Mijn meest productieve uren...

 

Het komt nog steeds regelmatig voor dat ik 's nachts wakker lig. Meestal staar ik dan niet naar het plafond, maar soes ik een beetje en lig ik nog heerlijk. Ik word dus niet ėcht wakker, maar ik zit ergens tussen slapen en waken in.

Eigenlijk ben ik allergisch voor het woord 'productiviteit', het klinkt teveel als iets moeten presteren en dat wil ik nu juist net niet. Die prestatiedruk die leg ik mezelf al zoveel op. Laatst was ik zelfs trots op mezelf. Na een wat doorwaakte nacht was ik tegen de ochtend weer in slaap gevallen en werd ik 'pas' tegen 09.00 uur wakker. Heel even ging het door mijn hoofd dat ik snel op kon staan en naar buiten kon gaan om nog voor 09.00 uur een ommetje te lopen en daarmee dan extra punten te kunnen scoren. Ik deed het echter niet en dat vind ik dan knap van mezelf, omdat de verleiding er wel was. 

's Nacht ontstaan dus de meeste ideeën en inzichten. Sterker nog, het idee voor deze blogpost is 's nachts ontstaan. Soms zijn het ideeën, maar vaak ook zijn het inzichten over een situatie waarvan ik eerder nog niet wist waar het nou eigenlijk over ging. Dan voel ik wel dat er iets niet klopt of dat er in mij of met mij iets gebeurt, maar kan ik er de vinger niet op leggen. Dat komt dan 's nachts zomaar bovendrijven en dan denk ik; 'Ah, dus dat is waar dat over ging.' Daar kan ik dan de volgende dag verder mee. 

Vermoedelijk is het de rust die mijn brein de ruimte biedt om het een en ander te verwerken en die inzichten te geven. Eigenlijk alleen nog een kladblokje met een pen naast mijn bed leggen, zodat ik er een kleine notitie van kan maken, zodat ik ze niet vergeet.

Van Smeagol naar G.I. Jane...

Toen ik eenmaal de keuze had gemaakt om voor verdere behandeling te gaan, wilde ik het liefste zo snel mogelijk beginnen, want dan zou het er ook zo snel mogelijk weer opzitten. Zo werkte het niet helemaal, want de behandeling ging pas van start op 4 maart jl. Bij de allereerste behandeling was ik vrij kalm, omdat ik geen idee had wat ik kon verwachten. Ik wist dat ik niets zou voelen van de behandeling, maar natuurlijk voelde ik wel wat (of dat dacht ik in ieder geval). Eerst moesten er berekeningen uitgevoerd worden om het apparaat in te stellen voor mij. Daarbij spraken de verpleegkundigen hun berekeningen uit naar elkaar en toen vergiste één van de twee zich en corrigeerde ze zichzelf. Dat ging over een verschil van min naar plus een getal en dat wordt opeens een flink gat als je daar over nadenkt. 

De tweede dag vond ik daarom een stuk spannender, want zou ik het nu weer voelen? En waren de berekeningen wel goed uitgevoerd? Eerst maar gecheckt of de berekeningen wel klopten. Gelukkig konden ze me daarin geruststellen. Twee van de vele apparaten waren op mijn masker ingesteld en de tweede dag lag ik onder het andere apparaat. Daar voelde ik niets. Daarom dacht ik eerst dat het aan het ene apparaat lag. Gelukkig werd het al snel duidelijk dat het allemaal aan mijn eigen gedachten lag.

In de voorbereidingen op de behandeling had ik me voorgenomen om me tijdens de bestraling voor te stellen dat er zonnestralen op mijn hoofd werden gericht die de kankercellen zouden verdampen. Dat vond ik echter best lastig voor te stellen dus op dag 2 ben ik begonnen met het, in mijn hoofd, reciteren van de ho'oponopono meditatie dat heeft me erg geholpen. Het zorgde er ook voor dat ik me meer kon overgeven aan de behandeling.

