Voor het echie...

Op 26 oktober kregen D. en ik de uitslag van de MRI waar ik hier over vertelde. Andere keren verlieten we de spreekkamer in licht euforische stemming omdat het steeds goed nieuws was, geen activiteit waarneembaar. Dit keer liep het iets anders. De neurochirurg noemde de MRI opnieuw goed, maar voor het eerst is er groei waargenomen. Het is gelukkig nog steeds goed nieuws in de zin dat de groei zo minimaal is dat er geen behandelplan aan de orde is en dat ik gewoon een nieuwe MRI krijg over een half jaar, maar dit is wel echt een heel erge domper.
Geloof dat we nog nooit zo stil zijn geweest in de tram.
Deze uitslag komt bij mij harder binnen dan de diagnose in 2012. Dat is op zich positief want dat betekent dat ik bewuster ben en niet zo daas als toen, maar ik vind het wel een hard gelag. 

Tot nu toe is er steeds een opwaartse lijn geweest in het proces. Dat begon voor mij al bij het wakker worden uit de operatie en vervolgens weer kunnen lopen en op een gegeven moment zelfs 25 km kunnen steppen. Nu is er voor mijn gevoel voor het eerst een neerwaartse lijn ingezet. De neurochirurg gaf ook aan dat het doel is om ervoor te zorgen dat er zo lang mogelijk een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven is. Dat was ook wel even slikken. Hiermee zijn we weer voor een nieuwe uitdaging geplaatst. Nu is het echt...

Als ik iets heb geleerd uit eerdere ervaring is het dat het goed is om je leven weer op te pakken waar je gebleven bent, ook al zou mijn eerste instinctieve reactie zijn om in mijn bed te kruipen, de deken over mijn hoofd trekken en er niet meer uit te komen. Hoe aangenaam dat ook mag klinken, het lost niets op en helpt me ook niet verder. Ik ben en blijf een controlfreak en dit is nou net iets waar ik geen controle over heb. Heel beangstigend dus voor mij. Het vraagt weer nieuwe moed. Allereerst om gewoon door te gaan. En als ik dan geen controle heb, wat kan ik dan wel doen. Na een week de tijd te hebben genomen voor mezelf, komt er heel langzaam weer wat moed in en ontstond er een plan voor hoe nu verder. Dit is waar ik op uitgekomen ben.

Acceptatie
Dit komt op de eerste plaats. Want ook al weet ik al een tijdje wat er aan de hand is, voor mijn gevoel is het proces van accepteren nu pas in gang gezet. Niet voor niets komt dit nieuws als een schok. Omdat het zo goed ging, heb ik het nog enigszins kunnen ontkennen of negeren. Nu kan ik er niet meer omheen. Ik mag nu gaan accepteren dat het leven eindig is. Voor de een komt dat einde misschien iets eerder dan voor de ander. En voor de een wat onverwachter dan voor de ander, maar een feit is dat het een keer komt. 

Lijf en leden
Het allerbelangrijkst is volgens mij om in goede conditie te blijven. En aan alleen conditie heeft mijn lijf ook niet alles, dus daarbij mag ik ook werken aan kracht en flexibiliteit. Als mijn lijf krachtig en flexibel is, volgt mijn geest daarin ook is mijn overtuiging. 
Verder heeft mijn lijf, om dat alles te kunnen bewerkstelligen, gezonde voeding nodig. Zoveel mogelijk biologisch, maar daar hoef ik ook niet te ingewikkeld over te doen, want dat levert weer stress op en daar wil ik nou juist zo min mogelijk van.
Een goede ademhaling is ook een belangrijke factor om mezelf zo sterk mogelijk te houden. Ik oefen daarvoor nog steeds met de Buteyko-methode. 
En verder alles wat een positieve invloed kan hebben, bewezen of niet.

Ontspannen
Dit is ook onderdeel van lijf en leden, maar omdat het voor mij een extra uitdaging is, noem ik het apart. Het is helemaal niet moeilijk om na zo'n uitslag in paniek te schieten. Helemaal als ik zo'n uitspraak als 'zo lang mogelijk, een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven' hoor. Dat klinkt voor mij alsof het al bijna afgelopen is. En dan komen als vanzelf ook de prognoses voorbij die in het verleden zijn genoemd en dan schieten gedachtes voorbij als 'Hoe lang heb ik nog?'. Sowieso schieten allerlei gedachten voorbij en die zijn niet altijd positief. Nu zijn prognoses geen goede graadmeter om je aan vast te houden, want ik heb er genoeg gehoord, waar de prognose ronduit slecht was en die niet uitgekomen zijn. Dus niet gek laten maken en zoveel mogelijk ontspannen.

'De kwaliteit van je leven wordt bepaald door de kwaliteit van je gedachten.'

Gelukkig is mijn meditatie al een routine geworden, dus het kost me geen moeite om te gaan zitten en stil te zijn. 
En ik hoef niet alles alleen te doen, dus ik maak ook gebruik van anderen om me hierbij te helpen. Zo is de Craniosacraal therapie heel behulpzaam om goed te ontspannen. Al ga ik, vanwege de niet geringe kosten, niet vaak, het helpt me om te ontspannen. 
Daarnaast ga ik mezelf ook trainen om in het moment te leven en niet teveel stil te staan bij wat geweest is of nog komen gaat. De meditatie doe ik twee keer per dag voor een half uur, maar ik zou graag elk moment zo ontspannen mogelijk willen zijn. In januari begin ik daarom met een Mindfulnesstraining.

Plezier
Een heel belangrijk onderdeel is plezier. Een van de dingen die me meteen duidelijk werd. Want hoe lang ik ook nog heb, het wordt er niet beter op als ik die tijd doorbreng met bijvoorbeeld zorgen maken, ik weet het namelijk niet. Alle tijd die ik heb, wil zo goed mogelijk doorbrengen met zoveel mogelijk plezier. 
Daarvoor kan ik een aantal 'trucjes' inzetten waar ik al eerder over geschreven heb. Zoals het huppelen, gegarandeerd dat ik daar blij van word. En glimlachen, ook al ben ik misschien niet zo heel blij, en dansen en vrolijke muziek. En al het andere waar ik blij van word. Ook al voel ik me misschien helemaal niet zo vrolijk, dit soort dingen zorgt ervoor dat dat verandert.

Doel
Ook belangrijk om goed verder te kunnen, is om een doel te hebben. Niet teveel maar in ieder geval iets om naar uit te kijken en om me goed over te voelen als ik het bereikt heb. Zonder er al te rigide mee om te gaan, want ook als iets misschien niet lukt, is het goed. Dit wil ik vooral met heel veel zelfliefde doen. Een doel is iets waar ik aan vast kan houden en waardoor ik verder kom. 

Positiviteit
Voorheen vond ik het niet zo moeilijk om positief te zijn en te blijven, maar ik merk dat het me nu veel meer moeite kost. Die mindset is een grotere uitdaging geworden. Er zal nog wel wat tijd overheen gaan om ook dat weer in elke vezel te voelen. 
Elke dag een dagboek bijhouden met de dingen waar ik dankbaar voor ben, gaat me daar hopelijk ook weer bij helpen. 

Oefening
Wat het in ieder geval blijft is een enorme spirituele oefening. En het is nu 'voor het echie'...

Spanning en sensatie...

Al een hele tijd ben ik bezig om te leren meer te voelen. Grappig dat ik dan, als ik zo'n wens uitspreek, niet bedenk dat 'meer voelen' iets anders betekent dan 'je goed voelen'. In mijn vorige stukje zei ik wel dat ik lichter ben geworden, dat betekent niet dat ik me nooit meer onzeker of angstig of wat dan ook voel.

Rond deze tijd, en in april, krijg ik tegenwoordig een uitnodiging voor een MRI. Begin september viel de uitnodiging al op de mat voor een scan op 20 oktober a.s.. Heel fijn want dan weet ik waar ik aan toe ben, maar ook ruim voldoende tijd om iets anders in werking te laten treden. Er komen gevoelens naar boven, waar ik normaal gesproken misschien niet zo mee bezig ben, of beter gezegd, die ik wellicht wat onderdruk, maar die nu op de voorgrond treden.

Meer voelen klinkt natuurlijk prachtig, maar ik sta aan mijn eigen lopende band en keur heel veel gevoelens af. Vooral de positieve gevoelens vind ik okee en mogen van mij doorkomen merk ik. De minder positieve gevoelens, zoals angst, onzekerheid etc., vind ik niet okee en die laat ik er dan ook niet zomaar door. Maar nu er weer een scan aan zit te komen, laten die zich niet zomaar van de band halen. 

Tegenwoordig voelen de dingen anders. Voorheen was een gevoel vooral gewoon een gevoel. Nu ervaar ik een gevoel vaak als een 'signaal'. 
'Gaat het nog wel goed met me. Voelde ik dit ook niet voor ik het ziekenhuis in ging.' 
Als ik mezelf afleid en het 'gevoel' is dan niet meer aanwezig, dan weet ik dat het geen signaal is of een gevoel, maar een gedachte die me iets laat voelen en waarmee ik mezelf dus goed gek kan maken. Zo kan er een vicieuze cirkel ontstaan van iets (denken) te voelen, wat me dan zorgen baart en waardoor het gevoel alleen nog maar sterker wordt. 
Gelukkig kan ik er al beter mee omgaan. Dit keer heb ik het ook niet allemaal alleen gedaan ('Want ik moet toch alles zelf en alleen kunnen.') en bij D. en een aantal vrienden aangegeven dat dit speelt en om hulp gevraagd. 

Fijn dat ik zulke lieve mensen om mij heen heb. Dank jullie wel voor alle steun!

Nu oefen ik met hele kleine dingen in het accepteren van 'onplezierige' gevoelens, bijvoorbeeld door niet uit alle macht te vechten tegen kramp in mijn tenen of voet, maar die er gewoon te laten zijn, om dan te merken dat het dan ook zo weer verdwenen is.

Weer een stap verder dus op mijn ontdekkingsreis en opnieuw ontdekt dat ik alle gevoelens mag verwelkomen en omarmen. Ik blijf oefenen en leren.

Lichter...

Opeens voelde ik het, ik ben lichter. 
De Thai Yoga Masseur merkte het 3 jaar geleden al op dat ik lichter was en nu voel ik het zelf ook heel duidelijk. Fijn! 

Ik ben nog steeds dezelfde die ik was, maar er is wat weg. Zoals ik nog 'een serieus mens' werd genoemd in een aanbeveling op LinkedIn, merkte ik vanmorgen vroeg dat het serieuze, en het soms een tikkeltje zwaarmoedige, plaats heeft gemaakt voor luchtigheid, een 'het komt wel goed'-gevoel.
En ik was al de 2.1 versie van mezelf met veel meer positiviteit en nu is daar dus nog iets veranderd. 

Indira, versie 2.1.1, ik verwelkom je. 

Op weg naar herstel... (7)

Alweer een tijdje terug had ik het plan opgevat om mijn amalgaamvullingen te laten vervangen. Ik wilde dit doen om mijn lijf te zuiveren en zo mijn herstel te ondersteunen. Hoe minder schadelijke stoffen in mijn lijf, hoe beter. Mijn tandarts deed er echter vrij laconiek over. Ik heb me daar destijds door laten beïnvloeden en het nog even laten zitten.

Het bleef in mijn achterhoofd aanwezig en toen ik op een gegeven moment op een ochtend wakker werd, besloot ik dat het tijd was voor actie. Ik heb contact opgenomen met een biologische tandarts, want als ik ze dan zou laten verwijderen, wilde ik het ook verantwoord doen. 

