Als je een niet aangeboren hersenaandoening (NAH) hebt, mag je niet autorijden. Dat heb ik heel lang geen straf gevonden, maar nu het bijna een jaar verder is, merk ik hoe makkelijk het eigenlijk is om de auto te kunnen pakken, als dat nodig is.
En nodig is het niet echt, want openbaar vervoer en familie en vrienden staan voor ons klaar, maar het is gewoon makkelijk en ik ben gewoon onafhankelijker als ik kan autorijden en daar hecht ik veel waarde aan.
Af en toe komt mijn moeder langs en dan rijden we met onze auto ergens heen, zodat hij weer even oplaadt, of mijn schoonvader haalt de accu eruit en laadt hem thuis op, als hij echt helemaal leeg is, zoals laatst.
Onafhankelijkheid is een groot goed. Dat merkte ik al toen ik net geopereerd was. Ik kon niet zoveel, maar ik kon wel zelf mijn glaasje water pakken en een slokje nemen en met een doekje mijn mond afvegen. Er zat niets, maar door de verlamming had ik de hele tijd het idee dat ik aan het kwijlen was. Het tandartsverdovingseffect zeg maar.
Morgen nog even naar mijn huisarts om hem een stukje op de verklaring te laten invullen en dan kan hij op de bus! Als ik geluk heb, kan ik dan over een maand of vier weer zelf met de auto op pad, met een splinternieuw rijbewijs, want dat moet dan ook meteen vervangen worden.
Weer een stapje op weg naar de onafhankelijkheid...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten