Natuurlijk...

 

In het begin, toen ik nog van niets wist, dat wil zeggen, toen ik nog niet wist wat de oorzaak was van hoe ik me al heel lang voelde, kwam er een heel natuurlijke neiging in mij op om bepaalde dingen in mijn leven te veranderen.

Achteraf gezien is dat, denk ik, het begin geweest van steeds meer zijn wie ik ben. Het is een heel organische ontwikkeling geweest, het één leidde tot het ander. Ik stopte op de eerste plaats met het gebruiken van onnatuurlijke producten. Waar ik eerder nog make-up gebruikte, mijn haar liet verven, (zonnebrand)crème gebruikte, etc., realiseerde ik me dat al die middelen ook in mijn lichaam terecht kwamen, het grootste orgaan van je lichaam is namelijk je huid, en op die manier een effect hadden op mijn lichaam. Die middelen gebruik ik dus niet meer of ik vond alternatieven, zoals bijvoorbeeld voor shampoo. Daar begon het mee, maar ik werd me ook steeds meer bewust van hoe toxisch de omgeving voor mij persoonlijk was. Ik was absoluut niet op mijn plaats waar ik werkte. Ik had 'ja' gezegd op een baan bij een populair bedrijf, omdat ik wilde voldoen aan wat ik dacht dat er van me verwacht werd. 

Ik weet nog goed dat ik het aanbod van het uitzendbureau kreeg voor de betreffende baan en hoe ik een 'nee' voelde, maar hoe mijn hoofd in een split-second beredeneerde dat ik zo'n aanbod toch niet kon weigeren, want 'wie wil er nou niet bij dat bedrijf werken!?' 

Al heel snel werd duidelijk dat ik geen slechtere keuze had kunnen maken voor mij persoonlijk. Ik kwam in een situatie terecht die mij terugbracht naar onverwerkte traumatische ervaringen uit mijn jeugd. Het heeft nog vele jaren geduurd voor ik de moed vond om voor mezelf te kiezen en ik afscheid kon nemen van de, voor mij, ongezonde werkplek.

Alles in het leven kent een natuurlijk evenwicht. In de natuur, waar wij mensen onderdeel van zijn, is alles met elkaar verbonden en alles is, in de ideale situatie, in balans. Als die balans er niet meer is, dan zoekt de natuur naar een manier om de balans weer te herstellen. In de Netflix docuserie 'Connected' is dit heel mooi en duidelijk in beeld gebracht. Als je het mij vraagt, is de situatie met corona dan ook een manier van de natuur om de verstoorde balans te herstellen.

Zoals in de natuur is ook in je lichaam alles met elkaar verbonden in een nauwkeurig evenwicht. Je lichaam is zelfregulerend. Als alles goed gaat, is je lijf in balans, er is sprake van homeostase. Heel eenvoudig gezegd zou je kunnen zeggen dat waar het evenwicht verstoord is, ziekte kan ontstaan. Je lijf zoekt dan naar herstel van het evenwicht. Dat gebeurt soms op een manier die voor ons niet meteen duidelijk is, omdat we ons lijf niet tot in de finesses begrijpen. Wij, als mensen, weten nog zo ontzettend veel niet. Het is een ware kunst naar je lijf te luisteren en op de juiste manier de verantwoordelijkheid te nemen en iets te veranderen waar je lijf om vraagt. Zo luisterde ik uiteindelijk na heel lange tijd pas naar de roep van mijn systeem om rust en om de blootstelling aan de, voor mij, stressvolle omgeving te verlaten.

Al langer ben ik hier en daar bezig met mijn gevoel, maar sinds begin dit jaar ben ik er pas voor het eerst serieus mee aan de slag gegaan onder begeleiding van een therapeut die hier ook in gespecialiseerd is. Ik leer mijn gevoel, allereerst te voelen en vervolgens ook, op een gezonde manier te uiten. 

