In mijn stukje 'Een nieuwe fase...' schreef ik al over de overgang. In mijn beleving is dat een onderwerp (net als incontentie) wat je ondergaat, maar waarover je het niet hebt. Vrouwen in mijn omgeving hebben het er in ieder geval niet over. Gelukkig vind je er op internet genoeg over en ook de overgangstergirls delen veel informatie waar ik iets aan heb, maar toch blijven er van die dingen waar ik geen weet van had.
Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat je 'last' blijft houden van PMS, al is van de M sinds begin mei geen sprake meer. Nu heb ik inmiddels ook wel geleerd dat het een individueel proces is dat voor iedere vrouw anders is, maar ik heb dus nog steeds PMS, maar dan M-loos.
En last tussen aanhalingstekens, want ook dat is heel persoonlijk. Verder dan een lichte verschuiving van de irritatiegrens en minder goed slapen (ja, het kan nog steeds nog minder goed), komt het bij mij niet. De periode van flinke somberheid tijdens PMS heb ik gelukkig alweer ver achter me gelaten. Dat vond ik echt vervelend. Nu is het vooral vervelend voor D., al is hij er inmiddels wel aan gewend.
Gelukkig blijf ik over het algemeen mijn blije, positieve zelf...
'Ik ga nooit meer werken!', zei ik, toen nog niet helemaal duidelijk was óf en hoelang ik zou leven. Want behoort werk nog tot de dingen die je belangrijk vindt, als je te horen krijgt dat je niet meer beter wordt?
Voor mij duidelijk niet.
Nu was mijn laatste ervaring met werk ook niet heel fijn geweest. Die was de laatste jaren overschaduwd door ziekte. Een ziekte waarvan toen nog niet duidelijk was wat het was. (Ik leefde twee jaar lang in de veronderstelling dat ik het chronisch vermoeidheidssyndroom had.) Er was steeds minder overeenstemming in wat ik fysiek aankon en wat mogelijk was bij mijn werkgever.
Maar dat terzijde en het eind is gelukkig ook voorlopig nog niet in zicht. Ik geef me ook niet zomaar gewonnen en ik heb hele goede hoop en vertrouwen op de mogelijkheid van herstel. Elk half jaar als mijn scan er weer goed uitziet, krijg ik er sowieso weer een half jaar bij.
Werk kreeg voor mij opeens een hele andere lading. Voor mij is mijn hele revalidatieperiode werk, ik krijg er alleen niet voor betaald.
Het was heel hard werken om weer te leren staan en lopen en om weer conditie en belastbaarheid op te bouwen. Dat is in één zin het harde werken van de afgelopen 2,5 jaar in het ziekenhuis, het revalidatiecentrum en de rest, samengevat.
Wel mijn leukste baan tot nu toe, want ik ben bijna 24 uur per dag aan mezelf aan het werken. Ik ben mijn eigen 'project'.
Werk was opeens geen geld verdienen meer, maar een vorm van revalideren. Toen mijn poliklinische revalidatieperiode in het ziekenhuis erop zat, was werken voor mij een mogelijkheid om mijn belastbaarheid stapje voor stapje te vergroten. Ik ben in juni 2013 begonnen met 1 uur vrijwilligerswerk per week. Inmiddels zijn we bijna 1,5 jaar verder en ik heb mijn uren uitgebreid naar 15 uur per week, verdeeld over 3 dagen. En daar ben ik heel trots op. Van niet kunnen staan en al helemaal niet lopen, naar 14 km steppen en van niet meer kunnen werken naar 15 uur per week. Terwijl ik het schrijf, glim ik van trots...
Om daar te komen heb ik wat omzwervingen gemaakt in vrijwilligersland. Ik heb administratief werk in een verpleeghuis gedaan en ik heb koffie geschonken in een bejaardenhuis. Bij beiden was er geen mogelijkheid om uit te breiden. Dus toen er een vraag voor een kantoorvrijwilliger voorbij kwam bij de Stichting Present Amsterdam, zag ik mijn kans schoon en heb ik meteen gereageerd, ook al voldeed ik (nog) niet meteen aan alle gestelde voorwaarden.
Deze stichting voldeed al aan de participatiesamenleving voordat dat woord zelfs maar bestond.
Het past als een handschoen, mijn kwaliteiten komen hier goed tot zijn recht. Daarnaast vind ik de werkomgeving heel erg fijn, die nog fijner gemaakt wordt door Harold, de huiskat. En dan heb ik ook nog eens heel fijne collega's!
