Ramp of redding?

Op 1 mei van dit jaar ben ik 2 jaar ziek, dat betekent dat mijn ziektewetuitkering dan ophoudt, daarom heb ik eind januari WIA aangevraagd. In februari heb ik daarover gesprekken gehad met de verzekeringsarts en Arbeidsdeskundige van het UWV.
Conclusie: 80-100% afgekeurd.

Niet okee dus... Het heeft me wat tijd gekost om te achterhalen hoe dat nou voelt. In het begin was ik vooral verbaasd, later verontwaardigd. Het voelt namelijk als een diskwalificatie van al het harde werken wat ik gedaan heb om te komen waar ik nu ben. Alsof het niet heeft uitgemaakt dat ik zo mijn best heb gedaan.
Nu heb ik 6 weken de tijd om bezwaar aan te tekenen tegen deze beslissing, maar ik twijfelde of dat wel zo verstandig zou zijn. Dus heb ik mijn lieve vriendin M. uit E. gebeld om als klankbord te dienen. 

Die rol heeft zij 12 jaar geleden ook heel succesvol vervuld toen ik twijfelde of ik wel aan een relatie met D. wilde beginnen. Op 20 april van dit jaar zijn we 10 jaar getrouwd! Maar dat terzijde.

Als bedrijfsarts weet zij alles van ziekte en werk en het UWV.
Ik heb haar het hele verhaal verteld en haar om haar advies gevraagd. Zij heeft me nu verteld wat zo'n uitspraak van het UWV eigenlijk betekent. 

In mijn ogen was het geen goede zaak om afgekeurd te worden, maar M. heeft me uitgelegd dat het juist een heel passende beslissing is. Het betekent namelijk dat ik op het moment niet in staat ben om met reguliere arbeid mijn eigen inkomsten te verdienen. Ik ben namelijk afgekeurd op arbeidskundige gronden. 
En dat klopt ook, want dat kan ik op het moment ook helemaal nog niet. 
Het wil echter niet zeggen dat ik helemaal niet kan werken, ik kan alleen niet met arbeid in mijn eigen onderhoud voorzien.

Het fijne van dit oordeel is dat het me de kans geeft om verder te gaan op de ingeslagen weg en mijn revalidatie voort te zetten zonder dat ik door UWV onder druk gezet zal worden om een betaalde baan te zoeken.

Nu kan ik het vrijwilligerswerk blijven doen bij http://portal.stichtingpresent.nl/amsterdam. Dat betekent dat ik kan doen wat ik ontzettend leuk vind en het levert een belangrijke bijdrage aan mijn verder herstel.

Helemaal geen dramatisch oordeel dus en dus absoluut geen ramp! Zo voel ik me er nu onder:

"Ontslagen"

Gister weer naar het ziekenhuis geweest voor therapie. Die ochtend hebben ze daar teamoverleg gehad en ook ik ben besproken. De fysiotherapeute vertelt me dat we nog zo'n zes weken verder gaan en dat de revalidatie dan ophoudt. Heel vreemd, maar dat is toch even schrikken. De revalidatie is sinds half juli 2012 mijn dagbesteding geweest en als dat straks ophoudt, moet ik het dus weer helemaal zelf doen, in mijn eentje. Nou niet helemaal, want de fysiotherapie wordt overgedragen aan een andere praktijk. Het gaat dus gedeeltelijk nog door, maar dan niet meer in het ziekenhuis.


Het voelt alsof ik ontslagen wordt. Ik heb een heel fijne en zinvolle 'baan' met hele leuke mensen en over zes weken moet ik daarmee stoppen, voelt toch gek. En dan moet ik weer ergens anders 'opnieuw' beginnen, met weer nieuwe mensen en in een andere routine.

Dat gaat natuurlijk ook wel weer lukken, maar het is toch even slikken, zelfs terwijl ik van tevoren weet, dat dit niet oneindig zo door zal gaan. 
Het is wellicht ook weer het terug geworpen worden in de realiteit. Opeens komt ook het moeten zoeken van een baan weer een stap dichterbij, terwijl ik mijn ideale baan al gevonden had.
De revalidatietijd is een enorm zinvolle bezigheid geweest waar ik me voor de volle 100% en met veel plezier voor ingezet heb. En wat nu dan?
Een baan is wellicht ook nog wel een stap te ver en te snel. Eerst maar weer eens een volledige dagbesteding opbouwen, met misschien vrijwilligerswerk.

Dit ontslag is ook een kroon op mijn werk, want het betekent ook dat het zo goed gaat, dat er in het ziekenhuis niet zoveel eer meer aan te behalen valt.

Dus de komende weken, ga ik afronden, afscheid nemen en me voorbereiden op een volgend project. Ook wel weer heel leuk, ook al moet ik even aan het idee wennen.