Een van mijn inspiratiebronnen, Irene Lyon, heeft er een mooie blog over geschreven en vlog over opgenomen. Zij verwijst in haar vlog naar het boek 'When the body says no' van Gabor Maté, waarin hij uitgebreid onderzoek aanhaalt hoe het niet uiten van emoties kan leiden tot het ontstaan van ziekte. Let wel, het is geen gegeven, maar het komt wel regelmatig voor. Hoe je naar de wereld kijkt, is daar van grote invloed op. 

Zelfontwikkeling is een langdurig proces. Gelukkig houd ik van leren, al zou ik soms ook wel willen dat ik het allemaal snel onder de knie heb en dat ik er klaar mee ben. Opgeven zit er in ieder geval niet in. Mijn levenskracht is zo sterk dat het elke keer weer opnieuw weer de kop opsteekt.

'Even'...

Laat ik beginnen met het goede nieuws dat de uitslag van mijn laatste MRI weer goed was. Dat klinkt misschien alsof er hierna alleen nog maar slecht nieuws volgt, maar dat is niet zo. Helemaal niet zelfs. Ik ben zeer content met mijn leven op het moment. Mijn pad ontvouwt zich op een prachtige manier vóór me. Ik voel steeds meer en ik durf ook steeds meer te voelen.

De situatie in april, en ook corona, heeft me veel geleerd over mezelf en ik kan niet meer verder op dezelfde voet. Als je me dan zou vragen wat er precies veranderd is, zou ik me wel voor het blok gezet voelen, want ik kan het ook weer niet precies benoemen. Behalve dan in grote lijnen.

Ik was me er niet eens zo bewust van dat ik het deed, maar doordat het helemaal niet kon na mijn opname, kwam ik erachter hoe ik altijd maar doorging, aan het jagen was. Op zich is dat niet zo raar, want ik heb dat thuis als voorbeeld gehad. Mijn moeder was altijd bezig, zat nooit stil. 

Mijn interpretatie daarvan is dat het makkelijker was voor haar om maar door te gaan, omdat ze dan niet hoefde te voelen wat ze voelde en niet stil hoefde te staan over de situatie waarin we ons bevonden. En, ook niet onbelangrijk, dan hoefde je ook niet te praten met elkaar, want dat zou maar ongemakkelijke gesprekken opleveren waar je wellicht ongemakkelijke en moeilijke conclusies uit zou moeten trekken. Ontkenning was makkelijker.

Dat geldt in bepaalde mate ook voor mij. Doorgaan betekent niet stilstaan bij wat zich voordoet, wat dat met me doet en niet hoeven voelen. Nu voelen een belangrijker rol inneemt in mijn leven, merk ik opeens ook dat ik veel meer rust nodig heb dan ik mezelf gun. Een grote verandering is, dat ik mezelf die rust nu wél gun.

Het is ook heel makkelijk om in woorden te zeggen, 'nog even dit' en 'nog even dat'. In die taal zit voor mij een ontwijking van wat nodig is, omdat dat was wat mijn moeder zei, 'nog even de was ophangen', 'nog even... etc.', dus die thee werd samen nooit gedronken. 

Na mijn opname kon 'nog even' even niet meer. Wat vooral nodig was, was rust. Die moest ik mezelf toen wel geven. Het woord 'even' gebruik ik nu liever niet meer. In woorden zit meer kracht dan je zou denken.

Pas nu kan ik écht aan mezelf werken, alsof de tijd er nu rijp voor is. Het is goed opletten wat ik doe, hoe ik reageer, hoe ik tegen mezelf en anderen praat. Ook daarin is er geen sprake van 'even', het kost veel energie en tijd. Stapje voor stapje kom ik steeds verder. 

Ik vind het belangrijk om niet 'alleen maar' hard te werken, te 'moeten', er mag ook ruimte zijn voor plezier of voor helemaal niets. Ik houd ervan om inspirerende interviews, podcasts, etc. te kijken. Daar krijg ik enorm veel energie van. Ook dat kost veel tijd, want vaak genoeg zijn dat gesprekken van bijna 2 uur. Ik combineer wat goed is voor me met wat ik wil. Ik wil elke dag naar buiten en daar helpt de ommetje-app me heel goed bij. Omdat ik er punten voor krijg, wil ik elke dag naar buiten en mijn reeks behouden. Al blijf ik ook wel eens binnen, omdat het erg slecht weer is. Dan jog ik op de plaats of wandel ik door ons huis. Het zorgt er dus sowieso voor dat ik elke dag mijn half uur beweging krijg, minimaal. Ik voel ook vaker of ik ergens zin in heb of aan toe ben. Soms doe ik mijn krachttraining niet, omdat het niet zo voelt en dan heb ik daar ook vrede mee.

Voor nu laat ik het daarbij, want het is bijna 20.00 uur en dan wil ik mijn computer afsluiten. Ik wil afsluiten met een podcast van Aubrey Marcus, waarin hij Peter Crone interviewt. Ik vind dat zo'n ontzettend mooi gesprek. De dingen die Peter Crone zegt, kloppen voor mij zo erg, het is in mijn ogen zo logisch en waar dat ik me niet kan voorstellen dat er mensen kunnen zijn die er anders over denken.

Ik heb de hoop dat corona ons wakker schud en dat de wereld ten goede verandert. Zoals ik hier al schreef, is het aan ons allen om dat te bewerkstelligen. Ik werk hard aan mijn aandeel, ik hoop dat jij jouw deel ook oppakt.

En nu?

En nu... ga ik gewoon weer verder, ik zou niet weten wat anders te doen. Ik ben al ver gekomen op mijn pad en de weg die ik bewandel, voelt nog steeds goed. Hier en daar wat bijsturen en aanpassen aan de hand van wat ik geleerd heb en dan kan ik weer door. Dat is hier natuurlijk makkelijker opgeschreven dan het in werkelijkheid is, maar op dit moment, en dat is alles wat ik heb, voel ik me goed en sterk.

Dankzij de hulp van lieve mensen om mij heen, is het ook weer mogelijk om verder te gaan. Ik voel me ook zo ontzettend gezegend met deze mensen. Dankzij het grote inzicht waar ik in mijn vorige bericht over schreef, voel ik ook meer en meer dat ik het verdien.

Er is vanzelfsprekend nog genoeg te leren en dat heb ik langzamerhand ook weer opgepakt. Met mijn therapeut leer ik steeds meer om te voelen. De ervaringen uit april laten wel hun sporen na, maar afgelopen vrijdag had ik voor het eerst een positieve ervaring met het voelen van angst. Voor het eerst begrijp ik nu echt wat het betekent om bij een gevoel te blijven en het te ervaren. Toen was de ervaring van angst ook redelijk snel weer verdwenen.

Daarnaast is het voor mij heel belangrijk om meer plezier in mijn leven uit te nodigen. Ik kan heel serieus zijn en 'de dingen' heel serieus nemen. Dus ook daar ben ik mee aan de slag gegaan. Ik oefen met het leven op gevoel en me vooral te laten leiden door plezier en gek genoeg levert dat dan ook op dat ik dingen doe die 'gedaan moeten worden' en die me dan heel veel voldoening geven.

Verder vond ik het nu ook hoog tijd worden dat ik de plezierige activiteit van het huppelen onder de knie ging krijgen. Ik heb het grondig aangepakt en wat onderzoek gedaan. Als je kunt huppelen, is je grove motoriek goed ontwikkeld. Verder onderzoek leerde me dat de stap voor het kunnen huppelen, de galloppas is. Daarom ben ik begonnen met die eerst te oefenen. Met mijn rechterbeen kon ik dat duidelijk beter dan met mijn linkerbeen, dus dat ben ik gaan oefenen. 

Met veel vreugde en plezier kan ik nu aankondigen dat ik weer kan huppelen! 

Als ik de strenge juffrouw in mij aan het woord zou laten, zou ze er geen 10 met een griffel voor geven, maar dat maakt me helemaal niet uit, want ik kan weer huppelen!

Eigenlijk door wat miscommunicatie kreeg ik ook hulp uit het ziekenhuis voor het omgaan met mijn epilepsie en daarvoor heb ik vandaag een eerste EMDR-sessie ondergaan. Vond ik spannend, want ik wist niet goed wat te verwachten. Ik kan echter zeggen dat ook dat een positieve ervaring was.

Je bent nooit uitgeleerd, dus het is maar goed dat ik het zo leuk vind, ook al is het niet altijd makkelijk. Ik voel wel dat ik nu hele grote stappen aan het maken ben en dat stemt me hoopvol, gelukkig en blij.

En toch...

Het lijkt alweer zolang geleden en toch was het nog maar in april. De uitdagingen waar ik in mijn vorige blogpost over sprak, waren epileptische aanvallen. Eigenlijk heb ik het er liever niet over, want door het er weer over te hebben, herleef je iets ook, maar op een of andere manier moet het ook verteld worden (verwerking heet dat geloof ik bij mij), dus daar gaan we dan maar. 

Pak lekker wat te drinken erbij en ga lekker zitten, want het is een lange post.

Ergens begin april kreeg ik de eerste aanval terwijl ik alleen thuis was. Ik had net een heerlijke lunch gemaakt en ik had die buiten neergezet om op te eten toen ik me niet zo lekker voelde en voelde dat er een aanval aankwam. Gelukkig kon ik nog naar binnen lopen en op de bank gaan liggen en toen begon hij. Ik vind het al naar als ik niet alleen ben, dus in mijn eentje gaf wel een extra vervelend gevoel. Gek genoeg kan ik mezelf op zo'n moment toch ook nog toespreken en zeggen 'dat het maar een paar minuten duurt'. Toen hij voorbij was, belde ik meteen D., die meteen van zijn werk naar huis kwam om er voor mij te zijn. (Echt, ik heb echt de liefste man die ik me kan wensen!)

Het was een aanval in een serie van velen. Ik weet niet meer hoe het precies gegaan is, maar ik kreeg steeds meer aanvallen, waardoor we op een gegeven moment op de SEH van het ziekenhuis belandde. De eerste keer werden we weer naar huis gestuurd met een recept voor een medicijn wat mogelijk zou kunnen helpen, maar dat deed het bij mij niet, want de een na de andere aanval bleef maar komen. Uiteindelijk zijn we opnieuw op de eerste hulp terecht gekomen en werd ik klaar gemaakt voor opname, want er was geen verklaring te vinden. Alle bloedwaarden waren goed, alles wat gecheckt kon worden, was in orde. De toedracht kon wel zitten in het slechte slapen wat ik al een tijdje deed. Nu slaap ik nooit veel, 4 uur is een mooie nacht, maar kort vóór dit hele gebeuren, haalde ik dat zelfs vaak niet.

In een paar dagen tijd heb ik zowel overdag als 's nachts, want dan ging het gewoon door, zo'n 40 tot 80 aanvallen gehad. Ik ben op een gegeven moment gestopt met het zelf registreren, dat deed de verpleging voor me. 

We hadden het nu niet meer over hoeveel weken er tussen de aanvallen zat, maar over uren en zelfs halve uren. Ik kon niet veel meer doen dan het maar 'gewoon' ondergaan. Gelukkig was er liefdevolle verpleging aanwezig die mij bijstond. Soms ook wat minder liefdevolle, maar ik kan me voorstellen dat het voor hen gesneden koek is en dat ze dus niet meer zo opkijken van een aanval. Voor mij echter was elke aanval opnieuw weer een heftige gebeurtenis.

'Je gaat het pas zien als je het doorhebt.'

Hoewel het heel naar was, heeft het ook een inzicht opgeleverd. Ik heb het al eens eerder gezegd, maar deze ervaring zette het weer in een ander licht. In deze post schreef ik al dat de wereld een spiegel is van jezelf, hoe jijzelf de wereld inkijkt. Nu kwam daar een extra verdieping in, waarbij ik opeens zag hoe de liefde die ik aan anderen geef, eigenlijk niets anders dan zelfliefde is. Dat wil ik graag wat verder toelichten. Misschien ga ik hierin wel te ver voor je, maar dit is wie ik ben en wat ik wil delen. 

