Marathon...

En zomaar ineens verschijnt daar het moment om alleen maar te zijn. Het is alleen niet zo vreugdevol als ik gehoopt had. 

Na ruim 4,5 jaar aanvalsvrij te zijn geweest, kreeg ik afgelopen nacht een nieuwe aanval. Heel fijn dat ik in mijn bed lig, want dan kan ik me niet bezeren. Mijn lieve D. wordt er gelukkig wakker van en denkt eerst nog dat ik wild lig te dromen, maar hij komt er al snel achter dat er wat anders aan de hand is. D. is inmiddels ervaren en hij blijft heel kalm. Hij weet mij goed uit de aanval te krijgen, zonder hulp van medicijnen. 

Ik heb er niets van mee gekregen. Ik lag lekker te slapen en opeens zie ik D. aan mijn kant van het bed op de grond zitten en hij stelt mij vragen en probeert de situatie zo goed mogelijk in te schatten om de volgende stap te kunnen bepalen. 

De situatie is best grappig als je het nuchter bekijkt. D. legt mij uit wat er volgens hem aan de hand is en ik ontken dat er iets is, want ik voel me prima. Hij geeft argumenten en laat het me zelfs zien, maar ik zie het niet en blijf ontkennen. Uiteindelijk besluit hij dat hij met me naar de eerste hulp wil. Omdat het niet goed lukt om mij in beweging te krijgen, het werkt toch allemaal wat minder goed dan ik hem wil doen geloven, belt hij de ambulancedienst die er heel snel waren. Zij doen een eerste onderzoek en besluiten dan, in samenspraak met D. en mij, om mij naar het VU medisch centrum te brengen omdat ik daar onder behandeling ben en al mijn medische informatie daar beschikbaar is. De ambulancemedewerkers, Marco en Anneke, zijn fantastisch en geven de zorg over mijn welzijn over aan de medewerkers op de eerste hulp van het VU.

Als ik daar uiteindelijk op een bed in een kamer lig, merk ik pas, dat ik daar toch niet voor niets lig en dat D., natuurlijk, helemaal gelijk had. 

En dan kan ik niets anders dan 'zijn'. Er valt niets te doen en ik mag bij alles wat zich in mij voordoet aanwezig zijn. Niet helemaal wat ikzelf voor ogen had, maar wel een goede oefening.

Een paar gaatjes in mijn aderen rijker en na het mij ondertussen welbekende neurologische onderzoek, mag ik na een paar uur weer naar huis. 

Alles is goed bevonden: 

- glucose, check!

- bloeddruk en saturatie, check!

- elektrolyten, check!

- etc., check!

Een epileptische aanval kun je vergelijken met het onvoorbereid lopen van een marathon. Ik ben dus een soort Wim Hof. Ben benieuwd wanneer mijn 'prestaties' in het Guinness Book of Records worden bijgeschreven...

D. en ik kunnen er gelukkig alweer om lachen. Het zal wel weer even duren voor het vertrouwen weer helemaal terug is, maar inmiddels zijn we ook dat gewend.

Huppelen...

Al surfend kwam ik dit filmpje tegen. Wat hij zegt, ligt heel dicht bij mijn gevoel. Nog meer inspiratie dus...

Buiten de inhoud van het filmpje, spreekt ook de titel me erg aan. 
Jaren geleden heb ik een assertiviteitstraining gevolgd en tijdens die training kregen we op een gegeven moment de opdracht om swingend rond te lopen door de ruimte. Weet eigenlijk niet meer precies waarom we dat deden, maar het effect ervan op mijn gemoed is me niet ontgaan. 

Aansluitend op de inhoud van de lezing die ik eerder in deze blogpost deelde, en denkend aan dat moment tijdens die assertiviteitstraining, wilde ik mijn brein eens voor de gek houden toen ik me laatst niet zo blij voelde. Ik ben gaan huppelen door het huis. Nou ja, ik kan beter zeggen dat ik een poging tot huppelen heb gedaan, want het was meer een bijdrage voor het "Ministry of Silly Walks". Links doet namelijk niet echt mee met huppelen. Dit alleen was al reden voor grote hilariteit bij D. en mij. Kwam ik er zomaar weer achter dat ik iets nog niet echt kan. Huppelen dus. Daar verschijnt zomaar, helemaal uit zichzelf, weer een doel. Ik heb het in het dagelijks leven niet echt nodig, maar toch leuk om ook dit weer te leren. 
(En ook nog een noot voor alle ouders met kleine kinderen die wel kunnen huppelen: prijs je kind de hemel in, want huppelen is dus helemaal niet zo makkelijk als je denkt.)

Mijn gemoed was in ieder geval wel enorm opgevrolijkt door mijn 'silly walk'. Het leven is meteen weer lichter. 
Nu probeer ik het huppelen nog steeds onder de knie te krijgen door het op te delen in stukken en eerst met links te leren hinkelen. 

De Oud Hollandse spellen herleven hier ten huize. 

En dit is het doel, een heerlijk blije en relaxte huppel!

Galgenhumor

D. en ik hebben ondanks alle ellende, wel wat afgelachen de afgelopen maanden. Vooral galgenhumor en mijn versprekingen die voor veel plezier zorgen.
In het ziekenhuis ontzettend gelachen met Rick samen, tijdens een douchebeurt en met een van de zusters, omdat ik wel eens vergat dat de deur en het gordijntje open waren en dan gewoon begon met uitkleden.
En tegen D. zei ik eens 'dikke zus' ipv 'dikke kus', daar hebben we ook smakelijk om gelachen en gebruiken we nu nog steeds.
Als ik iets geks zeg, zegt D. bijv. 'Ben je ziek in je hoofd', waar we dan ook weer smakelijk om kunnen lachen.
De liefde die D. en ik voor elkaar voelen, is zo enorm dat we ons dat kunnen permitteren. We lachen samen en huilen samen. We delen alles samen en dat voelt zo ontzettend goed! Warm en liefdevol en geborgen ondanks alles.