Voluit...

 

Na de paar grote aanvallen van juni vorig jaar waardoor ik in het ziekenhuis belandde, is mijn gezondheid achteruit gegaan. Dat laat ik me in ieder geval door anderen vertellen, want ikzelf ben daar nog steeds een beetje blind voor.

Op 18 maart jl. had ik weer mijn halfjaarlijkse MRI en daar kwamen geen bijzonderheden uit voort. Gewoon weer een half jaar verder dus. Nu ik dat zo teruglees, vind ik dat zo gek. Voor ons is het zo gesneden koek 'gewoon weer een half jaar verder'. De neuroloog vond wel dat ik iets teveel aanvallen in een te korte periode had. Mijn medicatie is, na enig zinloos tegenstribbelen mijnerzijds, licht verhoogd. Hopelijk gaat het daarmee goed en ben ik ook minder angstig om alleen op pad te gaan.

Zoals ik vorige keer ook al vermeldde is mijn wereld steeds meer beperkt. Mijn actieradius is steeds minder groot omdat er steeds meer middelen van transport uitvallen. Gelukkig is er ook wat bijgekomen en mag ik gebruik maken van aanvullend openbaar vervoer. Mijn lieve D. helpt me zoveel door me weg te brengen en op te halen. Vanzelfsprekend zou ik het veel fijner vinden om alles zelf te kunnen, dat is helaas niet meer zo.

Ik besef heel goed dat een gevoel van beperking alleen in mijn hoofd bestaat, want ik ben zo vrij als ik me voel. Eind mei had ik een uitgebreide afspraak bij de revalidatiearts van het VUmc en die heeft me voor verdere revalidatie opnieuw doorverwezen naar het revalidatiecentrum van het Zaans Medisch Centrum. Nu wacht ik op hun uitnodiging voor een intake. Het voelt heel goed dat ik weer met hulp van anderen met mezelf aan het werk mag. Het geeft een gevoel van regie.

Ondertussen doe ik zoveel dingen waar ik plezier aan beleef. In februari heb ik deelgenomen aan een workshop van Magic Mantra's. En ook het Anna's Huis organiseert workshops waar ik graag aan deelneem. Zo heb ik deelgenomen aan de Zinvol leven workshop onder de deskundige leiding van een medewerker van Stichting Questio. Dit was een workshop waar, net als ik, gasten van het Anna's Huis aan deelnamen, die in de palliatieve fase van hun ziekte zitten. Zo ben ik erachter gekomen dat ik niet al met één been in het graf wil staan, maar nog voluit het leven aan wil gaan. Palliatief staat niet gelijk aan passief. Daarom omring ik mij graag met personen met eenzelfde levenshouding zodat mijn omgeving me overeind houdt en niet naar beneden trekt. Ik vind het namelijk al moeilijk genoeg mezelf overeind te houden. 

En laat ik de ontzettend leuke djembé workshop niet vergeten, wat was dat heerlijk om te doen. Samen muziek maken. Even helemaal uit je hoofd en lekker afreageren op de djembé.

Op het moment zit ik in de afrondende fase van de theaterworkshop 'Noem mij...' Eerst vroeg ik me af of ik of ik me daar wel voor in moest schijven omdat ik het best spannend vond. Ben echter blij dat ik het gedaan heb. Naast leuk, werkt het ook heel therapeutisch. Onder leiding van Susanna Kranenburg en Victoria Osborn en met hulp van hun studenten werken we met een aantal gasten toe naar een presentatie die op 17 juni a.s. plaats zal vinden in Anna's Huis. 

Grensverleggend vermogen...

Om ons te laten overleven, is ons brein gericht op al het negatieve wat ons het leven kan kosten. Wat een geweldig 'apparaat' is onze grijze massa toch! Ik ben er nog altijd enorm van onder de indruk. Inmiddels loert er in ons leven niet meer om elke hoek een gevaar, al doen we zelf soms nog steeds of dat wel zo is. Over het algemeen genomen, mag ik wel stellen dat we veilig zijn en dus mogen we ontspannen en genieten van ons leven, dat maakt het ook wat aangenamer. 

Mijn eigen hersenen blijven me verbazen, want ik heb altijd gedacht dat ik een pessimist ben, maar blijkbaar heb ik mijn hersenen al zoveel getraind, dat ik inmiddels meer gericht ben op het positieve. Dat is namelijk nog zo'n indrukwekkende eigenschap van je hersenen, je kunt ze trainen. Ja, ook als je al wat ouder bent, kun je je hersenen nog een andere kant op sturen als de richting je niet bevalt. Ik ben daar over de afgelopen jaren zoveel mee bezig geweest dat dat, blijkbaar, inmiddels vanzelf gaat.

De uitslag van mijn laatste scan was niet positief, er was opnieuw groei zichtbaar. En nu wilde de neurochirurg zelfs mijn dossier eerst in het team bespreken voordat hij ons wegstuurde met een afspraak voor over een half jaar, zoals we dat inmiddels zo gewend zijn geraakt. Hij wilde eerst bespreken of er actie ondernomen diende te worden, bijvoorbeeld een nieuwe operatie en wellicht aanvullende behandelmethoden. Dat was best even schrikken, maar al snel richtte ik me op de positieve kanten van het verhaal. 

Het groeit misschien wel, maar wel de goeie kant op, namelijk in de enorme open ruimte die ik daarvoor beschikbaar heb. Dat betekent dat de groei geen effect heeft op mijn hersenen en daarmee niet op mijn functioneren. Ik merk er dus niets van. Bovendien zijn het mooie bolletjes die, op termijn, ook weer makkelijk te verwijderen zijn. Alle behandelmogelijkheden staan nog open.

Daarnaast gaf het me ook kracht te beseffen dat de neurochirurg en het team misschien een advies zouden kunnen geven, maar dat het MIJN lichaam en MIJN leven is, dus ik bepaal nog altijd wat gebeurt. Ik hoef het me niet te laten gebeuren en daarmee geef ik de regie niet uit handen.

Gelukkig bleek dat de neurochirurg en D. en ik allemaal op dezelfde lijn zitten en dat verdere behandeling op dit moment niet gewenst is. Dat betekent gewoon weer over een half jaar een nieuwe scan.

Zoals de Dalai Lama heeft gezegd: geluk is geen kant en klaar product, maar afhankelijk van je eigen handelen.

Voor het echie...

Op 26 oktober kregen D. en ik de uitslag van de MRI waar ik hier over vertelde. Andere keren verlieten we de spreekkamer in licht euforische stemming omdat het steeds goed nieuws was, geen activiteit waarneembaar. Dit keer liep het iets anders. De neurochirurg noemde de MRI opnieuw goed, maar voor het eerst is er groei waargenomen. Het is gelukkig nog steeds goed nieuws in de zin dat de groei zo minimaal is dat er geen behandelplan aan de orde is en dat ik gewoon een nieuwe MRI krijg over een half jaar, maar dit is wel echt een heel erge domper.
Geloof dat we nog nooit zo stil zijn geweest in de tram.
Deze uitslag komt bij mij harder binnen dan de diagnose in 2012. Dat is op zich positief want dat betekent dat ik bewuster ben en niet zo daas als toen, maar ik vind het wel een hard gelag. 

Tot nu toe is er steeds een opwaartse lijn geweest in het proces. Dat begon voor mij al bij het wakker worden uit de operatie en vervolgens weer kunnen lopen en op een gegeven moment zelfs 25 km kunnen steppen. Nu is er voor mijn gevoel voor het eerst een neerwaartse lijn ingezet. De neurochirurg gaf ook aan dat het doel is om ervoor te zorgen dat er zo lang mogelijk een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven is. Dat was ook wel even slikken. Hiermee zijn we weer voor een nieuwe uitdaging geplaatst. Nu is het echt...

Als ik iets heb geleerd uit eerdere ervaring is het dat het goed is om je leven weer op te pakken waar je gebleven bent, ook al zou mijn eerste instinctieve reactie zijn om in mijn bed te kruipen, de deken over mijn hoofd trekken en er niet meer uit te komen. Hoe aangenaam dat ook mag klinken, het lost niets op en helpt me ook niet verder. Ik ben en blijf een controlfreak en dit is nou net iets waar ik geen controle over heb. Heel beangstigend dus voor mij. Het vraagt weer nieuwe moed. Allereerst om gewoon door te gaan. En als ik dan geen controle heb, wat kan ik dan wel doen. Na een week de tijd te hebben genomen voor mezelf, komt er heel langzaam weer wat moed in en ontstond er een plan voor hoe nu verder. Dit is waar ik op uitgekomen ben.

Acceptatie
Dit komt op de eerste plaats. Want ook al weet ik al een tijdje wat er aan de hand is, voor mijn gevoel is het proces van accepteren nu pas in gang gezet. Niet voor niets komt dit nieuws als een schok. Omdat het zo goed ging, heb ik het nog enigszins kunnen ontkennen of negeren. Nu kan ik er niet meer omheen. Ik mag nu gaan accepteren dat het leven eindig is. Voor de een komt dat einde misschien iets eerder dan voor de ander. En voor de een wat onverwachter dan voor de ander, maar een feit is dat het een keer komt. 

Lijf en leden
Het allerbelangrijkst is volgens mij om in goede conditie te blijven. En aan alleen conditie heeft mijn lijf ook niet alles, dus daarbij mag ik ook werken aan kracht en flexibiliteit. Als mijn lijf krachtig en flexibel is, volgt mijn geest daarin ook is mijn overtuiging. 
Verder heeft mijn lijf, om dat alles te kunnen bewerkstelligen, gezonde voeding nodig. Zoveel mogelijk biologisch, maar daar hoef ik ook niet te ingewikkeld over te doen, want dat levert weer stress op en daar wil ik nou juist zo min mogelijk van.
Een goede ademhaling is ook een belangrijke factor om mezelf zo sterk mogelijk te houden. Ik oefen daarvoor nog steeds met de Buteyko-methode. 
En verder alles wat een positieve invloed kan hebben, bewezen of niet.

Ontspannen
Dit is ook onderdeel van lijf en leden, maar omdat het voor mij een extra uitdaging is, noem ik het apart. Het is helemaal niet moeilijk om na zo'n uitslag in paniek te schieten. Helemaal als ik zo'n uitspraak als 'zo lang mogelijk, een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven' hoor. Dat klinkt voor mij alsof het al bijna afgelopen is. En dan komen als vanzelf ook de prognoses voorbij die in het verleden zijn genoemd en dan schieten gedachtes voorbij als 'Hoe lang heb ik nog?'. Sowieso schieten allerlei gedachten voorbij en die zijn niet altijd positief. Nu zijn prognoses geen goede graadmeter om je aan vast te houden, want ik heb er genoeg gehoord, waar de prognose ronduit slecht was en die niet uitgekomen zijn. Dus niet gek laten maken en zoveel mogelijk ontspannen.

'De kwaliteit van je leven wordt bepaald door de kwaliteit van je gedachten.'

Gelukkig is mijn meditatie al een routine geworden, dus het kost me geen moeite om te gaan zitten en stil te zijn. 
En ik hoef niet alles alleen te doen, dus ik maak ook gebruik van anderen om me hierbij te helpen. Zo is de Craniosacraal therapie heel behulpzaam om goed te ontspannen. Al ga ik, vanwege de niet geringe kosten, niet vaak, het helpt me om te ontspannen. 
Daarnaast ga ik mezelf ook trainen om in het moment te leven en niet teveel stil te staan bij wat geweest is of nog komen gaat. De meditatie doe ik twee keer per dag voor een half uur, maar ik zou graag elk moment zo ontspannen mogelijk willen zijn. In januari begin ik daarom met een Mindfulnesstraining.

Plezier
Een heel belangrijk onderdeel is plezier. Een van de dingen die me meteen duidelijk werd. Want hoe lang ik ook nog heb, het wordt er niet beter op als ik die tijd doorbreng met bijvoorbeeld zorgen maken, ik weet het namelijk niet. Alle tijd die ik heb, wil zo goed mogelijk doorbrengen met zoveel mogelijk plezier. 
Daarvoor kan ik een aantal 'trucjes' inzetten waar ik al eerder over geschreven heb. Zoals het huppelen, gegarandeerd dat ik daar blij van word. En glimlachen, ook al ben ik misschien niet zo heel blij, en dansen en vrolijke muziek. En al het andere waar ik blij van word. Ook al voel ik me misschien helemaal niet zo vrolijk, dit soort dingen zorgt ervoor dat dat verandert.

Doel
Ook belangrijk om goed verder te kunnen, is om een doel te hebben. Niet teveel maar in ieder geval iets om naar uit te kijken en om me goed over te voelen als ik het bereikt heb. Zonder er al te rigide mee om te gaan, want ook als iets misschien niet lukt, is het goed. Dit wil ik vooral met heel veel zelfliefde doen. Een doel is iets waar ik aan vast kan houden en waardoor ik verder kom. 

Positiviteit
Voorheen vond ik het niet zo moeilijk om positief te zijn en te blijven, maar ik merk dat het me nu veel meer moeite kost. Die mindset is een grotere uitdaging geworden. Er zal nog wel wat tijd overheen gaan om ook dat weer in elke vezel te voelen. 
Elke dag een dagboek bijhouden met de dingen waar ik dankbaar voor ben, gaat me daar hopelijk ook weer bij helpen. 

Oefening
Wat het in ieder geval blijft is een enorme spirituele oefening. En het is nu 'voor het echie'...

Overtuiging

Overtuiging
1) een hypothese over een onwaarneembare situatie;
2) een mate van geloofwaardigheid die toegekend wordt aan een onzeker feit.

Op 14 november jl. heb ik deel genomen aan de Workshop 'Power Healing' die Barbara te Boekhorst van Bijzonder Gewoon op regelmatige basis organiseert. Het werd een heel bijzondere ervaring. 
Nog voor de lunchpauze hielpen we elkaar al met onze eerste healing. Om onervaren healers nou meteen met mijn hoofd aan de slag te laten gaan, vond ik wat ver gaan, dus ik heb het even veilig gehouden en mijn linkerschouder laten behandelen. 

Door de weken die mijn schouder in onbeweeglijke toestand heeft doorgebracht, had ik een frozen shoulder. Daarvoor ben ik een lange tijd behandeld bij de fysiotherapeut, maar op een gegeven moment was ik uitbehandeld. Mijn schouder had op dat moment nog niet zijn volledige beweeglijkheid terug. Om de beweeglijkheid te illustreren: ik kon niet onder mijn eigen linkeroksel kijken.

Meteen na de healing had ik nog niet direct het idee dat er iets veranderd was. Pas toen ik 's nachts in bed lag en ik het wat warm had, werd me duidelijk dat er iets veranderd was. Ik haalde mijn armen onder het dekbed vandaan en legde ze boven mijn hoofd zoals ik dat wel vaker doe. Alleen nu was er wat veranderd, want dat boven mijn hoofd leggen van mijn linkerarm klinkt eenvoudig, maar dat was het niet. Mijn bovenarm zweefde dan ergens boven mijn kussen en ik kon mijn arm alleen 'neerleggen' als ik dat met mijn rechterarm forceerde. En nu legde ik mijn arm zomaar naast mijn hoofd op mijn kussen, zonder probleem en alsof hij nooit vastgezeten had. Ik was zo verbaasd dat ik er niet goed meer van kon slapen.

Blijkbaar was ik er zo van overtuigd dat ik mijn linkerschouder niet goed kon bewegen, dat dat ook echt niet lukte. 

Hoe sterk je overtuigingen zijn, komt ook goed naar voren in het boek "The Biology of Belief", oftewel "De biologie van de overtuiging" van Bruce Lipton. Lipton is een celbioloog die wetenschappelijk onderzoek doet naar de verbinding tussen de geest en het lichaam. In zijn boek beschrijft hij ook de invloed van 'overtuigingen' op je gezondheid.

Dat er een verband is tussen je overtuigingen en je gezondheid wordt ook heel duidelijk met het placebo-effect, waarbij de sterke overtuiging dat een geneesmiddel of behandeling werkt, dat ook het gewenste effect geeft. Daarom vind ik de rol die een arts heeft hierin ook zo ontzettend belangrijk. Veel mensen nemen alles van een dokter aan. Zij zijn, met andere woorden, overtuigd van zijn of haar gelijk. Dus als de arts zegt dat je ergens niet van kunt genezen, kan dat ervoor zorgen dat er een 'self fulfilling prophecy' (een zichzelf waarmakende voorspelling) in werking treedt. In deze aflevering van Focus, die over dit Placebo-effect gaat, wordt dit ook nog eens heel duidelijk.

Op een ander niveau werkt dat ook zo. Als je bijvoorbeeld maar vaak genoeg te horen hebt gekregen dat je iets niet kunt, dan geloof je dat op een gegeven moment, waardoor je het dus ook niet kunt.

Een machtig interessant onderwerp vind ik dat, net als energie en de rol die dat in ons leven speelt. 

Er is zoveel wat we kunnen, maar wat we (nog) niet gebruiken. 

