Vandaag, precies drie weken geleden, werd mijn dak gelicht en ging de neurochirurg aan het werk in mijn hersenkronkels. Het voelt nu al als lang geleden, maar het was nog in deze maand, op 'Indiradag', zoals mijn zus grapte.
Wat een verschil met de eerste operatie in 2012. Dit keer was ik fit bij de opname en ik heb het nu van het begin tot het eind bewust meegemaakt. De dag van opname was nog redelijk relaxed, D. en ik checkten eerst mij in in het ziekenhuis en vervolgens gingen we samen naar het gastenverblijf naast het ziekenhuis om D. daar te installeren voor zolang ik in het ziekenhuis verbleef.
In de middag kregen we bezoek van de neurochirurg die vertelde dat ik in plaats van als eerste, om 9.00 uur 's ochtends, als tweede om 13.00 uur 's middags aan de beurt zou zijn. Ik had me zo ingesteld op 9.00 uur dat ik dat even lastig vond.
De eerste nacht minder goed geslapen, vanaf een uur of drie wakker. Om 5 uur besloot ik toen nog maar een avocado te eten, omdat dat dan nog kon, daarna moest ik nuchter blijven voor de operatie.
De dag van de operatie heeft vooral in het teken gestaan van ademen en rustig blijven en veel op bed liggen om te rusten. Tegen een uur of twaalf kreeg ik het seintje dat ik me voor mocht gaan bereiden, wat betekende dat ik de strakke kousen en het blauwe operatiehemd aan mocht trekken en klaar mocht gaan liggen voor vervoer naar de zesde verdieping waar de verdere voorbereidingen plaats zouden vinden, net als de operatie.
Op de operatiekamer mocht ik nog wat vertellen over de vakantie in Italië terwijl ik de narcose kreeg toegediend. Dat was dus geen ellenlang verhaal, ha ha ha ha. Tijdens het vertellen voelde ik mezelf al lichtjes wegzakken en toen was het stil en was ik een paar uur 'buiten westen'.
Mijn grootste angst was dat ik wakker zou worden als een ander persoon. Dat ik niet meer zou weten wie ik was, of dat de werking van wat nu allemaal zo goed gaat, aangetast zou zijn. Dat ik de weg niet meer zou kunnen vinden of me dingen niet meer zou herinneren, of niet meer goed zou weten wat te doen als je opstaat. Dat kon namelijk allemaal omdat de operatie plaats vond in het gebied van het geheugen en planning.
Maar toen ik wakker werd was ik helder en ik was nog mezelf. Ik herinnerde me alles nog, ik wist nog wie ik was, ik wist nog wie D. was en hoe hij er uit ziet. Dat was zo fijn om te merken!
Het wakker worden zelf was niet heel plezierig. De neurochirurg had me al gewaarschuwd dat ik heel misselijk zou kunnen zijn vanwege het drukverschil in mijn hoofd, doordat er hersenvocht weg is gevloeid als gevolg van de operatie. Dat was ik inderdaad, maar het viel me nog mee. Na zo'n drie keer spugen, was dat wel klaar. Ik was wel wat in paniek, maar ik werd heel lief bijgestaan door Timo en Maaike.
Man, man, wat werken die verzorgers hard. Toen ik wakker werd, waren alle plaatsen bezet en zij liepen van bed naar bed om het iedereen zo gemakkelijk mogelijk te maken en er voor iedereen te zijn en ze te verzorgen. Ondertussen bespraken ze hun liefdesleven.
Rond kwart over vijf was ik op de uitslaapkamer aangekomen, of wakker geworden, dat laat ik in het midden, en om bijna half zeven kwam D. me daar opzoeken. Inmiddels was het er rustig en was ik nog de enige daar. Wat was het fijn om D. te zien!
Wat me op de uitslaapkamer heel duidelijk is geworden, is hoe gevoelig ik ben. En dan niet zozeer ikzelf als persoon, maar mijn fysieke lichaam. Mijn lichaam reageerde op elk geluid, elk woord, elk geluidje van een apparaat, elke aanraking, etc. Lichaam en geest zijn één, dus dat maakt mij als persoon erg gevoelig. Het was me al wel een aantal keren verteld, maar zoals dat gaat met dat soort dingen, het dringt het pas echt door als je het zelf ervaart.
Rond elf uur 's avonds mocht ik weer naar de afdeling. Daar is D. nog een tijdje bij me gebleven en toen is hij weer naar het gastenverblijf gegaan om te gaan slapen.
De eerste nacht werd ik elke twee uur 'wakker' gemaakt voor controles. Wakker tussen aanhalingstekens, want echt slapen deed ik niet. Het waren twee enorm lange dagen.
Na 24 uur mocht de verbandmuts die ik op had eraf en mocht ik mijn haar wassen. Op zaterdag liep ik alweer een rondje over de afdeling, eerst nog wat onzeker met een rollator voor de zekerheid, maar op zondag kon ik weer los lopen. Op maandagochtend had ik nog een MRI als afsluiting van de opname en op maandagmiddag was ik aan het einde van de middag weer thuis. Alsof het niks was.
De krammen zijn na 10 dagen door de huisarts verwijderd. En inmiddels dus alweer drie weken verder. Het klotsen in mijn hoofd is voorbij. Mijn haar kam ik nog even de andere kant op om het litteken te bedekken. Hoe dat er straks uitziet en hoe ik mijn haar dan ga dragen, zie ik dan wel weer.
Het gaat fantastisch met me! Ik voel me goed en ik ga met sprongen vooruit. Ik weet dat ik de neiging heb om snel teveel te willen, dus ik houd bewust de rem er een beetje op, het is tenslotte toch niet niks zo'n operatie, maar ik ben heel blij en dankbaar voor hoe ontzettend goed het gaat.
