Grensverleggend vermogen...

Om ons te laten overleven, is ons brein gericht op al het negatieve wat ons het leven kan kosten. Wat een geweldig 'apparaat' is onze grijze massa toch! Ik ben er nog altijd enorm van onder de indruk. Inmiddels loert er in ons leven niet meer om elke hoek een gevaar, al doen we zelf soms nog steeds of dat wel zo is. Over het algemeen genomen, mag ik wel stellen dat we veilig zijn en dus mogen we ontspannen en genieten van ons leven, dat maakt het ook wat aangenamer. 

Mijn eigen hersenen blijven me verbazen, want ik heb altijd gedacht dat ik een pessimist ben, maar blijkbaar heb ik mijn hersenen al zoveel getraind, dat ik inmiddels meer gericht ben op het positieve. Dat is namelijk nog zo'n indrukwekkende eigenschap van je hersenen, je kunt ze trainen. Ja, ook als je al wat ouder bent, kun je je hersenen nog een andere kant op sturen als de richting je niet bevalt. Ik ben daar over de afgelopen jaren zoveel mee bezig geweest dat dat, blijkbaar, inmiddels vanzelf gaat.

De uitslag van mijn laatste scan was niet positief, er was opnieuw groei zichtbaar. En nu wilde de neurochirurg zelfs mijn dossier eerst in het team bespreken voordat hij ons wegstuurde met een afspraak voor over een half jaar, zoals we dat inmiddels zo gewend zijn geraakt. Hij wilde eerst bespreken of er actie ondernomen diende te worden, bijvoorbeeld een nieuwe operatie en wellicht aanvullende behandelmethoden. Dat was best even schrikken, maar al snel richtte ik me op de positieve kanten van het verhaal. 

Het groeit misschien wel, maar wel de goeie kant op, namelijk in de enorme open ruimte die ik daarvoor beschikbaar heb. Dat betekent dat de groei geen effect heeft op mijn hersenen en daarmee niet op mijn functioneren. Ik merk er dus niets van. Bovendien zijn het mooie bolletjes die, op termijn, ook weer makkelijk te verwijderen zijn. Alle behandelmogelijkheden staan nog open.

Daarnaast gaf het me ook kracht te beseffen dat de neurochirurg en het team misschien een advies zouden kunnen geven, maar dat het MIJN lichaam en MIJN leven is, dus ik bepaal nog altijd wat gebeurt. Ik hoef het me niet te laten gebeuren en daarmee geef ik de regie niet uit handen.

Gelukkig bleek dat de neurochirurg en D. en ik allemaal op dezelfde lijn zitten en dat verdere behandeling op dit moment niet gewenst is. Dat betekent gewoon weer over een half jaar een nieuwe scan.

Zoals de Dalai Lama heeft gezegd: geluk is geen kant en klaar product, maar afhankelijk van je eigen handelen.

Overdenkingen

Schrijven heb ik altijd gedaan. Op mijn 12e ben ik ermee begonnen, in een oud poëziealbum en ik heb ze allemaal nog. Al mijn gedachtenspinsels liggen in een stapel schriftjes in de kast. Alleen het kopen van een nieuw schriftje was al een genoegen. Ik denk dat ik het nodig had om zaken van me af te schrijven. Een soort therapie, zonder dat ik daar toen ooit van gehoord had, als natuurlijke behoefte. Heel lang heb ik dat gedaan, in die schriftjes schrijven, maar op een gegeven moment had ik het niet echt meer nodig. Daarna heb ik het nog maar af en toe gedaan en ben ik met dit blog begonnen. Hieronder nog een overdenking die ik gister tegenkwam toen ik op zoek was naar een schrijfblok. Licht aangepast overgenomen.

10 april 2009
"We zijn de weg kwijt geraakt. Dat waar het om gaat in het leven zijn we uit het oog verloren. Het hoogste doel in het leven lijkt het verdienen van veel geld, groei, meer. Het is nooit genoeg. Dat geldt voor inkomsten, maar ook voor mensen. Er zijn te weinig mensen om de AOW te kunnen betalen, dus moeten er meer mensen (kinderen) komen. Zijn er dan geen andere manieren waarop we ervoor kunnen zorgen dat we het goed hebben met elkaar?
De crisis is zo gek nog niet. Wellicht dat nu weer naar boven komt waar het echt om draait in het leven.

