Niet alleen op de revalidatie-afdeling in het ziekenhuis train ik, maar ook thuis, bij alles wat ik doe. Vandaag heb ik bijvoorbeeld de was opgehangen aan een droogrek wat hoog aan de deur hangt. Maar ook mijn haren wassen, me aankleden, telefoneren, een boterham maken, koken en boodschappen hoort bij de training. En ook als ik buiten de deur ga lunchen is dat training. Ik train mijn uithoudingsvermogen, de bewegelijkheid van mijn arm/schouder en mijn spraak als het een activiteit met een andere persoon betreft.
Het zijn van die dingen waar je allang niet meer bij stilstaat als je het goed kunt, maar als het niet meer zo vanzelfsprekend is, is alles training. Zelfs als ik in de bus moet opstaan om uit te stappen, is dat een uitdaging en daarmee training.
Ook het ophouden van mijn plas is geen vanzelfsprekendheid meer, dus daar moet ik rekening mee houden als ik een tijdje geen toilet tot mijn beschikking heb.
En straks ook wellicht vrijwilligerswerk in een boekhandel, ook dat wordt weer een uitdaging en ik zal het ook rustig moeten opbouwen. Deze week de tweede trainingsweek in het ziekenhuis, zodat ik hopelijk op 16 maart a.s. naar de Publieksdag Hersentumoren kan. En dat is dan ook meteen weer training voor werk.
Ik ben overigens ook niet de enige die hier mee bezig is. Zo zijn er ontzettend veel mensen voor wie alledaagse activiteiten niet vanzelfsprekend zijn. Het maakt dat ik me nederig voel, omdat het met mij alweer zo ontzettend veel beter gaat en dat er bij mij ook nog steeds vooruitgang in zit. Er zijn ook genoeg mensen bij wie dat niet het geval is en die moeten leren leven met de status quo, die zelfs vaak nog minder is dan de status quo van mij op dit moment.
Weer iets om heel dankbaar voor te zijn...
Gister weer naar het ziekenhuis geweest voor therapie. Die ochtend hebben ze daar teamoverleg gehad en ook ik ben besproken. De fysiotherapeute vertelt me dat we nog zo'n zes weken verder gaan en dat de revalidatie dan ophoudt. Heel vreemd, maar dat is toch even schrikken. De revalidatie is sinds half juli 2012 mijn dagbesteding geweest en als dat straks ophoudt, moet ik het dus weer helemaal zelf doen, in mijn eentje. Nou niet helemaal, want de fysiotherapie wordt overgedragen aan een andere praktijk. Het gaat dus gedeeltelijk nog door, maar dan niet meer in het ziekenhuis.
Het voelt alsof ik ontslagen wordt. Ik heb een heel fijne en zinvolle 'baan' met hele leuke mensen en over zes weken moet ik daarmee stoppen, voelt toch gek. En dan moet ik weer ergens anders 'opnieuw' beginnen, met weer nieuwe mensen en in een andere routine.
Dat gaat natuurlijk ook wel weer lukken, maar het is toch even slikken, zelfs terwijl ik van tevoren weet, dat dit niet oneindig zo door zal gaan.
Het is wellicht ook weer het terug geworpen worden in de realiteit. Opeens komt ook het moeten zoeken van een baan weer een stap dichterbij, terwijl ik mijn ideale baan al gevonden had.
De revalidatietijd is een enorm zinvolle bezigheid geweest waar ik me voor de volle 100% en met veel plezier voor ingezet heb. En wat nu dan?
Een baan is wellicht ook nog wel
een stap te ver en te snel. Eerst maar weer eens een volledige
dagbesteding opbouwen, met misschien vrijwilligerswerk.
Dit ontslag is ook een kroon op mijn werk, want het betekent ook dat het zo goed gaat, dat er in het ziekenhuis niet zoveel eer meer aan te behalen valt.
Dus de komende weken, ga ik afronden, afscheid nemen en me voorbereiden op een volgend project. Ook wel weer heel leuk, ook al moet ik even aan het idee wennen.
