Op weg naar herstel... (3)

"I'm at a point in my life where everything is falling apart and everything is coming together at the same time." - unknown

Nog steeds geloof ik erin dat herstel wèl mogelijk is. De 0,3% kans op herstel is nog altijd geen 0%, dus een kans is er, ook al is hij maar heel erg klein. Ik denk dat vertrouwen daarop al een gedeelte van het herstel betekent.
En dat het niet vanzelf gaat, lijkt me duidelijk. Ik ben ervoor afhankelijk van onderzoek én ik zal er zelf iets voor mogen doen. 
Dat betekent grote veranderingen, een andere manier van leven en een andere manier van kijken naar het leven.

Eigenlijk ben ik er fulltime mee bezig, ook al lijkt het soms misschien van niet. Ik ben in de gelukkige en luxe positie dat ik er de tijd voor kan nemen. Dat is fijn, want dat haalt de stress eruit, want ook dat is funest.

Dat het niet alleen maar ellendig is, heb ik ook al ervaren. Ik heb er zoveel aan te danken. Het gaat vanzelfsprekend niet altijd even makkelijk, maar toch ben ik heel dankbaar. Ik voel dan ook geen haat of woede over wat me is overkomen. Ik zie het als een tweede kans, een kans om verandering aan te brengen waar dat nodig is. 

Eigenlijk zie ik het als een groot project en ik vind het leuk om aan dat project te werken, hoe gek dat misschien voor een ander ook mag klinken.

Onderzoek

Heel veel tijd gaat er zitten in het zoeken van informatie. Artikelen, boeken, video's, websites etc., alles wat me kan helpen om mijn lijf te helpen te helen, neem ik in me op. Dat onderzoek beslaat verschillende onderwerpen waar ik continue aan werk. Niet altijd achter elkaar, want 'tussen het volhouden door mag ik ook best even uitrusten'.

Het gaat niet altijd alleen over helen, want ik onderzoek ook de dood, want realistisch gezien, is dat iets waar iedereen mee te maken krijgt, dus ook ik, en daarmee verdient dat mijn aandacht.

Ondertussen gaat het wetenschappelijk onderzoek verder, wat mijn kansen op overleven mogelijk weer vergroot.

Zo vernam ik recent van het NovoTTF-100A System, speciaal voor hersentumorpatiënten. Ik las dat de Stichting STOPhersentumoren bezig is om hier meer informatie over te verkrijgen en om te kijken of het mogelijk is het systeem naar Nederland te halen.

Verder stond ook dit artikel in de Volkskrant. 

Op mijn meest recente scan (zie afbeelding hieronder) is mijn tumor niet zichtbaar (het witte wat je ziet is hersenvocht), dat wil echter niet zeggen dat hij verdwenen is. Met de techniek die in het artikel beschreven wordt, is het wellicht mogelijk de tumor zichtbaar te maken en te zien welke kant hij op beweegt, als hij dat al doet, en het daarmee mogelijk te maken om hem gerichter te bestrijden.

Om een 'financieel' steentje bij te kunnen dragen aan onderzoek heb ik mijn actiepagina verlengt. Je kunt dus hier weer doneren om meer onderzoek mogelijk te maken.

Persoonlijke groei

Persoonlijke groei is één cadeautje dat ik gekregen heb. Ik leer steeds meer van mezelf te houden en trots op mezelf te zijn. Ik ben minder streng voor mezelf en daarmee ook minder streng voor anderen. Ik kan eerder mededogen voor mezelf voelen als het even minder gaat. Zelfs als ik door een bericht van een ander wat uit het veld geslagen ben, kan ik ook daar beter mee omgaan en het eerder en makkelijker loslaten. 

Bepaalde hardnekkige, oude overtuigingen (bv dat ik 'het', wat 'het' dan ook maar is, niet verdien of niet waard ben, dat ik het niet goed doe en nog zo'n rijtje negatieve gedachten over mezelf) beginnen behoorlijk aan kracht in te boeten. Dat dat niet van het een op het andere moment over is, is duidelijk en ook helemaal niet erg. Elk moment dat ik er aan werk, kom ik weer een stapje verder in de goede richting.

Ook ben ik zelfbewuster, ik merk eerder op dat ik er bepaalde, negatieve, overtuiging de kop op steekt, dat helpt enorm om die overtuiging om te buigen. En ik weet mezelf ook goed in de hand te houden als mijn gedachten met me aan de haal gaan als ik me op momenten niet heel goed voel. Voorheen zou dat uitgroeien tot een enorm ding waardoor ik me alleen maar slechter zou zijn gaan voelen. Nu zie ik dat het voornamelijk mijn gedachten over hoe ik me voel zijn die me parten spelen en daardoor kan ik dit proces makkelijk omdraaien.

Daarnaast helpt dat zelfbewustzijn om in te zien dat ik in situaties oordeel, over mezelf dan wel over anderen. Dat maakt het een stuk makkelijker om ook daar aan te werken.

En soms is het fijn om me bij het werken aan mezelf door anderen te laten helpen, dus volgende week neem ik deel aan de ki-workshop van Hans Peter Roel.

Positiviteit

Verder sta ik veel positiever in het leven. Ik denk meer in kansen en mogelijkheden. Ik stel me steeds vaker een positieve uitkomst van een situatie voor in plaats van te verwachten dat iets negatief zal uitpakken. Alhoewel die donkere kant wel erg hardnekkig is, vertrouw ik erop dat ik voldoende licht in het leven sta, zodat het donker het onderspit zal delven. 

Voeding

Ook ben ik, nog veel bewuster dan voorheen, bezig met mijn voeding. Daarnaast let ik ook op andere stoffen die ik binnenkrijg. 

Ik eet zoveel mogelijk biologisch, zo min mogelijk suiker en ik probeer de inname van bepaalde stoffen zoveel mogelijk te beperken (ik poets fluoridevrij en ik maak thuis en op mijn werk gebruik van een glazen, dus BPA-vrije, waterkoker). 

En gelukkig kan ik dat af en toe ook loslaten. Ik probeer er flexibel mee om te gaan en er niet in door te slaan om te voorkomen dat het een ding wordt waar ik me dan weer zorgen over maak ('ik heb dit of dat gegeten/gedronken', of 'ik ben hier of daar aan blootgesteld'). Ik veroordeel mezelf ook niet als ik wel eens een keer suiker neem of iets anders waarvan ik weet dat het eigenlijk niet goed is, maar wat ik wel lekker vind.

Gevoel

Ook mijn gevoel neemt weer een belangrijke plaats in. Ik was die weg al ingeslagen, maar ik dacht dat mijn hooggevoeligheid beïnvloed werd door mijn tumor. Nu ben ik er wel achter dat dat niet zomaar even weg genomen kan worden.

Bewegen

Ik zorg dat ik voldoende beweeg. Door mijn huidige situatie is steppen op mijn pad gekomen en dat vind ik ontzettend leuk om te doen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, ben ik helemaal niet zo'n sportief type. Ik houd niet van sporten, maar met het ontdekken van het steppen, is dat compleet veranderd. Dat vind ik ook geen sporten, dat noem ik spelesporten. De intensiteit van het trainen is na de grote epileptische aanval wel verminderd. Dat vind ik heel jammer. Ik voel me er niet meer zo vrij in om bijvoorbeeld te steppen waar en wanneer ik dat maar wil. 

Maar ook een 'rondje' fietsen op mijn hometrainer vind ik helemaal niet vervelend om te doen. Voorheen vond ik dat heel saai en had ik absoluut mijn muziek erbij nodig om het een half uur vol te kunnen houden. Tegenwoordig ben ik ook lekker aan het fietsen zonder muziek.

Verder probeer ik er zoveel mogelijk op te letten dat ik goed dooradem en dat ik voldoende ontspan op elk moment van de dag.

Dit alles met het oog op wat wel en niet goed is om mijn lijf te helpen helen.