Ramp of redding?

Op 1 mei van dit jaar ben ik 2 jaar ziek, dat betekent dat mijn ziektewetuitkering dan ophoudt, daarom heb ik eind januari WIA aangevraagd. In februari heb ik daarover gesprekken gehad met de verzekeringsarts en Arbeidsdeskundige van het UWV.
Conclusie: 80-100% afgekeurd.

Niet okee dus... Het heeft me wat tijd gekost om te achterhalen hoe dat nou voelt. In het begin was ik vooral verbaasd, later verontwaardigd. Het voelt namelijk als een diskwalificatie van al het harde werken wat ik gedaan heb om te komen waar ik nu ben. Alsof het niet heeft uitgemaakt dat ik zo mijn best heb gedaan.
Nu heb ik 6 weken de tijd om bezwaar aan te tekenen tegen deze beslissing, maar ik twijfelde of dat wel zo verstandig zou zijn. Dus heb ik mijn lieve vriendin M. uit E. gebeld om als klankbord te dienen. 

Die rol heeft zij 12 jaar geleden ook heel succesvol vervuld toen ik twijfelde of ik wel aan een relatie met D. wilde beginnen. Op 20 april van dit jaar zijn we 10 jaar getrouwd! Maar dat terzijde.

Als bedrijfsarts weet zij alles van ziekte en werk en het UWV.
Ik heb haar het hele verhaal verteld en haar om haar advies gevraagd. Zij heeft me nu verteld wat zo'n uitspraak van het UWV eigenlijk betekent. 

In mijn ogen was het geen goede zaak om afgekeurd te worden, maar M. heeft me uitgelegd dat het juist een heel passende beslissing is. Het betekent namelijk dat ik op het moment niet in staat ben om met reguliere arbeid mijn eigen inkomsten te verdienen. Ik ben namelijk afgekeurd op arbeidskundige gronden. 
En dat klopt ook, want dat kan ik op het moment ook helemaal nog niet. 
Het wil echter niet zeggen dat ik helemaal niet kan werken, ik kan alleen niet met arbeid in mijn eigen onderhoud voorzien.

Het fijne van dit oordeel is dat het me de kans geeft om verder te gaan op de ingeslagen weg en mijn revalidatie voort te zetten zonder dat ik door UWV onder druk gezet zal worden om een betaalde baan te zoeken.

Nu kan ik het vrijwilligerswerk blijven doen bij http://portal.stichtingpresent.nl/amsterdam. Dat betekent dat ik kan doen wat ik ontzettend leuk vind en het levert een belangrijke bijdrage aan mijn verder herstel.

Helemaal geen dramatisch oordeel dus en dus absoluut geen ramp! Zo voel ik me er nu onder:

Slaap!

Als baby kon ik het heel goed, slapen. Zo goed zelfs, dat mijn ouders mij, toen ik vijf weken oud was, met een gerust hart in mijn bed lieten liggen en zelf, samen met mijn zussen een stuk gingen fietsen. Niet een ommetje, maar echt ver, een kilometer of 30. Dat zegt wel iets over hoe goed ik sliep. Mijn moeder hoefde mij maar ergens neer te leggen en ik sliep.
Waar het precies is mis gegaan, durf ik niet te zeggen. De stress van thuis speelde zeker een rol, want toen ik een jaar of zeven was, had ik vaak nachtmerries en sliep ik niet zo lekker meer.

Daarna is het weer heel lang goed gegaan en vanaf begin 2009 ging het mis. Inslapen was niet zo het probleem, dat lukte me wel, maar het doorslapen lukte me niet. Ik werd standaard om 04.00 uur wakker, eerst nog regelmatig en vervolgens elke nacht en dan lag ik de rest van de nacht wakker.

Dat heeft een aantal jaren geduurd. Ondertussen probeerde ik van alles om mijn slaap te verbeteren, homeopatische slaapdruppels, melatoninepilletjes, een boterham een paar uur voor het slapen, anijsmelk, heel duidelijk ritme, online slaapcursus, etc.. Niets hielp. 
Door het volgen van de cursus leerde ik wel dat de eerste 4 à 5 uur slapen het belangrijkste is. Gelukkig deed ik dat. Dat stelde me gerust en het voorkwam dat ik 's nachts gefrustreerd werd, waardoor ik rustig kon blijven liggen en ik toch uitrustte.

Toen ik in 2013 ook moeite kreeg met inslapen en per nacht soms hooguit 2 à 3 uur sliep, heb ik via de huisarts slaapmedicatie gevraagd. In de periode erna nam ik af en toe een pil.

Aangezien ik helemaal niet van medicatie houd, het ook sterk afgeraden wordt en het slapen er niet standaard beter van werd, heb ik het gebruik van de slaappillen beperkt tot af en toe een pil en nu sinds eind december heb ik helemaal geen slaappillen meer gebruikt. 
Omdat ik ook een hersentumor heb en slapen wel belangrijk is voor herstel, ben ik via mijn huisarts naar het waakslaapcentrum in Amsterdam gegaan. Daar is onderzoek gedaan naar mijn slaap, o.a. door een nacht in het ziekenhuis te slapen.

Uit dat onderzoek is gebleken dat ik geen slaapafwijkingen heb waardoor je wakker wordt, zoals bv apneu of zwaar snurken of restless legs, maar dat mijn brein 's nachts erg actief is, waardoor ik heel vaak spontaan wakker wordt. Daarnaast bleek dat ik erg lang in bed lig voor het aantal uren dat ik slaap.
Daarom kreeg ik bedtijdrestrictie opgelegd. Dat betekent dat ik maximaal 8 uur in mijn bed mag liggen. Dus om 22.00 uur naar bed gaan, betekent om 06.00 uur eruit enz.. 
Dus nu ga ik om 23.00 uur naar bed en sta ik om 07.00 uur weer op. 

Vandaag kon ik voor een vervolg op het onderzoek terecht bij de Medisch Psycholoog van het waakslaapcentrum. Zij heeft me nog meer slaapadvies gegeven. 's Nachts op mijn wekker kijken, heb ik al afgeleerd. 's Avonds twee uur voor het slapengaan geen mobiel en computer meer en geen actualiteiten, financiën etc.. Wat de dagindeling betreft, is 's ochtends actief (lichaamsbeweging), 's middags de stress en 's avonds afbouwen het beste. En overdag prikkelloze rustmomenten inbouwen. Even een paar keer uit het raam staren met een kop thee tot die op is, is al voldoende. 

Het belangrijkste is verder, dat ik door moet zetten met de bedtijdrestrictie. Ook al kost het me veel moeite om tot 23.00 uur wakker te blijven, moet ik dat toch doen en ook al heb ik niet lekker geslapen, dan moet ik toch opstaan na 8 uur in bed. Afgelopen nacht heb ik gemerkt dat het loont, dus dat is wel een extra motivatie. Bovendien mag ik een kwartiertje langer in bed blijven als mijn slaapefficiëntie 85% is. Slaapefficiënte is het aantal uren slaap gedeeld door het aantal uren in bed. De nacht in het ziekenhuis was dat 33,6%. De afgelopen nacht was dat ruim 85%, dus ik heb al een kwartier verdiend.

Nu hoop ik dat ik met de adviezen die ik nu gekregen heb, snel weer net zo lekker zal slapen als toen ik een baby was.