Om ons te laten overleven, is ons brein gericht op al het negatieve wat ons het leven kan kosten. Wat een geweldig 'apparaat' is onze grijze massa toch! Ik ben er nog altijd enorm van onder de indruk. Inmiddels loert er in ons leven niet meer om elke hoek een gevaar, al doen we zelf soms nog steeds of dat wel zo is. Over het algemeen genomen, mag ik wel stellen dat we veilig zijn en dus mogen we ontspannen en genieten van ons leven, dat maakt het ook wat aangenamer.
Mijn eigen hersenen blijven me verbazen, want ik heb altijd gedacht dat ik een pessimist ben, maar blijkbaar heb ik mijn hersenen al zoveel getraind, dat ik inmiddels meer gericht ben op het positieve. Dat is namelijk nog zo'n indrukwekkende eigenschap van je hersenen, je kunt ze trainen. Ja, ook als je al wat ouder bent, kun je je hersenen nog een andere kant op sturen als de richting je niet bevalt. Ik ben daar over de afgelopen jaren zoveel mee bezig geweest dat dat, blijkbaar, inmiddels vanzelf gaat.
De uitslag van mijn laatste scan was niet positief, er was opnieuw groei zichtbaar. En nu wilde de neurochirurg zelfs mijn dossier eerst in het team bespreken voordat hij ons wegstuurde met een afspraak voor over een half jaar, zoals we dat inmiddels zo gewend zijn geraakt. Hij wilde eerst bespreken of er actie ondernomen diende te worden, bijvoorbeeld een nieuwe operatie en wellicht aanvullende behandelmethoden. Dat was best even schrikken, maar al snel richtte ik me op de positieve kanten van het verhaal.
Het groeit misschien wel, maar wel de goeie kant op, namelijk in de enorme open ruimte die ik daarvoor beschikbaar heb. Dat betekent dat de groei geen effect heeft op mijn hersenen en daarmee niet op mijn functioneren. Ik merk er dus niets van. Bovendien zijn het mooie bolletjes die, op termijn, ook weer makkelijk te verwijderen zijn. Alle behandelmogelijkheden staan nog open.
Daarnaast gaf het me ook kracht te beseffen dat de neurochirurg en het team misschien een advies zouden kunnen geven, maar dat het MIJN lichaam en MIJN leven is, dus ik bepaal nog altijd wat gebeurt. Ik hoef het me niet te laten gebeuren en daarmee geef ik de regie niet uit handen.
Gelukkig bleek dat de neurochirurg en D. en ik allemaal op dezelfde lijn zitten en dat verdere behandeling op dit moment niet gewenst is. Dat betekent gewoon weer over een half jaar een nieuwe scan.
Zoals de Dalai Lama heeft gezegd: geluk is geen kant en klaar product, maar afhankelijk van je eigen handelen.