Het leven heeft geen doel, het doel is leven.
Nu maken we van het doel het streven naar welvaart (wat is dat eigenlijk?) en het streven naar meer. Het is nooit genoeg en wanneer houdt dat op, dat streven? Meer is een oneindige term. Meer en groei zijn oneindig. Het kan altijd beter, meer. En in dat proces verknoeien we onze leefwereld. We zijn zo gefocust op dat 'meer' en 'beter', dat datgene waar het om draait aan ons voorbij gaat en zelfs vernietigd wordt.

Alles waar we naar streven levert een probleem op waar we dan weer een oplossing voor zoeken. De gezondheidszorg is 'verbeterd', waardoor we langer leven en dus ook met steeds meer mensen zijn. Omdat we met steeds meer zijn, moet de natuur wijken voor meer huizen, fabrieken en landbouwgrond waarop dan weer meer verbouwd mag worden om al die mensen van voedsel te kunnen voorzien. We overrulen de natuur en proberen dan een oplossing te bedenken voor de problemen die daardoor ontstaan. Wat een raar bestaan eigenlijk. Ik maak een probleem en zoek er dan een oplossing voor. 

Terwijl de oplossing er juist misschien wel in ligt om niets te doen. De natuur reguleert zichzelf.
Wij proberen bijvoorbeeld bepaalde diersoorten in stand te houden, waardoor er juist weer teveel van komen, die we dan vervolgens weer afschieten.
Is de opwarming van de aarde en de natuurrampen die daar mede verband mee houden niet ook de natuur die het weer uit handen neemt van de mens, het verstand? De natuur reguleert zichzelf, evolueert als dat nodig is en ruimt ook op als dat nodig is. Zou het zo kunnen zijn dat de natuur hiermee het natuurlijk evenwicht probeert te herstellen? Omdat er wellicht teveel mensen zijn om in evenwicht te leven?

Is de oplossing er in gelegen om het niet over te nemen, maar het achterover leunen of liever in het accepteren en er in meebewegen?
Het doel van het leven is leven op zich. Houdt dat niet in dat we er alleen voor hoeven zorgen dat we kunnen eten, van waar de natuur in voorziet en op een fatsoenlijke manier met elkaar omgaan en voor elkaar zorgen? Hebben we daar ook niet onze handen vol aan? Omdat we met zoveel zijn moet er een groep bezig gehouden worden zo lijkt het. Is het zo gegaan? Dat de boventallige mensen zich gingen vervelen en bezigheden voor zichzelf gingen bedenken? En de mens die nog wel nuttig bezig was, ging kopiëren, misschien wel uit jaloezie? Maar het product daarvan was natuurlijk teveel, dus ging men met elkaar concurreren. Is zo de onzin ontstaan?

Kleding heeft als enige doel om ons warm te houden, ons te beschermen tegen weersinvloeden, maar het is zijn doel volledig voorbij geschoten. Nu heeft kleding een heel ander doel; om gezien te worden of om te classificeren (ergo:ik hoor bij die groep/stam) of om te overtuigen, om überhaupt gehoord te worden."


En op 30 juni van datzelfde jaar nog het volgende stukje:


"Ik pas niet in die wereld van 'belangrijke mensen', dus wordt het tijd dat ik me er uit terugtrek. Het zou sowieso niet een streven moeten zijn om erbij te willen horen. Ik wil geen spelletje spelen en dan is het eigenlijk al genoeg om er niet bij te horen. En ik krijg dat elke keer weer voor mijn kiezen. En het stomme is dat het dan toch iedere keer weer een teleurstelling is."


Tot zover een kleine blik in mijn hart in 2009. Er is niet heel erg veel veranderd...

Het illustere lustrum

Deze maand is het precies 5 jaar geleden. Op 1 mei 2012 werd ik opgenomen, op 2 mei vervoerd naar een ziekenhuis dat de hersenoperatie aan kon en op 8 mei werd de vuistgrote tumor grotendeels verwijderd.

Volgens de statistieken ben je na 5 jaar schoon 'genezen'. Nu is dát lastig te halen, want de tumor zit verweven in mijn hersenen. Ik ging voor 5 jaar vrij van groei. Dat heb ik net niet gehaald, omdat de tumor in oktober 2016 bleek te zijn gegroeid. Minimaal weliswaar, maar toch. 
Toch is het reden voor een 'feestje' want bij de laatste controle in april 2017 is de uitslag weer: 

een stabiel ziektebeeld!

Niet dat ik nu op mijn lauweren kan rusten, want deze situatie vraagt een 24/7 inzet. Soms vergeet ik het heel even, maar toch is hij er altijd. Ik kan er geen 'vakantie' van nemen of hem achter het behang plakken. Ik mag er goed voor zorgen. 

Gelukkig gun ik het mezelf om te helen, dus we gaan vrolijk verder op het ingeslagen pad en we zullen zien of de tomeloze inzet de volgende keer beloond wordt met krimp.

Op weg naar herstel... (8)

Het wordt me steeds meer duidelijk dat er niet zoiets bestaat als een standaard gezonde voeding. Dat wat voor de één gezond is, is dat niet voor de ander. Goede voeding is dus heel persoonlijk. Zo weet ik van iemand die beter alleen vlees kan eten en niet teveel of geen groenten. Klinkt heel bizar, maar in groeten en fruit zit dus een stofje waar je erg gevoelig voor kunt zijn, wat die persoon is. Dus ook al eet hij voeding waarvan in het algemeen gezegd wordt dat het gezond is, hij wordt er juist zieker van.

En ik leer me suf over voeding sinds ik begonnen ben met het ketogeen'dieet', of in ieder geval, ik ben een poging aan het doen om in ketose te komen, wat nog niet meevalt. Veel voorgangers zijn met deze levenswijze begonnen om af te vallen, maar er zijn er ook die zo leven vanwege de gezondheidsvoordelen. Dat laatste is ook mijn motivatie, want afvallen dat is niet nodig. Ik mag zelfs opletten dat ik niet teveel gewicht kwijt raak.

Mijn motivatie komt voort uit het feit dat kanker en suiker geen goede combinatie is. Ik was al begonnen met minderen door minder brood te eten, maar nu zie ik opeens hoeveel koolhydraten er in eten zit! Dat is niet mals. Het is de bedoeling dat ik mijn energie voornamelijk uit vetten ga halen in plaats van uit suikers (glucose). Bovendien ga ik voor optimale gezondheid voor mijn hersenen en dat betekent dat ik ook gluten geschrapt heb.

Het is een heel gepuzzel om mijn eten volwaardig te houden/krijgen. Daar had ik dan ook de hulp voor ingeschakeld van een diëtist, maar als je me light dranken en margarine adviseert, ben je mijn vertrouwen kwijt. Had ook al een poging gedaan om via het VUmc, waar ik tenslotte onder behandeling ben, begeleiding te regelen, maar dat kan alleen als er een 'medische indicatie' is. Een hersentumor is blijkbaar niet genoeg. Duidelijk dat voeding door de medische wetenschap niet gezien wordt als medicijn, ondanks dat de grondlegger van de Westerse medische wetenschap dat juist als uitgangspunt nam.

Dan maar zelf aan de slag. 
Op een of andere manier voelt dat ook wel fijn. Nu neem ik de verantwoordelijkheid voor mijn eigen gezondheid zelf in de hand. Al is het natuurlijk ook fijn als er iemand is met verstand van zaken die met je meekijkt. Ik neem mijn gezondheid niet licht op. Fijn hierin is dat ik via internet veel informatie kan vergaren. Het is een studie op zich om goed voor jezelf te zorgen.

Wel vind ik het belangrijk om er niet te obsessief mee bezig te zijn. Balans!
Ook komt hier 'voelen' en 'bewustzijn' bij kijken, want zoals ik zei, wat gezond is voor de één, hoeft dat niet te zijn voor de ander. Dus ik mag goed in contact blijven met mijn lijf om op te merken hoe ze reageert op wat ik eet. Daar speelt ook mindfulness een rol, want merk ik op wat mijn lijf zegt over voeding, of wat ik denk over eten. En wat te denken van plezier, eten mag ook fijn zijn. Zo komt er heel veel samen in eten.

Al ben ik nog maar net begonnen met deze levenswijze, ik word er nu al blij van. Ik voel me weer een soort 'jager/verzamelaar' op zoek naar, voor mij, goede voeding. Dat blije zou ook al een neveneffect kunnen zijn van deze manier van eten, want voeding heeft vanzelfsprekend ook effect op je hersenen.

Dit voelt goed, alsof ik nog verder op de juiste weg ben.

Doe meer van waar je blij van wordt...

Dat alles uit energie bestaat, is volgens mij wel duidelijk. En als dat niet zo is, dan kun je er hier meer over lezen. Er is teveel informatie beschikbaar om hier te delen, maar er is heel veel te vinden als je er naar op zoek gaat. Omdat ik weet hoe belangrijk het is om je eigen energiefrequentie zo hoog mogelijk te houden, wil ik er alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen. Want eerlijk is eerlijk, ik ben echt niet altijd maar blij of positief, mocht je dat wel denken. Na de laatste scan waar ik in deze blogpost over schreef, had ik best veel moeite om weer op de, in mijn ogen, goeie plek te komen en mijn 'goeie' (want wat is goed) energie weer terug te vinden. Het heeft best lang geduurd, maar inmiddels bevind ik me weer steeds vaker op een fijne plek. Daar bedoel ik dan geen locatie mee, maar het gevoel in mijzelf. 

Ikzelf heb er al heel veel over gelezen, maar als je daar geen zin in hebt, kun je hier een kort filmpje kijken. 
Dankbaar heb ik me al vaker gevoeld. Dat was dan alleen niet echt een keuze, ik werd door dat gevoel verrast en overspoeld. Daarom weet ik ook zo goed dat zeggen dat je ergens dankbaar voor bent heel iets anders is, dan het echt voelen. En dan ook écht voelen, tot in je tenen. 
Het gevoel zelf oproepen, vind ik veel lastiger. Dus het idee is om meer te doen van de dingen waar ik blij van word, dan volgt het gevoel vanzelf. Tenminste, volgens mij werkt dat zo.

Meer doen van waar ik blij van word, wil overigens niet zeggen dat het alleen maar leuk is om te doen. Ik word namelijk ook blij van een schoon huis, maar niet zo blij van het werk om dat voor elkaar te krijgen. Opruimen vind ik wel leuk. Ik heb met heel veel plezier het boek 'Opgeruimd!' van Marie Kondo gelezen. Alleen van het lezen van het boek, werd ik al blij en de eerste vuilniszakken zijn inmiddels de deur uit.
Daarnaast weet ik ook dat het goed is voor me en dat je daadwerkelijk blij wordt van sporten. Het is vast herkenbaar dat je niet altijd zin hebt om te sporten, maar het is wel goed om te doen en achteraf ben ik er wel blij om dat ik het gedaan heb! Dus soms kun je je er het beste overheen zetten en het gewoon doen!

Dat geldt voor huishoudelijke taken.

En ook voor sport.

Op dit moment word ik heel blij van het volgen van de Mindfulnesstraining. Niet dat ik het altijd makkelijk vind, maar wel heel erg leuk en ik krijg er energie van, wat voor mij hetzelfde is.
En door mindful te oefenen met de dingen die ik in eerste instantie misschien wat minder leuk vind om te doen, huishoudelijke zaken bijvoorbeeld, krijgen die een andere kwaliteit. Is het opeens veel minder erg en ben ik zelfs een beetje blij dat ik ermee heb kunnen oefenen. Een beetje maar dan hè, laten we niet overdrijven.
En door zelf meer vreugde of plezier te ervaren, trek je er ook meer van aan! En het brengt meer lichtheid in het leven, het hoeft ook allemaal niet zo serieus.

Met social media heb ik een haat/liefde-verhouding. Ik vind het niet fijn om uren achter de computer te hebben gezeten en al die posts maar voorbij te hebben gescrold, dat geeft me niet echt energie. Tenzij ik bij toeval iets tegenkom wat ik anders niet had gevonden, zoals dit bericht. Dat had ik nooit gevonden als ik niet een beetje aan het scrollen was geweest. En ik word er dan ook blij van als ik het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben in contact heb kunnen brengen met het ziekenhuis in Londen waar de Scarborough-methode ontdekt is. Voor zover ze niet al met elkaar in contact waren, ze zouden dat uitzoeken, zo is me verzekerd.

Óf als ik door te scrollen en surfen nieuwe mensen ontmoet of mooie initiatieven ontdek. 
Dus wel social media, maar misschien wat meer met mate. En ook dat vraagt om aandacht en bewustzijn. Nog meer oefenmogelijkheden!

Cooked!

Op Netflix is de miniserie 'Cooked' te zien, waarin Michael Pollan je meeneemt in de wereld van het koken aan de hand van de 4 elementen: Fire, Water, Air en Earth.

Een prachtige documentaire over de oorsprong van koken en het transformatieproces wat zich tijdens het koken plaatsvindt. 

Gister heb ik de laatste aflevering, 'Earth', gekeken en na deze aflevering kreeg ik een hernieuwde fascinatie voor het leven en onze natuur. 

Een bijzonder mooie serie die ik iedereen aan kan raden. Hieronder staat de trailer mocht je interesse hebben.

Even een blogpost van een hele andere orde tussendoor. Er is er ook weer een in de maak over mijn 'proces', die volgt binnenkort.