Al surfend kwam ik dit filmpje tegen. Wat hij zegt, ligt heel dicht bij mijn gevoel. Nog meer inspiratie dus...
Buiten de inhoud van het filmpje, spreekt ook de titel me erg aan.
Jaren geleden heb ik een assertiviteitstraining gevolgd en tijdens die training kregen we op een gegeven moment de opdracht om swingend rond te lopen door de ruimte. Weet eigenlijk niet meer precies waarom we dat deden, maar het effect ervan op mijn gemoed is me niet ontgaan.
Aansluitend op de inhoud van de lezing die ik eerder in deze blogpost deelde, en denkend aan dat moment tijdens die assertiviteitstraining, wilde ik mijn brein eens voor de gek houden toen ik me laatst niet zo blij voelde. Ik ben gaan huppelen door het huis. Nou ja, ik kan beter zeggen dat ik een poging tot huppelen heb gedaan, want het was meer een bijdrage voor het "Ministry of Silly Walks". Links doet namelijk niet echt mee met huppelen. Dit alleen was al reden voor grote hilariteit bij D. en mij. Kwam ik er zomaar weer achter dat ik iets nog niet echt kan. Huppelen dus. Daar verschijnt zomaar, helemaal uit zichzelf, weer een doel. Ik heb het in het dagelijks leven niet echt nodig, maar toch leuk om ook dit weer te leren.
(En ook nog een noot voor alle ouders met kleine kinderen die wel kunnen huppelen: prijs je kind de hemel in, want huppelen is dus helemaal niet zo makkelijk als je denkt.)
Nu probeer ik het huppelen nog steeds onder de knie te krijgen door het op te delen in stukken en eerst met links te leren hinkelen.
De Oud Hollandse spellen herleven hier ten huize.
En dit is het doel, een heerlijk blije en relaxte huppel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten