Zelf verder en net niet...

Na ruim twee jaar samen met mijn therapeut aan mezelf gewerkt te hebben, zijn we in overleg met elkaar tot de conclusie gekomen, dat ik het vanaf nu zelf kan. Dat betekent dus niet dat ik nu klaar ben met mijn persoonlijke groei, want volgens mij stopt dat nooit, maar ik heb er de hulp van T. niet meer zozeer bij nodig. Vlak voor de pandemie zijn we van start gegaan met 1 sessie per week. Toen persoonlijke ontmoetingen niet meer konden, zijn we online verder gegaan. Het duurde niet lang voor we de frequentie terugbrachten naar eens per twee weken. Dat hebben we een tijd gedaan, maar op een gegeven moment ging mijn groei zo snel, dat T. voorstelde om erover na te denken de frequentie nog meer te verlagen. De afgelopen maanden hebben we de frequentie van de sessies daarom flink naar beneden gebracht. Dat heeft mij het vertrouwen gegeven dat ik het inderdaad prima alleen kan.

We hebben ontzettend fijn samengewerkt. Ik zal haar dan ook heel erg missen. Buiten dat ze mij als therapeut heel erg goed geholpen heeft, beschouw ik haar ook als een vriendin. Ik heb haar tenslotte zoveel toevertrouwd en de relatie is er altijd een geweest op basis van gelijkwaardigheid.

Alles wat ze mij in de afgelopen jaren heeft meegegeven, zal ik nu zelfstandig inzetten om mijn persoonlijke groei en heling voort te zetten.

Daar heb ik afgelopen week ook meteen gebruik van kunnen maken, want precies 2 weken voor ik een heel jaar aanvalsvrij zou zijn geweest, onderging ik een weer een grote aanval. In de ochtend had ik al een moment gehad waarbij ik me niet helemaal lekker voelde. Daarna was ik nog wel een rondje gaan lopen. Toen ik weer thuis was, ontving ik het bericht dat een dierbare was komen te overlijden. Toen D. mij daarover belde, was ik net een pot thee aan het zetten. Ik voelde de aanval aankomen en ben naar de bank gelopen en erop gaan liggen. Vervolgens heb ik het maar over me heen laten komen. Anders dan dat kan ik ook niet doen. D. had inmiddels onze buurvrouw gebeld die onze voordeursleutel heeft. Zij was binnen een paar minuten bij me om me bij te staan. D. was inmiddels met de fiets onderweg naar huis, dus toen ik weer voldoende bijgekomen was, is zij weer naar huis gegaan.

Het is een enorme tegenvaller dat dit nu weer gebeurde. Inmiddels was ik er zo gewend aan geraakt om me daar geen zorgen over te hoeven maken. Nu realiseer ik me opnieuw dat ik voorzichtig mag zijn met hoeveel ik mezelf belast en dat ik daar altijd rekening mee zal moeten houden. Het vertrouwen is niet weg, maar wel wat op de achtergrond geraakt. Er zal weer wat tijd overheen moeten gaan om het weer helemaal te hervinden.

De zoetheid van zelfliefde...

De maand juni begon met het letterlijk loslaten van een aantal dingen. De afwasmachine ging stuk, daar hebben we letterlijk afscheid van mogen nemen. 
Het was het begin van een reeks van apparaten die dienst weigerden. Ik mocht loslaten dat alles het altijd doet. Eerst hield mijn Mac ermee op. Gelukkig kon hij na een nachtje bij de dokter weer, werkend, met mij mee naar huis. En ook de batterij van mijn telefoon leek het voor gezien te houden, maar ook die is er, met wat aanpassingen, weer bovenop. En mijn ereader had ook kuren, die gelukkig ook weer opgelost zijn. Het komt dus wel goed met al die apparaten.
Verder kwam er ook wat voorbij dat ik met liefde zou loslaten, maar het heeft mij eerst wat te leren, dus daar mag ik doorheen voordat loslaten mogelijk is.

Als je meer wilt lezen over loslaten, raad ik je deze site aan: lsltn.

Zag ook een prachtig gedicht over dit onderwerp.

Loslaten is, net als de andere stappen in het programma, een continu proces. 

De komende maand komt een onderwerp aan bod dat voor mij een flinke kluif is en ook heel nodig: zelfliefde.

Op weg naar herstel... (7)

Alweer een tijdje terug had ik het plan opgevat om mijn amalgaamvullingen te laten vervangen. Ik wilde dit doen om mijn lijf te zuiveren en zo mijn herstel te ondersteunen. Hoe minder schadelijke stoffen in mijn lijf, hoe beter. Mijn tandarts deed er echter vrij laconiek over. Ik heb me daar destijds door laten beïnvloeden en het nog even laten zitten.

Het bleef in mijn achterhoofd aanwezig en toen ik op een gegeven moment op een ochtend wakker werd, besloot ik dat het tijd was voor actie. Ik heb contact opgenomen met een biologische tandarts, want als ik ze dan zou laten verwijderen, wilde ik het ook verantwoord doen. 

Zo gezegd, zo gedaan. In juni 2016 zijn alledrie de amalgaamvullingen die ik nog had, vervangen.

Weer een stapje gezet en ik ga vol goede moed verder....

Op weg naar herstel... (6)

Een onderdeel van mijn helingsproces is visualisatie. Visualisatie van mijn herstel, maar ook van mijn toekomst waarin ik helemaal heel ben.

Groots en meeslepend
Die toekomst heeft voor mij twee gezichten. Eén ervan is groots en meeslepend. Hierin visualiseer ik de dingen die ik wil bereiken. 
Vanmorgen realiseerde ik me ineens dat deze visualisatie heel erg overeen komt met wat er in het boek 'Het leven waarvoor je geboren bent' van Dan Millman beschreven staat. Ik heb zelfs al gekeken naar een cursus spreken in het openbaar! De mensen die mij kennen, weten hoe bijzonder dat is. Ik krijg al vlekken in mijn nek bij het idee. 
Met schrijven was ik al begonnen met dit blog, maar ik wil ook graag mijn boek afmaken en ik heb al ideeën voor volgende boeken. Het boek van Millman is daarmee opeens een heel waardevol onderdeel van mijn heling geworden.

Eenvoud
Het tweede gezicht van mijn toekomst is juist enorm eenvoudig. Het is voor mij de basis van mijn leven van waaruit ik alles wil doen wat ik doe. Hoe dat eruit ziet kan ik het beste laten zien door middel van dit filmpje van Lisa Cairns. Zij verwoordt het heel mooi vind ik. Het is een staat van zijn. Half februari ga ik hiervoor weer in training.

Overtuiging

Overtuiging
1) een hypothese over een onwaarneembare situatie;
2) een mate van geloofwaardigheid die toegekend wordt aan een onzeker feit.

Op 14 november jl. heb ik deel genomen aan de Workshop 'Power Healing' die Barbara te Boekhorst van Bijzonder Gewoon op regelmatige basis organiseert. Het werd een heel bijzondere ervaring. 
Nog voor de lunchpauze hielpen we elkaar al met onze eerste healing. Om onervaren healers nou meteen met mijn hoofd aan de slag te laten gaan, vond ik wat ver gaan, dus ik heb het even veilig gehouden en mijn linkerschouder laten behandelen. 

Door de weken die mijn schouder in onbeweeglijke toestand heeft doorgebracht, had ik een frozen shoulder. Daarvoor ben ik een lange tijd behandeld bij de fysiotherapeut, maar op een gegeven moment was ik uitbehandeld. Mijn schouder had op dat moment nog niet zijn volledige beweeglijkheid terug. Om de beweeglijkheid te illustreren: ik kon niet onder mijn eigen linkeroksel kijken.

Meteen na de healing had ik nog niet direct het idee dat er iets veranderd was. Pas toen ik 's nachts in bed lag en ik het wat warm had, werd me duidelijk dat er iets veranderd was. Ik haalde mijn armen onder het dekbed vandaan en legde ze boven mijn hoofd zoals ik dat wel vaker doe. Alleen nu was er wat veranderd, want dat boven mijn hoofd leggen van mijn linkerarm klinkt eenvoudig, maar dat was het niet. Mijn bovenarm zweefde dan ergens boven mijn kussen en ik kon mijn arm alleen 'neerleggen' als ik dat met mijn rechterarm forceerde. En nu legde ik mijn arm zomaar naast mijn hoofd op mijn kussen, zonder probleem en alsof hij nooit vastgezeten had. Ik was zo verbaasd dat ik er niet goed meer van kon slapen.

Blijkbaar was ik er zo van overtuigd dat ik mijn linkerschouder niet goed kon bewegen, dat dat ook echt niet lukte. 

Hoe sterk je overtuigingen zijn, komt ook goed naar voren in het boek "The Biology of Belief", oftewel "De biologie van de overtuiging" van Bruce Lipton. Lipton is een celbioloog die wetenschappelijk onderzoek doet naar de verbinding tussen de geest en het lichaam. In zijn boek beschrijft hij ook de invloed van 'overtuigingen' op je gezondheid.

Dat er een verband is tussen je overtuigingen en je gezondheid wordt ook heel duidelijk met het placebo-effect, waarbij de sterke overtuiging dat een geneesmiddel of behandeling werkt, dat ook het gewenste effect geeft. Daarom vind ik de rol die een arts heeft hierin ook zo ontzettend belangrijk. Veel mensen nemen alles van een dokter aan. Zij zijn, met andere woorden, overtuigd van zijn of haar gelijk. Dus als de arts zegt dat je ergens niet van kunt genezen, kan dat ervoor zorgen dat er een 'self fulfilling prophecy' (een zichzelf waarmakende voorspelling) in werking treedt. In deze aflevering van Focus, die over dit Placebo-effect gaat, wordt dit ook nog eens heel duidelijk.

Op een ander niveau werkt dat ook zo. Als je bijvoorbeeld maar vaak genoeg te horen hebt gekregen dat je iets niet kunt, dan geloof je dat op een gegeven moment, waardoor je het dus ook niet kunt.

Een machtig interessant onderwerp vind ik dat, net als energie en de rol die dat in ons leven speelt. 

Er is zoveel wat we kunnen, maar wat we (nog) niet gebruiken. 

Op weg naar herstel... (5)

Op 21 september jl. was ik jarig, 44 alweer! Sinds 2012 is een verjaardag niet meer hetzelfde. Het heeft veel meer lading gekregen, het is een veel bijzonderder (dat schijnt echt een woord te zijn...) gebeurtenis.

Ben ontzettend gelukkig. Als ik mijn leven op dit moment een cijfer zou mogen geven, zou dat een 9 zijn.

Ben stappen aan het maken in mijn herstelproces en onderdeel van dat proces is ook, om niet teveel meer over praten over wat me 'mankeert'. 
Een tijdje terug kwam ik een oud-collega tegen met wie ik in gesprek raakte. Op de vraag hoe het met mij ging, merkte ik hoe ik het hele verhaal over wat er sinds 2012 gebeurd is, vrijwel meteen uit de doeken deed. Gelukkig was ik me er wel bewust van. Op dat moment nam ik het besluit dat niet meer te doen. Het is niet zo dat ik er niet over wil praten of dat ik negeer wat er is, integendeel. Het is nog steeds een groot onderdeel van mijn leven, waar ik ook iedere dag mee bezig ben, maar ik wil niet dat het bepaald wie ik ben. Dus toen ik laatst opnieuw een oud-collega tegenkwam die aan me vroeg hoe het met me ging, ben ik er niet over begonnen. 
Ik wil uitgaan van gezondheid, zoals dat ook geadviseerd wordt door het echtpaar Simonton in hun boek en methode waaraan ik ook de titel van deze blogserie heb ontleend.

Er zullen mensen zijn die niet begrijpen als ik zeg dat ik dankbaar ben voor deze ervaring. Dus niet voor de kanker, dat zou onzin zijn in mijn ogen, niemand wil kanker krijgen, maar ik ben dus wel dankbaar voor de ervaring. Het heeft me zoveel gebracht en ook geleerd over mezelf en dat doet het nog steeds. 

Ik geloof wel, dat ik er verantwoordelijkheid voor heb. Dat wil niet zeggen dat ik vind dat het mijn eigen 'schuld' is dat ik het gekregen heb, maar ik erken wel mijn verantwoordelijkheid in het proces. Ik geloof dat ik grote veranderingen mag doorvoeren om beter te worden. En 'beter worden' vind ik eigenlijk niet de goede uitdrukking, want dat gaat er vanuit dat het niet goed is wat er nu is en ik vind juist dat wat er op dit moment is, helemaal is zoals het hoort te zijn. Het is wat ik nodig heb in mijn proces om te komen tot waar ik bedoeld ben te zijn. Ik wil dus niet beter worden, maar ik wil helen. Ik wil ook niet vechten tegen de kanker, dat vind ik helemaal geen gezonde uitgangspositie. Ik wil dus helen en daar wil ik mijn lijf bij helpen, want ik geloof in de kracht van mijn lijf en mijn geest om mijn lijf schoon te houden. Ik zie mijn ziekte meer als een balansverstoring in mijn systeem wat de nodige aanpassingen van me vraagt. En de kanker zie ik daarom als mijn levensgids.

Ben gelukkig ook een zondagskind wat dat betreft. Buiten de operatie, en als gevolg daarvan de verlamming aan mijn linkerzijde waar revalidatie voor nodig was, heb ik geen chemo en/of bestraling nodig gehad. Mijn lijf is dus nog niet vernietigd door chemische shit. Daar ben ik heel dankbaar voor! Ik vertrouw erop dat dat ook in de toekomst niet nodig is en ik doe alles wat goed voelt om dat zo te houden.

'Het geheim van verandering is focus. Niet de focus op vechten tegen het oude, maar op het bouwen aan het nieuwe.' 

Socrates

Hoofd en hart op pad...

Naar aanleiding van mijn halfjaarlijkse MRI op 15 april jl.

Wat een wonderlijk mechanisme is ons lijf toch. Het gaatje van het infuus voor de contrastvloeistof van de MRI van vanmorgen is alweer helemaal verdwenen. Mooi vind ik dat, dat mijn lijf dat kan. 

En als het dat kan, kan het ook mijn hoofd genezen, daar ben ik wel van overtuigd. Daar mag ik dan wel bij helpen, want makkelijk is dat natuurlijk niet. Dus ik doe wat ik kan om te helpen! Mijn eigen hart neemt mijn hoofd aan de hand op de weg naar herstel....
Ik heb nog wel een weg te gaan, maar als mijn hoofd maar goed naar mijn hart luistert, komt het wel goed...
'Hoofd ga je mee verdwalen, ik (mijn hart) weet de weg...' 

Dit miniblogje is eerder verschenen op Facebook...