Sinds 8 mei 2013 heeft mijn leven voornamelijk bestaan uit uitdagingen en het halen van doelstellingen. Dat waren voornamelijk grote doelen, zoals het weer goed kunnen praten, staan en lopen, waardoor ook de 'natural high' van het halen van die doelen extra groot was.
Het laatst gehaalde doel was eind juni 2015. Dat was de 25 km steppen tijdens de Bergentocht. Op 22 mei jl. had ik die 25 km voor het eerst gehaald. Daardoor voelde het al wat nutteloos om verder te trainen, want ik had het al gehaald, ik hoefde er niet meer naar toe te werken. Toch kon ik niet stoppen met trainen en wachten op de dag van de tocht. Om mijn opgebouwde conditie te behouden, was het noodzakelijk te blijven trainen. Achteraf gezien was dat wel een voordeel, want zo heb ik ook ervaren dat ik de 25 km zelfs kon halen als ik het gevoel had dat ik niet in vorm was.
Die leegte achter het behaalde doel blijft me bezighouden en ik merk ook dat het effect heeft op mijn humeur. Mijn 'natural high' is niet meer continu aanwezig, waar dat heel lang wel het geval was, een enkele uitzonderingsperiode daar gelaten. Alle ballen liggen in het net en ik heb op het moment geen ballen meer om te schieten. En wat nu?
En wat is het eigenlijk een luxe, want het betekent dat het heel goed met me gaat. De 'roller coaster ride' lijkt voorbij, ik ben er nog, en nu is mijn leven zich weer aan het normaliseren. Dat betekent wel dat er vragen naar boven komen die er heel lang niet meer toe deden. Want wat ga ik nu eigenlijk doen met de rest van mijn leven? Wat wordt mijn doel? En is het eigenlijk wel nodig dat er een doel is?
Sinds mei 2013 doe ik mijn best om in leven te blijven en daar richt ik nog steeds mijn leven op in. Dat op zich is al een heel mooi doel, maar toch knaagt er iets, want dat is ook wel een heel lange termijn doelstelling en het lijkt net of er iets ontbreekt. Ik weet nog niet of dat echt zo is, maar zo ervaar ik het nu. Het doel vraagt dus nog naar verder onderzoek.
Jaren geleden las ik het studieboek 'Woorden & Daden, een inleiding in de ethiek' waarin ik onder andere lees over de ethiek van Aristoteles en uit dit boek kan ik me het volgende stukje, dat op pagina 37 staat, nog goed herinneren:
'Aristoteles spreekt in zijn ethiek over het menselijk leven als praxis. Het gaat in het leven niet om een of ander product, maar om de optimale voltrekking van het leven zelf. De zin van het leven is immers niet iets wat - als het wordt bereikt - verder leven zinloos maakt, integendeel. De vraag naar het hoogste doel van menselijk leven is dus de vraag naar een bestemming die in de voltrekking van dat leven gerealiseerd moet worden.'
Dit boek heeft nu opnieuw mijn interesse gewekt en ik zal er de komende tijd weer meer in gaan lezen als onderdeel van het onderzoek.
En zo ben ik mijn leven al verschillende keren op onderzoek uit geweest naar een levensdoel. In deze fase van mijn leven is het ook niet zo gek dat dit zo naar boven komt, het is, naar het schijnt, een bekend fenomeen. Blijkbaar heb ik met een bepaalde verwachting geleefd en die verwachting is geen waarheid geworden. Het doel is dus gewoon weer opnieuw beginnen. Mijn leven invulling geven hoe ik dat graag wil. En eigenlijk weet ik het ook wel. Ik hoef niet iets bijzonders te doen of bijzonder te zijn. Waarschijnlijk denk ik er teveel over na en is het genoeg om gewoon te doen.
En opnieuw is het een goede leerschool, want ik kan weer volop oefenen met acceptatie en bewust zijn.
