Cadeau...

Afgelopen week kreeg ik, bij de Stichting waar ik vrijwilligerswerk doe, de boodschap dat mijn reiskosten niet langer vergoed konden worden en dat ik die met onmiddellijke ingang zelf moet gaan betalen. Geen fijne boodschap vond ik het. Maar C. zou C. niet zijn als hij niet meteen met een voorstel kwam om me tegemoet te komen, namelijk dat ik wellicht thuis zou kunnen gaan werken. 

Nu zag ik dat niet direct als een oplossing, ik zag vooral de bezwaren. Er zitten voordelen aan het naar een kantoor gaan en een werkplek buiten de deur hebben. Want ik zie mezelf al hele dagen in mijn pyjama zitten, niet douchen en niet buiten komen. Maar goed, erover nagedacht, erover gesproken met D. en er een nacht over geslapen en toen heb ik besloten dat ik het een kans mag geven.

Donderdagmiddag met een grote tas met mijn werkspullen weer op weg naar huis. Eigenlijk nog steeds teleurgesteld dat het zo loopt. Totdat ik bijna thuis was en plotseling besefte dat ik kort geleden tegen D. zei dat ik het wel fijn zou vinden om wat meer tijd voor mezelf te hebben. En zie hier, ik heb gekregen waar ik om heb gevraagd.

Zonder dat ik het me realiseerde had ik dus eigenlijk een cadeautje gekregen, want thuis werken betekent twee uur minder reistijd op een dag! Dat zijn twee hele uren die ik naar eigen inzicht kan indelen.

Het zal wellicht wat moeite kosten om elke dag te douchen en me aan te kleden. En ook om er elke dag voor te zorgen dat ik voldoende beweging krijg, want nu gaat dat vrijwel vanzelf omdat ik naar kantoor ga. Maar vooral zal het om discipline vragen om er voor te zorgen dat ik ook elke dag lang genoeg naar buiten ga. 

Nu onderschat ik mezelf wellicht, want ik heb er ook voor gezorgd dat ik dagelijks mediteer en sinds februari van dit jaar doe ik dat zelfs twee keer per dag een half uur. Als ik dat kan, kan ik er ook voor zorgen dat ik me aankleed, voldoende beweeg en naar buiten ga. Ik heb wel voor grotere uitdagingen gestaan! 

Dus ik ga dit cadeau eens rustig uitpakken en er eens flink van genieten dat ik zomaar krijg wat ik wil.

Nr. 7...

Ook MRI nummer 7 is weer goed uit de bus gekomen. Er is nog steeds geen activiteit waarneembaar. Goed nieuws dat heel welkom was op onze 12e trouwdag. We kunnen dus voorlopig weer even rustig ademhalen. Over een half jaar weer een nieuwe controlescan. Tot die tijd gewoon weer verder met onderzoek en acties om het zo te houden.

Scantertainment...

Vandaag weer een scan gehad. Nummer 7 alweer in de rij exclusief de basisscan van oktober 2012. Het is nog geen routine. Al weet ik goed hoe het gaat en wat er gaat gebeuren, het blijft een spannende onderneming. Dat heeft meer te maken met het resultaat van de foto's, dan met de scan zelf, want dat vind ik op een gekke manier ook wel ontspannend met de swingende geluiden. 

Voor wie er geen ervaring mee heeft, hierbij een klein stukje van zo'n scan. 

Maar dan lig ik er zo'n 30 minuten in en krijg ik er contrastvloeistof bij, zodat je mooiere plaatjes krijgt. Vergis me vaak en ik noem het dan koelvloeistof, maar dat is het gelukkig niet. 

De lieve radiologe die me in oktober 2012 ook hielp was er vandaag ook. Geloof dat ze José heet, maar de namen van de radiologen ontgaan me vaak doordat ik toch gespannen ben. Zij bracht dit keer het infuus aan en loodste me door de scan door precies te vertellen wat ik aan geluid kan verwachten en voor hoe lang. Dat maakt dat het lijkt dat het korter duurt dan het echt doet. 

Vandaag had ik namelijk zelf weer het idee dat het zo voorbij was, terwijl D., die mij zo lief vergezelt, het heel lang vond duren.

Het moeilijkste gedeelte van de scan volgt nu met het wachten op de uitslag. Omdat mijn arts voornamelijk opereert en alleen op de woensdag spreekuur heeft, mogen D. en ik tot 20 april a.s. wachten op de uitslag. Dat is best een lange tijd, maar daar slaan we ons ook wel weer doorheen. We hebben gelukkig genoeg afleiding totdat het zover is.