Spelesporten 2015

Hier heb je al kunnen lezen over mijn training voor de Bergentocht en gister was het dan eindelijk zover. Ik had het doel van 25 km al een paar keer in mijn benen zitten en gister dus voor 'het echie'.

Voorheen zou ik er al dagen van tevoren mee bezig zijn geweest, kleren klaarleggen, steproute bekijken, etc., maar nu was ik eigenlijk niet zo goed voorbereid op de 'regels'. Best relaxt eigenlijk, al schoot ik wel wat in de stress toen we aankwamen op de startlocatie en mijn ploeg al in de startblokken stond, terwijl D. de step nog aan het uitladen was. Gelukkig weet D. me dan altijd weer tot rust te brengen. En na een supersnelle opstart, gingen ook wij onderweg. Ik op mijn step en D. op de vouwfiets achter mij aan. 

Na de eerste paar kilometers nog even een kleine stop voor een banaan. Dat hoorde bij de voorbereidingen, maar die waren er, door de supersnelle opstart, bij ingeschoten. De omstandigheden waren geweldig, aangenaam warm en weinig wind. Voor mij de ideale situatie. 

Na ongeveer 10 kilometer volgde een flinke daling, waar ik een topsnelheid haalde van 42 km per uur. Het was helaas binnen de bebouwde kom van Rhenen met wat ander verkeer, waardoor ik mijn rem gebruikt heb, anders had ik de 50 m p/u makkelijk kunnen halen. Op een step is 42 km per uur echter al behoorlijk hard vind ik. 

De kilometers zijn voorbij gevlogen, want voor ik er erg in had, zat ik al op 20 km en stepte ik het laatste prachtige stuk door het bos naar de finish. 

Onderweg hadden wel al een paar spetters gevoeld en bij terugkomst op het sportcomplex begon het licht te regenen. Heel even maar, het was ook zo weer droog.

Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om mijn lieve man D., mijn steun en toeverlaat, ontzettend veel dank te zeggen voor zijn support in de voorbereidingen en tijdens de tocht. (Heb ik natuurlijk allang gedaan, maar ook nog via deze weg.) Ook voor hem een groot applaus, want hij heeft hetzelfde aantal kilometers op een vouwfietsje afgelegd!

Ook Janneke Veenstra van Tabula Rasa Coaching wil ik dank zeggen voor haar tips en adviezen tijdens de voorbereidingen op de tocht!

En dan natuurlijk heel erg veel dank aan alle donateurs! Heel erg fijn dat jullie geholpen hebben om meer onderzoek mogelijk te maken!

De huidige organisatoren willen het stokje graag overgeven aan andere vrijwilligers dus dit was voorlopig de laatste editie van De Bergentocht, dus, als er geen vervangers komen, is het nu aan ons om creatieve manieren te verzinnen om geld in te zamelen, want dat blijft heel hard nodig. Wil je nog een bijdrage doen, dan kan dat onder andere hier!

Gelijkmoedigheid en actie...

"Het is de kunst om #gelijkmoedig te blijven vooral als het tegenzit. Als alles meezit, is er geen kunst aan..."

quote van mijzelf op twitter op 18 maart jl.

Bovenstaand inzicht had ik in de week van 16 maart, omdat ik mij toen minder lekker voelde. Als gevolg daarvan was ik mijn positieve, krachtige 'zelf' kwijt en ik kon mijn strohalm niet goed vinden.

Dat ik nog minder goed sliep dan normaal en de wat zorgelijke belastingberichten hielpen ook niet echt mee bij het zoeken.

Totdat ik op de vrijdag voor het eerst in 2015 weer een stuk gestept heb. Opeens had ik hem weer, mijn strohalm. Waar dat nou precies mee te maken heeft? Het zouden de endorfinen  kunnen zijn, die bij het spelesporten vrijkomen of het doel wat ik mezelf gesteld heb, waardoor ik weer richting heb. Geen idee, maakt ook helemaal niet uit. Wat ik fijn vind, en D. ook, is dat mijn lichtje weer schijnt. De wereld ziet er dan veel zonniger uit, ook al regent het, en ik voel me veel krachtiger en onbezorgder.

De Bergentocht dus. 

