Cadeau...

Afgelopen week kreeg ik, bij de Stichting waar ik vrijwilligerswerk doe, de boodschap dat mijn reiskosten niet langer vergoed konden worden en dat ik die met onmiddellijke ingang zelf moet gaan betalen. Geen fijne boodschap vond ik het. Maar C. zou C. niet zijn als hij niet meteen met een voorstel kwam om me tegemoet te komen, namelijk dat ik wellicht thuis zou kunnen gaan werken. 

Nu zag ik dat niet direct als een oplossing, ik zag vooral de bezwaren. Er zitten voordelen aan het naar een kantoor gaan en een werkplek buiten de deur hebben. Want ik zie mezelf al hele dagen in mijn pyjama zitten, niet douchen en niet buiten komen. Maar goed, erover nagedacht, erover gesproken met D. en er een nacht over geslapen en toen heb ik besloten dat ik het een kans mag geven.

Donderdagmiddag met een grote tas met mijn werkspullen weer op weg naar huis. Eigenlijk nog steeds teleurgesteld dat het zo loopt. Totdat ik bijna thuis was en plotseling besefte dat ik kort geleden tegen D. zei dat ik het wel fijn zou vinden om wat meer tijd voor mezelf te hebben. En zie hier, ik heb gekregen waar ik om heb gevraagd.

Zonder dat ik het me realiseerde had ik dus eigenlijk een cadeautje gekregen, want thuis werken betekent twee uur minder reistijd op een dag! Dat zijn twee hele uren die ik naar eigen inzicht kan indelen.

Het zal wellicht wat moeite kosten om elke dag te douchen en me aan te kleden. En ook om er elke dag voor te zorgen dat ik voldoende beweging krijg, want nu gaat dat vrijwel vanzelf omdat ik naar kantoor ga. Maar vooral zal het om discipline vragen om er voor te zorgen dat ik ook elke dag lang genoeg naar buiten ga. 

Nu onderschat ik mezelf wellicht, want ik heb er ook voor gezorgd dat ik dagelijks mediteer en sinds februari van dit jaar doe ik dat zelfs twee keer per dag een half uur. Als ik dat kan, kan ik er ook voor zorgen dat ik me aankleed, voldoende beweeg en naar buiten ga. Ik heb wel voor grotere uitdagingen gestaan! 

Dus ik ga dit cadeau eens rustig uitpakken en er eens flink van genieten dat ik zomaar krijg wat ik wil.

Verwachtingen...

Ik maak dingen minimaal twee keer mee. De eerste keer in mijn hoofd, een soort generale repetitie. De tweede keer, wanneer de situatie zich daadwerkelijk voordoet, is dan de voorstelling.

Zo heb ik voor ik aan de tiendaagse Vipassana meditatietraining meedeed, al verschillende keren gerepeteerd. Omdat ik al wist hoe zwaar het is, twijfelde ik of ik het wel 10 dagen vol zou kunnen houden. Dat maakte het dit keer voor mij heel spannend. Van tevoren had ik daarom al uitgebreid contact gehad met het registratieteam van de training, want als er iets aan je 'mankeert' willen zij zich er ook van verzekeren dat het verantwoord is om je te laten deelnemen. 

Vipassana, wat betekent 'de dingen zien zoals ze echt zijn', is één van de oudste meditatietechnieken uit India. Je houdt je tijdens zo'n tiendaagse aan een aantal gedragscodes waaronder je te onthouden van onjuist spreken. Om het je gemakkelijk te maken, spreek je tijdens de training in het geheel niet. En niet alleen spreek je niet met elkaar, je maakt geen enkel contact. Verder houd je je aan een nogal spartaans programma, waardoor je op een dag bij elkaar 10 uur kunt mediteren. Tussen de meditatiesessies door heb je tijd om te rusten en te eten. Voor alles wordt gezorgd door medecursisten die bijvoorbeeld voor het eten zorgen. Dankzij hen kun je je volledig richten op de meditatie. Op deze pagina kun je lezen hoe de training is opgebouwd. 

De eerste training die ik volgde was in Dhamma Pajjota in België. Dat was een enorme intense ervaring voor me. Op de tiende dag mag je weer met elkaar spreken om de overgang naar de 'buitenwereld' niet te groot te laten zijn. Toen ik weer sprak, klonk mijn stem voor mij alsof ik hem hoorde als op een bandje. Daarnaast vond ik wat ik zei al snel teveel. Het voegde niets toe in mijn ogen, dus dan kun je beter je mond houden. Mijn bewustzijn stond toen zo enorm open dat ik alles heel intens ervoer.

Met die ervaring in mijn achterhoofd begon ik op 14 februari jl., voor de tweede keer, aan de training. Deze keer is echter niet te vergelijken met de vorige keer. Destijds, en dan spreek ik over 2009, verkeerde ik in een geheel andere situatie. Toen wist ik nog niets van mijn medische situatie en ik had nog niet eerder aan een dergelijke training deelgenomen. Ik ging er toen open in. Dat wilde ik dit keer eigenlijk ook doen, maar dat bleek toch moeilijker dan ik dacht. Dit keer nam ik toch mijn eerdere ervaring en mijn medische baggage mee wat ook zorgde voor de twijfels of ik het wel aankon. 

Een heel normaal proces tijdens de training is dat je op dag 2 en 6 wilt opgeven. Zo goed als iedereen gaat dan door een fase waarin je je afvraagt waar je mee bezig bent en waarom je het doet. De kunst is dan je daar niet door af te laten leiden en door te zetten. Je geest verzet zich als het ware tegen het transformatieproces. Bij mij kwam dat punt dit keer op dag 3. Op dat punt concentreer je je nog volledig op de ademstroom om je geest scherp te maken. 

Tijdens een meditatiesessie op de kamer merkte ik dat ik me bijna helemaal niet meer kon concentreren op mijn ademhaling en dat zorgde er bij mij voor dat de twijfel enorm toesloeg. We waren pas op dag 3 en dan zou ik dit nog 7 dagen vol moeten houden!? Ik was er van overtuigd dat dat me niet ging lukken. Voor mezelf had ik de knoop al door gehakt. Ik had nog net niet mijn koffer gepakt, maar ik had eigenlijk al opgegeven. Na de eerstvolgende groepssessie in de meditatiehal heb ik de manager ingelicht dat ik het niet ging volhouden. 

Nou hebben zij natuurlijk eerder met dat bijltje gehakt, dus volgt er eerst een onderhoud met de leraar. In het gesprek met haar wist zij mij ervan te overtuigen toch te blijven. Vervolgens heb ik de overige 7 dagen toch kunnen volbrengen, wel met een sterk aangepast programma, waarbij ik de eerste zitting van 4.30 tot 6.30 uur een extra rustpauze had en waarbij ik alleen de verplichte groepszittingen in de hal aanwezig hoefde te zijn. De overige sessies mediteerde ik op de kamer.

Het eten tijdens de training bestaat uit 'eenvoudige' vegetarische maaltijden. Eenvoudig tussen aanhalingstekens, want thuis koken wij niet zo uitgebreid als dat we daar te eten kregen, met verschillende soorten groenten als bijgerecht, twee verschillende salades en een heel af en toe ook nog een toetje. Alles biologisch, vers en overheerlijk. Op een volle maag mediteer je niet lekker dus er is nog wat discipline voor nodig om niet teveel te nemen van al dat heerlijke eten.

Op dag 10 mochten we weer praten en toen heb ik bij andere cursisten gezien hoe ik er, vermoedelijk, zelf uitgezien heb na mijn eerste training. Redelijk vaag met pupillen als schoteltjes. Ook al was het voor mijzelf dit keer niet zo'n intense ervaring, toch merkte ik wel dat ik van binnen rustiger was, gelijkmoediger.

Al met al een goede ervaring waarin ik opnieuw veel over mezelf geleerd heb en waar ook duidelijk geworden is, wat nog aandacht nodig heeft. Eens zien of ik de generale repetities in het vervolg over kan slaan.

De leegte achter het doel...

Sinds 8 mei 2013 heeft mijn leven voornamelijk bestaan uit uitdagingen en het halen van doelstellingen. Dat waren voornamelijk grote doelen, zoals het weer goed kunnen praten, staan en lopen, waardoor ook de 'natural high' van het halen van die doelen extra groot was. 

Het laatst gehaalde doel was eind juni 2015. Dat was de 25 km steppen tijdens de Bergentocht. Op 22 mei jl. had ik die 25 km voor het eerst gehaald. Daardoor voelde het al wat nutteloos om verder te trainen, want ik had het al gehaald, ik hoefde er niet meer naar toe te werken. Toch kon ik niet stoppen met trainen en wachten op de dag van de tocht. Om mijn opgebouwde conditie te behouden, was het noodzakelijk te blijven trainen. Achteraf gezien was dat wel een voordeel, want zo heb ik ook ervaren dat ik de 25 km zelfs kon halen als ik het gevoel had dat ik niet in vorm was. 

 

Die leegte achter het behaalde doel blijft me bezighouden en ik merk ook dat het effect heeft op mijn humeur. Mijn 'natural high' is niet meer continu aanwezig, waar dat heel lang wel het geval was, een enkele uitzonderingsperiode daar gelaten. Alle ballen liggen in het net en ik heb op het moment geen ballen meer om te schieten. En wat nu? 

En wat is het eigenlijk een luxe, want het betekent dat het heel goed met me gaat. De 'roller coaster ride' lijkt voorbij, ik ben er nog, en nu is mijn leven zich weer aan het normaliseren. Dat betekent wel dat er vragen naar boven komen die er heel lang niet meer toe deden. Want wat ga ik nu eigenlijk doen met de rest van mijn leven? Wat wordt mijn doel? En is het eigenlijk wel nodig dat er een doel is? 
Sinds mei 2013 doe ik mijn best om in leven te blijven en daar richt ik nog steeds mijn leven op in. Dat op zich is al een heel mooi doel, maar toch knaagt er iets, want dat is ook wel een heel lange termijn doelstelling en het lijkt net of er iets ontbreekt. Ik weet nog niet of dat echt zo is, maar zo ervaar ik het nu. Het doel vraagt dus nog naar verder onderzoek. 

Jaren geleden las ik het studieboek 'Woorden & Daden, een inleiding in de ethiek' waarin ik onder andere lees over de ethiek van Aristoteles en uit dit boek kan ik me het volgende stukje, dat op pagina 37 staat, nog goed herinneren:

'Aristoteles spreekt in zijn ethiek over het menselijk leven als praxis. Het gaat in het leven niet om een of ander product, maar om de optimale voltrekking van het leven zelf. De zin van het leven is immers niet iets wat - als het wordt bereikt - verder leven zinloos maakt, integendeel. De vraag naar het hoogste doel van menselijk leven is dus de vraag naar een bestemming die in de voltrekking van dat leven gerealiseerd moet worden.'

Dit boek heeft nu opnieuw mijn interesse gewekt en ik zal er de komende tijd weer meer in gaan lezen als onderdeel van het onderzoek.

En zo ben ik mijn leven al verschillende keren op onderzoek uit geweest naar een levensdoel. In deze fase van mijn leven is het ook niet zo gek dat dit zo naar boven komt, het is, naar het schijnt, een bekend fenomeen. Blijkbaar heb ik met een bepaalde verwachting geleefd en die verwachting is geen waarheid geworden. Het doel is dus gewoon weer opnieuw beginnen. Mijn leven invulling geven hoe ik dat graag wil. En eigenlijk weet ik het ook wel. Ik hoef niet iets bijzonders te doen of bijzonder te zijn. Waarschijnlijk denk ik er teveel over na en is het genoeg om gewoon te doen. 

En opnieuw is het een goede leerschool, want ik kan weer volop oefenen met acceptatie en bewust zijn.

Spelesporten 2015

Hier heb je al kunnen lezen over mijn training voor de Bergentocht en gister was het dan eindelijk zover. Ik had het doel van 25 km al een paar keer in mijn benen zitten en gister dus voor 'het echie'.

Voorheen zou ik er al dagen van tevoren mee bezig zijn geweest, kleren klaarleggen, steproute bekijken, etc., maar nu was ik eigenlijk niet zo goed voorbereid op de 'regels'. Best relaxt eigenlijk, al schoot ik wel wat in de stress toen we aankwamen op de startlocatie en mijn ploeg al in de startblokken stond, terwijl D. de step nog aan het uitladen was. Gelukkig weet D. me dan altijd weer tot rust te brengen. En na een supersnelle opstart, gingen ook wij onderweg. Ik op mijn step en D. op de vouwfiets achter mij aan. 

Na de eerste paar kilometers nog even een kleine stop voor een banaan. Dat hoorde bij de voorbereidingen, maar die waren er, door de supersnelle opstart, bij ingeschoten. De omstandigheden waren geweldig, aangenaam warm en weinig wind. Voor mij de ideale situatie. 

Na ongeveer 10 kilometer volgde een flinke daling, waar ik een topsnelheid haalde van 42 km per uur. Het was helaas binnen de bebouwde kom van Rhenen met wat ander verkeer, waardoor ik mijn rem gebruikt heb, anders had ik de 50 m p/u makkelijk kunnen halen. Op een step is 42 km per uur echter al behoorlijk hard vind ik. 

De kilometers zijn voorbij gevlogen, want voor ik er erg in had, zat ik al op 20 km en stepte ik het laatste prachtige stuk door het bos naar de finish. 

Onderweg hadden wel al een paar spetters gevoeld en bij terugkomst op het sportcomplex begon het licht te regenen. Heel even maar, het was ook zo weer droog.

Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om mijn lieve man D., mijn steun en toeverlaat, ontzettend veel dank te zeggen voor zijn support in de voorbereidingen en tijdens de tocht. (Heb ik natuurlijk allang gedaan, maar ook nog via deze weg.) Ook voor hem een groot applaus, want hij heeft hetzelfde aantal kilometers op een vouwfietsje afgelegd!

Ook Janneke Veenstra van Tabula Rasa Coaching wil ik dank zeggen voor haar tips en adviezen tijdens de voorbereidingen op de tocht!

En dan natuurlijk heel erg veel dank aan alle donateurs! Heel erg fijn dat jullie geholpen hebben om meer onderzoek mogelijk te maken!

De huidige organisatoren willen het stokje graag overgeven aan andere vrijwilligers dus dit was voorlopig de laatste editie van De Bergentocht, dus, als er geen vervangers komen, is het nu aan ons om creatieve manieren te verzinnen om geld in te zamelen, want dat blijft heel hard nodig. Wil je nog een bijdrage doen, dan kan dat onder andere hier!

Bali

Op dit uitzicht werd ik elke dag getrakteerd op Bali de eerste week van mei. Heerlijk was dat! En nu met het koude weer in Nederland zou ik willen dat ik er nog zit!

Het was een cadeautje van mijn ex om een week op deze plek te verblijven, toen ik nog in het VU medisch centrum lag in afwachting van mijn operatie. En ik ben trots en blij dat ik er gebruik van heb kunnen maken. Trots, omdat het harde werken heeft geloond en het mij mogelijk maakt om dit soort reizen te kunnen ondernemen. En blij, nou ja, dat spreekt voor zich!

We hebben er een prachtige Balinese huwelijksceremonie bij mogen wonen en zo ontzettend genoten van al het heerlijke eten. Het was een supercadeau!

Voor wie ook eens onbezorgd wil genieten, raad ik deze plek van harte aan!

Vooruitgang

Heb een boodschap gedaan bij de natuurwinkel en ben met mijn boodschappentas (!! geen boodschappentrolley) weer onderweg naar huis. Ben met de bus naar de winkel gegaan en loop vanaf de bushalte weer naar huis. Plotseling word ik me er heel erg bewust van hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen dat ik hier zo loop. Dat ik er van mag genieten.

Nog niet eens zo heel lang geleden was dat helemaal niet vanzelfsprekend. Het tillen van de boodschappentas van z'n 7 kilo is al een hele prestatie, dat voel ik dan ook nog wel in mijn armen.  Dat ik boodschappen heb gedaan, is al een heel ding. Ben ik pas weer sinds een paar weken aan het doen. Voorheen deed ik alleen boodschappen bij de Hofwebwinkel een internet webwinkel voor biologische voeding. Zij brengen de boodschappen elke zaterdag aan huis. Nu gebruik ik hofweb eigenlijk alleen nog voor de heerlijke yoghurt voor D. en voor de zwaardere produkten, zoals pakken rijst- en havermelk.

Net als schoonmaken. Mijn moeder kwam sinds een klein jaar altijd de schoonmaakwerkzaamheden doen. Nu ik sinds eind oktober fulltime thuis ben, heb ik dat weer zelf opgepakt, samen met D.. Ik was er een beetje bang voor dat ik door minder te doen (geen reis meer naar het werk en werken) ik een terugval zou krijgen, maar niets is minder waar. Het heeft me juist heel erg goed gedaan. Ik denk nu zelfs dat ik misschien wel te snel weer aan het werk ben gegaan. Ik heb die rust gewoon heel erg hard nodig gehad en nog steeds!


Ik durf nu pas weer te zeggen dat het goed met me gaat. Dat heb ik heel lang niet gekund. En ik zal er altijd op moeten blijven letten en mijn leven er op aanpassen, maar dat is een kwestie van wennen en ik wil dat ook. Ik wil het ook niet meer zo doen zoals ik het deed. Ik vind het heerlijk om meer rust in te bouwen en geen haast meer te hebben en dat ook niet meer om me heen te hebben. 

Thai Yoga Massage

Vandaag weer naar de Thai Yoga Masseur geweest. Wat een verwennerij, zo heerlijk. Is onderdeel van het plan om meer contact te maken met mijn gevoel. En tegelijkertijd helpt het me ook met (controle) loslaten, hij maakt namelijk de bewegingen, niet ik. En natuurlijk om te ontspannen.

Hij gaf me vandaag ook weer een mooie overdenking mee dat er geen afgepaste tijd bestaat voor genezen of iets leren loslaten. Dat is veel werk en het komt wanneer het komt. Geduld is dus een schone zaak. Goed om mezelf weer eens aan te herinneren.

Ook mijn mantra weer eens afgestoft: ik laat los en ik ben relaxed. Tevens goeie tip om mogelijk beter te slapen: van kant wisselen, dat ga ik dus uitproberen als ik D. zover krijg, maar dat is vast geen probleem. Voor wie op Facebook zit: D. heeft zo'n mooi bericht geplaatst voor mij, superlief!

Morgen weer naar de rebalancer, maar vanavond eerst nog nagenieten van mijn heerlijke massage!