Schrijven heb ik altijd gedaan. Op mijn 12e ben ik ermee begonnen, in een oud poëziealbum en ik heb ze allemaal nog. Al mijn gedachtenspinsels liggen in een stapel schriftjes in de kast. Alleen het kopen van een nieuw schriftje was al een genoegen. Ik denk dat ik het nodig had om zaken van me af te schrijven. Een soort therapie, zonder dat ik daar toen ooit van gehoord had, als natuurlijke behoefte. Heel lang heb ik dat gedaan, in die schriftjes schrijven, maar op een gegeven moment had ik het niet echt meer nodig. Daarna heb ik het nog maar af en toe gedaan en ben ik met dit blog begonnen. Hieronder nog een overdenking die ik gister tegenkwam toen ik op zoek was naar een schrijfblok. Licht aangepast overgenomen.
10 april 2009
"We zijn de weg kwijt geraakt. Dat waar het om gaat in het leven zijn we uit het oog verloren. Het hoogste doel in het leven lijkt het verdienen van veel geld, groei, meer. Het is nooit genoeg. Dat geldt voor inkomsten, maar ook voor mensen. Er zijn te weinig mensen om de AOW te kunnen betalen, dus moeten er meer mensen (kinderen) komen. Zijn er dan geen andere manieren waarop we ervoor kunnen zorgen dat we het goed hebben met elkaar?
De crisis is zo gek nog niet. Wellicht dat nu weer naar boven komt waar het echt om draait in het leven.
Het leven heeft geen doel, het doel is leven.
Nu maken we van het doel het streven naar welvaart (wat is dat eigenlijk?) en het streven naar meer. Het is nooit genoeg en wanneer houdt dat op, dat streven? Meer is een oneindige term. Meer en groei zijn oneindig. Het kan altijd beter, meer. En in dat proces verknoeien we onze leefwereld. We zijn zo gefocust op dat 'meer' en 'beter', dat datgene waar het om draait aan ons voorbij gaat en zelfs vernietigd wordt.
Alles waar we naar streven levert een probleem op waar we dan weer een oplossing voor zoeken. De gezondheidszorg is 'verbeterd', waardoor we langer leven en dus ook met steeds meer mensen zijn. Omdat we met steeds meer zijn, moet de natuur wijken voor meer huizen, fabrieken en landbouwgrond waarop dan weer meer verbouwd mag worden om al die mensen van voedsel te kunnen voorzien. We overrulen de natuur en proberen dan een oplossing te bedenken voor de problemen die daardoor ontstaan. Wat een raar bestaan eigenlijk. Ik maak een probleem en zoek er dan een oplossing voor.
Terwijl de oplossing er juist misschien wel in ligt om niets te doen. De natuur reguleert zichzelf.
Wij proberen bijvoorbeeld bepaalde diersoorten in stand te houden, waardoor er juist weer teveel van komen, die we dan vervolgens weer afschieten.
Is de opwarming van de aarde en de natuurrampen die daar mede verband mee houden niet ook de natuur die het weer uit handen neemt van de mens, het verstand? De natuur reguleert zichzelf, evolueert als dat nodig is en ruimt ook op als dat nodig is. Zou het zo kunnen zijn dat de natuur hiermee het natuurlijk evenwicht probeert te herstellen? Omdat er wellicht teveel mensen zijn om in evenwicht te leven?
Is de oplossing er in gelegen om het niet over te nemen, maar het achterover leunen of liever in het accepteren en er in meebewegen?
Het doel van het leven is leven op zich. Houdt dat niet in dat we er alleen voor hoeven zorgen dat we kunnen eten, van waar de natuur in voorziet en op een fatsoenlijke manier met elkaar omgaan en voor elkaar zorgen? Hebben we daar ook niet onze handen vol aan? Omdat we met zoveel zijn moet er een groep bezig gehouden worden zo lijkt het. Is het zo gegaan? Dat de boventallige mensen zich gingen vervelen en bezigheden voor zichzelf gingen bedenken? En de mens die nog wel nuttig bezig was, ging kopiëren, misschien wel uit jaloezie? Maar het product daarvan was natuurlijk teveel, dus ging men met elkaar concurreren. Is zo de onzin ontstaan?
Kleding heeft als enige doel om ons warm te houden, ons te beschermen tegen weersinvloeden, maar het is zijn doel volledig voorbij geschoten. Nu heeft kleding een heel ander doel; om gezien te worden of om te classificeren (ergo:ik hoor bij die groep/stam) of om te overtuigen, om überhaupt gehoord te worden."
En op 30 juni van datzelfde jaar nog het volgende stukje:
"Ik pas niet in die wereld van 'belangrijke mensen', dus wordt het tijd dat ik me er uit terugtrek. Het zou sowieso niet een streven moeten zijn om erbij te willen horen. Ik wil geen spelletje spelen en dan is het eigenlijk al genoeg om er niet bij te horen. En ik krijg dat elke keer weer voor mijn kiezen. En het stomme is dat het dan toch iedere keer weer een teleurstelling is."
Tot zover een kleine blik in mijn hart in 2009. Er is niet heel erg veel veranderd...
