Chaos... (bijdrage aan #kommaarop)

Chaos is een leerpunt voor mij, ik ben van de structuur en de orde, van het plannen en het overzicht. Hierin lijk ik meer op mijn vader dan ik zou willen toegeven. Bij mij heeft alles een vaste plek en ik weet waar alles te vinden is, of dan tenminste ongeveer. En alles moet ook weer terug daar waar het hoort, anders is die structuur doorbroken. Zo ben ik ook nagenoeg nooit iets kwijt en als dat wel het geval is, kan ik ook nog eens heel goed zoeken, en dat is dan dus meestal voor een ander.

Al gaat het steeds beter om chaos te omarmen en merk ik dat ik op bepaalde gebieden, chaos zelfs al wel fijn vind. Zoals bijvoorbeeld op ons balkon en over het algemeen in de natuur. Orde komt daar op mij over als aangelegd en té aangeharkt. Ik zie onkruid bijvoorbeeld ook niet als storend, maar meestal als een prachtige plant die ik ook lekker in mijn bakken laat groeien. Tussen de tegels op het balkon is weer een ander verhaal, dus er is toch nog een bepaalde mate van 'georganiseerde chaos'. 

Chaos gaat voor mij over loslaten en je overgeven aan wat er is. Dat vind ik nog steeds moeilijk, maar ik leer... Chaos bestaat volgens mij, net als stress, voornamelijk in je hoofd. Er is nooit chaos, maar hoe je denkt over wat er is, categoriseert het één als chaos en het ander niet... Zo houd je de boel onder controle, houd je het overzicht. Daarom helpt het ook zo om op te ruimen in huis, als je het overzicht kwijt bent. Gevolg ervan is wel dat het leven nogal voorspelbaar wordt.

Wat voor mij chaos lijkt, dat werkt voor een ander prima. 
Gek ook eigenlijk dat chaos een negatieve connotatie heeft en dat orde en structuur over het algemeen als positief worden beschouwd, helemaal als je de uitspraak van A.A. Milne nog eens bekijkt. Het is toch prachtig als je allerlei verrassingen tegenkomt. Dat is ook wat het leven eigenlijk is. Een aaneenschakeling van verrassingen, want van tevoren weet je nooit hoe het loopt. Als ik daar nog eens over nadenk, is orde en structuur dus onnatuurlijk en een soort ontkenning van het leven. Het leven ís chaos. 
Een door mensen aangelegd bos herken je ook meteen aan de keurig op een rijtje staande bomen, waar een écht bos zomaar een beetje groeit waar het uitkomt of waar het licht het beste is, of juist niet, afhankelijk van wat voor organisme je bent. 

Chaos gaat daarmee ook over vertrouwen, dat het, hoe het ook loopt, wel goed komt en zo niet, dan toch. Alles wat er is, is goed zoals het is en bedoeld zoals het bedoeld is.

In chaos ontstaat ook creativiteit. De verrassingen zorgen ervoor dat je andere invalshoeken ontdekt, dat er iets ontstaat wat je niet van tevoren had kunnen bedenken. 

Wat is chaos eigenlijk prachtig!

Maar ook hier geldt, zoals met alles, dat balans nodig is. Want chaos is inderdaad prachtig, als het gaat om creativiteit, de natuur en om laten zijn wat er is, maar als het over je administratie gaat of over je financiën dan weet ik zeker dat chaotische mensen dat talent in zichzelf minder goed waarderen en er ook wellicht wel eens door in de problemen komen.

En volgens dit artikel leidt orde en regelmaat tot betere prestaties. Maar zoals gezegd, balans is het sleutelwoord, want of je nou op 'betere prestaties' zit te wachten in je leven? Dan hangt het er maar vanaf wat je belangrijk vindt. Voor mij persoonlijk horen betere prestaties daar niet bij.

Dus ik omarm de chaos wanneer dat kan en de orde en structuur op de vlakken waar dat 'nodig' is.

(Dit is een bijdrage aan #kommaarop)

Op weg naar herstel... (5)

Op 21 september jl. was ik jarig, 44 alweer! Sinds 2012 is een verjaardag niet meer hetzelfde. Het heeft veel meer lading gekregen, het is een veel bijzonderder (dat schijnt echt een woord te zijn...) gebeurtenis.

Ben ontzettend gelukkig. Als ik mijn leven op dit moment een cijfer zou mogen geven, zou dat een 9 zijn.

Ben stappen aan het maken in mijn herstelproces en onderdeel van dat proces is ook, om niet teveel meer over praten over wat me 'mankeert'. 
Een tijdje terug kwam ik een oud-collega tegen met wie ik in gesprek raakte. Op de vraag hoe het met mij ging, merkte ik hoe ik het hele verhaal over wat er sinds 2012 gebeurd is, vrijwel meteen uit de doeken deed. Gelukkig was ik me er wel bewust van. Op dat moment nam ik het besluit dat niet meer te doen. Het is niet zo dat ik er niet over wil praten of dat ik negeer wat er is, integendeel. Het is nog steeds een groot onderdeel van mijn leven, waar ik ook iedere dag mee bezig ben, maar ik wil niet dat het bepaald wie ik ben. Dus toen ik laatst opnieuw een oud-collega tegenkwam die aan me vroeg hoe het met me ging, ben ik er niet over begonnen. 
Ik wil uitgaan van gezondheid, zoals dat ook geadviseerd wordt door het echtpaar Simonton in hun boek en methode waaraan ik ook de titel van deze blogserie heb ontleend.

Er zullen mensen zijn die niet begrijpen als ik zeg dat ik dankbaar ben voor deze ervaring. Dus niet voor de kanker, dat zou onzin zijn in mijn ogen, niemand wil kanker krijgen, maar ik ben dus wel dankbaar voor de ervaring. Het heeft me zoveel gebracht en ook geleerd over mezelf en dat doet het nog steeds. 

Ik geloof wel, dat ik er verantwoordelijkheid voor heb. Dat wil niet zeggen dat ik vind dat het mijn eigen 'schuld' is dat ik het gekregen heb, maar ik erken wel mijn verantwoordelijkheid in het proces. Ik geloof dat ik grote veranderingen mag doorvoeren om beter te worden. En 'beter worden' vind ik eigenlijk niet de goede uitdrukking, want dat gaat er vanuit dat het niet goed is wat er nu is en ik vind juist dat wat er op dit moment is, helemaal is zoals het hoort te zijn. Het is wat ik nodig heb in mijn proces om te komen tot waar ik bedoeld ben te zijn. Ik wil dus niet beter worden, maar ik wil helen. Ik wil ook niet vechten tegen de kanker, dat vind ik helemaal geen gezonde uitgangspositie. Ik wil dus helen en daar wil ik mijn lijf bij helpen, want ik geloof in de kracht van mijn lijf en mijn geest om mijn lijf schoon te houden. Ik zie mijn ziekte meer als een balansverstoring in mijn systeem wat de nodige aanpassingen van me vraagt. En de kanker zie ik daarom als mijn levensgids.

Ben gelukkig ook een zondagskind wat dat betreft. Buiten de operatie, en als gevolg daarvan de verlamming aan mijn linkerzijde waar revalidatie voor nodig was, heb ik geen chemo en/of bestraling nodig gehad. Mijn lijf is dus nog niet vernietigd door chemische shit. Daar ben ik heel dankbaar voor! Ik vertrouw erop dat dat ook in de toekomst niet nodig is en ik doe alles wat goed voelt om dat zo te houden.

'Het geheim van verandering is focus. Niet de focus op vechten tegen het oude, maar op het bouwen aan het nieuwe.' 

Socrates