Achteraf gezien is dat, denk ik, het begin geweest van steeds meer zijn wie ik ben. Het is een heel organische ontwikkeling geweest, het één leidde tot het ander. Ik stopte op de eerste plaats met het gebruiken van onnatuurlijke producten. Waar ik eerder nog make-up gebruikte, mijn haar liet verven, (zonnebrand)crème gebruikte, etc., realiseerde ik me dat al die middelen ook in mijn lichaam terecht kwamen, het grootste orgaan van je lichaam is namelijk je huid, en op die manier een effect hadden op mijn lichaam. Die middelen gebruik ik dus niet meer of ik vond alternatieven, zoals bijvoorbeeld voor shampoo. Daar begon het mee, maar ik werd me ook steeds meer bewust van hoe toxisch de omgeving voor mij persoonlijk was. Ik was absoluut niet op mijn plaats waar ik werkte. Ik had 'ja' gezegd op een baan bij een populair bedrijf, omdat ik wilde voldoen aan wat ik dacht dat er van me verwacht werd.
Ik weet nog goed dat ik het aanbod van het uitzendbureau kreeg voor de betreffende baan en hoe ik een 'nee' voelde, maar hoe mijn hoofd in een split-second beredeneerde dat ik zo'n aanbod toch niet kon weigeren, want 'wie wil er nou niet bij dat bedrijf werken!?'
Al heel snel werd duidelijk dat ik geen slechtere keuze had kunnen maken voor mij persoonlijk. Ik kwam in een situatie terecht die mij terugbracht naar onverwerkte traumatische ervaringen uit mijn jeugd. Het heeft nog vele jaren geduurd voor ik de moed vond om voor mezelf te kiezen en ik afscheid kon nemen van de, voor mij, ongezonde werkplek.
Alles in het leven kent een natuurlijk evenwicht. In de natuur, waar wij mensen onderdeel van zijn, is alles met elkaar verbonden en alles is, in de ideale situatie, in balans. Als die balans er niet meer is, dan zoekt de natuur naar een manier om de balans weer te herstellen. In de Netflix docuserie 'Connected' is dit heel mooi en duidelijk in beeld gebracht. Als je het mij vraagt, is de situatie met corona dan ook een manier van de natuur om de verstoorde balans te herstellen.
Zoals in de natuur is ook in je lichaam alles met elkaar verbonden in een nauwkeurig evenwicht. Je lichaam is zelfregulerend. Als alles goed gaat, is je lijf in balans, er is sprake van homeostase. Heel eenvoudig gezegd zou je kunnen zeggen dat waar het evenwicht verstoord is, ziekte kan ontstaan. Je lijf zoekt dan naar herstel van het evenwicht. Dat gebeurt soms op een manier die voor ons niet meteen duidelijk is, omdat we ons lijf niet tot in de finesses begrijpen. Wij, als mensen, weten nog zo ontzettend veel niet. Het is een ware kunst naar je lijf te luisteren en op de juiste manier de verantwoordelijkheid te nemen en iets te veranderen waar je lijf om vraagt. Zo luisterde ik uiteindelijk na heel lange tijd pas naar de roep van mijn systeem om rust en om de blootstelling aan de, voor mij, stressvolle omgeving te verlaten.
Al langer ben ik hier en daar bezig met mijn gevoel, maar sinds begin dit jaar ben ik er pas voor het eerst serieus mee aan de slag gegaan onder begeleiding van een therapeut die hier ook in gespecialiseerd is. Ik leer mijn gevoel, allereerst te voelen en vervolgens ook, op een gezonde manier te uiten.
Een van mijn inspiratiebronnen, Irene Lyon, heeft er een mooie blog over geschreven en vlog over opgenomen. Zij verwijst in haar vlog naar het boek 'When the body says no' van Gabor Maté, waarin hij uitgebreid onderzoek aanhaalt hoe het niet uiten van emoties kan leiden tot het ontstaan van ziekte. Let wel, het is geen gegeven, maar het komt wel regelmatig voor. Hoe je naar de wereld kijkt, is daar van grote invloed op.
Zelfontwikkeling is een langdurig proces. Gelukkig houd ik van leren, al zou ik soms ook wel willen dat ik het allemaal snel onder de knie heb en dat ik er klaar mee ben. Opgeven zit er in ieder geval niet in. Mijn levenskracht is zo sterk dat het elke keer weer opnieuw weer de kop opsteekt.
