Over het algemeen heb ik moeite met het luisteren naar mijn gevoel. Sowieso met voelen. Gewoon nooit geleerd. Ik heb mijn gevoel altijd weg gestopt, dat was makkelijker om de moeilijke situatie waarin ik ben opgegroeid het hoofd te kunnen bieden, letterlijk dus het hoofd te bieden, en vooral niet te voelen. Daar heb ik dus iets gemist. Ik probeer dat nu recht te zetten, wat ik lang niet altijd makkelijk vind. Mijn hoofd zit vaak nog in de weg, loopt vooruit op zaken, stelt zich dingen voor die er niet zijn, etc., waarschijnlijk best herkenbaar voor veel mensen.
In het herstelproces waarin ik nu zit, is het echter beter om wel te voelen. Sowieso is voelen beter, in mijn ogen, maar het is voor mij nu vooral belangrijk om overeind te kunnen blijven, want als ik over mijn grenzen ga of laat gaan, heb ik daar last van. Ik kan, net als iedereen, mijn energie maar één keer besteden.
Wat ik daarin heel lastig vind, is als ik enthousiast ben over iets. Ik kan mijn rempedaal al moeilijk vinden, maar dan vlieg ik helemáál uit de bocht.
En dan is voelen is nog maar de eerste stap, want ik moet dan ook nog wel naar mijn gevoel luisteren.
Op sommige schaarse momenten lukt dat, zoals vandaag. Ik had eigenlijk een afspraak in Amsterdam aan het einde van de middag, maar ik voelde aan mijn lijf dat dat vandaag niet zo'n goed idee zou zijn. Gister was een zware revalidatiedag en daar moet ik dan echt van bijkomen. Gister was ik in mijn enthousiasme nog helemaal van plan te gaan. En vanochtend zelfs ook nog, maar aan het eind van de ochtend, toen ik even stil stond bij mijn gevoel, toen merkte ik dat het er vandaag geen goede dag voor was.
Dus ik heb mijn gesprekspartner een bericht gestuurd en voorgesteld om het een ander keer te doen. Heel erg laatste moment, maar het is nu voor mij belangrijk om mijn gevoel te volgen en niet aan mezelf voorbij te gaan. Dat was natuurlijk geen probleem, dus nu maken we gewoon een andere afspraak.
Dus nu ben ik trots, dat ik gevoeld heb én geluisterd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten