Slaap!

Als baby kon ik het heel goed, slapen. Zo goed zelfs, dat mijn ouders mij, toen ik vijf weken oud was, met een gerust hart in mijn bed lieten liggen en zelf, samen met mijn zussen een stuk gingen fietsen. Niet een ommetje, maar echt ver, een kilometer of 30. Dat zegt wel iets over hoe goed ik sliep. Mijn moeder hoefde mij maar ergens neer te leggen en ik sliep.
Waar het precies is mis gegaan, durf ik niet te zeggen. De stress van thuis speelde zeker een rol, want toen ik een jaar of zeven was, had ik vaak nachtmerries en sliep ik niet zo lekker meer.

Daarna is het weer heel lang goed gegaan en vanaf begin 2009 ging het mis. Inslapen was niet zo het probleem, dat lukte me wel, maar het doorslapen lukte me niet. Ik werd standaard om 04.00 uur wakker, eerst nog regelmatig en vervolgens elke nacht en dan lag ik de rest van de nacht wakker.

Dat heeft een aantal jaren geduurd. Ondertussen probeerde ik van alles om mijn slaap te verbeteren, homeopatische slaapdruppels, melatoninepilletjes, een boterham een paar uur voor het slapen, anijsmelk, heel duidelijk ritme, online slaapcursus, etc.. Niets hielp. 
Door het volgen van de cursus leerde ik wel dat de eerste 4 à 5 uur slapen het belangrijkste is. Gelukkig deed ik dat. Dat stelde me gerust en het voorkwam dat ik 's nachts gefrustreerd werd, waardoor ik rustig kon blijven liggen en ik toch uitrustte.

Toen ik in 2013 ook moeite kreeg met inslapen en per nacht soms hooguit 2 à 3 uur sliep, heb ik via de huisarts slaapmedicatie gevraagd. In de periode erna nam ik af en toe een pil.

Aangezien ik helemaal niet van medicatie houd, het ook sterk afgeraden wordt en het slapen er niet standaard beter van werd, heb ik het gebruik van de slaappillen beperkt tot af en toe een pil en nu sinds eind december heb ik helemaal geen slaappillen meer gebruikt. 
Omdat ik ook een hersentumor heb en slapen wel belangrijk is voor herstel, ben ik via mijn huisarts naar het waakslaapcentrum in Amsterdam gegaan. Daar is onderzoek gedaan naar mijn slaap, o.a. door een nacht in het ziekenhuis te slapen.

Uit dat onderzoek is gebleken dat ik geen slaapafwijkingen heb waardoor je wakker wordt, zoals bv apneu of zwaar snurken of restless legs, maar dat mijn brein 's nachts erg actief is, waardoor ik heel vaak spontaan wakker wordt. Daarnaast bleek dat ik erg lang in bed lig voor het aantal uren dat ik slaap.
Daarom kreeg ik bedtijdrestrictie opgelegd. Dat betekent dat ik maximaal 8 uur in mijn bed mag liggen. Dus om 22.00 uur naar bed gaan, betekent om 06.00 uur eruit enz.. 
Dus nu ga ik om 23.00 uur naar bed en sta ik om 07.00 uur weer op. 

Vandaag kon ik voor een vervolg op het onderzoek terecht bij de Medisch Psycholoog van het waakslaapcentrum. Zij heeft me nog meer slaapadvies gegeven. 's Nachts op mijn wekker kijken, heb ik al afgeleerd. 's Avonds twee uur voor het slapengaan geen mobiel en computer meer en geen actualiteiten, financiën etc.. Wat de dagindeling betreft, is 's ochtends actief (lichaamsbeweging), 's middags de stress en 's avonds afbouwen het beste. En overdag prikkelloze rustmomenten inbouwen. Even een paar keer uit het raam staren met een kop thee tot die op is, is al voldoende. 

Het belangrijkste is verder, dat ik door moet zetten met de bedtijdrestrictie. Ook al kost het me veel moeite om tot 23.00 uur wakker te blijven, moet ik dat toch doen en ook al heb ik niet lekker geslapen, dan moet ik toch opstaan na 8 uur in bed. Afgelopen nacht heb ik gemerkt dat het loont, dus dat is wel een extra motivatie. Bovendien mag ik een kwartiertje langer in bed blijven als mijn slaapefficiëntie 85% is. Slaapefficiënte is het aantal uren slaap gedeeld door het aantal uren in bed. De nacht in het ziekenhuis was dat 33,6%. De afgelopen nacht was dat ruim 85%, dus ik heb al een kwartier verdiend.

Nu hoop ik dat ik met de adviezen die ik nu gekregen heb, snel weer net zo lekker zal slapen als toen ik een baby was. 

Energie

Eerder heb ik het al over de activiteitenweger gehad. Afgelopen weken is ook heel duidelijk geworden waarom ik die activiteitenweger gebruik. Mijn energiepeil moet ik erg in de gaten houden en daar is het een uitstekend hulpmiddel voor.

Als je met iemand spreekt over wat je wilt, bijvoorbeeld qua werk, dan volgt meestal snel de vraag: 'Waar krijg je energie van?' Nou wordt die vraag niet helemaal juist gesteld volgens mij, want mijns inziens 'krijg' je nergens energie van. Dat heb ik het afgelopen jaar wel geleerd. Alles kost energie, maar er gebeurt wel iets anders naar mijn mening. Eigenlijk een heel gevaarlijk fenomeen als je je maat niet goed weet te houden en moeite hebt om de balans te vinden tussen doen en laten.

Wat er mijns inziens gebeurt is dat je iets zo leuk vind om te doen, dat je ergens zo enthousiast van wordt, dat je de wil krijgt om verder te gaan en dat je daarom bereidt bent een stapje extra te zetten. Maar je 'krijgt' niets cadeau. Risico daarvan is dan natuurlijk dat je over je grens heen gaat en teveel doet. 

Afgelopen weken waren energievreters voor mij. Met hele leuke dingen, een huwelijk en het slagen van mijn lief voor zijn rijbewijs, maar ook met een intens verdrietige gebeurtenis, het overlijden van een oom op veel te jonge leeftijd, want uit eigen keuze. 

Tussendoor ben ik ook nog steeds op zoek geweest naar een werkplek waar ik mijn belastbaarheid kan opbouwen, maar dat is nog niet zo eenvoudig, heb ik gemerkt. Ik had een goeie plek  gevonden (gemaakt voor mensen in een situatie als de mijne), maar daar kon ik alleen terecht via het UWV en daar vertelde mijn contactpersoon mij dat de stekker uit het project is getrokken vanwege bezuinigingen. 
Daar kan ik dus niet mee investeren in mezelf.

Het zoeken naar werk is werk op zich en bij het, tot nu toe, uitblijven van het vinden van een geschikte plek, ben ik zelf begonnen met een project om bezig te blijven en omdat ik het ontzettend leuk vind om te doen. Via een kennis ben ik bij een medewerker van de gemeente Amsterdam terecht gekomen, die me nu adviseert bij dat zelf gecreëerde project. We hebben elkaar al een keer gesproken, zodat hij een idee kreeg van mijn plannen. Hij belde me afgelopen week nogmaals om me nog meer tips en advies te geven én een aantal namen van personen die me behulpzaam zouden kunnen zijn bij het realiseren van het project.

 

 Nu was ik op die dag ook al hard bezig geweest met het zoeken naar een geschikte werkplek en na het gesprek met mijn contactpersoon en het bekijken van de tips die hij me gegeven had, stond ik te tollen op mijn benen. Wel een heel duidelijk signaal dat ik rust nodig had.

Want dat is naar mijn mening het enige waar je energie van krijgt, van rust. En van voeding natuurlijk, maar dan wel goede voeding. Dat is dan ook iets waar ik ook goed op let, dat wat ik eet, ook echt iets bijdraagt en mijn systeem niet juist energie kóst. 


Dus ik ben, naast het gebruikelijke uur van tussen de middag, nog anderhalf uur gaan liggen om ook de avond goed door te komen. Dat is dan ook gelukkig goed gelukt.

Dus energie 'krijgen' is naar mijn bescheiden mening een misvatting. Alles kost energie, óók de leuke dingen en misschien wel júist de leuke dingen, omdat die ervoor zorgen dat je doorgaat, omdat je het leuk vindt, ook al ga je je grens ermee voorbij.

Rust en ontspanning

Rust

Toen het slechter met me ging, sinds maart 2010, heb ik overdag gerust. Eerst onder protest en gewoon in de kamer op de bank.
Sinds de operatie en vanaf dat ik thuis ben, met volledige overgave en echt in bed, kleren uit, onder het dekbed en met de gordijnen dicht.

Maar nu al een paar weken, drie om precies te zijn, rust ik overdag niet meer en dat gaat verrassend goed. Ik zorg wel dat ik mijn relaxmomenten pak, door bijvoorbeeld naast in de ochtend, ook midden op de dag nog een keer te mediteren. En door bijvoorbeeld gebruik te maken van de wachtmomenten, zoals bij de bushalte en in de bus of trein. En 's avonds ga ik niet te laat naar bed, maar het kan wel. Om 23.00 uur naar bed gaan, is nu niet meer zo'n opgave.

Wat een verschil met een jaar geleden! Toen kon ik echt niet later naar bed dan 21.00 uur.

Ik heb ook geleerd dat er verschillende soorten moe zijn. Zoals ik me nu wel eens moe voel, is totaal anders dan het uitgeputte gevoel van vóór de verwijdering.

Moe zijn heeft nu wel een andere lading gekregen. Er hoort nu ook wat zorg bij, want wat betekent het? Ben ik gewoon moe of is er 'iets' meer energie aan het opnemen om te kunnen groeien? Gelukkig kan ik de vermoeidheid nog wel goed relativeren en een plaats geven en blijven de zorgen daarmee beperkt tot een enkele gedachte hier en daar.

Ontspanning

Al heel lang ben ik niet heel goed in ontspannen. In juni 2009 deed ik een tiendaagse meditatietraining en daarna was ik er heel erg goed in. Maar zoals met alles wat je niet goed onderhoudt, zakte die ontspanning weer wat weg en kwam de stress en de spanning weer terug.

Nu ben ik alweer een paar weken elke dag in ieder geval één keer aan het mediteren en morgen heb ik les drie van de ontspanningsgroep waar ik aan deelneem als onderdeel van mijn revalidatie. 
Ik word er steeds beter in merk ik. Ik voel de spanning al beter en kan die daardoor ook beter loslaten. Daarnaast weet ik ook steeds beter wat ik nodig heb om te kunnen ontspannen, waardoor het ook makkelijker wordt.

Voor de Thai yogamassage, waar ik naar toe ging, is het helaas nu nog iets te vroeg, maar dat komt ook wel weer als mijn linkerarm weer goed genoeg is.

Vermoeidheid

Bij een hersentumor hoort ook vermoeidheid. Nu het grootste gedeelte van de tumor verwijderd is, ben ik niet opeens een stuk fitter, ik moet nog steeds heel erg op mijn energie letten en de juiste balans vinden tussen activiteit en rust.