Chaos... (bijdrage aan #kommaarop)

Chaos is een leerpunt voor mij, ik ben van de structuur en de orde, van het plannen en het overzicht. Hierin lijk ik meer op mijn vader dan ik zou willen toegeven. Bij mij heeft alles een vaste plek en ik weet waar alles te vinden is, of dan tenminste ongeveer. En alles moet ook weer terug daar waar het hoort, anders is die structuur doorbroken. Zo ben ik ook nagenoeg nooit iets kwijt en als dat wel het geval is, kan ik ook nog eens heel goed zoeken, en dat is dan dus meestal voor een ander.

Al gaat het steeds beter om chaos te omarmen en merk ik dat ik op bepaalde gebieden, chaos zelfs al wel fijn vind. Zoals bijvoorbeeld op ons balkon en over het algemeen in de natuur. Orde komt daar op mij over als aangelegd en té aangeharkt. Ik zie onkruid bijvoorbeeld ook niet als storend, maar meestal als een prachtige plant die ik ook lekker in mijn bakken laat groeien. Tussen de tegels op het balkon is weer een ander verhaal, dus er is toch nog een bepaalde mate van 'georganiseerde chaos'. 

Chaos gaat voor mij over loslaten en je overgeven aan wat er is. Dat vind ik nog steeds moeilijk, maar ik leer... Chaos bestaat volgens mij, net als stress, voornamelijk in je hoofd. Er is nooit chaos, maar hoe je denkt over wat er is, categoriseert het één als chaos en het ander niet... Zo houd je de boel onder controle, houd je het overzicht. Daarom helpt het ook zo om op te ruimen in huis, als je het overzicht kwijt bent. Gevolg ervan is wel dat het leven nogal voorspelbaar wordt.

Wat voor mij chaos lijkt, dat werkt voor een ander prima. 
Gek ook eigenlijk dat chaos een negatieve connotatie heeft en dat orde en structuur over het algemeen als positief worden beschouwd, helemaal als je de uitspraak van A.A. Milne nog eens bekijkt. Het is toch prachtig als je allerlei verrassingen tegenkomt. Dat is ook wat het leven eigenlijk is. Een aaneenschakeling van verrassingen, want van tevoren weet je nooit hoe het loopt. Als ik daar nog eens over nadenk, is orde en structuur dus onnatuurlijk en een soort ontkenning van het leven. Het leven ís chaos. 
Een door mensen aangelegd bos herken je ook meteen aan de keurig op een rijtje staande bomen, waar een écht bos zomaar een beetje groeit waar het uitkomt of waar het licht het beste is, of juist niet, afhankelijk van wat voor organisme je bent. 

Chaos gaat daarmee ook over vertrouwen, dat het, hoe het ook loopt, wel goed komt en zo niet, dan toch. Alles wat er is, is goed zoals het is en bedoeld zoals het bedoeld is.

In chaos ontstaat ook creativiteit. De verrassingen zorgen ervoor dat je andere invalshoeken ontdekt, dat er iets ontstaat wat je niet van tevoren had kunnen bedenken. 

Wat is chaos eigenlijk prachtig!

Maar ook hier geldt, zoals met alles, dat balans nodig is. Want chaos is inderdaad prachtig, als het gaat om creativiteit, de natuur en om laten zijn wat er is, maar als het over je administratie gaat of over je financiën dan weet ik zeker dat chaotische mensen dat talent in zichzelf minder goed waarderen en er ook wellicht wel eens door in de problemen komen.

En volgens dit artikel leidt orde en regelmaat tot betere prestaties. Maar zoals gezegd, balans is het sleutelwoord, want of je nou op 'betere prestaties' zit te wachten in je leven? Dan hangt het er maar vanaf wat je belangrijk vindt. Voor mij persoonlijk horen betere prestaties daar niet bij.

Dus ik omarm de chaos wanneer dat kan en de orde en structuur op de vlakken waar dat 'nodig' is.

(Dit is een bijdrage aan #kommaarop)

Energie

“If the the brain is the radio's receiver, then the heart is the dial tuning the radio to the frequency of your choice” - Nassim Haramein (The Resonance Project)

Als je de lezing van Dr. Joe Dispenza gezien hebt die ik in deze blogpost heb gedeeld en als je dit stuk van Tom Cronin hebt gelezen over alchemie, dan weet je ook hoe belangrijk je eigen energie voor je gezondheid is.

Albert Einstein wist het.

En ook Nikola Tesla...

