"Als ik de enorme hoeveelheid uitpuilende primark tassen in de stad zie, hebben we nog steeds teveel geld. Alleen verkeerde prioriteiten."
- Tessa Wiegerinck (@TessaWiegerinck) October 9, 2014
Ik ben wel eens bij Primark geweest, maar ik merk dan meteen hoe ongelukkig ik daar eigenlijk van word. Van de winkel zelf, maar ook van de wetenschap hoe deze kleding zo goedkoop in de schappen kan liggen. Dat komt echt niet omdat het allemaal zo verantwoord is gemaakt. Voor ons gemak en om ons een schuldgevoel te besparen, wordt de kleding zo ver weg mogelijk gemaakt door mensen die in erbarmelijke omstandigheden moeten werken tegen een beschamende vergoeding. Onder het mom van 'als ik het niet zie, bestaat het niet'.
Het enige goede van de Primark is eigenlijk dat ze papieren zakken gebruiken in plaats van plastic.
Gelukkig houd ik niet van winkelen. Ik koop eigenlijk alleen nieuwe kleren als het echt moet, als ik echt iets nodig heb. En hoeveel heb je nou eigenlijk echt nodig? Ikzelf merk dat goed als ik op vakantie ga. Ik heb een duidelijke voorkeur voor bepaalde kledingstukken en die draag ik het meest. De rest had ik eigenlijk niet mee hoeven nemen. Datzelfde geldt eigenlijk voor al mijn kleding in mijn kast. Sommige stukken draag ik veel, andere (bijna) nooit. Eens in de zoveel tijd, gaat er dus weer een tas of vuilniszak naar de kledingcontainer.
Ik heb besloten dat, als ik al wat koop, het alleen nog verantwoorde kleding mag zijn. Dat mag misschien iets duurder zijn, maar ik voel me daar wel beter bij en het is ook beter voor onze wereld én medemensen. In oktober stond er een mooi stukje, over het kopen van kleding, op de kalender:
Dus je kunt je geld eigenlijk beter besteden aan een mooie ervaring dan aan spullen.
Eigenlijk geldt het niet alleen voor kleding maar voor alles wat we (kunnen) kopen. Hoeveel van wat je koopt, heb je nou echt nodig, maar dan echt?
Dat bewustzijn voer ik in mijn hele leven door.
Een tijd geleden ben ik begonnen met het 'uitruimen' van ons huis. Dus alle spullen die ik of mijn man niet of nauwelijks gebruiken, gaan de deur uit. En dan niet de afvalberg op, want wat is daar het nut van, maar ik verkoop ze of geef ze weg als ze nog bruikbaar zijn. Inmiddels heeft al heel veel huisraad op deze manier ons huis verlaten. En nog steeds hebben we spullen in huis die we best zouden kunnen missen.
Om kleding geef ik niet zoveel, maar ik zou wel bijvoorbeeld Simon Lévelt (thee, koffie en toebehoren) leeg kunnen kopen. Zo betrapte ik me er laatst op dat ik al onderweg was naar deze, voor mij, snoepwinkel, maar gelukkig kwam ik nog bij zinnen vóór ik er was en ben ik omgekeerd en heb ik mijn weg naar mijn trein voortgezet. Ieder zijn zwakte zullen we maar zeggen.
Ik heb mijn zwakte inmiddels aardig onder controle en ik heb ook gewoon heel duidelijk voor ogen dat ik zo niet in de wereld wil staan. Ik wil niet kopen om het kopen en zo een grote bijdrage leveren aan de afvalberg die wij mensen op de wereld creëren. Het is al erg genoeg wat wij op de wereld aanrichten.
Waar ik echt van kan genieten zijn de afleveringen van 'We the tiny house people'. Een tijd geleden zag ik daar de hele documentaire van en ook kijk ik af en toe weer eens een aflevering van zo'n mini-appartement. Buiten dat de appartementen/huizen er vaak heel mooi uitzien, laten ze naar mijn mening ook zien, met hoe weinig ruimte en daarmee spullen, een mens toe kan. Hoe meer ruimte, hoe meer spullen je om je heen verzamelt. Onderstaande aflevering laat dat ook mooi zien, vind ik.
De kunst wat kleding betreft, is dan dus je kledingkast klein te houden! Wat daar in past, mag blijven en elke keer als je iets nieuws zou willen kopen, moet er een ander kledingstuk weg. Zo houd je het ook een beetje in de hand.
Ik maak één uitzondering voor het kopen van spullen en dat is als het mijn gezondheid betreft. Zo heb ik laatst een waterkoker weg gedaan die het nog prima deed, maar die ik heb vervangen voor een waterkoker gemaakt van glas (BPA-vrij), in plaats van van plastic.
Die oude waterkoker gooi ik dan ook niet weg, maar die gaat in de verkoop of meteen naar de kringloop- dan wel weggeefwinkel. Daar kan hij dan bij iemand anders aan een tweede leven beginnen.
Waar het míj allemaal om te doen is, is om onze wereld die zwaar onder ons mensen te lijden heeft, zo veel mogelijk te ontlasten en te beschermen. En zoals ik in een eerder stuk al zei, ik ben echt niet perfect, maar ik ben wel bewust en ik doe mijn best... Dat ben ik, vind ik, verplicht aan onze moeder...
(Eerder schreef ik over het bewust omgaan met de wereld en de natuur in Groen Goud. Over de invloed die je hebt op de natuur schreef ik in Natuurlijk Evenwicht. Beiden op de site van If then is now.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten