En nu?

En nu... ga ik gewoon weer verder, ik zou niet weten wat anders te doen. Ik ben al ver gekomen op mijn pad en de weg die ik bewandel, voelt nog steeds goed. Hier en daar wat bijsturen en aanpassen aan de hand van wat ik geleerd heb en dan kan ik weer door. Dat is hier natuurlijk makkelijker opgeschreven dan het in werkelijkheid is, maar op dit moment, en dat is alles wat ik heb, voel ik me goed en sterk.

Dankzij de hulp van lieve mensen om mij heen, is het ook weer mogelijk om verder te gaan. Ik voel me ook zo ontzettend gezegend met deze mensen. Dankzij het grote inzicht waar ik in mijn vorige bericht over schreef, voel ik ook meer en meer dat ik het verdien.

Er is vanzelfsprekend nog genoeg te leren en dat heb ik langzamerhand ook weer opgepakt. Met mijn therapeut leer ik steeds meer om te voelen. De ervaringen uit april laten wel hun sporen na, maar afgelopen vrijdag had ik voor het eerst een positieve ervaring met het voelen van angst. Voor het eerst begrijp ik nu echt wat het betekent om bij een gevoel te blijven en het te ervaren. Toen was de ervaring van angst ook redelijk snel weer verdwenen.

Daarnaast is het voor mij heel belangrijk om meer plezier in mijn leven uit te nodigen. Ik kan heel serieus zijn en 'de dingen' heel serieus nemen. Dus ook daar ben ik mee aan de slag gegaan. Ik oefen met het leven op gevoel en me vooral te laten leiden door plezier en gek genoeg levert dat dan ook op dat ik dingen doe die 'gedaan moeten worden' en die me dan heel veel voldoening geven.

Verder vond ik het nu ook hoog tijd worden dat ik de plezierige activiteit van het huppelen onder de knie ging krijgen. Ik heb het grondig aangepakt en wat onderzoek gedaan. Als je kunt huppelen, is je grove motoriek goed ontwikkeld. Verder onderzoek leerde me dat de stap voor het kunnen huppelen, de galloppas is. Daarom ben ik begonnen met die eerst te oefenen. Met mijn rechterbeen kon ik dat duidelijk beter dan met mijn linkerbeen, dus dat ben ik gaan oefenen. 

Met veel vreugde en plezier kan ik nu aankondigen dat ik weer kan huppelen! 

Als ik de strenge juffrouw in mij aan het woord zou laten, zou ze er geen 10 met een griffel voor geven, maar dat maakt me helemaal niet uit, want ik kan weer huppelen!

Eigenlijk door wat miscommunicatie kreeg ik ook hulp uit het ziekenhuis voor het omgaan met mijn epilepsie en daarvoor heb ik vandaag een eerste EMDR-sessie ondergaan. Vond ik spannend, want ik wist niet goed wat te verwachten. Ik kan echter zeggen dat ook dat een positieve ervaring was.

Je bent nooit uitgeleerd, dus het is maar goed dat ik het zo leuk vind, ook al is het niet altijd makkelijk. Ik voel wel dat ik nu hele grote stappen aan het maken ben en dat stemt me hoopvol, gelukkig en blij.