Zo gezegd, zo gedaan. In juni 2016 zijn alledrie de amalgaamvullingen die ik nog had, vervangen.

Weer een stapje gezet en ik ga vol goede moed verder....

Cadeau...

Afgelopen week kreeg ik, bij de Stichting waar ik vrijwilligerswerk doe, de boodschap dat mijn reiskosten niet langer vergoed konden worden en dat ik die met onmiddellijke ingang zelf moet gaan betalen. Geen fijne boodschap vond ik het. Maar C. zou C. niet zijn als hij niet meteen met een voorstel kwam om me tegemoet te komen, namelijk dat ik wellicht thuis zou kunnen gaan werken. 

Nu zag ik dat niet direct als een oplossing, ik zag vooral de bezwaren. Er zitten voordelen aan het naar een kantoor gaan en een werkplek buiten de deur hebben. Want ik zie mezelf al hele dagen in mijn pyjama zitten, niet douchen en niet buiten komen. Maar goed, erover nagedacht, erover gesproken met D. en er een nacht over geslapen en toen heb ik besloten dat ik het een kans mag geven.

Donderdagmiddag met een grote tas met mijn werkspullen weer op weg naar huis. Eigenlijk nog steeds teleurgesteld dat het zo loopt. Totdat ik bijna thuis was en plotseling besefte dat ik kort geleden tegen D. zei dat ik het wel fijn zou vinden om wat meer tijd voor mezelf te hebben. En zie hier, ik heb gekregen waar ik om heb gevraagd.

Zonder dat ik het me realiseerde had ik dus eigenlijk een cadeautje gekregen, want thuis werken betekent twee uur minder reistijd op een dag! Dat zijn twee hele uren die ik naar eigen inzicht kan indelen.

Het zal wellicht wat moeite kosten om elke dag te douchen en me aan te kleden. En ook om er elke dag voor te zorgen dat ik voldoende beweging krijg, want nu gaat dat vrijwel vanzelf omdat ik naar kantoor ga. Maar vooral zal het om discipline vragen om er voor te zorgen dat ik ook elke dag lang genoeg naar buiten ga. 

Nu onderschat ik mezelf wellicht, want ik heb er ook voor gezorgd dat ik dagelijks mediteer en sinds februari van dit jaar doe ik dat zelfs twee keer per dag een half uur. Als ik dat kan, kan ik er ook voor zorgen dat ik me aankleed, voldoende beweeg en naar buiten ga. Ik heb wel voor grotere uitdagingen gestaan! 

Dus ik ga dit cadeau eens rustig uitpakken en er eens flink van genieten dat ik zomaar krijg wat ik wil.

Nr. 7...

Ook MRI nummer 7 is weer goed uit de bus gekomen. Er is nog steeds geen activiteit waarneembaar. Goed nieuws dat heel welkom was op onze 12e trouwdag. We kunnen dus voorlopig weer even rustig ademhalen. Over een half jaar weer een nieuwe controlescan. Tot die tijd gewoon weer verder met onderzoek en acties om het zo te houden.

Scantertainment...

Vandaag weer een scan gehad. Nummer 7 alweer in de rij exclusief de basisscan van oktober 2012. Het is nog geen routine. Al weet ik goed hoe het gaat en wat er gaat gebeuren, het blijft een spannende onderneming. Dat heeft meer te maken met het resultaat van de foto's, dan met de scan zelf, want dat vind ik op een gekke manier ook wel ontspannend met de swingende geluiden. 

Voor wie er geen ervaring mee heeft, hierbij een klein stukje van zo'n scan. 

Maar dan lig ik er zo'n 30 minuten in en krijg ik er contrastvloeistof bij, zodat je mooiere plaatjes krijgt. Vergis me vaak en ik noem het dan koelvloeistof, maar dat is het gelukkig niet. 

De lieve radiologe die me in oktober 2012 ook hielp was er vandaag ook. Geloof dat ze José heet, maar de namen van de radiologen ontgaan me vaak doordat ik toch gespannen ben. Zij bracht dit keer het infuus aan en loodste me door de scan door precies te vertellen wat ik aan geluid kan verwachten en voor hoe lang. Dat maakt dat het lijkt dat het korter duurt dan het echt doet. 

Vandaag had ik namelijk zelf weer het idee dat het zo voorbij was, terwijl D., die mij zo lief vergezelt, het heel lang vond duren.

Het moeilijkste gedeelte van de scan volgt nu met het wachten op de uitslag. Omdat mijn arts voornamelijk opereert en alleen op de woensdag spreekuur heeft, mogen D. en ik tot 20 april a.s. wachten op de uitslag. Dat is best een lange tijd, maar daar slaan we ons ook wel weer doorheen. We hebben gelukkig genoeg afleiding totdat het zover is.

Verwachtingen...

Ik maak dingen minimaal twee keer mee. De eerste keer in mijn hoofd, een soort generale repetitie. De tweede keer, wanneer de situatie zich daadwerkelijk voordoet, is dan de voorstelling.

Zo heb ik voor ik aan de tiendaagse Vipassana meditatietraining meedeed, al verschillende keren gerepeteerd. Omdat ik al wist hoe zwaar het is, twijfelde ik of ik het wel 10 dagen vol zou kunnen houden. Dat maakte het dit keer voor mij heel spannend. Van tevoren had ik daarom al uitgebreid contact gehad met het registratieteam van de training, want als er iets aan je 'mankeert' willen zij zich er ook van verzekeren dat het verantwoord is om je te laten deelnemen. 

Vipassana, wat betekent 'de dingen zien zoals ze echt zijn', is één van de oudste meditatietechnieken uit India. Je houdt je tijdens zo'n tiendaagse aan een aantal gedragscodes waaronder je te onthouden van onjuist spreken. Om het je gemakkelijk te maken, spreek je tijdens de training in het geheel niet. En niet alleen spreek je niet met elkaar, je maakt geen enkel contact. Verder houd je je aan een nogal spartaans programma, waardoor je op een dag bij elkaar 10 uur kunt mediteren. Tussen de meditatiesessies door heb je tijd om te rusten en te eten. Voor alles wordt gezorgd door medecursisten die bijvoorbeeld voor het eten zorgen. Dankzij hen kun je je volledig richten op de meditatie. Op deze pagina kun je lezen hoe de training is opgebouwd. 

De eerste training die ik volgde was in Dhamma Pajjota in België. Dat was een enorme intense ervaring voor me. Op de tiende dag mag je weer met elkaar spreken om de overgang naar de 'buitenwereld' niet te groot te laten zijn. Toen ik weer sprak, klonk mijn stem voor mij alsof ik hem hoorde als op een bandje. Daarnaast vond ik wat ik zei al snel teveel. Het voegde niets toe in mijn ogen, dus dan kun je beter je mond houden. Mijn bewustzijn stond toen zo enorm open dat ik alles heel intens ervoer.

Met die ervaring in mijn achterhoofd begon ik op 14 februari jl., voor de tweede keer, aan de training. Deze keer is echter niet te vergelijken met de vorige keer. Destijds, en dan spreek ik over 2009, verkeerde ik in een geheel andere situatie. Toen wist ik nog niets van mijn medische situatie en ik had nog niet eerder aan een dergelijke training deelgenomen. Ik ging er toen open in. Dat wilde ik dit keer eigenlijk ook doen, maar dat bleek toch moeilijker dan ik dacht. Dit keer nam ik toch mijn eerdere ervaring en mijn medische baggage mee wat ook zorgde voor de twijfels of ik het wel aankon. 

Een heel normaal proces tijdens de training is dat je op dag 2 en 6 wilt opgeven. Zo goed als iedereen gaat dan door een fase waarin je je afvraagt waar je mee bezig bent en waarom je het doet. De kunst is dan je daar niet door af te laten leiden en door te zetten. Je geest verzet zich als het ware tegen het transformatieproces. Bij mij kwam dat punt dit keer op dag 3. Op dat punt concentreer je je nog volledig op de ademstroom om je geest scherp te maken. 

Tijdens een meditatiesessie op de kamer merkte ik dat ik me bijna helemaal niet meer kon concentreren op mijn ademhaling en dat zorgde er bij mij voor dat de twijfel enorm toesloeg. We waren pas op dag 3 en dan zou ik dit nog 7 dagen vol moeten houden!? Ik was er van overtuigd dat dat me niet ging lukken. Voor mezelf had ik de knoop al door gehakt. Ik had nog net niet mijn koffer gepakt, maar ik had eigenlijk al opgegeven. Na de eerstvolgende groepssessie in de meditatiehal heb ik de manager ingelicht dat ik het niet ging volhouden. 

Nou hebben zij natuurlijk eerder met dat bijltje gehakt, dus volgt er eerst een onderhoud met de leraar. In het gesprek met haar wist zij mij ervan te overtuigen toch te blijven. Vervolgens heb ik de overige 7 dagen toch kunnen volbrengen, wel met een sterk aangepast programma, waarbij ik de eerste zitting van 4.30 tot 6.30 uur een extra rustpauze had en waarbij ik alleen de verplichte groepszittingen in de hal aanwezig hoefde te zijn. De overige sessies mediteerde ik op de kamer.

Het eten tijdens de training bestaat uit 'eenvoudige' vegetarische maaltijden. Eenvoudig tussen aanhalingstekens, want thuis koken wij niet zo uitgebreid als dat we daar te eten kregen, met verschillende soorten groenten als bijgerecht, twee verschillende salades en een heel af en toe ook nog een toetje. Alles biologisch, vers en overheerlijk. Op een volle maag mediteer je niet lekker dus er is nog wat discipline voor nodig om niet teveel te nemen van al dat heerlijke eten.

Op dag 10 mochten we weer praten en toen heb ik bij andere cursisten gezien hoe ik er, vermoedelijk, zelf uitgezien heb na mijn eerste training. Redelijk vaag met pupillen als schoteltjes. Ook al was het voor mijzelf dit keer niet zo'n intense ervaring, toch merkte ik wel dat ik van binnen rustiger was, gelijkmoediger.

Al met al een goede ervaring waarin ik opnieuw veel over mezelf geleerd heb en waar ook duidelijk geworden is, wat nog aandacht nodig heeft. Eens zien of ik de generale repetities in het vervolg over kan slaan.

Op weg naar herstel... (6)

Een onderdeel van mijn helingsproces is visualisatie. Visualisatie van mijn herstel, maar ook van mijn toekomst waarin ik helemaal heel ben.

Groots en meeslepend
Die toekomst heeft voor mij twee gezichten. Eén ervan is groots en meeslepend. Hierin visualiseer ik de dingen die ik wil bereiken. 
Vanmorgen realiseerde ik me ineens dat deze visualisatie heel erg overeen komt met wat er in het boek 'Het leven waarvoor je geboren bent' van Dan Millman beschreven staat. Ik heb zelfs al gekeken naar een cursus spreken in het openbaar! De mensen die mij kennen, weten hoe bijzonder dat is. Ik krijg al vlekken in mijn nek bij het idee. 
Met schrijven was ik al begonnen met dit blog, maar ik wil ook graag mijn boek afmaken en ik heb al ideeën voor volgende boeken. Het boek van Millman is daarmee opeens een heel waardevol onderdeel van mijn heling geworden.

Eenvoud
Het tweede gezicht van mijn toekomst is juist enorm eenvoudig. Het is voor mij de basis van mijn leven van waaruit ik alles wil doen wat ik doe. Hoe dat eruit ziet kan ik het beste laten zien door middel van dit filmpje van Lisa Cairns. Zij verwoordt het heel mooi vind ik. Het is een staat van zijn. Half februari ga ik hiervoor weer in training.