Al een hele tijd ben ik bezig om te leren meer te voelen. Grappig dat ik dan, als ik zo'n wens uitspreek, niet bedenk dat 'meer voelen' iets anders betekent dan 'je goed voelen'. In mijn vorige stukje zei ik wel dat ik lichter ben geworden, dat betekent niet dat ik me nooit meer onzeker of angstig of wat dan ook voel.
Rond deze tijd, en in april, krijg ik tegenwoordig een uitnodiging voor een MRI. Begin september viel de uitnodiging al op de mat voor een scan op 20 oktober a.s.. Heel fijn want dan weet ik waar ik aan toe ben, maar ook ruim voldoende tijd om iets anders in werking te laten treden. Er komen gevoelens naar boven, waar ik normaal gesproken misschien niet zo mee bezig ben, of beter gezegd, die ik wellicht wat onderdruk, maar die nu op de voorgrond treden.
Tegenwoordig voelen de dingen anders. Voorheen was een gevoel vooral gewoon een gevoel. Nu ervaar ik een gevoel vaak als een 'signaal'.
'Gaat het nog wel goed met me. Voelde ik dit ook niet voor ik het ziekenhuis in ging.'
Als ik mezelf afleid en het 'gevoel' is dan niet meer aanwezig, dan weet ik dat het geen signaal is of een gevoel, maar een gedachte die me iets laat voelen en waarmee ik mezelf dus goed gek kan maken. Zo kan er een vicieuze cirkel ontstaan van iets (denken) te voelen, wat me dan zorgen baart en waardoor het gevoel alleen nog maar sterker wordt.
Gelukkig kan ik er al beter mee omgaan. Dit keer heb ik het ook niet allemaal alleen gedaan ('Want ik moet toch alles zelf en alleen kunnen.') en bij D. en een aantal vrienden aangegeven dat dit speelt en om hulp gevraagd.
Fijn dat ik zulke lieve mensen om mij heen heb. Dank jullie wel voor alle steun!
Weer een stap verder dus op mijn ontdekkingsreis en opnieuw ontdekt dat ik alle gevoelens mag verwelkomen en omarmen. Ik blijf oefenen en leren.
