Trainen

Niet alleen op de revalidatie-afdeling in het ziekenhuis train ik, maar ook thuis, bij alles wat ik doe. Vandaag heb ik bijvoorbeeld de was opgehangen aan een droogrek wat hoog aan de deur hangt. Maar ook mijn haren wassen, me aankleden, telefoneren, een boterham maken, koken en boodschappen hoort bij de training. En ook als ik buiten de deur ga lunchen is dat training. Ik train mijn uithoudingsvermogen, de bewegelijkheid van mijn arm/schouder en mijn spraak als het een activiteit met een andere persoon betreft. 

Het zijn van die dingen waar je allang niet meer bij stilstaat als je het goed kunt, maar als het niet meer zo vanzelfsprekend is, is alles training. Zelfs als ik in de bus moet opstaan om uit te stappen, is dat een uitdaging en daarmee training.

Ook het ophouden van mijn plas is geen vanzelfsprekendheid meer, dus daar moet ik rekening mee houden als ik een tijdje geen toilet tot mijn beschikking heb.

En straks ook wellicht vrijwilligerswerk in een boekhandel, ook dat wordt weer een uitdaging en ik zal het ook rustig moeten opbouwen. Deze week de tweede trainingsweek in het ziekenhuis, zodat ik hopelijk op 16 maart a.s. naar de Publieksdag Hersentumoren kan. En dat is dan ook meteen weer training voor werk.

Ik ben overigens ook niet de enige die hier mee bezig is. Zo zijn er ontzettend veel mensen voor wie alledaagse activiteiten niet vanzelfsprekend zijn. Het maakt dat ik me nederig voel, omdat het met mij alweer zo ontzettend veel beter gaat en dat er bij mij ook nog steeds vooruitgang in zit. Er zijn ook genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die moeten leren leven met de status quo, die zelfs vaak nog minder is dan de status quo van mij op dit moment.

Weer iets om heel dankbaar voor te zijn...