Blij!

Man, man, man, wat ben ik blij! Ik stuiter op het moment door het leven. Ik heb dat één keer eerder gehad, nadat mijn ex en ik een tijdje uit elkaar waren, had ik ook zo'n periode. Intens verdrietig net als in deze periode, maar ook met hernieuwde energie en blijheid om er weer iets van te (kunnen) maken. Niets manisch hoor, wel met beide benen op de grond. Behalve als ik stuiter dan ;-). Toentertijd heb ik mijn huis (twee kamers in het centrum van Amsterdam) helemaal opnieuw ingericht, sportte ik heel veel en ontmoette ik allemaal leuke en lieve nieuwe vrienden.

Ik geloof dat ik nu ook snap hoe dat komt, die blijheid, toen, maar ook nu. Ik ben ontzettend content met mezelf en dat is niet zo'n vanzelfsprekende zaak voor mij. En ik volg mijn gevoel met hart en ziel!

De eerste keer dat er iemand tegen mij zei dat hij trots was op mij, was toen de vader van diezelfde ex dat tegen me zei toen ik mijn HEAO-diploma had gehaald. 26 Jaar was ik toen al. Bij mij thuis werden dat soort dingen niet geuit. Waarschijnlijk omdat we met zijn vieren (mijn moeder, mijn zussen en ik) te druk waren met simpelweg overleven. Dan is er geen ruimte voor dat soort uitingen. Ik heb daardoor volgens mij ook nooit geleerd om trots op mezelf te zijn. Het was eerder zo dat ik vond dat ik niet goed genoeg was en niet goed genoeg mijn best deed, dus nog maar een tandje erbij. Wat kon anders de reden van het uitblijven van erkenning zijn. Nu weet ik wel beter, maar toen was ik nog klein.

Nu is, gegeven de situatie, het verstrijken van de tijd, én dat we met z'n allen ook nog wel wat leren ;-), daar veranderingen in gekomen. Nu zegt mijn moeder en één van mijn zussen het regelmatig tegen me. 

Ik heb erkenning nooit goed uit mezelf kunnen halen, ik had daar altijd een ander voor nodig, die tegen me zei dat ik het goed deed. Liefst iemand tegen wie ik ook nog een beetje opkeek. Dat blije gevoel nu en ook toen, komt er volgens mij uit voort, dat ik het nu en ook toen een periode, wél uit mezelf haal. Ik ben gewoon oprecht content met mezelf en heel trots op hoe ik bezig ben.

En het klinkt in andermans oren misschien gek, maar ik voel daarvoor dankbaarheid aan mijn hersentumor. Ben er niet blij mee, dat is wat anders, maar die tumor heeft, hoe gek ook dát mag klinken, mij veel moois gebracht. 

En natuurlijk is dat ook ingegeven door het feit dat het zo goed met me gaat. Ik heb me in jaren fysiek niet zo goed gevoeld, behoudens het tekort aan energie dan. En dat ik dus blij ben met mezelf is ook nog zo nieuw voor me. Ik heb sinds mei 2012 heel veel lieve en leuke mensen leren kennen en nieuwe vrienden gemaakt. 

En daardoor ben ik ook heel blij. Blij ook, om nog in leven te zijn. En ook dat is wel eens anders geweest. Kan ik me nu niet meer voorstellen, maar het is toch echt zo.

Bovendien heb ik ook weer van die eerste blije periode geleerd. Blij zijn, moet je blijkbaar ook leren ;-). Ik doe nu wel een beetje rustiger aan. Ik zal ook wel moeten, maar ik laat me er niet téveel door meeslepen. Zorg nu ook voor voldoende rust en matiging, zodat ik het niet terug in mijn gezicht krijg, want blij zijn, levert energie, maar kost het ook, dus voorzichtigheid is geboden.

Blij dus! En om het geheel op een vrolijke noot af te sluiten, hieronder nog een muzikale uiting, die dat gevoel,vind ik, zo goed weergeeft.

Enjoy, dan stuiter ik nog even verder ;-).