, want nu gaat dat vrijwel vanzelf omdat ik naar kantoor ga. Maar vooral zal het om discipline vragen om er voor te zorgen dat ik ook elke dag lang genoeg naar buiten ga. 

Nu onderschat ik mezelf wellicht, want ik heb er ook voor gezorgd dat ik dagelijks mediteer en sinds februari van dit jaar doe ik dat zelfs twee keer per dag een half uur. Als ik dat kan, kan ik er ook voor zorgen dat ik me aankleed, voldoende beweeg en naar buiten ga. Ik heb wel voor grotere uitdagingen gestaan! 

Dus ik ga dit cadeau eens rustig uitpakken en er eens flink van genieten dat ik zomaar krijg wat ik wil.

Nr. 7...

Ook MRI nummer 7 is weer goed uit de bus gekomen. Er is nog steeds geen activiteit waarneembaar. Goed nieuws dat heel welkom was op onze 12e trouwdag. We kunnen dus voorlopig weer even rustig ademhalen. Over een half jaar weer een nieuwe controlescan. Tot die tijd gewoon weer verder met onderzoek en acties om het zo te houden.

Scantertainment...

Vandaag weer een scan gehad. Nummer 7 alweer in de rij exclusief de basisscan van oktober 2012. Het is nog geen routine. Al weet ik goed hoe het gaat en wat er gaat gebeuren, het blijft een spannende onderneming. Dat heeft meer te maken met het resultaat van de foto's, dan met de scan zelf, want dat vind ik op een gekke manier ook wel ontspannend met de swingende geluiden. 

Voor wie er geen ervaring mee heeft, hierbij een klein stukje van zo'n scan. 

Maar dan lig ik er zo'n 30 minuten in en krijg ik er contrastvloeistof bij, zodat je mooiere plaatjes krijgt. Vergis me vaak en ik noem het dan koelvloeistof, maar dat is het gelukkig niet. 

De lieve radiologe die me in oktober 2012 ook hielp was er vandaag ook. Geloof dat ze José heet, maar de namen van de radiologen ontgaan me vaak doordat ik toch gespannen ben. Zij bracht dit keer het infuus aan en loodste me door de scan door precies te vertellen wat ik aan geluid kan verwachten en voor hoe lang. Dat maakt dat het lijkt dat het korter duurt dan het echt doet. 

Vandaag had ik namelijk zelf weer het idee dat het zo voorbij was, terwijl D., die mij zo lief vergezelt, het heel lang vond duren.

Het moeilijkste gedeelte van de scan volgt nu met het wachten op de uitslag. Omdat mijn arts voornamelijk opereert en alleen op de woensdag spreekuur heeft, mogen D. en ik tot 20 april a.s. wachten op de uitslag. Dat is best een lange tijd, maar daar slaan we ons ook wel weer doorheen. We hebben gelukkig genoeg afleiding totdat het zover is.

Verwachtingen...

Ik maak dingen minimaal twee keer mee. De eerste keer in mijn hoofd, een soort generale repetitie. De tweede keer, wanneer de situatie zich daadwerkelijk voordoet, is dan de voorstelling.

Zo heb ik voor ik aan de tiendaagse Vipassana meditatietraining meedeed, al verschillende keren gerepeteerd. Omdat ik al wist hoe zwaar het is, twijfelde ik of ik het wel 10 dagen vol zou kunnen houden. Dat maakte het dit keer voor mij heel spannend. Van tevoren had ik daarom al uitgebreid contact gehad met het registratieteam van de training, want als er iets aan je 'mankeert' willen zij zich er ook van verzekeren dat het verantwoord is om je te laten deelnemen. 

Vipassana, wat betekent 'de dingen zien zoals ze echt zijn', is één van de oudste meditatietechnieken uit India. Je houdt je tijdens zo'n tiendaagse aan een aantal gedragscodes waaronder je te onthouden van onjuist spreken. Om het je gemakkelijk te maken, spreek je tijdens de training in het geheel niet. En niet alleen spreek je niet met elkaar, je maakt geen enkel contact. Verder houd je je aan een nogal spartaans programma, waardoor je op een dag bij elkaar 10 uur kunt mediteren. Tussen de meditatiesessies door heb je tijd om te rusten en te eten. Voor alles wordt gezorgd door medecursisten die bijvoorbeeld voor het eten zorgen. Dankzij hen kun je je volledig richten op de meditatie. Op deze pagina kun je lezen hoe de training is opgebouwd. 

De eerste training die ik volgde was in Dhamma Pajjota in België. Dat was een enorme intense ervaring voor me. Op de tiende dag mag je weer met elkaar spreken om de overgang naar de 'buitenwereld' niet te groot te laten zijn. Toen ik weer sprak, klonk mijn stem voor mij alsof ik hem hoorde als op een bandje. Daarnaast vond ik wat ik zei al snel teveel. Het voegde niets toe in mijn ogen, dus dan kun je beter je mond houden. Mijn bewustzijn stond toen zo enorm open dat ik alles heel intens ervoer.

Met die ervaring in mijn achterhoofd begon ik op 14 februari jl., voor de tweede keer, aan de training. Deze keer is echter niet te vergelijken met de vorige keer. Destijds, en dan spreek ik over 2009, verkeerde ik in een geheel andere situatie. Toen wist ik nog niets van mijn medische situatie en ik had nog niet eerder aan een dergelijke training deelgenomen. Ik ging er toen open in. Dat wilde ik dit keer eigenlijk ook doen, maar dat bleek toch moeilijker dan ik dacht. Dit keer nam ik toch mijn eerdere ervaring en mijn medische baggage mee wat ook zorgde voor de twijfels of ik het wel aankon. 

Een heel normaal proces tijdens de training is dat je op dag 2 en 6 wilt opgeven. Zo goed als iedereen gaat dan door een fase waarin je je afvraagt waar je mee bezig bent en waarom je het doet. De kunst is dan je daar niet door af te laten leiden en door te zetten. Je geest verzet zich als het ware tegen het transformatieproces. Bij mij kwam dat punt dit keer op dag 3. Op dat punt concentreer je je nog volledig op de ademstroom om je geest scherp te maken. 

Tijdens een meditatiesessie op de kamer merkte ik dat ik me bijna helemaal niet meer kon concentreren op mijn ademhaling en dat zorgde er bij mij voor dat de twijfel enorm toesloeg. We waren pas op dag 3 en dan zou ik dit nog 7 dagen vol moeten houden!? Ik was er van overtuigd dat dat me niet ging lukken. Voor mezelf had ik de knoop al door gehakt. Ik had nog net niet mijn koffer gepakt, maar ik had eigenlijk al opgegeven. Na de eerstvolgende groepssessie in de meditatiehal heb ik de manager ingelicht dat ik het niet ging volhouden. 

Nou hebben zij natuurlijk eerder met dat bijltje gehakt, dus volgt er eerst een onderhoud met de leraar. In het gesprek met haar wist zij mij ervan te overtuigen toch te blijven. Vervolgens heb ik de overige 7 dagen toch kunnen volbrengen, wel met een sterk aangepast programma, waarbij ik de eerste zitting van 4.30 tot 6.30 uur een extra rustpauze had en waarbij ik alleen de verplichte groepszittingen in de hal aanwezig hoefde te zijn. De overige sessies mediteerde ik op de kamer.

Het eten tijdens de training bestaat uit 'eenvoudige' vegetarische maaltijden. Eenvoudig tussen aanhalingstekens, want thuis koken wij niet zo uitgebreid als dat we daar te eten kregen, met verschillende soorten groenten als bijgerecht, twee verschillende salades en een heel af en toe ook nog een toetje. Alles biologisch, vers en overheerlijk. Op een volle maag mediteer je niet lekker dus er is nog wat discipline voor nodig om niet teveel te nemen van al dat heerlijke eten.

Op dag 10 mochten we weer praten en toen heb ik bij andere cursisten gezien hoe ik er, vermoedelijk, zelf uitgezien heb na mijn eerste training. Redelijk vaag met pupillen als schoteltjes. Ook al was het voor mijzelf dit keer niet zo'n intense ervaring, toch merkte ik wel dat ik van binnen rustiger was, gelijkmoediger.

Al met al een goede ervaring waarin ik opnieuw veel over mezelf geleerd heb en waar ook duidelijk geworden is, wat nog aandacht nodig heeft. Eens zien of ik de generale repetities in het vervolg over kan slaan.

Op weg naar herstel... (6)

Een onderdeel van mijn helingsproces is visualisatie. Visualisatie van mijn herstel, maar ook van mijn toekomst waarin ik helemaal heel ben.

Groots en meeslepend
Die toekomst heeft voor mij twee gezichten. Eén ervan is groots en meeslepend. Hierin visualiseer ik de dingen die ik wil bereiken. 
Vanmorgen realiseerde ik me ineens dat deze visualisatie heel erg overeen komt met wat er in het boek 'Het leven waarvoor je geboren bent' van Dan Millman beschreven staat. Ik heb zelfs al gekeken naar een cursus spreken in het openbaar! De mensen die mij kennen, weten hoe bijzonder dat is. Ik krijg al vlekken in mijn nek bij het idee. 
Met schrijven was ik al begonnen met dit blog, maar ik wil ook graag mijn boek afmaken en ik heb al ideeën voor volgende boeken. Het boek van Millman is daarmee opeens een heel waardevol onderdeel van mijn heling geworden.

Eenvoud
Het tweede gezicht van mijn toekomst is juist enorm eenvoudig. Het is voor mij de basis van mijn leven van waaruit ik alles wil doen wat ik doe. Hoe dat eruit ziet kan ik het beste laten zien door middel van dit filmpje van Lisa Cairns. Zij verwoordt het heel mooi vind ik. Het is een staat van zijn. Half februari ga ik hiervoor weer in training.

Pas op de plaats...

Juist omdat ik me zo fit en goed voelde, ben ik gaan uitbreiden, maar de afgelopen weken voelde ik me steeds vaker minder goed. En zoals eerder gezegd, me gewoon niet zo lekker voelen, is tegenwoordig lastig. De verhalenverteller in mijn hoofd bedenkt er van alles bij. 

"Het is de kunst om #gelijkmoedig te blijven vooral als het tegenzit. Als alles meezit, is er geen kunst aan..."

quote van mijzelf op twitter op 18 maart jl.

De opzet bij elke uitbreiding is om het verantwoord te doen. Dat het enigszins moeite kost, is logisch, maar zóveel moeite is niet de bedoeling. Het mag wel aangenaam blijven en je wilt vooral voorkomen dat je in het rood komt. 

Blijkbaar is de uitbreiding met de yogalessen en het gitaar leren spelen, voor het moment even genoeg. Daarbij is ook de maand december minder geschikt gebleken. 

Omdat ik in februari ook een 10-daagse retraite in het vooruitzicht heb, wat op zich al zwaar genoeg is, spaar ik nu mijn energie tot nader order. Eerst wil ik weer goed tot rust komen en dan kijk ik weer verder.

Een belangrijke les voor mij uit deze ervaring is dat ik, blijkbaar, mijn grenzen niet goed voel. Ik voel pas dat iets te veel is geweest als het eigenlijk al te laat is. Een dag of een paar dagen erna dus pas en dan is het extra vervelend, want dan gaat bij wat ik voel een extra energieslurpende factor een rol spelen, namelijk angst. 

Mijn wilskracht is gelijk mijn valkuil. 
Ik kan iets zo graag willen, dat ik niet voel dat het teveel is. Daarom zal ik op basis van mijn ratio moeten bekijken of ik iets wel of niet zal doen en ook hoe lang ik het kan doen. En ook hier gelden de kleine lettertjes:

"Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst."

Deze les heb ik waarschijnlijk nog niet goed genoeg geleerd. In Reade werd ik al eens door een ergotherapeut naar de kamer gestuurd en zij schreef mij verplichte bedrust van een uur voor, omdat ik te hard had gewerkt aan mijn herstel. Zelf heb ik dat dan niet zo in de gaten, maar het is dus wel te merken of te zien. Of misschien was het haar ervaring, dat kan ook.

Die lijstjes en schema's die ik in de regel maak, zijn zo gek nog niet, als ik maar wel mijn gevoel erop aansluit. Mijn ratio en mijn gevoel mogen dus samen gaan werken....

Ritme en gevoel

Ritme

Sinds kort ben ik mijn uren aan het uitbreiden. Dat doe ik omdat het al heel lang goed gaat en vooral omdat ik me goed voel. Ik heb mijn uren sowieso al opgebouwd tot 15 uur werken per week. Het zou fijn zijn als ik het werk wat ik nu vrijwillig doe, betaald kan voortzetten, maar het is nog niet helemaal duidelijk of dat ook kan bij Present Amsterdam. 
Om te voorkomen dat ik op termijn voor een verrassing kom te staan, ben ik me aan het voorbereiden op het vinden van betaald werk. Het liefste blijf ik bij Present, maar mocht het daar niet kunnen en  mocht de situatie zich voordoen dat ik een betaalde baan moet zoeken, dan kan ik er maar beter voor zorgen dat ik daar op voorbereid ben. Dus ik breid mijn uren uit, want dat geeft meer mogelijkheden. 

De afgelopen maanden heb ik al gekeken met hoeveel geld ik aangenaam rond zou kunnen komen en dan is dat wat ik nu krijg als uitkering toch wel een minimum. Mijn leven bestaat niet alleen uit slapen, eten en werken... Ik wil ook graag af en toe iets leuks kunnen doen met mijn lieve D. en met mijn lieve vrienden. Dat betekent dat ik uitbreid naast mijn leven. Werken is een onderdeel van mijn leven en niet andersom.  
Afgelopen week had ik dat niet helemaal goed toegepast, want toen had ik op maandag een uur uitgebreid om op dinsdag niet meer lekker een taartje te kunnen gaan eten met vriend J.. Wat ik dan wel goed vind van mezelf is dat ik dan de afspraak wel afzeg en onthoud dat ik dat volgende keer andersom doe en de taart voorrang verleen op het uur extra werken.

Omdat het zo goed gaat, was ik al bezig om naast mijn vrijwilligerswerk wat leuke dingen toe te voegen. Sinds een paar weken heb ik een gitaar, waar ik nu veel op oefen om over een tijdje goed te kunnen spelen. 
Verder ben ik begonnen met yoga. Omdat ik veel in mijn hoofd zit, is het ook belangrijk om met mijn lijf bezig te zijn. Yoga helpt mij daarbij. Dat betekent wel dat ik op mijn vrije woensdagochtend op tijd aanwezig dien te zijn in de les. Dat is een nieuw ritme, waar ik aan mag wennen. Zoals ik ook mag wennen aan het, op regelmatige basis, oefenen op mijn gitaar. En, nu mijn schouder zoveel beter gaat, is het ook belangrijk om mijn spierkracht in mijn linkerarm op te bouwen, dus ook dat vraagt dagelijkse training.

Allemaal mooie dingen, maar wel wat wennen, want het is ook wel een vol programma. 

Gevoel

Bij het uitbreiden van mijn uren, hoort ook dat ik mijn gevoel goed in de gaten mag houden. Want het is niet de bedoeling dat ik mezelf voorbij ren. Dus ik doe het stapje voor stapje en rustig aan.

Voelen is voor mij sowieso wennen, maar soms is gevoel zo heftig aanwezig, dat je er niet onderuit kunt. Zoals vorige week woensdag tijdens yoga. Bij een oefening verloor ik mijn evenwicht en stapte ik snel uit om mezelf op te vangen. Ik bleef daarbij op mijn stroeve matje hangen met een teen, die daardoor dubbel sloeg en waar ik vervolgens met mijn volle gewicht bovenop ging staan. Toen bestond mijn hele lijf alleen nog maar uit die ene teen, want hij was door de pijn wel heel erg aanwezig. 

Ook emoties kunnen erg aanwezig zijn. 
De afgelopen tijd voelde ik me regelmatig minder lekker. Niet zo fit en wat uit balans. Dan is het voor mij tegenwoordig lastig om dat niet meteen te koppelen aan mijn gezondheidssituatie (weer dat hoofd). Zolang alles goed gaat, ben ik er niet zo mee bezig, maar op momenten dat ik wat minder fit ben, staat het wel meteen in de schijnwerpers. 
Er zijn veel mensen ziek op het moment en blijkbaar had ik daar ook wat van mee gekregen. Blij dus dat het mijn buik bleek te zijn. 
Gewoon niet helemaal fit of licht ziek zijn, is er er niet meer echt bij tegenwoordig. Dan is het de kunst om me niet op te laten slokken door mijn gedachten. Huppelen ging even niet met mijn teen (het is mijn rechterteen), dus dan maar zoveel mogelijk concentreren op mijn ademhaling en extra lief zijn voor mezelf. En vooral ook mezelf afleiden met leuke series. Daaruit blijkt ook hoezeer het in mijn gedachten zit en hoe die mijn gevoelens van onbehagen kunnen opblazen als ik dat zelf toelaat.

Overtuiging

Overtuiging
1) een hypothese over een onwaarneembare situatie;
2) een mate van geloofwaardigheid die toegekend wordt aan een onzeker feit.

Op 14 november jl. heb ik deel genomen aan de Workshop 'Power Healing' die Barbara te Boekhorst van Bijzonder Gewoon op regelmatige basis organiseert. Het werd een heel bijzondere ervaring. 
Nog voor de lunchpauze hielpen we elkaar al met onze eerste healing. Om onervaren healers nou meteen met mijn hoofd aan de slag te laten gaan, vond ik wat ver gaan, dus ik heb het even veilig gehouden en mijn linkerschouder laten behandelen. 

Door de weken die mijn schouder in onbeweeglijke toestand heeft doorgebracht, had ik een frozen shoulder. Daarvoor ben ik een lange tijd behandeld bij de fysiotherapeut, maar op een gegeven moment was ik uitbehandeld. Mijn schouder had op dat moment nog niet zijn volledige beweeglijkheid terug. Om de beweeglijkheid te illustreren: ik kon niet onder mijn eigen linkeroksel kijken.

Meteen na de healing had ik nog niet direct het idee dat er iets veranderd was. Pas toen ik 's nachts in bed lag en ik het wat warm had, werd me duidelijk dat er iets veranderd was. Ik haalde mijn armen onder het dekbed vandaan en legde ze boven mijn hoofd zoals ik dat wel vaker doe. Alleen nu was er wat veranderd, want dat boven mijn hoofd leggen van mijn linkerarm klinkt eenvoudig, maar dat was het niet. Mijn bovenarm zweefde dan ergens boven mijn kussen en ik kon mijn arm alleen 'neerleggen' als ik dat met mijn rechterarm forceerde. En nu legde ik mijn arm zomaar naast mijn hoofd op mijn kussen, zonder probleem en alsof hij nooit vastgezeten had. Ik was zo verbaasd dat ik er niet goed meer van kon slapen.

Blijkbaar was ik er zo van overtuigd dat ik mijn linkerschouder niet goed kon bewegen, dat dat ook echt niet lukte. 

Hoe sterk je overtuigingen zijn, komt ook goed naar voren in het boek "The Biology of Belief", oftewel "De biologie van de overtuiging" van Bruce Lipton. Lipton is een celbioloog die wetenschappelijk onderzoek doet naar de verbinding tussen de geest en het lichaam. In zijn boek beschrijft hij ook de invloed van 'overtuigingen' op je gezondheid.

Dat er een verband is tussen je overtuigingen en je gezondheid wordt ook heel duidelijk met het placebo-effect, waarbij de sterke overtuiging dat een geneesmiddel of behandeling werkt, dat ook het gewenste effect geeft. Daarom vind ik de rol die een arts heeft hierin ook zo ontzettend belangrijk. Veel mensen nemen alles van een dokter aan. Zij zijn, met andere woorden, overtuigd van zijn of haar gelijk. Dus als de arts zegt dat je ergens niet van kunt genezen, kan dat ervoor zorgen dat er een 'self fulfilling prophecy' (een zichzelf waarmakende voorspelling) in werking treedt. In deze aflevering van Focus, die over dit Placebo-effect gaat, wordt dit ook nog eens heel duidelijk.

Op een ander niveau werkt dat ook zo. Als je bijvoorbeeld maar vaak genoeg te horen hebt gekregen dat je iets niet kunt, dan geloof je dat op een gegeven moment, waardoor je het dus ook niet kunt.

Een machtig interessant onderwerp vind ik dat, net als energie en de rol die dat in ons leven speelt. 

Er is zoveel wat we kunnen, maar wat we (nog) niet gebruiken. 

Huppelen, het vervolg...

Hier schreef ik dat opnieuw leren huppelen een nieuw doel is. Mijn idee was dat ik dat aan het einde van de vakantie weer zou willen kunnen. Nu laat mijn lijf zich niet zomaar voorschrijven wat het wel en niet kan, dus deze hele relaxte huppel is nog geen realiteit.

Ik kan nog steeds aan het werk bij het 'Ministry of Silly Walks'.

Tijdens de vakantie heb ik wel veel geoefend en het was heel bijzonder om te merken hoe mijn lijf de beweging blijkbaar wel herkende. Als ik namelijk D.'s hand vasthield en we samen hulppelde dan kon ik het wel. De goede beweging in zijn huppel leek mijn lijf wel mee te nemen in eenzelfde goede beweging. Maar als ik het alleen doe, dan lijkt het er echt nog niet op...

Ik blijf dus nog even oefenen. Helemaal niet erg, want leuk om te doen en ik ga gewoon door totdat ik het wel kan...

Chaos... (bijdrage aan #kommaarop)

Chaos is een leerpunt voor mij, ik ben van de structuur en de orde, van het plannen en het overzicht. Hierin lijk ik meer op mijn vader dan ik zou willen toegeven. Bij mij heeft alles een vaste plek en ik weet waar alles te vinden is, of dan tenminste ongeveer. En alles moet ook weer terug daar waar het hoort, anders is die structuur doorbroken. Zo ben ik ook nagenoeg nooit iets kwijt en als dat wel het geval is, kan ik ook nog eens heel goed zoeken, en dat is dan dus meestal voor een ander.

Al gaat het steeds beter om chaos te omarmen en merk ik dat ik op bepaalde gebieden, chaos zelfs al wel fijn vind. Zoals bijvoorbeeld op ons balkon en over het algemeen in de natuur. Orde komt daar op mij over als aangelegd en té aangeharkt. Ik zie onkruid bijvoorbeeld ook niet als storend, maar meestal als een prachtige plant die ik ook lekker in mijn bakken laat groeien. Tussen de tegels op het balkon is weer een ander verhaal, dus er is toch nog een bepaalde mate van 'georganiseerde chaos'. 

Chaos gaat voor mij over loslaten en je overgeven aan wat er is. Dat vind ik nog steeds moeilijk, maar ik leer... Chaos bestaat volgens mij, net als stress, voornamelijk in je hoofd. Er is nooit chaos, maar hoe je denkt over wat er is, categoriseert het één als chaos en het ander niet... Zo houd je de boel onder controle, houd je het overzicht. Daarom helpt het ook zo om op te ruimen in huis, als je het overzicht kwijt bent. Gevolg ervan is wel dat het leven nogal voorspelbaar wordt.

Wat voor mij chaos lijkt, dat werkt voor een ander prima. 
Gek ook eigenlijk dat chaos een negatieve connotatie heeft en dat orde en structuur over het algemeen als positief worden beschouwd, helemaal als je de uitspraak van A.A. Milne nog eens bekijkt. Het is toch prachtig als je allerlei verrassingen tegenkomt. Dat is ook wat het leven eigenlijk is. Een aaneenschakeling van verrassingen, want van tevoren weet je nooit hoe het loopt. Als ik daar nog eens over nadenk, is orde en structuur dus onnatuurlijk en een soort ontkenning van het leven. Het leven ís chaos. 
Een door mensen aangelegd bos herken je ook meteen aan de keurig op een rijtje staande bomen, waar een écht bos zomaar een beetje groeit waar het uitkomt of waar het licht het beste is, of juist niet, afhankelijk van wat voor organisme je bent. 

Chaos gaat daarmee ook over vertrouwen, dat het, hoe het ook loopt, wel goed komt en zo niet, dan toch. Alles wat er is, is goed zoals het is en bedoeld zoals het bedoeld is.

In chaos ontstaat ook creativiteit. De verrassingen zorgen ervoor dat je andere invalshoeken ontdekt, dat er iets ontstaat wat je niet van tevoren had kunnen bedenken. 

Wat is chaos eigenlijk prachtig!

Maar ook hier geldt, zoals met alles, dat balans nodig is. Want chaos is inderdaad prachtig, als het gaat om creativiteit, de natuur en om laten zijn wat er is, maar als het over je administratie gaat of over je financiën dan weet ik zeker dat chaotische mensen dat talent in zichzelf minder goed waarderen en er ook wellicht wel eens door in de problemen komen.

En volgens dit artikel leidt orde en regelmaat tot betere prestaties. Maar zoals gezegd, balans is het sleutelwoord, want of je nou op 'betere prestaties' zit te wachten in je leven? Dan hangt het er maar vanaf wat je belangrijk vindt. Voor mij persoonlijk horen betere prestaties daar niet bij.

Dus ik omarm de chaos wanneer dat kan en de orde en structuur op de vlakken waar dat 'nodig' is.

(Dit is een bijdrage aan #kommaarop)