Als ik een wandeling maak, maak ik heel graag contact met mensen die ik tegenkom. Niets bijzonders, soms alleen een groet, soms een korte opmerking over het weer of zoiets. Het komt er op neer dat ik gewoon vriendelijk ben naar een ander. Als ik dat doe, raak ik mezelf vaak zo dat ik er tranen van in mijn ogen krijg. Na mijn ziekenhuisopname zie ik heel goed hoe we allemaal met elkaar verbonden zijn (en daar heeft corona ook aan bijgedragen). De liefde die ik een ander geef, geef ik ook mezelf. Dat ik dat (nog) niet bij iedereen kan, heeft alles te maken met mijn schaduwkanten die ik, in mijzelf, niet liefheb en waardoor ik ze ook bij een ander veroordeel. 

Die, in mijn ogen, minder vriendelijke, of zelfs, kille verpleegster, zou dus heel goed mijn eigen kille kant kunnen zijn (want die heb ik namelijk ook), die ik (nog) niet geaccepteerd heb.

Geen klein inzicht, maar een enorme!

Nou goed, om het verhaal af te maken. Na zo nog een tijdje doorgegaan te zijn en wat verhoging van medicatie wat geen effect had, heeft de dienstdoende neuroloog besloten om een 'paardenmiddel' in te zetten. Medicatie die ze eigenlijk al niet meer voorschrijven, maar goed, ze wisten ook even niet meer wat ze met de situatie aan moesten. Omdat het nare bijwerkingen zou kunnen hebben, moest ik voor een paar uur aan de hartbewaking terwijl het middel intraveneus toegediend werd. Zal ik ook niet snel  vergeten, want voor het zakje aan mijn infuus aangesloten werd, kreeg ik nog een aanval om het even goed af te sluiten. Het spul brandde terwijl het mijn lichaam instroomde. En daar kwam ik mijn koppigheid of weerstand tegen, want ik mocht lekker gaan slapen en ik voelde ook hoe heel langzaam elk spiertje in mijn lijf ontspande, maar ik vocht ertegen alsof het iets vreselijks was. Uiteindelijk toch in slaap gevallen en een uur of een paar uur later werd ik weer wakker en zat alles erin. Dat was op 12 april. Verder geen bijzonderheden dus ik mocht weer terug naar de afdeling. Daarna was het éindelijk rustig. Geen aanvallen meer. Voor de zekerheid moest ik nog wel een paar dagen blijven, maar op 15 april mocht ik weer naar huis.

Een batterij aan recepten mee om het rustig te houden. Ik ben helemaal geen pillenslikker, zelfs paracetamol vind ik al teveel, maar nu was ik bereid elke pil te nemen om de situatie rustig te houden. Om het ook een beetje leuk te houden, heeft D. voor mij een gezellige gekleurde pillendoos besteld, dan kan ik in ieder geval wel uitkijken naar de maandag, want dat is een van mijn favoriete kleuren in het rijtje (rood). Het weekend is wat saai (wit), maar de rest van de week brengt vrolijkheid.

Eenmaal thuis moest ik wel weer even mijn draai vinden. De eerste week voelde ik me vooral heel erg gedrogeerd. Als ik in bed lag, en even wakker werd, vroeg ik me af wat nou de werkelijkheid was en wat de slaap. Ik heb geen ervaring met drugs, want dit zijn dus niet mijn favoriete gevoelens. Dat paardenmiddel moet wel weer afgebouwd worden, dus daar ben ik sinds een week of 1,5 mee bezig en dat gaat nog wel even duren voor het er helemaal af is. Ik heb in ieder geval wel enorm veel geslapen. Eerst nog met hulp van medicatie, maar dat heb ik al zo snel mogelijk eraf mogen halen. Nu slaap ik weer zelf, of niet. Als het even te gortig wordt, neem ik nog medicatie, zodat slaaptekort in ieder geval geen aanleiding is voor een eventuele terugval.

