Acceptatie...

 

Vooral in de afgelopen nachten heb ik gemerkt dat ik de gebeurtenissen van 20 juni toch nog niet helemaal achter me heb kunnen laten. Het blijft maar door mijn hoofd spoken en ik speel, stukjes, telkens weer opnieuw af, of er ontstaan weer nieuwe vragen. D. en ik zijn door de situatie aan het denken gezet over de toekomst en ikzelf ben meer bezig geweest met wat zo onlosmakelijk aan het leven verbonden is, het levenseinde. 

Het is is een onderwerp wat vaak vermeden wordt, want ongemakkelijk om over te praten (ook voor mijzelf), of om aan te snijden. Het hele gebeuren heeft wat onheilspellends en ook wat geruststellends, hoe tegenstrijdig dat ook mag klinken. 

Onheilspellend omdat het leven blijkbaar zo voorbij kan zijn, zonder dat je het echt in de gaten hebt. Om dezelfde reden ook geruststellend, want ik heb er niets van meegekregen, ik was er niet meer bij en kreeg niets mee van de nare gevoelens. Voor D. echter des te verontrustender want hij maakt het juist heel bewust mee en kan weinig anders doen dan er voor mij zijn. Dat doet hij dan ook altijd geweldig goed. 

Dat het leven zomaar voorbij kan zijn, hebben we de afgelopen tijd helaas ook een aantal keer in onze omgeving ervaren. Een kennis en een vriend van D. zijn kort na elkaar overleden. Zij waren, net als wij, beiden begin 50 jaar. 

De situatie heeft verder ook gevolgen die langer blijven hangen en dat vind ik lastig om mee om te gaan. Zo ben ik weer langer en eerder moe en moet ik daarom eerder en vaker rust nemen. Ik dacht dat ik die tijd wel gehad had, maar daar ga ik nu weer naar terug. Dat zal ook komen door de verhoogde medicatie dosis al is het maar met een klein beetje. Voor iemand zoals ik met een aversie tegen het slikken van medicatie - ik vind paracetamol al te veel van het goede - is elke pil er één teveel. Tegelijkertijd ben ik er ook heel blij mee, want als het ervoor zorgt dat de aanvallen er enigszins mee onder controle blijven, dan heel graag.

Verder moet ik tot mijn spijt ook toegeven dat ik sommige dingen gewoon minder goed kan. Zo kan ik bijvoorbeeld minder goed overzicht houden in het verkeer en meerdere dingen tegelijk doen. Het op mijn fiets en van mijn fiets afstappen, gaat moeizaam. Nu is dat deels te wijten aan balans, coördinatie en kracht. Dus maak ik mezelf wijs dat ik dat allemaal nog kan trainen en dan kan ik het allemaal weer. Maar als ik heel eerlijk ben, is het verstandiger en veiliger om de fiets te laten staan. Daarmee wordt mijn wereld wel weer wat kleiner.

En natuurlijk blijf ik wel trainen, want het is voor mijn algehele welzijn en gezondheid belangrijk dat mijn conditie op peil blijft. Dus ik doe mijn dagelijkse breintraining (met dr. Kawashima op de Nintendo Switch die D. in huis heeft gehaald), ik sport drie keer in de week thuis en ik probeer de rest van de dag ook zoveel mogelijk te bewegen. Ik ga nog steeds wel alleen wandelen, al vind ik dat nu wel spannender. Daar heb ik wat op bedacht, want via Anna's huis kan ik elke maandag wandelen en het buurthuis, op 5 minuten loopafstand, organiseert elke week een wandeling van een uur in het park vlakbij mijn huis. Steppen kan ik nog steeds en vind ik ook nog steeds heel leuk. Dus af en toe stap ik weer op mijn step, al is het maar voor een kort stukje.

Onweer en bewustzijnsverlies...

Eigenlijk wil ik het er liever niet teveel over hebben, maar ik merk dat ik het niet goed achter me kan laten dus ik schrijf het hierbij van me af.

Op 20 juni jl.,  in de laatste week die D. en ik vakantie hebben en samen vrij zijn, is het nog heerlijk weer in Nederland. Het is echt 'Indira-weer', heel warm en nagenoeg geen zon.  Er is onweer voorspeld in de namiddag dus ik besluit voor die tijd nog naar buiten te gaan voor een wandeling. Omdat het grotendeels bewolkt is, kies ik ervoor om geen hoed op te doen. 

Alweer bijna thuis besluit ik nog even naar het mooie bloemenveld te lopen dat schuin tegenover ons pand ligt. Als ik daarna over het fietspad richting ons huis loop, voel ik me minder lekker en voel ik een aanval opkomen. Meteen ga ik op de grond liggen. Niet lang daarna stopt er volgens mij een auto en komt er iemand naar me toe. Dat denk ik tenminste, want ik zit dan al in de aanval. Ik kan nog aangeven dat ik een aanval heb. Hij is heel vriendelijk en houdt mijn hand vast. Als hij even loslaat, vraag ik hem, zo goed en zo kwaad als het gaat, om bij me te blijven. Hij geeft aan dat hij bij me zal blijven. Gelukkig heeft mijn buurvrouw ook gesignaleerd dat ik daar lig en zij heeft D. gewaarschuwd. Hij komt snel naar mij toe. Het is voor mij op zo'n moment altijd heel geruststellend om hem te zien en bij me hebben. Al snel zijn er allerlei mensen die op het tumult afkomen en mij op een of andere manier willen helpen. De een heeft een paraplu tegen de zon, die toch is doorgebroken, de ander een natte koude lap voor in mijn nek, weer een ander wat water om te drinken. 

