Thuis

Thuis gekomen meteen in mijn bed gaan liggen. Slapen kan ik niet, maar lekker voel ik me allerminst. Het voelt een beetje alsof de zwaartekracht is opgevoerd. Ik voel me heel zwaar en liggen is nu de meest comfortabele houding. Het lijkt of ik een enorm lange wandeling heb gemaakt en daar nu helemaal gesloopt van ben.

D. is vrij op maandag en hij is meteen naar huis gekomen vanaf de graffiti-vrijplaats in Amsterdam. Fijn dat hij thuis is, want ik maak me ook wel een beetje zorgen over wat er allemaal met me gebeurt. 
Heb meteen ook maar een afspraak met mijn huisarts gemaakt. 

Nog niet zo makkelijk om daar te komen. Autorijden heb ik even opgegeven nu mijn lijf niet meer echt meedoet. Dus ik maak veelvuldig gebruik van de taxi. 
De huisarts denkt dat ik overwerkt ben. Zelf geloof ik daar niet in, omdat ik al eens een burn out heb gehad en daar voelde ik me toch heel anders bij. Dit is wel erg fysiek. Op haar advies ga ik elke dag een stukje lopen, al is het maar 5 minuten, ik moet wel blijven bewegen.
Heb elke week contact met mijn huisarts om door te spreken hoe het er voor staat.
Inmiddels heb ik ook een afspraak met de bedrijfsarts (BA). Een nog grotere uitdaging want het is in Amsterdam. Ik haal het allemaal net om daar te komen. Op een stoel zitten in de wachtkamer is eigenlijk al teveel gevraagd, ik wil liggen....
Op advies van de BA een afspraak bij de HSK gemaakt. Daar moet ik wat testjes voor doen en die worden dan de eerste keer daar besproken.
Dag dat ik daar naar toe moet, is de eerste dag dat ik me weer een beetje ok voel. Ik houd bij hoe ik me elke dag voel en geef een cijfer aan de ochtend, middag en avond (want het verschilt nogal per dagdeel) Die dag krijgt voor het eerst een 7 in plaats van de gebruikelijk geworden 4.


Bij HSK denken ze niet aan overwerktheid, maar aan het Chronisch Vermoeidheidssyndroom (CVS). Dat bespreek ik met mijn huisarts. Zij wil daar niet over praten. Ik vraag een doorverwijzing naar de internist. Enige maanden daarna bevestigt hij deze constatering. En daar moet je het dan mee doen, want meer weten ze ook niet. Ze weten niet hoe het komt en niet wat ze er aan moeten doen. 

D. heeft op internet gezocht naar info en zo kom ik bij de ME/CVS-stichting terecht. Ik word lid en ontvang uitgebreide informatie over de aandoening van alles wat er wel over bekend is. Er zit ook een boekenlijst bij. Ik bestel Heden ik van Renate Dorresteijn. Door haar boek kom ik weer een stukje verder.
HSK helpt me er mee om te gaan. Ik train om steeds iets meer te kunnen. De psycholoog daar weet precies waar ze het over heeft en dat is fijn, dat voelt als erkenning. Mijn BA daarentegen zegt dat "hij 's avonds ook wel eens geen zin heeft om te sporten, maar dan gaat hij toch en is hij blij dat hij gegaan is." Ik ben eigenlijk woest om die opmerking, maar ik heb geen idee hoe ik daar op moet reageren. Ik stuur hem uiteindelijk maar een folder met info over de aandoening. Daarna is het wel ok.


Eind juni ga ik weer voor het eerst werken. Een half dagje per week. Heel snel wordt duidelijk dat ik niet zal terugkeren in mijn oude, stressvolle functie. Een andere geschikte werkplek is er niet voor me, dus dat betekent dat ik buiten de organisatie naar een andere functie moet zoeken. Ik breid mijn uren  langzaam uit tot ik in oktober 2011 weer op mijn gebruikelijke 32 uur zit. Mijn werkgever besluit dan om mij op een andere afdeling verder te laten re-integreren. De druk wordt behoorlijk opgevoerd. Dat is niet in mijn belang. Ik word er weer slechter van. Ik besluit te stoppen met werken en de tijd die ik daarmee heb te besteden aan het volgen van mijn hart.