Vooral in de afgelopen nachten heb ik gemerkt dat ik de gebeurtenissen van 20 juni toch nog niet helemaal achter me heb kunnen laten. Het blijft maar door mijn hoofd spoken en ik speel, stukjes, telkens weer opnieuw af, of er ontstaan weer nieuwe vragen. D. en ik zijn door de situatie aan het denken gezet over de toekomst en ikzelf ben meer bezig geweest met wat zo onlosmakelijk aan het leven verbonden is, het levenseinde.
Het is is een onderwerp wat vaak vermeden wordt, want ongemakkelijk om over te praten (ook voor mijzelf), of om aan te snijden. Het hele gebeuren heeft wat onheilspellends en ook wat geruststellends, hoe tegenstrijdig dat ook mag klinken.
Onheilspellend omdat het leven blijkbaar zo voorbij kan zijn, zonder dat je het echt in de gaten hebt. Om dezelfde reden ook geruststellend, want ik heb er niets van meegekregen, ik was er niet meer bij en kreeg niets mee van de nare gevoelens. Voor D. echter des te verontrustender want hij maakt het juist heel bewust mee en kan weinig anders doen dan er voor mij zijn. Dat doet hij dan ook altijd geweldig goed.
Dat het leven zomaar voorbij kan zijn, hebben we de afgelopen tijd helaas ook een aantal keer in onze omgeving ervaren. Een kennis en een vriend van D. zijn kort na elkaar overleden. Zij waren, net als wij, beiden begin 50 jaar.
De situatie heeft verder ook gevolgen die langer blijven hangen en dat vind ik lastig om mee om te gaan. Zo ben ik weer langer en eerder moe en moet ik daarom eerder en vaker rust nemen. Ik dacht dat ik die tijd wel gehad had, maar daar ga ik nu weer naar terug. Dat zal ook komen door de verhoogde medicatie dosis al is het maar met een klein beetje. Voor iemand zoals ik met een aversie tegen het slikken van medicatie - ik vind paracetamol al te veel van het goede - is elke pil er één teveel. Tegelijkertijd ben ik er ook heel blij mee, want als het ervoor zorgt dat de aanvallen er enigszins mee onder controle blijven, dan heel graag.
Verder moet ik tot mijn spijt ook toegeven dat ik sommige dingen gewoon minder goed kan. Zo kan ik bijvoorbeeld minder goed overzicht houden in het verkeer en meerdere dingen tegelijk doen. Het op mijn fiets en van mijn fiets afstappen, gaat moeizaam. Nu is dat deels te wijten aan balans, coördinatie en kracht. Dus maak ik mezelf wijs dat ik dat allemaal nog kan trainen en dan kan ik het allemaal weer. Maar als ik heel eerlijk ben, is het verstandiger en veiliger om de fiets te laten staan. Daarmee wordt mijn wereld wel weer wat kleiner.
En natuurlijk blijf ik wel trainen, want het is voor mijn algehele welzijn en gezondheid belangrijk dat mijn conditie op peil blijft. Dus ik doe mijn dagelijkse breintraining (met dr. Kawashima op de Nintendo Switch die D. in huis heeft gehaald), ik sport drie keer in de week thuis en ik probeer de rest van de dag ook zoveel mogelijk te bewegen. Ik ga nog steeds wel alleen wandelen, al vind ik dat nu wel spannender. Daar heb ik wat op bedacht, want via Anna's huis kan ik elke maandag wandelen en het buurthuis, op 5 minuten loopafstand, organiseert elke week een wandeling van een uur in het park vlakbij mijn huis. Steppen kan ik nog steeds en vind ik ook nog steeds heel leuk. Dus af en toe stap ik weer op mijn step, al is het maar voor een kort stukje.
