'Even'...

Laat ik beginnen met het goede nieuws dat de uitslag van mijn laatste MRI weer goed was. Dat klinkt misschien alsof er hierna alleen nog maar slecht nieuws volgt, maar dat is niet zo. Helemaal niet zelfs. Ik ben zeer content met mijn leven op het moment. Mijn pad ontvouwt zich op een prachtige manier vóór me. Ik voel steeds meer en ik durf ook steeds meer te voelen.

De situatie in april, en ook corona, heeft me veel geleerd over mezelf en ik kan niet meer verder op dezelfde voet. Als je me dan zou vragen wat er precies veranderd is, zou ik me wel voor het blok gezet voelen, want ik kan het ook weer niet precies benoemen. Behalve dan in grote lijnen.

Ik was me er niet eens zo bewust van dat ik het deed, maar doordat het helemaal niet kon na mijn opname, kwam ik erachter hoe ik altijd maar doorging, aan het jagen was. Op zich is dat niet zo raar, want ik heb dat thuis als voorbeeld gehad. Mijn moeder was altijd bezig, zat nooit stil. 

Mijn interpretatie daarvan is dat het makkelijker was voor haar om maar door te gaan, omdat ze dan niet hoefde te voelen wat ze voelde en niet stil hoefde te staan over de situatie waarin we ons bevonden. En, ook niet onbelangrijk, dan hoefde je ook niet te praten met elkaar, want dat zou maar ongemakkelijke gesprekken opleveren waar je wellicht ongemakkelijke en moeilijke conclusies uit zou moeten trekken. Ontkenning was makkelijker.

Dat geldt in bepaalde mate ook voor mij. Doorgaan betekent niet stilstaan bij wat zich voordoet, wat dat met me doet en niet hoeven voelen. Nu voelen een belangrijker rol inneemt in mijn leven, merk ik opeens ook dat ik veel meer rust nodig heb dan ik mezelf gun. Een grote verandering is, dat ik mezelf die rust nu wél gun.

Het is ook heel makkelijk om in woorden te zeggen, 'nog even dit' en 'nog even dat'. In die taal zit voor mij een ontwijking van wat nodig is, omdat dat was wat mijn moeder zei, 'nog even de was ophangen', 'nog even... etc.', dus die thee werd samen nooit gedronken. 

Na mijn opname kon 'nog even' even niet meer. Wat vooral nodig was, was rust. Die moest ik mezelf toen wel geven. Het woord 'even' gebruik ik nu liever niet meer. In woorden zit meer kracht dan je zou denken.

Pas nu kan ik écht aan mezelf werken, alsof de tijd er nu rijp voor is. Het is goed opletten wat ik doe, hoe ik reageer, hoe ik tegen mezelf en anderen praat. Ook daarin is er geen sprake van 'even', het kost veel energie en tijd. Stapje voor stapje kom ik steeds verder. 

Ik vind het belangrijk om niet 'alleen maar' hard te werken, te 'moeten', er mag ook ruimte zijn voor plezier of voor helemaal niets. Ik houd ervan om inspirerende interviews, podcasts, etc. te kijken. Daar krijg ik enorm veel energie van. Ook dat kost veel tijd, want vaak genoeg zijn dat gesprekken van bijna 2 uur. Ik combineer wat goed is voor me met wat ik wil. Ik wil elke dag naar buiten en daar helpt de ommetje-app me heel goed bij. Omdat ik er punten voor krijg, wil ik elke dag naar buiten en mijn reeks behouden. Al blijf ik ook wel eens binnen, omdat het erg slecht weer is. Dan jog ik op de plaats of wandel ik door ons huis. Het zorgt er dus sowieso voor dat ik elke dag mijn half uur beweging krijg, minimaal. Ik voel ook vaker of ik ergens zin in heb of aan toe ben. Soms doe ik mijn krachttraining niet, omdat het niet zo voelt en dan heb ik daar ook vrede mee.

Voor nu laat ik het daarbij, want het is bijna 20.00 uur en dan wil ik mijn computer afsluiten. Ik wil afsluiten met een podcast van Aubrey Marcus, waarin hij Peter Crone interviewt. Ik vind dat zo'n ontzettend mooi gesprek. De dingen die Peter Crone zegt, kloppen voor mij zo erg, het is in mijn ogen zo logisch en waar dat ik me niet kan voorstellen dat er mensen kunnen zijn die er anders over denken.

Ik heb de hoop dat corona ons wakker schud en dat de wereld ten goede verandert. Zoals ik hier al schreef, is het aan ons allen om dat te bewerkstelligen. Ik werk hard aan mijn aandeel, ik hoop dat jij jouw deel ook oppakt.

En toch...

Het lijkt alweer zolang geleden en toch was het nog maar in april. De uitdagingen waar ik in mijn vorige blogpost over sprak, waren epileptische aanvallen. Eigenlijk heb ik het er liever niet over, want door het er weer over te hebben, herleef je iets ook, maar op een of andere manier moet het ook verteld worden (verwerking heet dat geloof ik bij mij), dus daar gaan we dan maar. 

Pak lekker wat te drinken erbij en ga lekker zitten, want het is een lange post.

Ergens begin april kreeg ik de eerste aanval terwijl ik alleen thuis was. Ik had net een heerlijke lunch gemaakt en ik had die buiten neergezet om op te eten toen ik me niet zo lekker voelde en voelde dat er een aanval aankwam. Gelukkig kon ik nog naar binnen lopen en op de bank gaan liggen en toen begon hij. Ik vind het al naar als ik niet alleen ben, dus in mijn eentje gaf wel een extra vervelend gevoel. Gek genoeg kan ik mezelf op zo'n moment toch ook nog toespreken en zeggen 'dat het maar een paar minuten duurt'. Toen hij voorbij was, belde ik meteen D., die meteen van zijn werk naar huis kwam om er voor mij te zijn. (Echt, ik heb echt de liefste man die ik me kan wensen!)

Het was een aanval in een serie van velen. Ik weet niet meer hoe het precies gegaan is, maar ik kreeg steeds meer aanvallen, waardoor we op een gegeven moment op de SEH van het ziekenhuis belandde. De eerste keer werden we weer naar huis gestuurd met een recept voor een medicijn wat mogelijk zou kunnen helpen, maar dat deed het bij mij niet, want de een na de andere aanval bleef maar komen. Uiteindelijk zijn we opnieuw op de eerste hulp terecht gekomen en werd ik klaar gemaakt voor opname, want er was geen verklaring te vinden. Alle bloedwaarden waren goed, alles wat gecheckt kon worden, was in orde. De toedracht kon wel zitten in het slechte slapen wat ik al een tijdje deed. Nu slaap ik nooit veel, 4 uur is een mooie nacht, maar kort vóór dit hele gebeuren, haalde ik dat zelfs vaak niet.

In een paar dagen tijd heb ik zowel overdag als 's nachts, want dan ging het gewoon door, zo'n 40 tot 80 aanvallen gehad. Ik ben op een gegeven moment gestopt met het zelf registreren, dat deed de verpleging voor me. 

We hadden het nu niet meer over hoeveel weken er tussen de aanvallen zat, maar over uren en zelfs halve uren. Ik kon niet veel meer doen dan het maar 'gewoon' ondergaan. Gelukkig was er liefdevolle verpleging aanwezig die mij bijstond. Soms ook wat minder liefdevolle, maar ik kan me voorstellen dat het voor hen gesneden koek is en dat ze dus niet meer zo opkijken van een aanval. Voor mij echter was elke aanval opnieuw weer een heftige gebeurtenis.

'Je gaat het pas zien als je het doorhebt.'

Hoewel het heel naar was, heeft het ook een inzicht opgeleverd. Ik heb het al eens eerder gezegd, maar deze ervaring zette het weer in een ander licht. In deze post schreef ik al dat de wereld een spiegel is van jezelf, hoe jijzelf de wereld inkijkt. Nu kwam daar een extra verdieping in, waarbij ik opeens zag hoe de liefde die ik aan anderen geef, eigenlijk niets anders dan zelfliefde is. Dat wil ik graag wat verder toelichten. Misschien ga ik hierin wel te ver voor je, maar dit is wie ik ben en wat ik wil delen. 

Als ik een wandeling maak, maak ik heel graag contact met mensen die ik tegenkom. Niets bijzonders, soms alleen een groet, soms een korte opmerking over het weer of zoiets. Het komt er op neer dat ik gewoon vriendelijk ben naar een ander. Als ik dat doe, raak ik mezelf vaak zo dat ik er tranen van in mijn ogen krijg. Na mijn ziekenhuisopname zie ik heel goed hoe we allemaal met elkaar verbonden zijn (en daar heeft corona ook aan bijgedragen). De liefde die ik een ander geef, geef ik ook mezelf. Dat ik dat (nog) niet bij iedereen kan, heeft alles te maken met mijn schaduwkanten die ik, in mijzelf, niet liefheb en waardoor ik ze ook bij een ander veroordeel. 

Die, in mijn ogen, minder vriendelijke, of zelfs, kille verpleegster, zou dus heel goed mijn eigen kille kant kunnen zijn (want die heb ik namelijk ook), die ik (nog) niet geaccepteerd heb.

Geen klein inzicht, maar een enorme!

Nou goed, om het verhaal af te maken. Na zo nog een tijdje doorgegaan te zijn en wat verhoging van medicatie wat geen effect had, heeft de dienstdoende neuroloog besloten om een 'paardenmiddel' in te zetten. Medicatie die ze eigenlijk al niet meer voorschrijven, maar goed, ze wisten ook even niet meer wat ze met de situatie aan moesten. Omdat het nare bijwerkingen zou kunnen hebben, moest ik voor een paar uur aan de hartbewaking terwijl het middel intraveneus toegediend werd. Zal ik ook niet snel  vergeten, want voor het zakje aan mijn infuus aangesloten werd, kreeg ik nog een aanval om het even goed af te sluiten. Het spul brandde terwijl het mijn lichaam instroomde. En daar kwam ik mijn koppigheid of weerstand tegen, want ik mocht lekker gaan slapen en ik voelde ook hoe heel langzaam elk spiertje in mijn lijf ontspande, maar ik vocht ertegen alsof het iets vreselijks was. Uiteindelijk toch in slaap gevallen en een uur of een paar uur later werd ik weer wakker en zat alles erin. Dat was op 12 april. Verder geen bijzonderheden dus ik mocht weer terug naar de afdeling. Daarna was het éindelijk rustig. Geen aanvallen meer. Voor de zekerheid moest ik nog wel een paar dagen blijven, maar op 15 april mocht ik weer naar huis.

Een batterij aan recepten mee om het rustig te houden. Ik ben helemaal geen pillenslikker, zelfs paracetamol vind ik al teveel, maar nu was ik bereid elke pil te nemen om de situatie rustig te houden. Om het ook een beetje leuk te houden, heeft D. voor mij een gezellige gekleurde pillendoos besteld, dan kan ik in ieder geval wel uitkijken naar de maandag, want dat is een van mijn favoriete kleuren in het rijtje (rood). Het weekend is wat saai (wit), maar de rest van de week brengt vrolijkheid.

Eenmaal thuis moest ik wel weer even mijn draai vinden. De eerste week voelde ik me vooral heel erg gedrogeerd. Als ik in bed lag, en even wakker werd, vroeg ik me af wat nou de werkelijkheid was en wat de slaap. Ik heb geen ervaring met drugs, want dit zijn dus niet mijn favoriete gevoelens. Dat paardenmiddel moet wel weer afgebouwd worden, dus daar ben ik sinds een week of 1,5 mee bezig en dat gaat nog wel even duren voor het er helemaal af is. Ik heb in ieder geval wel enorm veel geslapen. Eerst nog met hulp van medicatie, maar dat heb ik al zo snel mogelijk eraf mogen halen. Nu slaap ik weer zelf, of niet. Als het even te gortig wordt, neem ik nog medicatie, zodat slaaptekort in ieder geval geen aanleiding is voor een eventuele terugval.