In de tweede week van de behandeling had ik een artsconsult om te bespreken hoe de behandeling ging en hoe ik me voelde. Daarbij benadrukte de arts nog eens wat de mogelijke bijwerkingen van de behandeling konden zijn. Eén van die bijwerkingen die hij noemde was haaruitval. Die had ik in eerdere gesprekken even gemist. Mijn natuurlijke reactie op dat soort 'voorspellingen' is een 'dat zullen we nog wel eens zien' of 'bij mij gebeurt dat vast niet' houding. Ik weet niet, dat houdt mij beter op de been denk ik en ik denk ook dat het gezond is om niet alles maar klakkeloos aan te nemen, want dat maakt je een stuk minder sterk. De self fulfilling prophecy (je krijgt wat je denkt en verwacht) blijft dan uit. Dat is in ieder geval de hoop en verwachting. 

Mijn haar bleef ook netjes op mijn hoofd zitten tot de derde week. Toen had ik op een maandag mijn haar gewassen en toen ik het daarna kamde, kamde ik er zo een hele pluk haar uit. Dat was, ondanks de waarschuwing, toch behoorlijk schrikken. Maar alles went. De arts had ook gezegd dat het op een groter gebied dan waar de bestraling plaatsvond zou uitvallen en ook nadat de behandelingen zelf al zijn gestopt. Mijn eerste neiging was om zoveel mogelijk aan het haar wat ik nog had vast te houden en de plukken die ik nog had, kwamen ook leuk onder mijn mutsje vandaan, net of er niets aan de hand was. 

Op een gegeven moment werd het echter zo dun, dat het niet meer goed voelde. Als ik in de spiegel keek, zag ik niet meer mijzelf. Daarbij kwam ook nog dat ik me behoorlijk somber voelde, iets wat ook helemaal niet bij mij past. Niet lang daarna welde de drang in mij op om het haar wat ik nog had af te scheren. D. stelde voor om er even mee te wachten tot ik er zeker van was, want als het er eenmaal af is, kun je niet meer terug, maar het voelde zo goed voor mij dat ik het moest doen.

Wat een verschil heeft die beslissing gemaakt! Van somber en ongelukkig, hervond ik mijzelf en mijn kracht. Zo ging ik in één scheersessie van Smeagol naar G.I. Jane.

Binnenkort ga ik verder met het vervolg van het traject. Daar ben ik nog niet veel mee bezig geweest, dat neem ik ook maar weer zoals het komt.

'Even'...

Laat ik beginnen met het goede nieuws dat de uitslag van mijn laatste MRI weer goed was. Dat klinkt misschien alsof er hierna alleen nog maar slecht nieuws volgt, maar dat is niet zo. Helemaal niet zelfs. Ik ben zeer content met mijn leven op het moment. Mijn pad ontvouwt zich op een prachtige manier vóór me. Ik voel steeds meer en ik durf ook steeds meer te voelen.

De situatie in april, en ook corona, heeft me veel geleerd over mezelf en ik kan niet meer verder op dezelfde voet. Als je me dan zou vragen wat er precies veranderd is, zou ik me wel voor het blok gezet voelen, want ik kan het ook weer niet precies benoemen. Behalve dan in grote lijnen.

Ik was me er niet eens zo bewust van dat ik het deed, maar doordat het helemaal niet kon na mijn opname, kwam ik erachter hoe ik altijd maar doorging, aan het jagen was. Op zich is dat niet zo raar, want ik heb dat thuis als voorbeeld gehad. Mijn moeder was altijd bezig, zat nooit stil. 

Mijn interpretatie daarvan is dat het makkelijker was voor haar om maar door te gaan, omdat ze dan niet hoefde te voelen wat ze voelde en niet stil hoefde te staan over de situatie waarin we ons bevonden. En, ook niet onbelangrijk, dan hoefde je ook niet te praten met elkaar, want dat zou maar ongemakkelijke gesprekken opleveren waar je wellicht ongemakkelijke en moeilijke conclusies uit zou moeten trekken. Ontkenning was makkelijker.

Dat geldt in bepaalde mate ook voor mij. Doorgaan betekent niet stilstaan bij wat zich voordoet, wat dat met me doet en niet hoeven voelen. Nu voelen een belangrijker rol inneemt in mijn leven, merk ik opeens ook dat ik veel meer rust nodig heb dan ik mezelf gun. Een grote verandering is, dat ik mezelf die rust nu wél gun.

Het is ook heel makkelijk om in woorden te zeggen, 'nog even dit' en 'nog even dat'. In die taal zit voor mij een ontwijking van wat nodig is, omdat dat was wat mijn moeder zei, 'nog even de was ophangen', 'nog even... etc.', dus die thee werd samen nooit gedronken. 

Na mijn opname kon 'nog even' even niet meer. Wat vooral nodig was, was rust. Die moest ik mezelf toen wel geven. Het woord 'even' gebruik ik nu liever niet meer. In woorden zit meer kracht dan je zou denken.

Pas nu kan ik écht aan mezelf werken, alsof de tijd er nu rijp voor is. Het is goed opletten wat ik doe, hoe ik reageer, hoe ik tegen mezelf en anderen praat. Ook daarin is er geen sprake van 'even', het kost veel energie en tijd. Stapje voor stapje kom ik steeds verder. 

Ik vind het belangrijk om niet 'alleen maar' hard te werken, te 'moeten', er mag ook ruimte zijn voor plezier of voor helemaal niets. Ik houd ervan om inspirerende interviews, podcasts, etc. te kijken. Daar krijg ik enorm veel energie van. Ook dat kost veel tijd, want vaak genoeg zijn dat gesprekken van bijna 2 uur. Ik combineer wat goed is voor me met wat ik wil. Ik wil elke dag naar buiten en daar helpt de ommetje-app me heel goed bij. Omdat ik er punten voor krijg, wil ik elke dag naar buiten en mijn reeks behouden. Al blijf ik ook wel eens binnen, omdat het erg slecht weer is. Dan jog ik op de plaats of wandel ik door ons huis. Het zorgt er dus sowieso voor dat ik elke dag mijn half uur beweging krijg, minimaal. Ik voel ook vaker of ik ergens zin in heb of aan toe ben. Soms doe ik mijn krachttraining niet, omdat het niet zo voelt en dan heb ik daar ook vrede mee.

Voor nu laat ik het daarbij, want het is bijna 20.00 uur en dan wil ik mijn computer afsluiten. Ik wil afsluiten met een podcast van Aubrey Marcus, waarin hij Peter Crone interviewt. Ik vind dat zo'n ontzettend mooi gesprek. De dingen die Peter Crone zegt, kloppen voor mij zo erg, het is in mijn ogen zo logisch en waar dat ik me niet kan voorstellen dat er mensen kunnen zijn die er anders over denken.

Ik heb de hoop dat corona ons wakker schud en dat de wereld ten goede verandert. Zoals ik hier al schreef, is het aan ons allen om dat te bewerkstelligen. Ik werk hard aan mijn aandeel, ik hoop dat jij jouw deel ook oppakt.

Kansen...

Eerst dacht ik eraan om deze post de titel 'crises' te geven. Ja, je leest het goed, crises, het meervoud van crisis. Toch wil ik het liever positief houden, want ik vind het goed om me op het positieve te blijven richten. Dat kost me in de huidige situatie duidelijk meer moeite dan anders.

De laatste maanden zijn een uitdaging voor me geweest. Sinds begin december is mijn uithoudings- en doorzettingsvermogen regelmatig op de proef gesteld. Degenen die dichtbij mij staan, weten dan wel waar ik het over heb. Uiteindelijk heb ik die beproevingen weer om weten te zetten naar kansen en mogelijkheden en ze kunnen zien als een uitnodiging om me verder te ontwikkelen. Dit keer wel met professionele hulp, want dat kan ik nu wel gebruiken. Het traject om hulp te vinden, is ook weer een verhaal op zich, maar ik laat het er hier bij dat het me uiteindelijk gelukt is om passende hulp te vinden. Duidelijk is dat er nog een aantal onverwerkte zaken op me liggen te wachten om omgezet te worden in persoonlijke groei. 

Met de recente ontwikkelingen in de wereld en dan vooral in ons land werd er weer flink geprikt in de pijnpunten die nog in mij leven. In de eerste week werd ik bijvoorbeeld flink geraakt en ik had er even voor nodig voor ik begreep wat me zo raakte. Iemand vertelde iets over 'de onzekerheid van de huidige situatie en hoe het een gevoel van haast opriep en een behoefte om alles anders te doen'. Dat raakte me omdat ik me niet gezien voelde. 

Iedereen die in een fysieke, relationele, financiële of andere uitdaging zit, kent dit gevoel. Ik ook en daar komt de huidige uitdaging dus nog eens bovenop. Dat zeg ik niet om zielig te doen, maar om aan te geven wat voor veel mensen een realiteit is.

Dat het mij raakt, heeft natuurlijk niets met de persoon die dit schreef te maken, maar alles met mijzelf, zoals alles waardoor je geraakt wordt iets over jezelf zegt.

Er werd pijnlijk duidelijk dat ik iets gemist heb. Dat gemis is niet meer in te halen, maar ik kan er wel  anders mee omgaan. Hoe ik dat het beste kan doen, daar werk ik aan samen met mijn therapeut.

Inmiddels heb ik geleerd dat er schoonheid en mogelijkheden schuilen in elke situatie, hoe zwaar en moeilijk ze in het moment zelf ook kunnen zijn.

Het is een uitdagende tijd met heel veel ruimte voor persoonlijke groei, zowel op persoonlijk gebied als voor de mensheid als geheel. De positieve kant van deze situatie wordt in dit artikel mooi uitgelicht vind ik.

Ook dit stuk belicht het geheel vanuit een positief standpunt. Je kunt een situatie misschien niet direct oplossen, maar je hebt wel in de hand hoe je er mee omgaat. Dat dat de ene dag beter gaat dan de andere is helemaal niet erg, als je maar elke dag als een nieuwe kans blijft zien.

Zegevieren...

Afgelopen week was een bijzondere week voor mij, want ik had veel meer activiteiten in mijn agenda staan dan ik normaal gesproken gewend ben. Het was voor mij daarom een spannend vooruitzicht, want zou het niet teveel zijn? In het kader van mindfulness én uit mijn comfort zone stappen zou het ook een hele goede oefening zijn, dus ik besloot daarom de dingen één voor één op te pakken en zoveel mogelijk bij de activiteit te blijven van dat moment en tussendoor zoveel mogelijk rust te pakken. Huishoudelijke taken hadden deze week even geen prioriteit. Dat hebben ze sowieso niet, maar deze week al helemaal niet. Alleen voor het eten zorgen was belangrijk.

Wat enorm hielp, was dat het allemaal leuke activiteiten waren waar ik erg naar uitkeek. Dan levert het ook energie op in plaats van dat het alleen energie kost.

In het kort zag de week er als volgt uit: een werkdag in Amsterdam en erna een kort bezoek aan vriendin om iets af te geven. Een werkdag thuis. Een vrije dag met twee afspraken. Een werkdag thuis met 's avonds een afscheidsetentje van een collega in Amsterdam. Een vrije dag met een lunchafspraak. En als afsluiter van de volle week op zaterdagavond een concert van Fia in De Duif in Amsterdam. Prachtige teksten op dito muziek over thema's die mij veel bezig houden. Wat een geweldige sfeer en wat ben ik blij dat ik er bij was!

Ik sluit af met een stukje tekst uit één van haar nummers:

'There is nothing to do, just be.'

  

Spanning en sensatie...

Al een hele tijd ben ik bezig om te leren meer te voelen. Grappig dat ik dan, als ik zo'n wens uitspreek, niet bedenk dat 'meer voelen' iets anders betekent dan 'je goed voelen'. In mijn vorige stukje zei ik wel dat ik lichter ben geworden, dat betekent niet dat ik me nooit meer onzeker of angstig of wat dan ook voel.