Net als vorig jaar, zal ik op 28 juni een stuk gaan steppen om geld in te zamelen voor de Stichting STOPhersentumoren.nl om onderzoek naar deze kankersoort mogelijk te maken. Er gaat zo weinig onderzoeksgeld naar toe dat dit soort evenementen hard nodig is. Dus help mij helpen en doneer en/of deel mijn actiepagina.

En ik zou mezelf niet zijn, als ik niet weer een nieuwe uitdaging aanga. 

Vorig jaar was ik het al van plan, maar toen heb ik door omstandigheden dat plan moeten terugdraaien, maar dit jaar ga ik toch écht voor de 25km! 

Ik vind dat zo leuk om te doen en heb er zoveel zin in, dat ik mijzelf af en toe terug moet fluiten om ook mijn rust in de gaten te houden en mezelf niet voorbij te lopen. Gelukkig heb ik daarbij ook hulp van mijn hoofd- en hartsponsor, D.. 

De eerste stappen zijn gezet, de eerste trainingen zijn al achter de rug en ik heb leefstijlcoach, Janneke Veenstra van Tabula Rasa Coaching opnieuw bereid gevonden om mij bij te staan in mijn training. Zij heeft mij 2 jaar geleden, bij de eerste steptocht waar ik aan meedeed, ook gecoacht. 

Ik heb er heel veel zin in en ik hoop dat iedereen die dit leest, mij wil helpen om geld in te zamelen voor STOPhersentumoren, zodat er voor mij, en zoveel anderen, zicht is op een toekomst zonder kanker. 

Help mij helpen door hier te doneren. Heel veel dank! 

Op weg naar herstel... (3)

"I'm at a point in my life where everything is falling apart and everything is coming together at the same time." - unknown

Nog steeds geloof ik erin dat herstel wèl mogelijk is. De 0,3% kans op herstel is nog altijd geen 0%, dus een kans is er, ook al is hij maar heel erg klein. Ik denk dat vertrouwen daarop al een gedeelte van het herstel betekent.
En dat het niet vanzelf gaat, lijkt me duidelijk. Ik ben ervoor afhankelijk van onderzoek én ik zal er zelf iets voor mogen doen. 
Dat betekent grote veranderingen, een andere manier van leven en een andere manier van kijken naar het leven.

Eigenlijk ben ik er fulltime mee bezig, ook al lijkt het soms misschien van niet. Ik ben in de gelukkige en luxe positie dat ik er de tijd voor kan nemen. Dat is fijn, want dat haalt de stress eruit, want ook dat is funest.

Dat het niet alleen maar ellendig is, heb ik ook al ervaren. Ik heb er zoveel aan te danken. Het gaat vanzelfsprekend niet altijd even makkelijk, maar toch ben ik heel dankbaar. Ik voel dan ook geen haat of woede over wat me is overkomen. Ik zie het als een tweede kans, een kans om verandering aan te brengen waar dat nodig is. 

Eigenlijk zie ik het als een groot project en ik vind het leuk om aan dat project te werken, hoe gek dat misschien voor een ander ook mag klinken.

Onderzoek

Heel veel tijd gaat er zitten in het zoeken van informatie. Artikelen, boeken, video's, websites etc., alles wat me kan helpen om mijn lijf te helpen te helen, neem ik in me op. Dat onderzoek beslaat verschillende onderwerpen waar ik continue aan werk. Niet altijd achter elkaar, want 'tussen het volhouden door mag ik ook best even uitrusten'.

Het gaat niet altijd alleen over helen, want ik onderzoek ook de dood, want realistisch gezien, is dat iets waar iedereen mee te maken krijgt, dus ook ik, en daarmee verdient dat mijn aandacht.

Ondertussen gaat het wetenschappelijk onderzoek verder, wat mijn kansen op overleven mogelijk weer vergroot.

Zo vernam ik recent van het NovoTTF-100A System, speciaal voor hersentumorpatiënten. Ik las dat de Stichting STOPhersentumoren bezig is om hier meer informatie over te verkrijgen en om te kijken of het mogelijk is het systeem naar Nederland te halen.

Verder stond ook dit artikel in de Volkskrant. 

Op mijn meest recente scan (zie afbeelding hieronder) is mijn tumor niet zichtbaar (het witte wat je ziet is hersenvocht), dat wil echter niet zeggen dat hij verdwenen is. Met de techniek die in het artikel beschreven wordt, is het wellicht mogelijk de tumor zichtbaar te maken en te zien welke kant hij op beweegt, als hij dat al doet, en het daarmee mogelijk te maken om hem gerichter te bestrijden.