Langzaam maar zeker kom ik met hulp van D. weer bij mijn positieve. Met veel moeite word ik in een busje van iemand geloodst en naar onze voordeur gereden. Dave helpt me vervolgens naar boven toe. Op dat moment kan ik nog, zij het met moeite, zelf de trap opkomen. Thuis lig ik bij te komen van de aanval, maar dan volgt er al snel een volgende waarop D. contact opneemt met de huisarts. Die laat meteen een ambulance komen. Ik schijn de ambulancebroeders nog begroet te hebben, maar daar weet ik al niks meer van. Er wordt een middel toegediend om de aanval te stoppen, maar daarvan houdt mijn ademhaling ermee op en raak ik buiten bewustzijn. De brandweer wordt erbij geroepen en ik word uit huis getakeld en met de ambulance naar het ziekenhuis overgebracht. In de ambulance krijg ik een derde aanval. D. volgt de ambulance naar het ziekenhuis in onze auto.

Als ik na ongeveer een half uur bijkom op de Eerste Hulp, hoor ik alle piepjes van het apparaat dat mijn vitale staat in de gaten houdt. Ik heb een saturatiemeter aan mijn vinger en een bloeddrukmeter om mijn arm die zichzelf regelmatig opblaast. Alle testjes en onderzoeken die uitgevoerd zijn, zijn met goed resultaat teruggekomen.

Voor de zekerheid houden ze me er voor de nacht. Na wat controles en overleg met het UMC/VU mag ik de volgende dag weer naar huis, ook omdat de aanleiding van de aanval bekend is. Naar alle waarschijnlijkheid is dat het slaaptekort en de stress die we hebben ervaren tijdens onze vakantie de week ervoor, en vanzelfsprekend ook de hersenschade die is ontstaan als gevolg van de twee hersenoperaties.

De impact van deze situatie is enorm, zowel fysiek als mentaal. De conditie die ik had, mag ik opnieuw opbouwen. Ook het vertrouwen wat ik had, heeft een flinke d(o)uw gekregen. Heel langzaamaan bouw ik het weer op. Gisterochtend, 8-7, ben ik voor het eerst weer alleen een ommetje gaan maken door het park. Ik was al wel eerder alleen naar het winkelcentrum gelopen.

Zo, dat ben ik kwijt, vanaf hier weer voorwaarts.

De afgelopen tijd...

 

... had ik het zo druk als een boer met één koe. Eerst was er gedoe met de verzekering, daarna gingen we voor vier dagen naar Barcelona en kwam ik terug met een beginnende hielspoor en D. kreeg corona waar hij behoorlijk ziek van was. Het gedoe met de verzekering was er ook nog, en is er nu eigenlijk nog steeds. Vervolgens was de belastingaangifte aan de orde, een taak waar ik me jaarlijks over ontferm. 

Van de fysiotherapeut had ik oefeningen gekregen en daar was ik zo'n uur per dag mee bezig. Dan had ik ook nog afspraken staan die ik soms af moest zeggen, omdat het nog niet lukte om er naartoe te gaan met mijn voetblessure. Gelukkig kon ik begin maart wel naar mijn MRI afspraak en ook naar de afspraak voor de uitslag daarvan kon ik gaan. Die was gelukkig ook weer goed, dus dat was een last lichter.

Al met al ben ik behoorlijk druk met mijn bezigheden, al is het soms alleen maar in mijn hoofd. Mijn stressbestendigheid was altijd al laag, maar sinds mijn hersenoperaties vind ik het nog lastiger. Ik voel me snel overweldigd. Als ik het heel nuchter bekijk, valt het vaak wel mee wat er gedaan 'moet' worden, ik beleef het alleen niet zo. De belastingaangifte bv. is zo gedaan als je eenmaal alle informatie hebt verzameld, maar dan nog voel ik die druk. De stress geeft me ook weer stress, omdat ik weet dat ik ermee op moet passen, want het maakt me gevoeliger voor een aanval.

Soms vraag ik me wel eens af hoe ik dat deed toen ik nog fulltime werkte, want dan was ik 32 uur op mijn werk en daar zit de reistijd nog niet eens bij en dan was er nog het huishouden en sociale activiteiten. Nu ben ik per dag al minimaal 4 uur bezig met goed voor mezelf te zorgen en met klusjes die nou eenmaal gedaan moeten worden, want ik wil ook een schoon huis en schone kleren. 

Dat het vooral in mijn hoofd zit, heb ik eigenlijk al in 2009 geleerd na de Vipassana meditatietraining. Ik ben nog nooit zo relaxed geweest als na die training. Dat is alleen weer weggezakt, want ook dat vraagt onderhoud en veel tijd. 

Iets waar ik mezelf elke keer opnieuw weer aan mag herinneren.