Rond deze tijd, en in april, krijg ik tegenwoordig een uitnodiging voor een MRI. Begin september viel de uitnodiging al op de mat voor een scan op 20 oktober a.s.. Heel fijn want dan weet ik waar ik aan toe ben, maar ook ruim voldoende tijd om iets anders in werking te laten treden. Er komen gevoelens naar boven, waar ik normaal gesproken misschien niet zo mee bezig ben, of beter gezegd, die ik wellicht wat onderdruk, maar die nu op de voorgrond treden.

Meer voelen klinkt natuurlijk prachtig, maar ik sta aan mijn eigen lopende band en keur heel veel gevoelens af. Vooral de positieve gevoelens vind ik okee en mogen van mij doorkomen merk ik. De minder positieve gevoelens, zoals angst, onzekerheid etc., vind ik niet okee en die laat ik er dan ook niet zomaar door. Maar nu er weer een scan aan zit te komen, laten die zich niet zomaar van de band halen. 

Tegenwoordig voelen de dingen anders. Voorheen was een gevoel vooral gewoon een gevoel. Nu ervaar ik een gevoel vaak als een 'signaal'. 
'Gaat het nog wel goed met me. Voelde ik dit ook niet voor ik het ziekenhuis in ging.' 
Als ik mezelf afleid en het 'gevoel' is dan niet meer aanwezig, dan weet ik dat het geen signaal is of een gevoel, maar een gedachte die me iets laat voelen en waarmee ik mezelf dus goed gek kan maken. Zo kan er een vicieuze cirkel ontstaan van iets (denken) te voelen, wat me dan zorgen baart en waardoor het gevoel alleen nog maar sterker wordt. 
Gelukkig kan ik er al beter mee omgaan. Dit keer heb ik het ook niet allemaal alleen gedaan ('Want ik moet toch alles zelf en alleen kunnen.') en bij D. en een aantal vrienden aangegeven dat dit speelt en om hulp gevraagd. 

Fijn dat ik zulke lieve mensen om mij heen heb. Dank jullie wel voor alle steun!

Nu oefen ik met hele kleine dingen in het accepteren van 'onplezierige' gevoelens, bijvoorbeeld door niet uit alle macht te vechten tegen kramp in mijn tenen of voet, maar die er gewoon te laten zijn, om dan te merken dat het dan ook zo weer verdwenen is.

Weer een stap verder dus op mijn ontdekkingsreis en opnieuw ontdekt dat ik alle gevoelens mag verwelkomen en omarmen. Ik blijf oefenen en leren.

Slaap!

Als baby kon ik het heel goed, slapen. Zo goed zelfs, dat mijn ouders mij, toen ik vijf weken oud was, met een gerust hart in mijn bed lieten liggen en zelf, samen met mijn zussen een stuk gingen fietsen. Niet een ommetje, maar echt ver, een kilometer of 30. Dat zegt wel iets over hoe goed ik sliep. Mijn moeder hoefde mij maar ergens neer te leggen en ik sliep.
Waar het precies is mis gegaan, durf ik niet te zeggen. De stress van thuis speelde zeker een rol, want toen ik een jaar of zeven was, had ik vaak nachtmerries en sliep ik niet zo lekker meer.

Daarna is het weer heel lang goed gegaan en vanaf begin 2009 ging het mis. Inslapen was niet zo het probleem, dat lukte me wel, maar het doorslapen lukte me niet. Ik werd standaard om 04.00 uur wakker, eerst nog regelmatig en vervolgens elke nacht en dan lag ik de rest van de nacht wakker.

