Na ruim twee jaar samen met mijn therapeut aan mezelf gewerkt te hebben, zijn we in overleg met elkaar tot de conclusie gekomen, dat ik het vanaf nu zelf kan. Dat betekent dus niet dat ik nu klaar ben met mijn persoonlijke groei, want volgens mij stopt dat nooit, maar ik heb er de hulp van T. niet meer zozeer bij nodig. Vlak voor de pandemie zijn we van start gegaan met 1 sessie per week. Toen persoonlijke ontmoetingen niet meer konden, zijn we online verder gegaan. Het duurde niet lang voor we de frequentie terugbrachten naar eens per twee weken. Dat hebben we een tijd gedaan, maar op een gegeven moment ging mijn groei zo snel, dat T. voorstelde om erover na te denken de frequentie nog meer te verlagen. De afgelopen maanden hebben we de frequentie van de sessies daarom flink naar beneden gebracht. Dat heeft mij het vertrouwen gegeven dat ik het inderdaad prima alleen kan.We hebben ontzettend fijn samengewerkt. Ik zal haar dan ook heel erg missen. Buiten dat ze mij als therapeut heel erg goed geholpen heeft, beschouw ik haar ook als een vriendin. Ik heb haar tenslotte zoveel toevertrouwd en de relatie is er altijd een geweest op basis van gelijkwaardigheid.
Alles wat ze mij in de afgelopen jaren heeft meegegeven, zal ik nu zelfstandig inzetten om mijn persoonlijke groei en heling voort te zetten.
Daar heb ik afgelopen week ook meteen gebruik van kunnen maken, want precies 2 weken voor ik een heel jaar aanvalsvrij zou zijn geweest, onderging ik een weer een grote aanval. In de ochtend had ik al een moment gehad waarbij ik me niet helemaal lekker voelde. Daarna was ik nog wel een rondje gaan lopen. Toen ik weer thuis was, ontving ik het bericht dat een dierbare was komen te overlijden. Toen D. mij daarover belde, was ik net een pot thee aan het zetten. Ik voelde de aanval aankomen en ben naar de bank gelopen en erop gaan liggen. Vervolgens heb ik het maar over me heen laten komen. Anders dan dat kan ik ook niet doen. D. had inmiddels onze buurvrouw gebeld die onze voordeursleutel heeft. Zij was binnen een paar minuten bij me om me bij te staan. D. was inmiddels met de fiets onderweg naar huis, dus toen ik weer voldoende bijgekomen was, is zij weer naar huis gegaan.
Het is een enorme tegenvaller dat dit nu weer gebeurde. Inmiddels was ik er zo gewend aan geraakt om me daar geen zorgen over te hoeven maken. Nu realiseer ik me opnieuw dat ik voorzichtig mag zijn met hoeveel ik mezelf belast en dat ik daar altijd rekening mee zal moeten houden. Het vertrouwen is niet weg, maar wel wat op de achtergrond geraakt. Er zal weer wat tijd overheen moeten gaan om het weer helemaal te hervinden.
