Verbeter de wereld, begin bij...

Het was een zondag die zijn naam eer aan deed, D. en ik hadden net samen koffie gedronken en kwamen thuis aan. Ik besloot meteen weer naar buiten te gaan om te wandelen, zodat ik nog van het mooie weer kon genieten. Toen ik de één na laatste brug van mijn wandeling op liep, zag ik het opeens zo helder hoe je zelf de hand hebt in hoe je leven er uit ziet, dat de wereld een spiegel is van je eigen mentaliteit, oftewel mindset. Ik wist dat al wel, maar het kwam op dat moment zo helder binnen.

Al meerdere keren heb ik dat zelf toegepast en daarmee mijn leven een positieve wending weten te geven. 

Afgelopen vrijdag nog, begon ik mijn dag niet heel positief, maar gelukkig heb ik laatst de class 'Genieten van het leven' bij The School of Life Amsterdam gevolgd, waarin ik goede tips gekregen heb die ik meteen toegepast heb en waardoor mijn dag er heel anders uitzag. 

Dat ik weet dat ik het zelf in de hand heb, wil niet zeggen dat ik het ook altijd makkelijk vind. Op zaterdag vond ik het bijvoorbeeld veel lastiger en lukte het me minder goed. Gelukkig weet ik dat elke dag weer een nieuwe kans is en ben ik gezegend met een onuitputtelijk doorzettingsvermogen.

De vreugde van liefhebben...

Vorige keer zei ik al dat ik er een hele kluif aan zou hebben, aan de zelfliefde. En dat is gebleken. Je mag ook oppassen met wat je zegt, net als met wat je denkt, want voor je er erg in hebt, kom je dat tegen in je leven. Ik heb nog niet het genoegen gehad om liefde voor mezelf in volle overgave te kunnen voelen. Dus ook dit blijft 'work in progress'. 

Heb de afgelopen tijd heel veel inspirerende informatie ontvangen, vooral online. Ik heb gratis en voor niets een Heal Summit kunnen volgen van Hay House, waar ik erg veel aan gehad heb. Niet aan de orde gekomen tijdens de Summit, maar wel mooi en interessant vond ik onderstaande lezing.

De komende tijd blijf ik nog actief met de zelfliefde, omdat dat zo ontzettend belangrijk is voor mijn welzijn. 

Daarnaast ga ik aan de slag met het nieuwe thema, het liefhebben van de ander. Waarbij ik die delen van mijzelf, die ik misschien niet zo mooi vind, en die je dan ook vaak terugziet in een ander, ook mag leren liefhebben. 

Alles en iedereen heeft recht op liefde.

Voor het echie...

Op 26 oktober kregen D. en ik de uitslag van de MRI waar ik hier over vertelde. Andere keren verlieten we de spreekkamer in licht euforische stemming omdat het steeds goed nieuws was, geen activiteit waarneembaar. Dit keer liep het iets anders. De neurochirurg noemde de MRI opnieuw goed, maar voor het eerst is er groei waargenomen. Het is gelukkig nog steeds goed nieuws in de zin dat de groei zo minimaal is dat er geen behandelplan aan de orde is en dat ik gewoon een nieuwe MRI krijg over een half jaar, maar dit is wel echt een heel erge domper.
Geloof dat we nog nooit zo stil zijn geweest in de tram.
Deze uitslag komt bij mij harder binnen dan de diagnose in 2012. Dat is op zich positief want dat betekent dat ik bewuster ben en niet zo daas als toen, maar ik vind het wel een hard gelag. 

Tot nu toe is er steeds een opwaartse lijn geweest in het proces. Dat begon voor mij al bij het wakker worden uit de operatie en vervolgens weer kunnen lopen en op een gegeven moment zelfs 25 km kunnen steppen. Nu is er voor mijn gevoel voor het eerst een neerwaartse lijn ingezet. De neurochirurg gaf ook aan dat het doel is om ervoor te zorgen dat er zo lang mogelijk een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven is. Dat was ook wel even slikken. Hiermee zijn we weer voor een nieuwe uitdaging geplaatst. Nu is het echt...

Als ik iets heb geleerd uit eerdere ervaring is het dat het goed is om je leven weer op te pakken waar je gebleven bent, ook al zou mijn eerste instinctieve reactie zijn om in mijn bed te kruipen, de deken over mijn hoofd trekken en er niet meer uit te komen. Hoe aangenaam dat ook mag klinken, het lost niets op en helpt me ook niet verder. Ik ben en blijf een controlfreak en dit is nou net iets waar ik geen controle over heb. Heel beangstigend dus voor mij. Het vraagt weer nieuwe moed. Allereerst om gewoon door te gaan. En als ik dan geen controle heb, wat kan ik dan wel doen. Na een week de tijd te hebben genomen voor mezelf, komt er heel langzaam weer wat moed in en ontstond er een plan voor hoe nu verder. Dit is waar ik op uitgekomen ben.

Acceptatie
Dit komt op de eerste plaats. Want ook al weet ik al een tijdje wat er aan de hand is, voor mijn gevoel is het proces van accepteren nu pas in gang gezet. Niet voor niets komt dit nieuws als een schok. Omdat het zo goed ging, heb ik het nog enigszins kunnen ontkennen of negeren. Nu kan ik er niet meer omheen. Ik mag nu gaan accepteren dat het leven eindig is. Voor de een komt dat einde misschien iets eerder dan voor de ander. En voor de een wat onverwachter dan voor de ander, maar een feit is dat het een keer komt. 

Lijf en leden
Het allerbelangrijkst is volgens mij om in goede conditie te blijven. En aan alleen conditie heeft mijn lijf ook niet alles, dus daarbij mag ik ook werken aan kracht en flexibiliteit. Als mijn lijf krachtig en flexibel is, volgt mijn geest daarin ook is mijn overtuiging. 
Verder heeft mijn lijf, om dat alles te kunnen bewerkstelligen, gezonde voeding nodig. Zoveel mogelijk biologisch, maar daar hoef ik ook niet te ingewikkeld over te doen, want dat levert weer stress op en daar wil ik nou juist zo min mogelijk van.
Een goede ademhaling is ook een belangrijke factor om mezelf zo sterk mogelijk te houden. Ik oefen daarvoor nog steeds met de Buteyko-methode. 
En verder alles wat een positieve invloed kan hebben, bewezen of niet.

Ontspannen
Dit is ook onderdeel van lijf en leden, maar omdat het voor mij een extra uitdaging is, noem ik het apart. Het is helemaal niet moeilijk om na zo'n uitslag in paniek te schieten. Helemaal als ik zo'n uitspraak als 'zo lang mogelijk, een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven' hoor. Dat klinkt voor mij alsof het al bijna afgelopen is. En dan komen als vanzelf ook de prognoses voorbij die in het verleden zijn genoemd en dan schieten gedachtes voorbij als 'Hoe lang heb ik nog?'. Sowieso schieten allerlei gedachten voorbij en die zijn niet altijd positief. Nu zijn prognoses geen goede graadmeter om je aan vast te houden, want ik heb er genoeg gehoord, waar de prognose ronduit slecht was en die niet uitgekomen zijn. Dus niet gek laten maken en zoveel mogelijk ontspannen.

'De kwaliteit van je leven wordt bepaald door de kwaliteit van je gedachten.'

Gelukkig is mijn meditatie al een routine geworden, dus het kost me geen moeite om te gaan zitten en stil te zijn. 
En ik hoef niet alles alleen te doen, dus ik maak ook gebruik van anderen om me hierbij te helpen. Zo is de Craniosacraal therapie heel behulpzaam om goed te ontspannen. Al ga ik, vanwege de niet geringe kosten, niet vaak, het helpt me om te ontspannen. 
Daarnaast ga ik mezelf ook trainen om in het moment te leven en niet teveel stil te staan bij wat geweest is of nog komen gaat. De meditatie doe ik twee keer per dag voor een half uur, maar ik zou graag elk moment zo ontspannen mogelijk willen zijn. In januari begin ik daarom met een Mindfulnesstraining.

Plezier
Een heel belangrijk onderdeel is plezier. Een van de dingen die me meteen duidelijk werd. Want hoe lang ik ook nog heb, het wordt er niet beter op als ik die tijd doorbreng met bijvoorbeeld zorgen maken, ik weet het namelijk niet. Alle tijd die ik heb, wil zo goed mogelijk doorbrengen met zoveel mogelijk plezier. 
Daarvoor kan ik een aantal 'trucjes' inzetten waar ik al eerder over geschreven heb. Zoals het huppelen, gegarandeerd dat ik daar blij van word. En glimlachen, ook al ben ik misschien niet zo heel blij, en dansen en vrolijke muziek. En al het andere waar ik blij van word. Ook al voel ik me misschien helemaal niet zo vrolijk, dit soort dingen zorgt ervoor dat dat verandert.

Doel
Ook belangrijk om goed verder te kunnen, is om een doel te hebben. Niet teveel maar in ieder geval iets om naar uit te kijken en om me goed over te voelen als ik het bereikt heb. Zonder er al te rigide mee om te gaan, want ook als iets misschien niet lukt, is het goed. Dit wil ik vooral met heel veel zelfliefde doen. Een doel is iets waar ik aan vast kan houden en waardoor ik verder kom. 

