maandag 12 november 2018

Marathon...

En zomaar ineens verschijnt daar het moment om alleen maar te zijn. Het is alleen niet zo vreugdevol als ik gehoopt had. 

Na ruim 4,5 jaar aanvalsvrij te zijn geweest, kreeg ik afgelopen nacht een nieuwe aanval. Heel fijn dat ik in mijn bed lig, want dan kan ik me niet bezeren. Mijn lieve D. wordt er gelukkig wakker van en denkt eerst nog dat ik wild lig te dromen, maar hij komt er al snel achter dat er wat anders aan de hand is. D. is inmiddels ervaren en hij blijft heel kalm. Hij weet mij goed uit de aanval te krijgen, zonder hulp van medicijnen. 

Ik heb er niets van mee gekregen. Ik lag lekker te slapen en opeens zie ik D. aan mijn kant van het bed op de grond zitten en hij stelt mij vragen en probeert de situatie zo goed mogelijk in te schatten om de volgende stap te kunnen bepalen. 
De situatie is best grappig als je het nuchter bekijkt. D. legt mij uit wat er volgens hem aan de hand is en ik ontken dat er iets is, want ik voel me prima. Hij geeft argumenten en laat het me zelfs zien, maar ik zie het niet en blijf ontkennen. Uiteindelijk besluit hij dat hij met me naar de eerste hulp wil. Omdat het niet goed lukt om mij in beweging te krijgen, het werkt toch allemaal wat minder goed dan ik hem wil doen geloven, belt hij de ambulancedienst die er heel snel waren. Zij doen een eerste onderzoek en besluiten dan, in samenspraak met D. en mij, om mij naar het VU medisch centrum te brengen omdat ik daar onder behandeling ben en al mijn medische informatie daar beschikbaar is. De ambulancemedewerkers, Marco en Anneke, zijn fantastisch en geven de zorg over mijn welzijn over aan de medewerkers op de eerste hulp van het VU.
Als ik daar uiteindelijk op een bed in een kamer lig, merk ik pas, dat ik daar toch niet voor niets lig en dat D., natuurlijk, helemaal gelijk had. 
En dan kan ik niets anders dan 'zijn'. Er valt niets te doen en ik mag bij alles wat zich in mij voordoet aanwezig zijn. Niet helemaal wat ikzelf voor ogen had, maar wel een goede oefening.

Een paar gaatjes in mijn aderen rijker en na het mij ondertussen welbekende neurologische onderzoek, mag ik na een paar uur weer naar huis. 
Alles is goed bevonden: 
- glucose, check!
- bloeddruk en saturatie, check!
- elektrolyten, check!
- etc., check!

Een epileptische aanval kun je vergelijken met het onvoorbereid lopen van een marathon. Ik ben dus een soort Wim Hof. Ben benieuwd wanneer mijn 'prestaties' in het Guinness Book of Records worden bijgeschreven...

D. en ik kunnen er gelukkig alweer om lachen. Het zal wel weer even duren voor het vertrouwen weer helemaal terug is, maar inmiddels zijn we ook dat gewend.

zondag 4 november 2018

De vreugde van zijn...

En daar heeft november zich alweer aangekondigd, het jaar vliegt voorbij.

De afgelopen maand, die in het teken van compassie stond, ging me goed af. Vooral voor bekenden voel ik al regelmatig compassie. Soms duurt het even en heeft het blijkbaar wat tijd nodig voor ik het ervaar, maar dan is het er ook zomaar. Ook dit blijft een onderwerp in ontwikkeling, maar ik zie bij mezelf dat ik zelfs voor voor mij onbekenden al compassie kan voelen.

Ook voor mezelf voel ik meer compassie, ik ben al veel milder naar mezelf en ik ervaar zowaar al waardering voor mezelf! Jeej!

Deze maand staat in het teken van 'zijn'... Ik doe veel, maar nu even niet, het is tijd voor 'zijn'. Hoe dat me afgaat hoor je volgende keer weer!