"Ontslagen"

Gister weer naar het ziekenhuis geweest voor therapie. Die ochtend hebben ze daar teamoverleg gehad en ook ik ben besproken. De fysiotherapeute vertelt me dat we nog zo'n zes weken verder gaan en dat de revalidatie dan ophoudt. Heel vreemd, maar dat is toch even schrikken. De revalidatie is sinds half juli 2012 mijn dagbesteding geweest en als dat straks ophoudt, moet ik het dus weer helemaal zelf doen, in mijn eentje. Nou niet helemaal, want de fysiotherapie wordt overgedragen aan een andere praktijk. Het gaat dus gedeeltelijk nog door, maar dan niet meer in het ziekenhuis.


Het voelt alsof ik ontslagen wordt. Ik heb een heel fijne en zinvolle 'baan' met hele leuke mensen en over zes weken moet ik daarmee stoppen, voelt toch gek. En dan moet ik weer ergens anders 'opnieuw' beginnen, met weer nieuwe mensen en in een andere routine.

Dat gaat natuurlijk ook wel weer lukken, maar het is toch even slikken, zelfs terwijl ik van tevoren weet, dat dit niet oneindig zo door zal gaan. 
Het is wellicht ook weer het terug geworpen worden in de realiteit. Opeens komt ook het moeten zoeken van een baan weer een stap dichterbij, terwijl ik mijn ideale baan al gevonden had.
De revalidatietijd is een enorm zinvolle bezigheid geweest waar ik me voor de volle 100% en met veel plezier voor ingezet heb. En wat nu dan?
Een baan is wellicht ook nog wel een stap te ver en te snel. Eerst maar weer eens een volledige dagbesteding opbouwen, met misschien vrijwilligerswerk.

Dit ontslag is ook een kroon op mijn werk, want het betekent ook dat het zo goed gaat, dat er in het ziekenhuis niet zoveel eer meer aan te behalen valt.

Dus de komende weken, ga ik afronden, afscheid nemen en me voorbereiden op een volgend project. Ook wel weer heel leuk, ook al moet ik even aan het idee wennen.