Ben zo ontzettend dankbaar voor veel dingen!
Voor elke nieuwe dag bijvoorbeeld, dat ik er nog ben. En voor alle lieve mensen om me heen, D. in het speciaal, die me zo ontzettend goed gesteund heeft en nog steeds steunt!
En voor de fijne therapie in het ziekenhuis met fijne therapeuten. Ik ga daar elke dag met veel plezier naartoe!
En dankbaar dat ik me zo goed voel, een dagje hier en daar uitgezonderd (die ik dan ook meestal wel verklaren kan).
En ik ben dankbaar voor de vooruitgang die ik boek. Op regelmatige basis wordt de bewegelijkheid van mijn linkerarm weer bekeken en afgelopen week hebben we goede vooruitgang geconstateerd. Ik ben er nog lang niet en de vooruitgang gaat met hele kleine stapjes, maar het heeft een enorm motiverende uitwerking op me.
Ik voel het ook heel duidelijk dat het weer beter gaat.
En ik ben dankbaar voor mijn nieuwe ik, die positiever en trotser in het leven staat. Dat is heel bijzonder voor mij.
Rust
Toen het slechter met me ging, sinds maart 2010, heb ik overdag gerust. Eerst onder protest en gewoon in de kamer op de bank.
Sinds de operatie en vanaf dat ik thuis ben, met volledige overgave en echt in bed, kleren uit, onder het dekbed en met de gordijnen dicht.
Maar nu al een paar weken, drie om precies te zijn, rust ik overdag niet meer en dat gaat verrassend goed. Ik zorg wel dat ik mijn relaxmomenten pak, door bijvoorbeeld naast in de ochtend, ook midden op de dag nog een keer te mediteren. En door bijvoorbeeld gebruik te maken van de wachtmomenten, zoals bij de bushalte en in de bus of trein. En 's avonds ga ik niet te laat naar bed, maar het kan wel. Om 23.00 uur naar bed gaan, is nu niet meer zo'n opgave.
Wat een verschil met een jaar geleden! Toen kon ik echt niet later naar bed dan 21.00 uur.
Ik heb ook geleerd dat er verschillende soorten moe zijn. Zoals ik me nu wel eens moe voel, is totaal anders dan het uitgeputte gevoel van vóór de verwijdering.
Moe zijn heeft nu wel een andere lading gekregen. Er hoort nu ook wat zorg bij, want wat betekent het? Ben ik gewoon moe of is er 'iets' meer energie aan het opnemen om te kunnen groeien? Gelukkig kan ik de vermoeidheid nog wel goed relativeren en een plaats geven en blijven de zorgen daarmee beperkt tot een enkele gedachte hier en daar.
Ontspanning
Al heel lang ben ik niet heel goed in ontspannen.
In juni 2009 deed ik een tiendaagse meditatietraining en daarna was ik
er heel erg goed in. Maar zoals met alles wat je niet goed onderhoudt,
zakte die ontspanning weer wat weg en kwam de stress en de spanning weer terug.
Nu ben ik alweer een paar weken elke dag in ieder geval één keer aan het mediteren en morgen heb ik les drie van de ontspanningsgroep waar ik aan deelneem als onderdeel van mijn revalidatie.
Ik word er steeds beter in merk ik. Ik voel de spanning al beter en kan die daardoor ook beter loslaten. Daarnaast weet ik ook steeds beter wat ik nodig heb om te kunnen ontspannen, waardoor het ook makkelijker wordt.
Voor de Thai yogamassage, waar ik naar toe ging, is het helaas nu nog iets te vroeg, maar dat komt ook wel weer als mijn linkerarm weer goed genoeg is.