Dat heeft een aantal jaren geduurd. Ondertussen probeerde ik van alles om mijn slaap te verbeteren, homeopatische slaapdruppels, melatoninepilletjes, een boterham een paar uur voor het slapen, anijsmelk, heel duidelijk ritme, online slaapcursus, etc.. Niets hielp. 
Door het volgen van de cursus leerde ik wel dat de eerste 4 à 5 uur slapen het belangrijkste is. Gelukkig deed ik dat. Dat stelde me gerust en het voorkwam dat ik 's nachts gefrustreerd werd, waardoor ik rustig kon blijven liggen en ik toch uitrustte.

Toen ik in 2013 ook moeite kreeg met inslapen en per nacht soms hooguit 2 à 3 uur sliep, heb ik via de huisarts slaapmedicatie gevraagd. In de periode erna nam ik af en toe een pil.

Aangezien ik helemaal niet van medicatie houd, het ook sterk afgeraden wordt en het slapen er niet standaard beter van werd, heb ik het gebruik van de slaappillen beperkt tot af en toe een pil en nu sinds eind december heb ik helemaal geen slaappillen meer gebruikt. 
Omdat ik ook een hersentumor heb en slapen wel belangrijk is voor herstel, ben ik via mijn huisarts naar het waakslaapcentrum in Amsterdam gegaan. Daar is onderzoek gedaan naar mijn slaap, o.a. door een nacht in het ziekenhuis te slapen.

Uit dat onderzoek is gebleken dat ik geen slaapafwijkingen heb waardoor je wakker wordt, zoals bv apneu of zwaar snurken of restless legs, maar dat mijn brein 's nachts erg actief is, waardoor ik heel vaak spontaan wakker wordt. Daarnaast bleek dat ik erg lang in bed lig voor het aantal uren dat ik slaap.
Daarom kreeg ik bedtijdrestrictie opgelegd. Dat betekent dat ik maximaal 8 uur in mijn bed mag liggen. Dus om 22.00 uur naar bed gaan, betekent om 06.00 uur eruit enz.. 
Dus nu ga ik om 23.00 uur naar bed en sta ik om 07.00 uur weer op. 

Vandaag kon ik voor een vervolg op het onderzoek terecht bij de Medisch Psycholoog van het waakslaapcentrum. Zij heeft me nog meer slaapadvies gegeven. 's Nachts op mijn wekker kijken, heb ik al afgeleerd. 's Avonds twee uur voor het slapengaan geen mobiel en computer meer en geen actualiteiten, financiën etc.. Wat de dagindeling betreft, is 's ochtends actief (lichaamsbeweging), 's middags de stress en 's avonds afbouwen het beste. En overdag prikkelloze rustmomenten inbouwen. Even een paar keer uit het raam staren met een kop thee tot die op is, is al voldoende. 

Het belangrijkste is verder, dat ik door moet zetten met de bedtijdrestrictie. Ook al kost het me veel moeite om tot 23.00 uur wakker te blijven, moet ik dat toch doen en ook al heb ik niet lekker geslapen, dan moet ik toch opstaan na 8 uur in bed. Afgelopen nacht heb ik gemerkt dat het loont, dus dat is wel een extra motivatie. Bovendien mag ik een kwartiertje langer in bed blijven als mijn slaapefficiëntie 85% is. Slaapefficiënte is het aantal uren slaap gedeeld door het aantal uren in bed. De nacht in het ziekenhuis was dat 33,6%. De afgelopen nacht was dat ruim 85%, dus ik heb al een kwartier verdiend.

Nu hoop ik dat ik met de adviezen die ik nu gekregen heb, snel weer net zo lekker zal slapen als toen ik een baby was. 

Rust en ontspanning

Rust

Toen het slechter met me ging, sinds maart 2010, heb ik overdag gerust. Eerst onder protest en gewoon in de kamer op de bank.
Sinds de operatie en vanaf dat ik thuis ben, met volledige overgave en echt in bed, kleren uit, onder het dekbed en met de gordijnen dicht.

Maar nu al een paar weken, drie om precies te zijn, rust ik overdag niet meer en dat gaat verrassend goed. Ik zorg wel dat ik mijn relaxmomenten pak, door bijvoorbeeld naast in de ochtend, ook midden op de dag nog een keer te mediteren. En door bijvoorbeeld gebruik te maken van de wachtmomenten, zoals bij de bushalte en in de bus of trein. En 's avonds ga ik niet te laat naar bed, maar het kan wel. Om 23.00 uur naar bed gaan, is nu niet meer zo'n opgave.

Wat een verschil met een jaar geleden! Toen kon ik echt niet later naar bed dan 21.00 uur.

Ik heb ook geleerd dat er verschillende soorten moe zijn. Zoals ik me nu wel eens moe voel, is totaal anders dan het uitgeputte gevoel van vóór de verwijdering.

Moe zijn heeft nu wel een andere lading gekregen. Er hoort nu ook wat zorg bij, want wat betekent het? Ben ik gewoon moe of is er 'iets' meer energie aan het opnemen om te kunnen groeien? Gelukkig kan ik de vermoeidheid nog wel goed relativeren en een plaats geven en blijven de zorgen daarmee beperkt tot een enkele gedachte hier en daar.

Ontspanning

Al heel lang ben ik niet heel goed in ontspannen. In juni 2009 deed ik een tiendaagse meditatietraining en daarna was ik er heel erg goed in. Maar zoals met alles wat je niet goed onderhoudt, zakte die ontspanning weer wat weg en kwam de stress en de spanning weer terug.

Nu ben ik alweer een paar weken elke dag in ieder geval één keer aan het mediteren en morgen heb ik les drie van de ontspanningsgroep waar ik aan deelneem als onderdeel van mijn revalidatie. 
Ik word er steeds beter in merk ik. Ik voel de spanning al beter en kan die daardoor ook beter loslaten. Daarnaast weet ik ook steeds beter wat ik nodig heb om te kunnen ontspannen, waardoor het ook makkelijker wordt.

Voor de Thai yogamassage, waar ik naar toe ging, is het helaas nu nog iets te vroeg, maar dat komt ook wel weer als mijn linkerarm weer goed genoeg is.

Wie zoekt, zal niet vinden

 "Je gaat voortdurend aan de waarheid voorbij, omdat deze te veel voor de hand ligt." 

 Ram Tzu, Wie zoekt zal niet vinden, 2003

De auteur doet de titel van dit zowel leerzame als vermakelijke boek alle eer aan met de onderstaande passage. Hij wijst daarmee op de oude oosterse wijsheid dat de waarheid je altijd meer nabij is dan je eigen halsslagader. Maar dat geloof je natuurlijk niet, opgevoed als je bent met de gedachte dat je voor alle waardevolle dingen in het leven moet zwoegen en zweten.

'Je bestudeert de bewegingen van de sterren. Je telt je ademhaling. Je reciteert je koosnaam voor God. Je raadpleegt tarotkaarten. Je goochelt met getallen. Je vast. Je gebruikt drugs. Je bestudeert heilige geschriften. Je spreekt met geesten. Je wringt je lichaam in allerlei bochten. Je trekt van goeroe naar goeroe. Je neemt deel aan trainingen en retraites. Je oefent je wezenloos. Je koopt het ene na het andere boek. Ram Tzu verzekert je: "Je bent pas waar je wezen moet, als je van dit alles genoeg hebt."

Mochten de ideeën van Ram Tzu ooit op grote schaal aanslaan, dan is het te hopen dat er ook voor spirituele leraren een re-integratietraject bestaat.

Van Happinez kalender, dinsdag 17 juli 2012.

Hoe herkenbaar. En dan moet ik ook denken aan Headspace waarop aangegeven wordt dat de blauwe heldere hemel er altijd is, soms alleen verscholen achter een wolkendek.
En dan wil ik toch zijn boek lezen, dat van Ram Tzu, figures...

Vermoeidheid

Bij een hersentumor hoort ook vermoeidheid. Nu het grootste gedeelte van de tumor verwijderd is, ben ik niet opeens een stuk fitter, ik moet nog steeds heel erg op mijn energie letten en de juiste balans vinden tussen activiteit en rust.