Natuurlijk...

 

In het begin, toen ik nog van niets wist, dat wil zeggen, toen ik nog niet wist wat de oorzaak was van hoe ik me al heel lang voelde, kwam er een heel natuurlijke neiging in mij op om bepaalde dingen in mijn leven te veranderen.

Achteraf gezien is dat, denk ik, het begin geweest van steeds meer zijn wie ik ben. Het is een heel organische ontwikkeling geweest, het één leidde tot het ander. Ik stopte op de eerste plaats met het gebruiken van onnatuurlijke producten. Waar ik eerder nog make-up gebruikte, mijn haar liet verven, (zonnebrand)crème gebruikte, etc., realiseerde ik me dat al die middelen ook in mijn lichaam terecht kwamen, het grootste orgaan van je lichaam is namelijk je huid, en op die manier een effect hadden op mijn lichaam. Die middelen gebruik ik dus niet meer of ik vond alternatieven, zoals bijvoorbeeld voor shampoo. Daar begon het mee, maar ik werd me ook steeds meer bewust van hoe toxisch de omgeving voor mij persoonlijk was. Ik was absoluut niet op mijn plaats waar ik werkte. Ik had 'ja' gezegd op een baan bij een populair bedrijf, omdat ik wilde voldoen aan wat ik dacht dat er van me verwacht werd. 

Ik weet nog goed dat ik het aanbod van het uitzendbureau kreeg voor de betreffende baan en hoe ik een 'nee' voelde, maar hoe mijn hoofd in een split-second beredeneerde dat ik zo'n aanbod toch niet kon weigeren, want 'wie wil er nou niet bij dat bedrijf werken!?' 

Al heel snel werd duidelijk dat ik geen slechtere keuze had kunnen maken voor mij persoonlijk. Ik kwam in een situatie terecht die mij terugbracht naar onverwerkte traumatische ervaringen uit mijn jeugd. Het heeft nog vele jaren geduurd voor ik de moed vond om voor mezelf te kiezen en ik afscheid kon nemen van de, voor mij, ongezonde werkplek.

Alles in het leven kent een natuurlijk evenwicht. In de natuur, waar wij mensen onderdeel van zijn, is alles met elkaar verbonden en alles is, in de ideale situatie, in balans. Als die balans er niet meer is, dan zoekt de natuur naar een manier om de balans weer te herstellen. In de Netflix docuserie 'Connected' is dit heel mooi en duidelijk in beeld gebracht. Als je het mij vraagt, is de situatie met corona dan ook een manier van de natuur om de verstoorde balans te herstellen.

Zoals in de natuur is ook in je lichaam alles met elkaar verbonden in een nauwkeurig evenwicht. Je lichaam is zelfregulerend. Als alles goed gaat, is je lijf in balans, er is sprake van homeostase. Heel eenvoudig gezegd zou je kunnen zeggen dat waar het evenwicht verstoord is, ziekte kan ontstaan. Je lijf zoekt dan naar herstel van het evenwicht. Dat gebeurt soms op een manier die voor ons niet meteen duidelijk is, omdat we ons lijf niet tot in de finesses begrijpen. Wij, als mensen, weten nog zo ontzettend veel niet. Het is een ware kunst naar je lijf te luisteren en op de juiste manier de verantwoordelijkheid te nemen en iets te veranderen waar je lijf om vraagt. Zo luisterde ik uiteindelijk na heel lange tijd pas naar de roep van mijn systeem om rust en om de blootstelling aan de, voor mij, stressvolle omgeving te verlaten.

Al langer ben ik hier en daar bezig met mijn gevoel, maar sinds begin dit jaar ben ik er pas voor het eerst serieus mee aan de slag gegaan onder begeleiding van een therapeut die hier ook in gespecialiseerd is. Ik leer mijn gevoel, allereerst te voelen en vervolgens ook, op een gezonde manier te uiten. 

Een van mijn inspiratiebronnen, Irene Lyon, heeft er een mooie blog over geschreven en vlog over opgenomen. Zij verwijst in haar vlog naar het boek 'When the body says no' van Gabor Maté, waarin hij uitgebreid onderzoek aanhaalt hoe het niet uiten van emoties kan leiden tot het ontstaan van ziekte. Let wel, het is geen gegeven, maar het komt wel regelmatig voor. Hoe je naar de wereld kijkt, is daar van grote invloed op. 

