De afgelopen tijd...

 

... had ik het zo druk als een boer met één koe. Eerst was er gedoe met de verzekering, daarna gingen we voor vier dagen naar Barcelona en kwam ik terug met een beginnende hielspoor en D. kreeg corona waar hij behoorlijk ziek van was. Het gedoe met de verzekering was er ook nog, en is er nu eigenlijk nog steeds. Vervolgens was de belastingaangifte aan de orde, een taak waar ik me jaarlijks over ontferm. 

Van de fysiotherapeut had ik oefeningen gekregen en daar was ik zo'n uur per dag mee bezig. Dan had ik ook nog afspraken staan die ik soms af moest zeggen, omdat het nog niet lukte om er naartoe te gaan met mijn voetblessure. Gelukkig kon ik begin maart wel naar mijn MRI afspraak en ook naar de afspraak voor de uitslag daarvan kon ik gaan. Die was gelukkig ook weer goed, dus dat was een last lichter.

Al met al ben ik behoorlijk druk met mijn bezigheden, al is het soms alleen maar in mijn hoofd. Mijn stressbestendigheid was altijd al laag, maar sinds mijn hersenoperaties vind ik het nog lastiger. Ik voel me snel overweldigd. Als ik het heel nuchter bekijk, valt het vaak wel mee wat er gedaan 'moet' worden, ik beleef het alleen niet zo. De belastingaangifte bv. is zo gedaan als je eenmaal alle informatie hebt verzameld, maar dan nog voel ik die druk. De stress geeft me ook weer stress, omdat ik weet dat ik ermee op moet passen, want het maakt me gevoeliger voor een aanval.

Soms vraag ik me wel eens af hoe ik dat deed toen ik nog fulltime werkte, want dan was ik 32 uur op mijn werk en daar zit de reistijd nog niet eens bij en dan was er nog het huishouden en sociale activiteiten. Nu ben ik per dag al minimaal 4 uur bezig met goed voor mezelf te zorgen en met klusjes die nou eenmaal gedaan moeten worden, want ik wil ook een schoon huis en schone kleren. 

Dat het vooral in mijn hoofd zit, heb ik eigenlijk al in 2009 geleerd na de Vipassana meditatietraining. Ik ben nog nooit zo relaxed geweest als na die training. Dat is alleen weer weggezakt, want ook dat vraagt onderhoud en veel tijd. 

Iets waar ik mezelf elke keer opnieuw weer aan mag herinneren.

Waardering...

Volgens mij heb ik het al eens eerder gezegd, maar laatst viel het me weer op, omdat het zich weer voordeed: hoe snel ik alle mooie dingen die mijn lijf voor me doet, vergeet. Pas op het moment dat iets uitvalt of pijn doet, of iets dergelijks, herinner ik me hoe goed het altijd werkt. Zo had ik laatst last van mijn rug. Waarschijnlijk had ik iets verkeerd getild bij het buiten zetten van wat zwaar grof vuil, niet lang erna schoot het in mijn rug toen ik een andere, onschuldige, beweging maakte.  

Pas dan realiseer ik me dat ik mijn lijf veel meer mag eren. 

Het mag dan alweer ruim 10 jaar geleden zijn dat ik bijna overal hulp bij nodig had, dat ik niet kon lopen en me niet zelf om kon keren in bed. Ook kon ik alleen mijn rechterkant inzetten, maar ik weet het nog heel goed en ik zal dat ook nooit vergeten. Des te meer reden om mijn lijf elke dag te eren en dankbaar te zijn voor alles wat ze voor me doet.

Het is toch een fantastisch gegeven dat ik kan staan, zien, lopen, dat ik pijnvrij ben, etc.

Het eren van mijn lijf en mijn leven heb ik zelf op een gegeven moment opgedeeld in verschillende gebieden. Elke dag probeer ik aandacht te geven aan dingen op fysiek, mentaal, relationeel en spiritueel vlak. Zo maak ik regelmatig een heerlijke lange wandeling in het park bij ons om de hoek of op een andere plek. Verder doe ik drie keer per week een H(igh) I(tensity) I(nterval) T(raining). 

Elke ochtend en avond maak ik een lijstje van dingen waar ik dankbaar voor ben. Ik denk dan ook na over mijn daginvulling voor de volgende dag. Ik probeer ook elke dag iets te ervaren waar ik blij van word. Dat hoeven geen enerverende dingen te zijn. Het kan al een aardig gesprekje zijn met iemand die ik op een wandelingetje tegenkom, dat de zon schijnt, dat ik voor het eerst mijn winterjas aandoe en dat ik daar heel blij mee ben.

Bij je lijf waarderen hoort in mijn ogen ook goede zelfzorg en dat betekent ook gezonde voeding. Elke dag  voor ik me was en aankleed, masseer ik mijn lichaam met een bodybrush om mijn lymfesysteem te stimuleren. Soms doe ik dat ook alleen met wat lekker geurende olie aan mijn handen.

Dit is mijn routine, maar goede zelfzorg kun je vanzelfsprekend helemaal naar je eigen behoeften invullen.

Van Smeagol naar G.I. Jane...

Toen ik eenmaal de keuze had gemaakt om voor verdere behandeling te gaan, wilde ik het liefste zo snel mogelijk beginnen, want dan zou het er ook zo snel mogelijk weer opzitten. Zo werkte het niet helemaal, want de behandeling ging pas van start op 4 maart jl. Bij de allereerste behandeling was ik vrij kalm, omdat ik geen idee had wat ik kon verwachten. Ik wist dat ik niets zou voelen van de behandeling, maar natuurlijk voelde ik wel wat (of dat dacht ik in ieder geval). Eerst moesten er berekeningen uitgevoerd worden om het apparaat in te stellen voor mij. Daarbij spraken de verpleegkundigen hun berekeningen uit naar elkaar en toen vergiste één van de twee zich en corrigeerde ze zichzelf. Dat ging over een verschil van min naar plus een getal en dat wordt opeens een flink gat als je daar over nadenkt. 

De tweede dag vond ik daarom een stuk spannender, want zou ik het nu weer voelen? En waren de berekeningen wel goed uitgevoerd? Eerst maar gecheckt of de berekeningen wel klopten. Gelukkig konden ze me daarin geruststellen. Twee van de vele apparaten waren op mijn masker ingesteld en de tweede dag lag ik onder het andere apparaat. Daar voelde ik niets. Daarom dacht ik eerst dat het aan het ene apparaat lag. Gelukkig werd het al snel duidelijk dat het allemaal aan mijn eigen gedachten lag.

In de voorbereidingen op de behandeling had ik me voorgenomen om me tijdens de bestraling voor te stellen dat er zonnestralen op mijn hoofd werden gericht die de kankercellen zouden verdampen. Dat vond ik echter best lastig voor te stellen dus op dag 2 ben ik begonnen met het, in mijn hoofd, reciteren van de ho'oponopono meditatie dat heeft me erg geholpen. Het zorgde er ook voor dat ik me meer kon overgeven aan de behandeling.

In de tweede week van de behandeling had ik een artsconsult om te bespreken hoe de behandeling ging en hoe ik me voelde. Daarbij benadrukte de arts nog eens wat de mogelijke bijwerkingen van de behandeling konden zijn. Eén van die bijwerkingen die hij noemde was haaruitval. Die had ik in eerdere gesprekken even gemist. Mijn natuurlijke reactie op dat soort 'voorspellingen' is een 'dat zullen we nog wel eens zien' of 'bij mij gebeurt dat vast niet' houding. Ik weet niet, dat houdt mij beter op de been denk ik en ik denk ook dat het gezond is om niet alles maar klakkeloos aan te nemen, want dat maakt je een stuk minder sterk. De self fulfilling prophecy (je krijgt wat je denkt en verwacht) blijft dan uit. Dat is in ieder geval de hoop en verwachting. 

Mijn haar bleef ook netjes op mijn hoofd zitten tot de derde week. Toen had ik op een maandag mijn haar gewassen en toen ik het daarna kamde, kamde ik er zo een hele pluk haar uit. Dat was, ondanks de waarschuwing, toch behoorlijk schrikken. Maar alles went. De arts had ook gezegd dat het op een groter gebied dan waar de bestraling plaatsvond zou uitvallen en ook nadat de behandelingen zelf al zijn gestopt. Mijn eerste neiging was om zoveel mogelijk aan het haar wat ik nog had vast te houden en de plukken die ik nog had, kwamen ook leuk onder mijn mutsje vandaan, net of er niets aan de hand was. 

Op een gegeven moment werd het echter zo dun, dat het niet meer goed voelde. Als ik in de spiegel keek, zag ik niet meer mijzelf. Daarbij kwam ook nog dat ik me behoorlijk somber voelde, iets wat ook helemaal niet bij mij past. Niet lang daarna welde de drang in mij op om het haar wat ik nog had af te scheren. D. stelde voor om er even mee te wachten tot ik er zeker van was, want als het er eenmaal af is, kun je niet meer terug, maar het voelde zo goed voor mij dat ik het moest doen.

Wat een verschil heeft die beslissing gemaakt! Van somber en ongelukkig, hervond ik mijzelf en mijn kracht. Zo ging ik in één scheersessie van Smeagol naar G.I. Jane.

Binnenkort ga ik verder met het vervolg van het traject. Daar ben ik nog niet veel mee bezig geweest, dat neem ik ook maar weer zoals het komt.