Hoofd en hart op pad...

Naar aanleiding van mijn halfjaarlijkse MRI op 15 april jl.

Wat een wonderlijk mechanisme is ons lijf toch. Het gaatje van het infuus voor de contrastvloeistof van de MRI van vanmorgen is alweer helemaal verdwenen. Mooi vind ik dat, dat mijn lijf dat kan. 

En als het dat kan, kan het ook mijn hoofd genezen, daar ben ik wel van overtuigd. Daar mag ik dan wel bij helpen, want makkelijk is dat natuurlijk niet. Dus ik doe wat ik kan om te helpen! Mijn eigen hart neemt mijn hoofd aan de hand op de weg naar herstel....
Ik heb nog wel een weg te gaan, maar als mijn hoofd maar goed naar mijn hart luistert, komt het wel goed...
'Hoofd ga je mee verdwalen, ik (mijn hart) weet de weg...' 

Dit miniblogje is eerder verschenen op Facebook...

Wintertijd

In 'Nog meer slaap...' schreef ik voor het laatst over mijn slaapzaken. In die blogpost deelde ik onder meer onderstaand artikel.

Met ingang van de wintertijd is 22.00 uur toch weer 23.00 (zomertijd) geworden, terwijl ik dat nou juist teruggedraaid had. En ik vind het nog niet zo makkelijk om daar aan te wennen, heb ik gemerkt. Ik heb er dan ook echt wat meer tijd voor nodig, ook al gaat het maar om een uurtje. Maar het lukt vast vóór de zomertijd weer ingaat.

Verder schreef ik er ook over dat ik weer met meditatie begonnen ben. Het 'zitten' gaat heel erg goed. Ik heb het wel wat aangepast, want behalve de meditatie, waarin ik me overigens beperk tot anapana, oefen ik nu ook mijn hartcoherentie, en ik doe dat niet meer op mijn meditatiebankje maar gewoon in mijn luie stoel, omdat ik dan beter kan buikademhalen.

Met hartcoherentie ben ik in contact gekomen via Daphne Wiersma. Bij haar heb ik een keer een workshop hartcoherentie gevolgd en dat is altijd blijven hangen. Met de komst van de Inner Balance-app heb ik via haar een stekkertje aangeschaft en nu kan ik heel makkelijk met behulp van mijn telefoon oefenen.

Dus elke ochtend doe ik meteen na het opstaan anapana en hartcoherentie en vervolgens draai ik de rest van mijn ochtendritueel af. Een heerlijk relaxt begin van mijn dag.

Liefde!

Gister ben ik naar een themamiddag van de Zen Peacemakers lage landen geweest met als onderwerp 'Hoe spiritueel omgaan met ziekte'. 

De middag begon, na het uitspreken van de intenties, met vier voordrachten, waarbij Jan het spits afbeet. Hij begon heel mooi vond ik, door niet te zeggen dat hij ziek is, maar door aan te geven dat hij voor zijn ziekte zorgt. En hij deelde zijn verhaal en zijn leermomenten met de rest van de groep. Een van zijn bevindingen is onder andere dat er tussen geven en ontvangen geen verschil zit. Dat alleen het perspectief anders is.

De tweede spreekster, Anja, een stervensbegeleidster, raakte mij ook met haar verhaal waarin ze, in mijn perceptie, de verbondenheid tussen mensen beschrijft, die ontstaat wanneer mensen intieme, heel persoonlijke zaken met elkaar delen. 
Dat is één van de dingen die mij, bijvoorbeeld, ook sterk is bij gebleven uit de tijd dat ik nog als stewardess werkte. Je kende je collega's niet, je had elkaar net voor het eerst de hand geschud, maar doordat je vaak heel persoonlijke verhalen met elkaar deelde, ontstond er toch al snel een band.

Ook John raakte me met zijn verhaal waarin hij vertelde dat hij het beeld wat hij van zichzelf had, of wie hij dacht te zijn, heeft moeten loslaten, ook verwijzend naar de eerste van de drie basisbeginselen, die we eerder uitgesproken hadden:

"Niet-weten en zo vaste ideeën over mijzelf en de wereld loslaten."

Iedereen die ziek is, zal wellicht die ervaring hebben, dat je 'gedwongen' wordt dat op een gegeven moment te doen. 
Bij mij begon dat in 2010, toen ik nog dacht dat ik ME/CVS had en ik gedwongen werd de controle los te laten (wat ik trouwens nog steeds moeilijk vind), te vertragen en ook het beeld wat ik van mezelf had als fysiek sterke vrouw, vaarwel moest zeggen, want waartoe ik eerder fysiek in staat was geweest, was toen niet meer in mij aanwezig.

Je bent niet meer wie je was, je bent een volledig nieuw persoon en je hoeft ook niet je best te doen om terug te willen gaan naar wie je was, want die persoon is er niet meer.
Strijd is niet nodig en kost alleen maar energie. Als je jezelf laat meevoeren op de stroom, kost dat de minste energie en dat maakt ook leven eenvoudiger en rustiger.

En ook de laatste spreker, Andreas, een boeddhistisch geestelijk verzorger, raakt me. Al in de eerste plaats omdat ik, in mijn tijd dat ik in het VU medisch centrum lag, en zelfs ook nog daarna, zoveel heb gehad aan de geestelijk verzorger E., met wie ik een aantal gesprekken en later mailwisselingen heb gehad. 

Deze spreker geeft ook aan dat hij niets kan doen, de pijn niet wegnemen, de ziekte niet, het verdriet niet, de angst niet, niets, maar hij kan er wel zijn. En dat is zo waardevol!

Aan het eind van de dag vertelt Frank de Waele nog een mooi verhaal over één van zijn leermeesters. Hij krijgt als vraag een koan van één van zijn studenten: Wat zingt de vogel? Hij beantwoordt die vraag met: 'Liefde, de vogel zingt Liefde.' 
Hoe heerlijk om 's ochtends vroeg wakker te worden met een flinke portie liefde.

Naast het delen van verhalen en inzichten, wordt er ook veel gelachen. Wat een bijzondere en liefdevolle bijeenkomst vond ik het! 

En het werkt bij mij zelfs vandaag nog door. Vanmorgen, tijdens het maken van mijn ontbijt, dacht ik nog eens terug aan de middag en toen dacht ik, 'wat een dappere mensen allemaal'. En dat ontroerde me, want als ik dat van hen denk, ben ik dat dus zelf ook. Zo kijk ik niet snel en vaak naar mezelf, als dapper.

En ik besef ook weer hoe gelukkig ik nu ben! Ondanks, of misschien wel dankzij, mijn hersentumor. Als ik mocht kiezen, dan zou ik hier niet voor gekozen hebben, maar toch heeft het ernstig ziek zijn me ook zoveel gebracht en ben ik nu heel gelukkig! Misschien nog wel gelukkiger dan ervoor. Wellicht juist omdat niets meer vanzelfsprekend is en elk moment, hoe klein ook, zo mooi en waardevol.

En hier vind je nog een aantal verslagen en nog een blog over de themamiddag.

Licht

Licht

Ik kan mijn licht, blijkbaar, wel stralen,

ánderen zien in mij het licht,

maar als ik zelf wil kijken,

heb ik opeens geen zicht.

Soms krijg ik wel de indruk,

dat een lamp op, of bij mij schijnt.

Dat zie ik maar heel even,

voordat het weer verdwijnt.

Het licht is als de slaap,

het laat zich niet dwingen.

Het overvalt me vaak,

ik kan het niet 'beginnen'.

Het licht laat zich niet vangen,

het is volkomen vrij.

Toch blijf ik wel verlangen,

om het licht te zien in mij.

Voelen en luisteren

Over het algemeen heb ik moeite met het luisteren naar mijn gevoel. Sowieso met voelen. Gewoon nooit geleerd. Ik heb mijn gevoel altijd weg gestopt, dat was makkelijker om de moeilijke situatie waarin ik ben opgegroeid het hoofd te kunnen bieden, letterlijk dus het hoofd te bieden, en vooral niet te voelen. Daar heb ik dus iets gemist. Ik probeer dat nu recht te zetten, wat ik lang niet altijd makkelijk vind. Mijn hoofd zit vaak nog in de weg, loopt vooruit op zaken, stelt zich dingen voor die er niet zijn, etc., waarschijnlijk best herkenbaar voor veel mensen.  

In het herstelproces waarin ik nu zit, is het echter beter om wel te voelen. Sowieso is voelen beter, in mijn ogen, maar het is voor mij nu vooral belangrijk om overeind te kunnen blijven, want als ik over mijn grenzen ga of laat gaan, heb ik daar last van. Ik kan, net als iedereen, mijn energie maar één keer besteden. 

Wat ik daarin heel lastig vind, is als ik enthousiast ben over iets. Ik kan mijn rempedaal al moeilijk vinden, maar dan vlieg ik helemáál uit de bocht.

En dan is voelen is nog maar de eerste stap, want ik moet dan ook nog wel naar mijn gevoel luisteren.

Op sommige schaarse momenten lukt dat, zoals vandaag. Ik had eigenlijk een afspraak in Amsterdam aan het einde van de middag, maar ik voelde aan mijn lijf dat dat vandaag niet zo'n goed idee zou zijn. Gister was een zware revalidatiedag en daar moet ik dan echt van bijkomen. Gister was ik in mijn enthousiasme nog helemaal van plan te gaan. En vanochtend zelfs ook nog, maar aan het eind van de ochtend, toen ik even stil stond bij mijn gevoel, toen merkte ik dat het er vandaag geen goede dag voor was. 

Dus ik heb mijn gesprekspartner een bericht gestuurd en voorgesteld om het een ander keer te doen. Heel erg laatste moment, maar het is nu voor mij belangrijk om mijn gevoel te volgen en niet aan mezelf voorbij te gaan. Dat was natuurlijk geen probleem, dus nu maken we gewoon een andere afspraak.

Dus nu ben ik trots, dat ik gevoeld heb én geluisterd!