Zelfontwikkeling is een langdurig proces. Gelukkig houd ik van leren, al zou ik soms ook wel willen dat ik het allemaal snel onder de knie heb en dat ik er klaar mee ben. Opgeven zit er in ieder geval niet in. Mijn levenskracht is zo sterk dat het elke keer weer opnieuw weer de kop opsteekt.

Bewust zijn...

Bewustzijn is voor mij heel belangrijk. Het is voor mij het verschil tussen of het goed of minder goed gaat met me. 
Bijna 6 jaar geleden was er een periode van zo'n drie weken die ik me nagenoeg niet herinner. Daar bestaan voor mij alleen korte momenten van, waarin ik even bewust was, verder was ik grotendeels onbewust. 
Een paar jaar daarna, had ik ook zo'n episode, hoewel het toen 'slechts' om ongeveer een uur ging van onbewust zijn, letterlijk buiten bewustzijn, met af en toe een flardje bewust. Ik schreef erover in dit stuk.

De afgelopen maand heb ik, als tweede stap binnen mijn jaarthema 'Vreugdevol leven', met mindfulness, oftewel bewust zijn, gewerkt. Ik heb daar eerder al een training in gevolgd en ik heb dat wat ik geleerd heb, zoveel mogelijk toegepast. Wat er automatisch gebeurt, is dat er een vertraging optreedt. Als je bewust wilt zijn, kun je niet met verschillende dingen tegelijk bezig zijn. Je hebt je aandacht nodig voor datgene waar je op dat moment mee bezig bent. Dus toen ik, bijvoorbeeld, melk aan het koken was voor een warme chocomelk, was ik melk aan het koken en was ik niet ondertussen met andere dingen bezig. 
Het effect is dat je leven een stuk rustiger is. Niet zo gejaagd en gehaast, maar omdat je je concentreert op een ding tegelijk, is er rust en eenvoud. Wat een heerlijkheid.

En natuurlijk lukt dat nog niet altijd even goed. Met alle dingen die ik doe, is er sprake van een blijvend leerproces. 

Toen D. jarig was en ik hem zei dat ik hem zijn cadeau zou geven als 's avonds het bezoek er zou zijn, was ik die avond zo afgeleid en bezig met andere dingen, dat ik compleet vergeten ben hem zijn cadeau te geven. Niet heel mindful, maar wel reden voor grote hilariteit, omdat ik er pas weer aan dacht toen het bezoek alweer weg was. We hebben er hartelijk om gelachen met zijn twee. En D. was heel erg blij met zijn cadeau en dat was uiteindelijk het belangrijkst.

Een ervaring waar ik me heel duidelijk van bewust was, overkwam me tijdens mijn vrijwilligerswerk. Ik kan best kritisch zijn met betrekking tot de vragen die bij onze stichting binnen komen. Dat is ook onderdeel van mijn werk, dus dat is in dit geval een kwaliteit. Nu kwam er een vraag binnen en de mevrouw in kwestie stelde nogal wat eisen aan de hulp. Dat zou voor weerstand kunnen zorgen, want je mag toch blij zijn met alle hulp die je gratis en voor niets krijgt, maar ik kon me juist heel goed voorstellen dat je ook wilt dat het werk netjes gedaan wordt. En ik voelde opeens een enorme compassie, een onderwerp voor een andere maand, maar wat voelde dat fijn.

Die kritische houding heb ik overigens ook ten opzichte van mezelf en ook in dit hele proces van vreugdevol leven. Ik vind snel dat ik het niet goed doe of dat ik niet genoeg doe etc., dus ook dat ik niet bewust genoeg ben. Toen ik daar verder over nadacht besefte ik dat ik op veel terreinen juist heel bewust ben. Zo ben ik heel bewust van mezelf en van de mensen om me heen, waardoor ik mijn best doe anderen niet tot last te zijn, maar ook door heb dat een ander hulp nodig heeft en dat ik dat dan ook kan aanbieden. 
En ik ben heel milieubewust. Ik maak de wereld elke dag een stukje schoner door elke dag 1 stuk (en vaak meer) zwerfvuil te rapen en door afval te scheiden en door altijd zelf een paar tasjes bij me te hebben. En ik ga bewust om met stroom, gas en water. Allemaal zaken waarvoor ik bewust in het leven dien te staan om het door te hebben.

Dus, om weer even terug te gaan naar zo'n 6 jaar geleden: een schouderklopje voor mezelf!