Om een 'financieel' steentje bij te kunnen dragen aan onderzoek heb ik mijn actiepagina verlengt. Je kunt dus hier weer doneren om meer onderzoek mogelijk te maken.

Persoonlijke groei

Persoonlijke groei is één cadeautje dat ik gekregen heb. Ik leer steeds meer van mezelf te houden en trots op mezelf te zijn. Ik ben minder streng voor mezelf en daarmee ook minder streng voor anderen. Ik kan eerder mededogen voor mezelf voelen als het even minder gaat. Zelfs als ik door een bericht van een ander wat uit het veld geslagen ben, kan ik ook daar beter mee omgaan en het eerder en makkelijker loslaten. 

Bepaalde hardnekkige, oude overtuigingen (bv dat ik 'het', wat 'het' dan ook maar is, niet verdien of niet waard ben, dat ik het niet goed doe en nog zo'n rijtje negatieve gedachten over mezelf) beginnen behoorlijk aan kracht in te boeten. Dat dat niet van het een op het andere moment over is, is duidelijk en ook helemaal niet erg. Elk moment dat ik er aan werk, kom ik weer een stapje verder in de goede richting.

Ook ben ik zelfbewuster, ik merk eerder op dat ik er bepaalde, negatieve, overtuiging de kop op steekt, dat helpt enorm om die overtuiging om te buigen. En ik weet mezelf ook goed in de hand te houden als mijn gedachten met me aan de haal gaan als ik me op momenten niet heel goed voel. Voorheen zou dat uitgroeien tot een enorm ding waardoor ik me alleen maar slechter zou zijn gaan voelen. Nu zie ik dat het voornamelijk mijn gedachten over hoe ik me voel zijn die me parten spelen en daardoor kan ik dit proces makkelijk omdraaien.

Daarnaast helpt dat zelfbewustzijn om in te zien dat ik in situaties oordeel, over mezelf dan wel over anderen. Dat maakt het een stuk makkelijker om ook daar aan te werken.

En soms is het fijn om me bij het werken aan mezelf door anderen te laten helpen, dus volgende week neem ik deel aan de ki-workshop van Hans Peter Roel.

Positiviteit

Verder sta ik veel positiever in het leven. Ik denk meer in kansen en mogelijkheden. Ik stel me steeds vaker een positieve uitkomst van een situatie voor in plaats van te verwachten dat iets negatief zal uitpakken. Alhoewel die donkere kant wel erg hardnekkig is, vertrouw ik erop dat ik voldoende licht in het leven sta, zodat het donker het onderspit zal delven. 

Voeding

Ook ben ik, nog veel bewuster dan voorheen, bezig met mijn voeding. Daarnaast let ik ook op andere stoffen die ik binnenkrijg. 

Ik eet zoveel mogelijk biologisch, zo min mogelijk suiker en ik probeer de inname van bepaalde stoffen zoveel mogelijk te beperken (ik poets fluoridevrij en ik maak thuis en op mijn werk gebruik van een glazen, dus BPA-vrije, waterkoker). 

En gelukkig kan ik dat af en toe ook loslaten. Ik probeer er flexibel mee om te gaan en er niet in door te slaan om te voorkomen dat het een ding wordt waar ik me dan weer zorgen over maak ('ik heb dit of dat gegeten/gedronken', of 'ik ben hier of daar aan blootgesteld'). Ik veroordeel mezelf ook niet als ik wel eens een keer suiker neem of iets anders waarvan ik weet dat het eigenlijk niet goed is, maar wat ik wel lekker vind.

Gevoel

Ook mijn gevoel neemt weer een belangrijke plaats in. Ik was die weg al ingeslagen, maar ik dacht dat mijn hooggevoeligheid beïnvloed werd door mijn tumor. Nu ben ik er wel achter dat dat niet zomaar even weg genomen kan worden.

Bewegen

Ik zorg dat ik voldoende beweeg. Door mijn huidige situatie is steppen op mijn pad gekomen en dat vind ik ontzettend leuk om te doen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, ben ik helemaal niet zo'n sportief type. Ik houd niet van sporten, maar met het ontdekken van het steppen, is dat compleet veranderd. Dat vind ik ook geen sporten, dat noem ik spelesporten. De intensiteit van het trainen is na de grote epileptische aanval wel verminderd. Dat vind ik heel jammer. Ik voel me er niet meer zo vrij in om bijvoorbeeld te steppen waar en wanneer ik dat maar wil. 