En als je dat weet, dan kun je het niet meer niet weten. 
En als je dan ook weet dat wat je denkt invloed heeft op je energie en dus op je gezondheid,

dan kan ik niet anders dan ervoor zorgen dat mijn energie op een gezond niveau zit om ook mijn lijf te helpen helen. 

Al heel lang geleden, toen ik helemaal niet lekker in mijn vel zat, heb ik een soort van 'besluit' genomen, dat dat niet was hoe ik in het leven wilde staan. Ik heb toen heel bewust een knop omgezet. Toen wist ik nog niet precies wat ik gedaan had, maar inmiddels weet ik dat wel en nu kan ik, gelukkig, mijn gemoedstoestand (energie) hiermee goed aanpassen. Ik ben nog lerende, maar het lukt steeds beter en sneller.

Het werkt ook als een kettingreactie. Als ik merk dat ik bijvoorbeeld weer wat negatief denk of reageer, neem ik het besluit om me weer meer te focussen op het positieve en dat zorgt er ook voor dat het positieve zich meer laat zien (of dat ik het positieve meer zie) en dat mijn omgeving ook positiever op mij reageert. 

En ik vind het zo fijn om te weten dat ik er zelf een hele grote rol in speel en er invloed op heb, want dan kan ik het ook aanpassen als ik merk dat ik 'de verkeerde kant' op hel. Op de wc heb ik een quote van 14 augustus jl. van de scheurkalender op de deur gehangen, zodat ik er elke keer opnieuw aan herinnerd wordt:

De kwaliteit van je leven, wordt bepaald door de kwaliteit van je gedachten.

Mijn gezondheidssituatie zorgt er ook voor dat dit prioriteit krijgt, want het is voor mij van levensbelang.

Wat ik dan ook interessant vind, is om te leren je energiefrequentie te verhogen. Dat kan intuïtief, zoals je hier hebt kunnen lezen, maar wat tips vind ik ook fijn en daar heeft onderstaande video mij weer goed bij geholpen. Misschien helpt het jou ook.

Het regent hier vandaag pijpestelen, maar ik voel me energiek en fijn en ik ben er helemaal klaar voor om vandaag zelf een stralende zon te zijn. Ik wens jou hetzelfde!

2.1

Bijna twee jaar heb ik kunnen genieten van mijn 2.0 versie. Dat is best lang zonder update zou ik zo zeggen. Sinds 18 april jl. heb ik gewerkt aan mijn update en ik geloof dat ik nu kan zeggen dat mijn update van 'bug fixes and perfomance improvements' zo goed als afgerond is... :) 

Dus, I proudly present you my 2.1 version of me!

Ik durf wel weer te zeggen dat ik mijzelf weer teruggevonden heb, met een kleine aanpassing hier en daar, maar alleen aanpassingen ter verbetering... 

Zo houden de medicijnen nu mijn circuit rustig, zodat er geen kortsluiting meer ontstaat en inmiddels durf ik daar, door de goede ervaring over de afgelopen periode, ook op te vertrouwen. 

Mijn positieve mindset heb ik gelukkig ook weer helemaal teruggevonden. Die was waarschijnlijk zo geschrokken van al het geweld in mijn hoofd, dat ze zich tijdelijk verscholen had... ;)

Dus:

Ik blijf natuurlijk werken aan verbetering, maar voorlopig kan ik met deze versie weer even voort!

Update Song

Dankbaarheid

Ben zo ontzettend dankbaar voor veel dingen!

Voor elke nieuwe dag bijvoorbeeld, dat ik er nog ben. En voor alle lieve mensen om me heen, D. in het speciaal, die me zo ontzettend goed gesteund heeft en nog steeds steunt!
En voor de fijne therapie in het ziekenhuis met fijne therapeuten. Ik ga daar elke dag met veel plezier naartoe!

En dankbaar dat ik me zo goed voel, een dagje hier en daar uitgezonderd (die ik dan ook meestal wel verklaren kan).

En ik ben dankbaar voor de vooruitgang die ik boek. Op regelmatige basis wordt de bewegelijkheid van mijn linkerarm weer bekeken en afgelopen week hebben we goede vooruitgang geconstateerd. Ik ben er nog lang niet en de vooruitgang gaat met hele kleine stapjes, maar het heeft een enorm motiverende uitwerking op me.
Ik voel het ook heel duidelijk dat het weer beter gaat.

En ik ben dankbaar voor mijn nieuwe ik, die positiever en trotser in het leven staat. Dat is heel bijzonder voor mij.