Energie

Eerder heb ik het al over de activiteitenweger gehad. Afgelopen weken is ook heel duidelijk geworden waarom ik die activiteitenweger gebruik. Mijn energiepeil moet ik erg in de gaten houden en daar is het een uitstekend hulpmiddel voor.

Als je met iemand spreekt over wat je wilt, bijvoorbeeld qua werk, dan volgt meestal snel de vraag: 'Waar krijg je energie van?' Nou wordt die vraag niet helemaal juist gesteld volgens mij, want mijns inziens 'krijg' je nergens energie van. Dat heb ik het afgelopen jaar wel geleerd. Alles kost energie, maar er gebeurt wel iets anders naar mijn mening. Eigenlijk een heel gevaarlijk fenomeen als je je maat niet goed weet te houden en moeite hebt om de balans te vinden tussen doen en laten.

Wat er mijns inziens gebeurt is dat je iets zo leuk vind om te doen, dat je ergens zo enthousiast van wordt, dat je de wil krijgt om verder te gaan en dat je daarom bereidt bent een stapje extra te zetten. Maar je 'krijgt' niets cadeau. Risico daarvan is dan natuurlijk dat je over je grens heen gaat en teveel doet. 

Afgelopen weken waren energievreters voor mij. Met hele leuke dingen, een huwelijk en het slagen van mijn lief voor zijn rijbewijs, maar ook met een intens verdrietige gebeurtenis, het overlijden van een oom op veel te jonge leeftijd, want uit eigen keuze. 

Tussendoor ben ik ook nog steeds op zoek geweest naar een werkplek waar ik mijn belastbaarheid kan opbouwen, maar dat is nog niet zo eenvoudig, heb ik gemerkt. Ik had een goeie plek  gevonden (gemaakt voor mensen in een situatie als de mijne), maar daar kon ik alleen terecht via het UWV en daar vertelde mijn contactpersoon mij dat de stekker uit het project is getrokken vanwege bezuinigingen. 
Daar kan ik dus niet mee investeren in mezelf.

Het zoeken naar werk is werk op zich en bij het, tot nu toe, uitblijven van het vinden van een geschikte plek, ben ik zelf begonnen met een project om bezig te blijven en omdat ik het ontzettend leuk vind om te doen. Via een kennis ben ik bij een medewerker van de gemeente Amsterdam terecht gekomen, die me nu adviseert bij dat zelf gecreëerde project. We hebben elkaar al een keer gesproken, zodat hij een idee kreeg van mijn plannen. Hij belde me afgelopen week nogmaals om me nog meer tips en advies te geven én een aantal namen van personen die me behulpzaam zouden kunnen zijn bij het realiseren van het project.

 

 Nu was ik op die dag ook al hard bezig geweest met het zoeken naar een geschikte werkplek en na het gesprek met mijn contactpersoon en het bekijken van de tips die hij me gegeven had, stond ik te tollen op mijn benen. Wel een heel duidelijk signaal dat ik rust nodig had.

Want dat is naar mijn mening het enige waar je energie van krijgt, van rust. En van voeding natuurlijk, maar dan wel goede voeding. Dat is dan ook iets waar ik ook goed op let, dat wat ik eet, ook echt iets bijdraagt en mijn systeem niet juist energie kóst. 


Dus ik ben, naast het gebruikelijke uur van tussen de middag, nog anderhalf uur gaan liggen om ook de avond goed door te komen. Dat is dan ook gelukkig goed gelukt.

Dus energie 'krijgen' is naar mijn bescheiden mening een misvatting. Alles kost energie, óók de leuke dingen en misschien wel júist de leuke dingen, omdat die ervoor zorgen dat je doorgaat, omdat je het leuk vindt, ook al ga je je grens ermee voorbij.

Inco...

Inmiddels is het bijna een jaar geleden dat ik geopereerd ben en het gaat gelukkig heel erg goed, maar er is nog wel een aantal zaken die me bezig houden, waar ik nog 'last' van heb.

Het zijn ook van die dingen, daar praat je niet over. Dat is soms best vreemd, want er zijn toch mensen die er last van hebben en ongetwijfeld, zijn er dus mensen, net als ik, die benieuwd zijn naar de ervaringen van anderen. En natuurlijk is er ook sprake van schaamte, ook bij mij, want als mijn lieve man er niet over was begonnen bij het afsluitende gesprek bij de Revalidatiearts, had ik het niet bespreekbaar gemaakt. Stom natuurlijk, maar schaamte hè en dat hoort niet hè, daar hoor je niet over te praten.
'Dat hoort niet', de meest bekrompen, genot-creativiteit-en-vrijheid-beknottende woorden van de Nederlandse taal. Natuurlijk ook wel goed, want het zorgt ook wel voor beschaving, maar soms ook gewoonweg stom. 

Ik lees namelijk bij de Uroloog in de wachtkamer, naar wie ik doorverwezen ben door de Revalidatiearts, dat 1 op de 15 mensen last heeft van een vorm van incontinentie. En sinds ik een niet aangeboren hersenaandoening (NAH) heb, heeft mijn bovenkamer ook moeite met de aansturing van mijn blaas. Ik laat mij door de Uroloog vertellen dat de blaas ook veel ingewikkelder aan te sturen is dan bijvoorbeeld het hart of de longen. Kun je nagaan.

Ik heb er al heel lang last van. Toen mijn katheter eruit was gehaald in het ziekenhuis in Zaandam, ongeveer anderhalve week na de operatie, toen had ik al eens een 'ongelukje', maar dan lig je in bed, dus dan is het nog niet zo heel dramatisch. Luier aan, en je bed blijft droog. 
Luier mocht ik trouwens niet zeggen van de zuster, het was een 'incobroekje'. Voor mij was het gewoon een luier hoor, en helemaal prima om die aan te hebben, want het gaf me de zekerheid die ik ook nodig had.

Het werd pas vervelend toen ik in Reade was, waar je toch aangekleed rondloopt en niet meer op je bed ligt in een pyjama, en daar eens de wc niet haalde. Ook nog niet heel erg, want daar kon ik een zuster bellen, die me schone, droge kleren en opnieuw een luier kon brengen. Maar het werd al wel vervelender, om je weer opnieuw aan te moeten kleden en zo'n luier onder je kleren, viel dat niet op? Gelukkig had ik nog niet zoveel spek op mijn billen, dus het viel niet zo op inderdaad. Het was vooral vervelend voor mezelf. Ik weet nog wel dat ik dat vervelender vond dan die hele tumor en die verlamming bij elkaar. Het was wel heel erg terug naar de kindertijd. Naast moeten leren lopen ook weer leren 'op het potje' te plassen in plaats van in je broek. 

Maar tegen de tijd dat ik naar huis ging, had ik het wel weer enigszins onder controle.

En nu thuis gaat het eigenlijk ook heel vaak goed, maar ik heb wel eens een ongelukje. Dat ik zo nodig moet en ik mijn jas nog aan heb bijvoorbeeld, dat ik het niet red naar het toilet. En dan varieert 'het ongelukje' van een paar scheutjes tot full-force-tot-in-mijn-schoenen in mijn broek plassen. ;-) Gelukkig is dat tot nu toe alleen nog thuis gebeurt en niet onderweg. En dan is het fijn dat ik me meteen kan wassen en omkleden, dus niets aan de hand. 

Wel dus, want dat klopt niet!
En het wordt ook een psychologisch ding, want ik ben ook bang als ik de deur uitga, dat het onderweg een keer mis gaat. Ik weet dus overal onderweg pitstoppunten te vinden voor, voor-de-zekerheid-plasjes.

Dus nu bij de uroloog wat testjes aflopen, zoals gister, naar de wc in het ziekenhuis, om mijn straal te controleren en te checken of ik goed uitplas met een echo van de blaas. Die kende ik al, want dat werd ook gedaan nadat het katheter er net uit was, bladderen, noemen ze dat, op z'n Engels dus, als van de blaas.

En thuis precies bijhouden wanneer en hoeveel ik drink en wanneer en hoeveel ik plas. Nog meer registreren dus, want ik houd, om mezelf niet voorbij te lopen, ook nog steeds mijn activiteiten bij met de activiteitenweger. 
Ben inmiddels wel een beetje registratiemoe, maar het is gelukkig maar voor 24 uur, in tegenstelling tot de activiteitenweger, want dat zal ik voorlopig wel even vol moeten houden. Maar ok, het is een fijn hulpmiddel. Ik kan het iedereen die met dit soort klachten rondloopt, en zelfs zonder dit soort klachten, aanraden. 
En toch ook interessant dat bijhouden, want ik vraag me af en toe af waar al dat water vandaan komt. ;-)

Tot half vier vanmiddag registreren en dan breng ik de lijst, samen met een potje met plas voor het lab, naar het ziekenhuis. 

Wegens vakanties aan beide kanten, pas eind mei weer de uitslag en het vervolg. Tot die tijd train ik vast zelf met mijn bekkenbodemspieren, want die moeten natuurlijk net als mijn been- en armspieren, gewoon ook getraind worden om weer sterk te worden. 

Hopen dat ik er daarmee dan ben, want medicijnen, die zijn er wel, maar die wil ik niet...