Maar ook een 'rondje' fietsen op mijn hometrainer vind ik helemaal niet vervelend om te doen. Voorheen vond ik dat heel saai en had ik absoluut mijn muziek erbij nodig om het een half uur vol te kunnen houden. Tegenwoordig ben ik ook lekker aan het fietsen zonder muziek.

Verder probeer ik er zoveel mogelijk op te letten dat ik goed dooradem en dat ik voldoende ontspan op elk moment van de dag.

Dit alles met het oog op wat wel en niet goed is om mijn lijf te helpen helen.

Gevonden!

Ik heb mijn spirit en sprankeling weer terug gevonden. Een tijdje geleden al zei D. dat hij af en toe weer een sprankel zag in mijn ogen en ik voel hem nu zelf ook weer. Ik heb weer zin in de dag in plaats van er tegenop te zien en me af te vragen hoe ik de dag nú weer doorkom. Daar ben ik heel blij om, want dat past veel beter bij me en het voelt ook veel beter!

Mijn vertrouwen is alweer een stuk groter, maar ziek ben je niet alleen. Ja, ik draag die tumor in mijn hoofd mee, maar D. en mijn familie, vrienden, collega's en bekenden, dragen net zo goed mee. 

D. en ik zijn er de hele dag mee bezig. Bij alles wat ik doe, houd ik er rekening mee dat ik zou kunnen vallen, dus niet te dicht langs de perronrand lopen en niet meer op de vrijdag werken bijvoorbeeld, want dan zit ik mogelijk alleen en er loopt ook niemand langs mijn werkplek.
En ik ben de hele dag bij mezelf, dus ik weet hoe het gaat en hoe ik me voel. Maar voor D. is het een lastige uitdaging. We hebben daarom regelmatig contact, zodat D. weet dat het goed met me gaat. Ik had al eerder tegen D. gezegd dat hij voor mij leidend is in het hele proces, want voor hem is het zo mogelijk nog lastiger om mee om te gaan, juist omdat hij niet de hele dag bij me is. Hij zit wel in mijn hart, maar dat is een ander verhaal. ;-)

Maar elke keer doen we weer een stapje. Afgelopen zondag zijn we samen op de fiets naar het centrum geweest en woensdag ben ik toen alleen naar mijn fysiotherapeut gefietst. Fietshelm op voor de veiligheid, want die kwetsbare hersenen wil ik goed beschermen. Ik heb maar één brein en daar wil ik nog een hele lange tijd mee doen.

We hebben ook het steppen besproken, want dat wil ik toch wel weer heel graag gaan doen, helemaal met dat heerlijke weer. Nu heb ik, in overleg met D. besloten, om toch mee te doen aan de Bergentocht. Ik doe dat samen met een vriendin en D. brengt me er dan naar toe en weer thuis. Ga wel een kortere afstand steppen, want 25 km ga ik nu niet meer halen. Dus nu ben ik in training voor de 10 km, dat haal ik volgens mij wel. Ik heb alweer een paar keer op de hometrainer gezeten en morgen gaan we voor het eerst weer op de step buiten trainen, ik op de step en D. er op de fiets achteraan. Heel klein rondje, kwartiertje ofzo, gewoon om een begin te maken en het gevoel weer te krijgen. 

Ik word er alweer zo enthousiast van dat ik toch nog mee kan doen, of tenminste dat ik de wil weer heb om mee te doen, want ik mag nog trainen om het te halen natuurlijk, maar we zijn met zijn tweeën en we zullen er de tijd voor nemen en genoeg rustmomenten tussendoor pakken.

Voor wie mij, en daarmee het onderzoek naar hersentumoren, wil steunen, kan dat hier doen. Je draagt daarmee ook nog bij aan mijn sprankeling. 

Alvast hartelijk dank daarvoor!

...en weer opstaan!

De eerste week na het insult heb ik helemaal niet gewerkt, de week erna ben ik weer begonnen. Ik kan wel thuis blijven zitten, maar daar kom ik geen stap verder mee, ook al vind ik het allemaal eng. Alles wat ik in mijn lijf voel, vind ik spannend, al is gebleken dat  het tot nu toe de angst zelf is geweest die ik voel en die op zijn beurt weer voor verontrustende gevoelens zorgt.

Toen ik na de operatie weer had leren lopen en mijn onafhankelijkheid herwonnen had, ging het zo goed met me, dat we daar gewend aan waren geraakt. Ik slikte geen medicijnen, ik was alweer op vier dagen in de week een aantal uren aan het werk en ik sportte veel. Dat ging allemaal heel goed, het sporten zelfs zo goed, dat ik in augustus 2013 mee heb gedaan met Pieterpadsteppen en na een intensieve training 14 km heb gestept.

Dat steppen vond en vind ik zo leuk om te doen, dat ik mijn eigen step heb gekocht en me opnieuw heb opgegeven voor een stepevenement, dit keer De Bergentocht. Een stepevenement met hetzelfde doel als Pieterpadsteppen, namelijk, geld inzamelen voor de stichting Stop Hersentumoren om onderzoek naar hersentumoren mogelijk te maken. 
Maar ik zou mezelf niet zijn als ik de grens niet weer zou verleggen, dus dit keer zou ik weer een stapje verder gaan, namelijk 25 km. Hiervoor was ik ook alweer goed aan het trainen. Ik zat alweer op 13 km. Het insult heeft me die plannen weer doen wijzigen. Want hoe graag ik ook zou willen, ik kan niet ontkennen dat de situatie veranderd is. De 'marathon' die ik onvoorbereid gelopen heb, is zo'n aanslag op mijn lijf geweest, dat ik mijn plannen voor het steppen van de 25 km heb moeten laten varen. Ik ben wel weer begonnen met het opbouwen van mijn conditie, maar dat begint weer bij het begin, een kwartiertje fietsen op de hometrainer. Onder 'toezicht' en binnenshuis, want het vertrouwen, de kracht en het uithoudingsvermogen is er nog niet om meer te kunnen.

Hoe graag we de situatie ook hadden voortgezet zoals hij was, we kunnen nu niet anders dan onze hoofden uit het zand halen en dealen met de situatie zoals hij nu is. Dat betekent dat ik niet meer kan 'ontkennen' dat ik ziek ben. Dat is wel even pittig. 

Nu proberen we het zo veilig mogelijk te maken, zodat er in ieder geval zo min mogelijk aanleiding voor zorgen hoeft te zijn.

En tot mijn vreugde kan ik zeggen, dat het nu, zo'n 3 weken na de aanval, alweer een stuk beter gaat en dat mijn vertrouwen alweer begint te groeien. Dat neemt niet weg dat het een rol blijft spelen.

Laatst had D. 's ochtends bijvoorbeeld even geen koffie meer nodig toen ik in de douche mijn tandenborstel in de wasbak liet vallen en hij daarvan zo ontzettend schrok, dat hij binnen een paar seconden naast mij stond. Toen had hij even genoeg aan zijn eigen adrenaline....

Maar de lichtpuntjes beginnen alweer door te schijnen en ik besef nog steeds heel goed hoeveel geluk ik heb. Want ik heb bijvoorbeeld dankzij mijn laaggradig glioom geen ervaring met bestraling en/of chemo. Het gaat eigenlijk gewoon nog steeds hartstikke goed met me!

En ook nu voel ik mij, net als in mei 2012, gezegend met mijn superlieve en zorgzame man D., die mij, weer opnieuw, zo goed steunt om hier voorbij te komen. En zo ook met alle andere lieve mensen om mij heen. Sommigen ken ik helemaal niet, of niet goed, maar toch nemen ze de tijd om mij wat lieve woorden te schrijven of te zeggen, of me te knuffelen, en me op die manier te steunen.

Als liefde kon genezen, was ik nu al beter geweest! 

Helaas kan het dat (nog) niet, maar dat het helpt is een ding dat zeker is! Dus iedereen heel veel dank voor alle steun en liefde!

Topdag!

Vandaag was het dan zover. Een maand lang heb ik hard getraind met de geleende step en vandaag mocht ik dan 14 km van het Pieterpad steppen!
Mijn jongste zus heeft mijn man en mij naar Laren (Gelderland) gereden met step en vouwfiets achterin de auto. Van daar zijn we vertrokken, ik op de step en mijn man in de achtervolging op de vouwfiets, richting Vorden.

Het was een prachtige tocht door ontzettend mooi gebied over verharde en onverharde paden. De training heeft zijn vruchten afgeworpen want ik redde het op mijn sloffen. Heerlijk gestept! 

Iets meer dan een jaar geleden kon ik net weer zonder hulpmiddelen lopen en nu heb ik 14 km gestept. Ik ben echt supertrots op mezelf en ik heb mijn sport wel gevonden. Nu ben ik op zoek naar een Kickbike G4 Sport voor mezelf, want de leenstep breng ik komend weekend weer terug. Maar dat is geen goedkope step, dus daar moet ik even voor sparen.

Overigens kan deze bijzondere prestatie nog steeds gewaardeerd worden met een donatie op mijn actie. Niet ten behoeve van mezelf, maar voor de Stichting Stop Hersentumoren.
Alvast bedankt!

Deze prestatie heb ik wel zelf neergezet, maar ik had het ook niet helemaal alleen gekund. Dus ik wil graag dank zeggen aan:
- mijn lieve man, Dave, aan wiens oplettendheid en doortastend optreden ik mijn leven te danken heb en die mij nog elke dag steunt en lief heeft. Ik had me geen betere, lievere, zorgzamere man kunnen wensen! 8 22!
- neurochirurg De Witt Hamer, die zo'n fantastische prestatie heeft geleverd met mijn operatie;
- al het verplegend personeel dat goed en liefdevol voor mij gezorgd heeft;
- alle lieve vrienden en familie die mij zo enorm gesteund hebben;
- alle therapeuten in het Zaans Medisch Centrum en in Reade die mij weer op de been hebben geholpen en die mij mijn armfunctie weer hebben terug gegeven;
- en alle anderen die een rol gespeeld hebben bij mijn revalidatie;
- Ed Weyands van Step Events, voor het uitlenen van de step;
- Ekoplaza Zaandam, voor de gezonde, biologische vocht- en energietoevoer;
- Rob de Boer, Nina Schoone en Janneke Veenstra van Kernpraktijk Fysiogroep Zaandam voor de donatie, de massage, de hulp bij de steptraining en de fijne therapie;
- mijn jongste zus Ingrid, voor haar donatie en de sponsorrit naar Laren en van Vorden weer naar huis;
- Klaske Hofstee voor haar onbaatzuchtige inzet voor de Stichting Stop Hersentumoren;
- vanzelfsprekend alle donateurs;
- en natuurlijk Maggie Tervit, voor het mogelijk maken van deze dag en het me kennis laten maken met de stepsport!

Pieterpad Steppen

Het zijn bewogen jaren geweest, die begonnen zijn met een verkeerde diagnose, en vervolgens in het afgelopen jaar een ziekenhuisopname, een zware operatie, verlamming, weer leren lopen en mijn linkerarm weer leren gebruiken, tot ik nu weer in de bevoorrechte en gelukkige positie ben om samen met D. te kunnen trainen voor een sportevenement.

Op 25 augustus a.s. zal ik, samen met D., een deel van het Pieterpad per step afleggen, te weten 
14 km van Laren (Gld) naar Vorden. Omdat het kan, omdat ik het leuk vind om naar toe te werken, maar vooral ook om geld in te zamelen voor de Stichting Stop Hersentumoren. Van al het onderzoeksgeld gaat namelijk het minste geld voor onderzoek naar Hersentumoren. Zelf heb ik belang bij meer onderzoek, maar ik doe het vooral ook voor die mensen die nu een zware behandeling ondergaan en daarom zelf niet kunnen steppen én voor al die mensen die nog een hersentumor gaan krijgen, in de hoop dat er door het doen van onderzoek in de toekomst wél genezing mogelijk is.

Doneren kan hier!
 
Step Events uit Amersfoort is al zo vriendelijk geweest om mij een step ter beschikking te stellen, waarmee we eind juli alvast kunnen gaan trainen.

Ik hoop van harte dat je van deze gelegenheid gebruik zult maken te doneren en op deze manier een steentje bijdraagt aan het creëren van een toekomst voor heel veel kankerpatiënten, waaronder een toekomst voor mijzelf.

Alvast veel dank!

Met hartelijke groet,
Indira Bart

 Een actie voor: Stichting www.Stophersentumoren.nl