Kopzorgen

Sta iedere dag sterker op dan de dag ervoor. Kijk je angsten aan en droog je tranen. Je hebt een prachtig leven te leven.*

De nacht in het ziekenhuis schieten de gedachten door me heen. 'Dit is het dan, nu kan ik niet meer werken, niet meer steppen, nu kan ik niets meer, nu is het helemaal klaar.'

's Nachts nadenken is natuurlijk nooit een goed idee, het is juist hét moment om uit te rusten door te slapen en daarmee opnieuw op te laden. En dan niet voor een nieuwe kortsluiting, maar voor een mooie nieuwe dag! 

Gelukkig heb ik tegen de ochtend alweer minder zware gedachten over gekregen, want er zijn in Nederland rond de 120.000 mensen met epilepsie en het is toch zeker niet zo dat zij niet meer kunnen werken, sporten, etc., kortom, een leven kunnen leiden. Dat het een impact heeft, is duidelijk. Op dezelfde voet kan ik sowieso niet verder, want dat red ik nu gewoon qua energie niet meer. Het was een pittige marathon en hier mag ik de tijd voor nemen om van bij te komen.

J. haalt ons de volgende ochtend op in het ziekenhuis en ze haalt voor mij mijn medicijnen op, ik zal anti-epileptica gaan slikken en we krijgen een neusspray mee, mocht het nog eens gebeuren, dan zou die spray me snel uit de aanval kunnen halen. D. en ik hebben nog een kort gesprekje met de dienstdoende neuroloog. Er is geen scan gemaakt van mijn hersenen, omdat de halfjaarlijkse MRI sowieso al op 22 april gepland stond in het VU medisch centrum in Amsterdam. Dat vind ik nu spannender. Het is altijd spannend en de neuroloog heeft al wel gezegd dat deze aanval niets wil zeggen over eventuele groei, want dat hoeft niet aan de hand te zijn, maar toch baart het me meer zorgen dan anders.

We blijven nog een nachtje op ons logeeradres om bij te komen vóór we die zondag, op onze 10-jarige huwelijksdag, de reis naar huis weer maken. Gek om te constateren hoe alles bij ons beiden nu beïnvloed wordt door die epileptische aanval, want D. geeft aan dat hij er over nagedacht heeft dat hij langs de vluchtstrook blijft rijden, mocht het in de auto ook gebeuren. 
Die avond gaan we dus niet uit eten in restaurant Lekker in Zutphen, wat ik gereserveerd had ter ere van onze huwelijksdag. Ter compensatie lunchen we buiten op het terras van het café-restaurant bij ons thuis om de hoek.

Vanwege het insult, krijgen we de uitslag van de scan meteen de volgende dag. Dat is erg fijn. Als we uit de wachtkamer opgehaald worden, wacht de neurochirurg langer dan anders met het zeggen dat de scan er goed uitziet. Spannende seconden tikken weg, maar dan spreekt hij de verlossende woorden toch weer uit: "De scan is goed."

Gelukkig ben ik nog net zo'n 'leeghoofdig type' als sinds de tumor op 8 mei 2012 verwijderd is. 

De week erna, op bevrijdingsdag, zitten we dan ook nog samen bij de neuroloog in het VU medisch centrum om de medicijnen af te stemmen en geïnformeerd te worden over epilepsie, want dat is niet het specialisme van de neurochirurg.

*quote met dank aan "@4positiviteit" van Twitter (voorpositiviteit.nl)...