Pas op de plaats...

Juist omdat ik me zo fit en goed voelde, ben ik gaan uitbreiden, maar de afgelopen weken voelde ik me steeds vaker minder goed. En zoals eerder gezegd, me gewoon niet zo lekker voelen, is tegenwoordig lastig. De verhalenverteller in mijn hoofd bedenkt er van alles bij. 

"Het is de kunst om #gelijkmoedig te blijven vooral als het tegenzit. Als alles meezit, is er geen kunst aan..."

quote van mijzelf op twitter op 18 maart jl.

De opzet bij elke uitbreiding is om het verantwoord te doen. Dat het enigszins moeite kost, is logisch, maar zóveel moeite is niet de bedoeling. Het mag wel aangenaam blijven en je wilt vooral voorkomen dat je in het rood komt. 

Blijkbaar is de uitbreiding met de yogalessen en het gitaar leren spelen, voor het moment even genoeg. Daarbij is ook de maand december minder geschikt gebleken. 

Omdat ik in februari ook een 10-daagse retraite in het vooruitzicht heb, wat op zich al zwaar genoeg is, spaar ik nu mijn energie tot nader order. Eerst wil ik weer goed tot rust komen en dan kijk ik weer verder.

Een belangrijke les voor mij uit deze ervaring is dat ik, blijkbaar, mijn grenzen niet goed voel. Ik voel pas dat iets te veel is geweest als het eigenlijk al te laat is. Een dag of een paar dagen erna dus pas en dan is het extra vervelend, want dan gaat bij wat ik voel een extra energieslurpende factor een rol spelen, namelijk angst. 

Mijn wilskracht is gelijk mijn valkuil. 
Ik kan iets zo graag willen, dat ik niet voel dat het teveel is. Daarom zal ik op basis van mijn ratio moeten bekijken of ik iets wel of niet zal doen en ook hoe lang ik het kan doen. En ook hier gelden de kleine lettertjes:

"Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst."

Deze les heb ik waarschijnlijk nog niet goed genoeg geleerd. In Reade werd ik al eens door een ergotherapeut naar de kamer gestuurd en zij schreef mij verplichte bedrust van een uur voor, omdat ik te hard had gewerkt aan mijn herstel. Zelf heb ik dat dan niet zo in de gaten, maar het is dus wel te merken of te zien. Of misschien was het haar ervaring, dat kan ook.

Die lijstjes en schema's die ik in de regel maak, zijn zo gek nog niet, als ik maar wel mijn gevoel erop aansluit. Mijn ratio en mijn gevoel mogen dus samen gaan werken....

Energie

Eerder heb ik het al over de activiteitenweger gehad. Afgelopen weken is ook heel duidelijk geworden waarom ik die activiteitenweger gebruik. Mijn energiepeil moet ik erg in de gaten houden en daar is het een uitstekend hulpmiddel voor.

Als je met iemand spreekt over wat je wilt, bijvoorbeeld qua werk, dan volgt meestal snel de vraag: 'Waar krijg je energie van?' Nou wordt die vraag niet helemaal juist gesteld volgens mij, want mijns inziens 'krijg' je nergens energie van. Dat heb ik het afgelopen jaar wel geleerd. Alles kost energie, maar er gebeurt wel iets anders naar mijn mening. Eigenlijk een heel gevaarlijk fenomeen als je je maat niet goed weet te houden en moeite hebt om de balans te vinden tussen doen en laten.

Wat er mijns inziens gebeurt is dat je iets zo leuk vind om te doen, dat je ergens zo enthousiast van wordt, dat je de wil krijgt om verder te gaan en dat je daarom bereidt bent een stapje extra te zetten. Maar je 'krijgt' niets cadeau. Risico daarvan is dan natuurlijk dat je over je grens heen gaat en teveel doet. 

Afgelopen weken waren energievreters voor mij. Met hele leuke dingen, een huwelijk en het slagen van mijn lief voor zijn rijbewijs, maar ook met een intens verdrietige gebeurtenis, het overlijden van een oom op veel te jonge leeftijd, want uit eigen keuze. 

Tussendoor ben ik ook nog steeds op zoek geweest naar een werkplek waar ik mijn belastbaarheid kan opbouwen, maar dat is nog niet zo eenvoudig, heb ik gemerkt. Ik had een goeie plek  gevonden (gemaakt voor mensen in een situatie als de mijne), maar daar kon ik alleen terecht via het UWV en daar vertelde mijn contactpersoon mij dat de stekker uit het project is getrokken vanwege bezuinigingen. 
Daar kan ik dus niet mee investeren in mezelf.

Het zoeken naar werk is werk op zich en bij het, tot nu toe, uitblijven van het vinden van een geschikte plek, ben ik zelf begonnen met een project om bezig te blijven en omdat ik het ontzettend leuk vind om te doen. Via een kennis ben ik bij een medewerker van de gemeente Amsterdam terecht gekomen, die me nu adviseert bij dat zelf gecreëerde project. We hebben elkaar al een keer gesproken, zodat hij een idee kreeg van mijn plannen. Hij belde me afgelopen week nogmaals om me nog meer tips en advies te geven én een aantal namen van personen die me behulpzaam zouden kunnen zijn bij het realiseren van het project.

 

 Nu was ik op die dag ook al hard bezig geweest met het zoeken naar een geschikte werkplek en na het gesprek met mijn contactpersoon en het bekijken van de tips die hij me gegeven had, stond ik te tollen op mijn benen. Wel een heel duidelijk signaal dat ik rust nodig had.

Want dat is naar mijn mening het enige waar je energie van krijgt, van rust. En van voeding natuurlijk, maar dan wel goede voeding. Dat is dan ook iets waar ik ook goed op let, dat wat ik eet, ook echt iets bijdraagt en mijn systeem niet juist energie kóst. 


Dus ik ben, naast het gebruikelijke uur van tussen de middag, nog anderhalf uur gaan liggen om ook de avond goed door te komen. Dat is dan ook gelukkig goed gelukt.

Dus energie 'krijgen' is naar mijn bescheiden mening een misvatting. Alles kost energie, óók de leuke dingen en misschien wel júist de leuke dingen, omdat die ervoor zorgen dat je doorgaat, omdat je het leuk vindt, ook al ga je je grens ermee voorbij.