'Elk nadeel heb zijn voordeel.'

Nu voel ik zoveel compassie voor die mensen die elke dag met epilepsie te maken hebben, voor wie een aanval krijgen gesneden koek is. Het heeft ook heel wat in mij losgemaakt. Daar ben ik heel dankbaar voor, want voelen en mijn emoties uiten, dat is, zeg maar,  'niet echt mijn ding', maar nu kwamen de waterlanders echt om het minst of geringste. Eindelijk kan ik me echt laten raken door wat ik zie, hoor en voel. Ik heb daarin nog steeds heel veel te leren, maar ik maak enorme stappen. Als ik kon kiezen, koos ik dit niet zelf uit, maar ik ben wel enorm dankbaar en enorm gelukkig! 

Op weg naar herstel... (5)

Op 21 september jl. was ik jarig, 44 alweer! Sinds 2012 is een verjaardag niet meer hetzelfde. Het heeft veel meer lading gekregen, het is een veel bijzonderder (dat schijnt echt een woord te zijn...) gebeurtenis.

Ben ontzettend gelukkig. Als ik mijn leven op dit moment een cijfer zou mogen geven, zou dat een 9 zijn.

Ben stappen aan het maken in mijn herstelproces en onderdeel van dat proces is ook, om niet teveel meer over praten over wat me 'mankeert'. 
Een tijdje terug kwam ik een oud-collega tegen met wie ik in gesprek raakte. Op de vraag hoe het met mij ging, merkte ik hoe ik het hele verhaal over wat er sinds 2012 gebeurd is, vrijwel meteen uit de doeken deed. Gelukkig was ik me er wel bewust van. Op dat moment nam ik het besluit dat niet meer te doen. Het is niet zo dat ik er niet over wil praten of dat ik negeer wat er is, integendeel. Het is nog steeds een groot onderdeel van mijn leven, waar ik ook iedere dag mee bezig ben, maar ik wil niet dat het bepaald wie ik ben. Dus toen ik laatst opnieuw een oud-collega tegenkwam die aan me vroeg hoe het met me ging, ben ik er niet over begonnen. 
Ik wil uitgaan van gezondheid, zoals dat ook geadviseerd wordt door het echtpaar Simonton in hun boek en methode waaraan ik ook de titel van deze blogserie heb ontleend.

Er zullen mensen zijn die niet begrijpen als ik zeg dat ik dankbaar ben voor deze ervaring. Dus niet voor de kanker, dat zou onzin zijn in mijn ogen, niemand wil kanker krijgen, maar ik ben dus wel dankbaar voor de ervaring. Het heeft me zoveel gebracht en ook geleerd over mezelf en dat doet het nog steeds. 

Ik geloof wel, dat ik er verantwoordelijkheid voor heb. Dat wil niet zeggen dat ik vind dat het mijn eigen 'schuld' is dat ik het gekregen heb, maar ik erken wel mijn verantwoordelijkheid in het proces. Ik geloof dat ik grote veranderingen mag doorvoeren om beter te worden. En 'beter worden' vind ik eigenlijk niet de goede uitdrukking, want dat gaat er vanuit dat het niet goed is wat er nu is en ik vind juist dat wat er op dit moment is, helemaal is zoals het hoort te zijn. Het is wat ik nodig heb in mijn proces om te komen tot waar ik bedoeld ben te zijn. Ik wil dus niet beter worden, maar ik wil helen. Ik wil ook niet vechten tegen de kanker, dat vind ik helemaal geen gezonde uitgangspositie. Ik wil dus helen en daar wil ik mijn lijf bij helpen, want ik geloof in de kracht van mijn lijf en mijn geest om mijn lijf schoon te houden. Ik zie mijn ziekte meer als een balansverstoring in mijn systeem wat de nodige aanpassingen van me vraagt. En de kanker zie ik daarom als mijn levensgids.

Ben gelukkig ook een zondagskind wat dat betreft. Buiten de operatie, en als gevolg daarvan de verlamming aan mijn linkerzijde waar revalidatie voor nodig was, heb ik geen chemo en/of bestraling nodig gehad. Mijn lijf is dus nog niet vernietigd door chemische shit. Daar ben ik heel dankbaar voor! Ik vertrouw erop dat dat ook in de toekomst niet nodig is en ik doe alles wat goed voelt om dat zo te houden.

'Het geheim van verandering is focus. Niet de focus op vechten tegen het oude, maar op het bouwen aan het nieuwe.' 

Socrates

Liefde!

Gister ben ik naar een themamiddag van de Zen Peacemakers lage landen geweest met als onderwerp 'Hoe spiritueel omgaan met ziekte'. 

De middag begon, na het uitspreken van de intenties, met vier voordrachten, waarbij Jan het spits afbeet. Hij begon heel mooi vond ik, door niet te zeggen dat hij ziek is, maar door aan te geven dat hij voor zijn ziekte zorgt. En hij deelde zijn verhaal en zijn leermomenten met de rest van de groep. Een van zijn bevindingen is onder andere dat er tussen geven en ontvangen geen verschil zit. Dat alleen het perspectief anders is.

De tweede spreekster, Anja, een stervensbegeleidster, raakte mij ook met haar verhaal waarin ze, in mijn perceptie, de verbondenheid tussen mensen beschrijft, die ontstaat wanneer mensen intieme, heel persoonlijke zaken met elkaar delen. 
Dat is één van de dingen die mij, bijvoorbeeld, ook sterk is bij gebleven uit de tijd dat ik nog als stewardess werkte. Je kende je collega's niet, je had elkaar net voor het eerst de hand geschud, maar doordat je vaak heel persoonlijke verhalen met elkaar deelde, ontstond er toch al snel een band.

Ook John raakte me met zijn verhaal waarin hij vertelde dat hij het beeld wat hij van zichzelf had, of wie hij dacht te zijn, heeft moeten loslaten, ook verwijzend naar de eerste van de drie basisbeginselen, die we eerder uitgesproken hadden:

"Niet-weten en zo vaste ideeën over mijzelf en de wereld loslaten."

Iedereen die ziek is, zal wellicht die ervaring hebben, dat je 'gedwongen' wordt dat op een gegeven moment te doen. 
Bij mij begon dat in 2010, toen ik nog dacht dat ik ME/CVS had en ik gedwongen werd de controle los te laten (wat ik trouwens nog steeds moeilijk vind), te vertragen en ook het beeld wat ik van mezelf had als fysiek sterke vrouw, vaarwel moest zeggen, want waartoe ik eerder fysiek in staat was geweest, was toen niet meer in mij aanwezig.

Je bent niet meer wie je was, je bent een volledig nieuw persoon en je hoeft ook niet je best te doen om terug te willen gaan naar wie je was, want die persoon is er niet meer.
Strijd is niet nodig en kost alleen maar energie. Als je jezelf laat meevoeren op de stroom, kost dat de minste energie en dat maakt ook leven eenvoudiger en rustiger.

En ook de laatste spreker, Andreas, een boeddhistisch geestelijk verzorger, raakt me. Al in de eerste plaats omdat ik, in mijn tijd dat ik in het VU medisch centrum lag, en zelfs ook nog daarna, zoveel heb gehad aan de geestelijk verzorger E., met wie ik een aantal gesprekken en later mailwisselingen heb gehad. 

Deze spreker geeft ook aan dat hij niets kan doen, de pijn niet wegnemen, de ziekte niet, het verdriet niet, de angst niet, niets, maar hij kan er wel zijn. En dat is zo waardevol!

Aan het eind van de dag vertelt Frank de Waele nog een mooi verhaal over één van zijn leermeesters. Hij krijgt als vraag een koan van één van zijn studenten: Wat zingt de vogel? Hij beantwoordt die vraag met: 'Liefde, de vogel zingt Liefde.' 
Hoe heerlijk om 's ochtends vroeg wakker te worden met een flinke portie liefde.

Naast het delen van verhalen en inzichten, wordt er ook veel gelachen. Wat een bijzondere en liefdevolle bijeenkomst vond ik het! 

En het werkt bij mij zelfs vandaag nog door. Vanmorgen, tijdens het maken van mijn ontbijt, dacht ik nog eens terug aan de middag en toen dacht ik, 'wat een dappere mensen allemaal'. En dat ontroerde me, want als ik dat van hen denk, ben ik dat dus zelf ook. Zo kijk ik niet snel en vaak naar mezelf, als dapper.

En ik besef ook weer hoe gelukkig ik nu ben! Ondanks, of misschien wel dankzij, mijn hersentumor. Als ik mocht kiezen, dan zou ik hier niet voor gekozen hebben, maar toch heeft het ernstig ziek zijn me ook zoveel gebracht en ben ik nu heel gelukkig! Misschien nog wel gelukkiger dan ervoor. Wellicht juist omdat niets meer vanzelfsprekend is en elk moment, hoe klein ook, zo mooi en waardevol.

En hier vind je nog een aantal verslagen en nog een blog over de themamiddag.

Pieterpad Steppen

Het zijn bewogen jaren geweest, die begonnen zijn met een verkeerde diagnose, en vervolgens in het afgelopen jaar een ziekenhuisopname, een zware operatie, verlamming, weer leren lopen en mijn linkerarm weer leren gebruiken, tot ik nu weer in de bevoorrechte en gelukkige positie ben om samen met D. te kunnen trainen voor een sportevenement.

Op 25 augustus a.s. zal ik, samen met D., een deel van het Pieterpad per step afleggen, te weten 
14 km van Laren (Gld) naar Vorden. Omdat het kan, omdat ik het leuk vind om naar toe te werken, maar vooral ook om geld in te zamelen voor de Stichting Stop Hersentumoren. Van al het onderzoeksgeld gaat namelijk het minste geld voor onderzoek naar Hersentumoren. Zelf heb ik belang bij meer onderzoek, maar ik doe het vooral ook voor die mensen die nu een zware behandeling ondergaan en daarom zelf niet kunnen steppen én voor al die mensen die nog een hersentumor gaan krijgen, in de hoop dat er door het doen van onderzoek in de toekomst wél genezing mogelijk is.

Doneren kan hier!
 
Step Events uit Amersfoort is al zo vriendelijk geweest om mij een step ter beschikking te stellen, waarmee we eind juli alvast kunnen gaan trainen.

Ik hoop van harte dat je van deze gelegenheid gebruik zult maken te doneren en op deze manier een steentje bijdraagt aan het creëren van een toekomst voor heel veel kankerpatiënten, waaronder een toekomst voor mijzelf.

Alvast veel dank!

Met hartelijke groet,
Indira Bart

 Een actie voor: Stichting www.Stophersentumoren.nl

Bali

Op dit uitzicht werd ik elke dag getrakteerd op Bali de eerste week van mei. Heerlijk was dat! En nu met het koude weer in Nederland zou ik willen dat ik er nog zit!

Het was een cadeautje van mijn ex om een week op deze plek te verblijven, toen ik nog in het VU medisch centrum lag in afwachting van mijn operatie. En ik ben trots en blij dat ik er gebruik van heb kunnen maken. Trots, omdat het harde werken heeft geloond en het mij mogelijk maakt om dit soort reizen te kunnen ondernemen. En blij, nou ja, dat spreekt voor zich!

We hebben er een prachtige Balinese huwelijksceremonie bij mogen wonen en zo ontzettend genoten van al het heerlijke eten. Het was een supercadeau!

Voor wie ook eens onbezorgd wil genieten, raad ik deze plek van harte aan!

Blij!

Man, man, man, wat ben ik blij! Ik stuiter op het moment door het leven. Ik heb dat één keer eerder gehad, nadat mijn ex en ik een tijdje uit elkaar waren, had ik ook zo'n periode. Intens verdrietig net als in deze periode, maar ook met hernieuwde energie en blijheid om er weer iets van te (kunnen) maken. Niets manisch hoor, wel met beide benen op de grond. Behalve als ik stuiter dan ;-). Toentertijd heb ik mijn huis (twee kamers in het centrum van Amsterdam) helemaal opnieuw ingericht, sportte ik heel veel en ontmoette ik allemaal leuke en lieve nieuwe vrienden.

Ik geloof dat ik nu ook snap hoe dat komt, die blijheid, toen, maar ook nu. Ik ben ontzettend content met mezelf en dat is niet zo'n vanzelfsprekende zaak voor mij. En ik volg mijn gevoel met hart en ziel!

De eerste keer dat er iemand tegen mij zei dat hij trots was op mij, was toen de vader van diezelfde ex dat tegen me zei toen ik mijn HEAO-diploma had gehaald. 26 Jaar was ik toen al. Bij mij thuis werden dat soort dingen niet geuit. Waarschijnlijk omdat we met zijn vieren (mijn moeder, mijn zussen en ik) te druk waren met simpelweg overleven. Dan is er geen ruimte voor dat soort uitingen. Ik heb daardoor volgens mij ook nooit geleerd om trots op mezelf te zijn. Het was eerder zo dat ik vond dat ik niet goed genoeg was en niet goed genoeg mijn best deed, dus nog maar een tandje erbij. Wat kon anders de reden van het uitblijven van erkenning zijn. Nu weet ik wel beter, maar toen was ik nog klein.

Nu is, gegeven de situatie, het verstrijken van de tijd, én dat we met z'n allen ook nog wel wat leren ;-), daar veranderingen in gekomen. Nu zegt mijn moeder en één van mijn zussen het regelmatig tegen me. 

Ik heb erkenning nooit goed uit mezelf kunnen halen, ik had daar altijd een ander voor nodig, die tegen me zei dat ik het goed deed. Liefst iemand tegen wie ik ook nog een beetje opkeek. Dat blije gevoel nu en ook toen, komt er volgens mij uit voort, dat ik het nu en ook toen een periode, wél uit mezelf haal. Ik ben gewoon oprecht content met mezelf en heel trots op hoe ik bezig ben.

En het klinkt in andermans oren misschien gek, maar ik voel daarvoor dankbaarheid aan mijn hersentumor. Ben er niet blij mee, dat is wat anders, maar die tumor heeft, hoe gek ook dát mag klinken, mij veel moois gebracht. 

En natuurlijk is dat ook ingegeven door het feit dat het zo goed met me gaat. Ik heb me in jaren fysiek niet zo goed gevoeld, behoudens het tekort aan energie dan. En dat ik dus blij ben met mezelf is ook nog zo nieuw voor me. Ik heb sinds mei 2012 heel veel lieve en leuke mensen leren kennen en nieuwe vrienden gemaakt. 

En daardoor ben ik ook heel blij. Blij ook, om nog in leven te zijn. En ook dat is wel eens anders geweest. Kan ik me nu niet meer voorstellen, maar het is toch echt zo.

Bovendien heb ik ook weer van die eerste blije periode geleerd. Blij zijn, moet je blijkbaar ook leren ;-). Ik doe nu wel een beetje rustiger aan. Ik zal ook wel moeten, maar ik laat me er niet téveel door meeslepen. Zorg nu ook voor voldoende rust en matiging, zodat ik het niet terug in mijn gezicht krijg, want blij zijn, levert energie, maar kost het ook, dus voorzichtigheid is geboden.

Blij dus! En om het geheel op een vrolijke noot af te sluiten, hieronder nog een muzikale uiting, die dat gevoel,vind ik, zo goed weergeeft.

Enjoy, dan stuiter ik nog even verder ;-).

Even niet ziek zijn

Afgelopen week zat ik met D op Texel. In het huisje van een oud-leidinggevende van mij.

Die week heeft me enorm goed gedaan! Het huisje was heel fijn en de omgeving was prachtig. We zijn heel veel in beweging geweest en ik heb bijna niet aan mijn ziekte gedacht!

Dat was heerlijk!