Positiviteit
Voorheen vond ik het niet zo moeilijk om positief te zijn en te blijven, maar ik merk dat het me nu veel meer moeite kost. Die mindset is een grotere uitdaging geworden. Er zal nog wel wat tijd overheen gaan om ook dat weer in elke vezel te voelen. 
Elke dag een dagboek bijhouden met de dingen waar ik dankbaar voor ben, gaat me daar hopelijk ook weer bij helpen. 

Oefening
Wat het in ieder geval blijft is een enorme spirituele oefening. En het is nu 'voor het echie'...

Spanning en sensatie...

Al een hele tijd ben ik bezig om te leren meer te voelen. Grappig dat ik dan, als ik zo'n wens uitspreek, niet bedenk dat 'meer voelen' iets anders betekent dan 'je goed voelen'. In mijn vorige stukje zei ik wel dat ik lichter ben geworden, dat betekent niet dat ik me nooit meer onzeker of angstig of wat dan ook voel.

Rond deze tijd, en in april, krijg ik tegenwoordig een uitnodiging voor een MRI. Begin september viel de uitnodiging al op de mat voor een scan op 20 oktober a.s.. Heel fijn want dan weet ik waar ik aan toe ben, maar ook ruim voldoende tijd om iets anders in werking te laten treden. Er komen gevoelens naar boven, waar ik normaal gesproken misschien niet zo mee bezig ben, of beter gezegd, die ik wellicht wat onderdruk, maar die nu op de voorgrond treden.

Meer voelen klinkt natuurlijk prachtig, maar ik sta aan mijn eigen lopende band en keur heel veel gevoelens af. Vooral de positieve gevoelens vind ik okee en mogen van mij doorkomen merk ik. De minder positieve gevoelens, zoals angst, onzekerheid etc., vind ik niet okee en die laat ik er dan ook niet zomaar door. Maar nu er weer een scan aan zit te komen, laten die zich niet zomaar van de band halen. 

Tegenwoordig voelen de dingen anders. Voorheen was een gevoel vooral gewoon een gevoel. Nu ervaar ik een gevoel vaak als een 'signaal'. 
'Gaat het nog wel goed met me. Voelde ik dit ook niet voor ik het ziekenhuis in ging.' 
Als ik mezelf afleid en het 'gevoel' is dan niet meer aanwezig, dan weet ik dat het geen signaal is of een gevoel, maar een gedachte die me iets laat voelen en waarmee ik mezelf dus goed gek kan maken. Zo kan er een vicieuze cirkel ontstaan van iets (denken) te voelen, wat me dan zorgen baart en waardoor het gevoel alleen nog maar sterker wordt. 
Gelukkig kan ik er al beter mee omgaan. Dit keer heb ik het ook niet allemaal alleen gedaan ('Want ik moet toch alles zelf en alleen kunnen.') en bij D. en een aantal vrienden aangegeven dat dit speelt en om hulp gevraagd. 

Fijn dat ik zulke lieve mensen om mij heen heb. Dank jullie wel voor alle steun!

Nu oefen ik met hele kleine dingen in het accepteren van 'onplezierige' gevoelens, bijvoorbeeld door niet uit alle macht te vechten tegen kramp in mijn tenen of voet, maar die er gewoon te laten zijn, om dan te merken dat het dan ook zo weer verdwenen is.

Weer een stap verder dus op mijn ontdekkingsreis en opnieuw ontdekt dat ik alle gevoelens mag verwelkomen en omarmen. Ik blijf oefenen en leren.

2.1

Bijna twee jaar heb ik kunnen genieten van mijn 2.0 versie. Dat is best lang zonder update zou ik zo zeggen. Sinds 18 april jl. heb ik gewerkt aan mijn update en ik geloof dat ik nu kan zeggen dat mijn update van 'bug fixes and perfomance improvements' zo goed als afgerond is... :) 

Dus, I proudly present you my 2.1 version of me!

Ik durf wel weer te zeggen dat ik mijzelf weer teruggevonden heb, met een kleine aanpassing hier en daar, maar alleen aanpassingen ter verbetering... 

Zo houden de medicijnen nu mijn circuit rustig, zodat er geen kortsluiting meer ontstaat en inmiddels durf ik daar, door de goede ervaring over de afgelopen periode, ook op te vertrouwen. 

Mijn positieve mindset heb ik gelukkig ook weer helemaal teruggevonden. Die was waarschijnlijk zo geschrokken van al het geweld in mijn hoofd, dat ze zich tijdelijk verscholen had... ;)

Dus:

Ik blijf natuurlijk werken aan verbetering, maar voorlopig kan ik met deze versie weer even voort!

Update Song