Wat een bof...

 

Er is veel tijd gepasseerd sinds mijn laatste bericht, er is ook veel gebeurd. In juli 2024 ging ik opeens hard achteruit. Achteraf gezien waren de eerste tekenen daarvan in juni van dat jaar al zichtbaar. Eind juni gingen D. en ik wandelen met L., een vriendin van D.. We wachtten op haar bij de ingang van het wandelgebied. De grond liep daar iets af en ik merkte dat ik daar moeite mee had. Ik ben gaan zitten op een bankje wat daar stond. Daarna hebben we gelopen en ging het eigenlijk weer prima. Met mijn wekelijkse wandeling met een groepje op de woensdag viel me op dat het tempo te hoog lag voor mij en dat ik aan het eind van de wandeling meer ging strompelen. Ik viel als ware van de ene op de andere voet tot het eindpunt.

Zoals gezegd merkte ik in juli van dat jaar dat ik meer moeite had met lopen. Ik had gelukkig al hulpmiddelen in huis. Een stok uit Barcelona omdat ik daar een beginnende hielspoor opliep en een stok van de opa van een 'zelfgekozen' 'oom' van D. Die stonden bij de voordeur, zodat ik er een kon pakken als ik naar buiten ging. 

Daar kon ik prima mee uit de voeten in het begin. Niet al te lang erna had ik meer ondersteuning nodig en ging ik lopen met de rollator. Eerst gebeurde er echter nog meer. De moeder van D. verhuisde naar een spiksplinternieuw appartement in een andere plaats van dezelfde gemeente. 

D. en ik begrepen al snel dat het tijd was voor verandering van woning. Via het sociaal wijkteam en gemeente verkreeg ik een medische indicatie waardoor we voorrang kregen op een woning in een complex met lift. Traplopen ging echt niet meer. Ons koopappartement hebben we verkocht en terwijl ik in de MRI lag, had D. contact met zijn moeder. Zij had gezien dat een paar dames huisraad op straat zetten. Ze is poolshoogte gaan nemen en kwam erachter dat een appartement in de woontoren naast haar leeg was komen te staan. D. heeft meteen contact opgenomen met de woningbouwvereniging en toen we buiten liepen, werd D. gebeld dat het appartement voor ons was. Dezelfde week nog zijn we gaan kijken en we konden ons geluk niet op. Het was helemaal af, we hoefden alleen onze spullen erin te zetten en dan was het al bewoonbaar. Wel hebben we er een nieuwe keuken in laten plaatsen en hadden we nieuwe kledingkasten nodig. Het appartement is namelijk kleiner dan onze vorige woning. Meer ruimte hebben we ook echt niet nodig, zorgt alleen maar voor het opslaan van spullen die we toch niet gebruiken. Alles wat we nu hebben, gebruiken we ook echt.

In een week tijd zijn we, met hulp van vrienden en familie, verhuisd. Ik verbleef bij mijn schoonmoeder om de drukte te ontlopen. Bovendien was ik niet in staat om te helpen. Op 17-8 a.s. wonen we hier precies een jaar.

Toen we hier net woonden, ben ik een aantal keer gevallen. We hebben een kleine, heel wendbare rollator gekocht voor in huis. Zoiets als dit en dan in het zwart. superhandig en destijds ook nodig.

Er is een supermarkt en drogist meteen als we beneden komen en op korte afstand zit een medisch centrum met onze huisarts, tandarts, fysio en psycholoog. De fysio bezoek ik wekelijks en met hun hulp gaat het inmiddels een stuk beter. Ook heb ik nieuwe medicatie. dat doet me ook heel goed. Heb nu al heel lang geen aanval meer ondergaan, heb meer energie en ik voel me over het algemeen beter. 

Onze nieuwe buren vinden we ook heel fijn. We zijn al meerdere keren bij elkaar op bezoek geweest. Ook was er al een kerst- en nieuwjaarsborrel.

Mijn lieve D. heeft zo keihard gewerkt om dit allemaal voor elkaar te krijgen.

Inmiddels heb ik grote stappen gemaakt en in huis loop ik eigenlijk alleen nog met mijn stok en nu zelfs ook regelmatig zonder hulpmiddel.  's Avonds en 's nachts maakte ik tot gisteravond nog gebruik van de kleine thuis rollator. Primeur is dat ik gisteravond zonder rollator ben gaan slapen en alleen mijn stok nog gebruik. Zo blij mee.

Om D. te ontlasten, komt er elke week een dame om ons huis schoon te houden.