'Elk nadeel heb zijn voordeel.'

Nu voel ik zoveel compassie voor die mensen die elke dag met epilepsie te maken hebben, voor wie een aanval krijgen gesneden koek is. Het heeft ook heel wat in mij losgemaakt. Daar ben ik heel dankbaar voor, want voelen en mijn emoties uiten, dat is, zeg maar,  'niet echt mijn ding', maar nu kwamen de waterlanders echt om het minst of geringste. Eindelijk kan ik me echt laten raken door wat ik zie, hoor en voel. Ik heb daarin nog steeds heel veel te leren, maar ik maak enorme stappen. Als ik kon kiezen, koos ik dit niet zelf uit, maar ik ben wel enorm dankbaar en enorm gelukkig! 

Kansen...

Eerst dacht ik eraan om deze post de titel 'crises' te geven. Ja, je leest het goed, crises, het meervoud van crisis. Toch wil ik het liever positief houden, want ik vind het goed om me op het positieve te blijven richten. Dat kost me in de huidige situatie duidelijk meer moeite dan anders.

De laatste maanden zijn een uitdaging voor me geweest. Sinds begin december is mijn uithoudings- en doorzettingsvermogen regelmatig op de proef gesteld. Degenen die dichtbij mij staan, weten dan wel waar ik het over heb. Uiteindelijk heb ik die beproevingen weer om weten te zetten naar kansen en mogelijkheden en ze kunnen zien als een uitnodiging om me verder te ontwikkelen. Dit keer wel met professionele hulp, want dat kan ik nu wel gebruiken. Het traject om hulp te vinden, is ook weer een verhaal op zich, maar ik laat het er hier bij dat het me uiteindelijk gelukt is om passende hulp te vinden. Duidelijk is dat er nog een aantal onverwerkte zaken op me liggen te wachten om omgezet te worden in persoonlijke groei. 

Met de recente ontwikkelingen in de wereld en dan vooral in ons land werd er weer flink geprikt in de pijnpunten die nog in mij leven. In de eerste week werd ik bijvoorbeeld flink geraakt en ik had er even voor nodig voor ik begreep wat me zo raakte. Iemand vertelde iets over 'de onzekerheid van de huidige situatie en hoe het een gevoel van haast opriep en een behoefte om alles anders te doen'. Dat raakte me omdat ik me niet gezien voelde. 

Iedereen die in een fysieke, relationele, financiële of andere uitdaging zit, kent dit gevoel. Ik ook en daar komt de huidige uitdaging dus nog eens bovenop. Dat zeg ik niet om zielig te doen, maar om aan te geven wat voor veel mensen een realiteit is.

Dat het mij raakt, heeft natuurlijk niets met de persoon die dit schreef te maken, maar alles met mijzelf, zoals alles waardoor je geraakt wordt iets over jezelf zegt.

Er werd pijnlijk duidelijk dat ik iets gemist heb. Dat gemis is niet meer in te halen, maar ik kan er wel  anders mee omgaan. Hoe ik dat het beste kan doen, daar werk ik aan samen met mijn therapeut.

Inmiddels heb ik geleerd dat er schoonheid en mogelijkheden schuilen in elke situatie, hoe zwaar en moeilijk ze in het moment zelf ook kunnen zijn.

Het is een uitdagende tijd met heel veel ruimte voor persoonlijke groei, zowel op persoonlijk gebied als voor de mensheid als geheel. De positieve kant van deze situatie wordt in dit artikel mooi uitgelicht vind ik.

Ook dit stuk belicht het geheel vanuit een positief standpunt. Je kunt een situatie misschien niet direct oplossen, maar je hebt wel in de hand hoe je er mee omgaat. Dat dat de ene dag beter gaat dan de andere is helemaal niet erg, als je maar elke dag als een nieuwe kans blijft zien.