Morgen, 21 september, ben ik jarig. Het is nog nooit zo'n beladen dag geweest als dit jaar. Heel dankbaar en blij dat ik het kan vieren dit jaar! Normaal gesproken vier ik het eigenlijk nooit, maar dit jaar is er wel reden voor een feestje. Zondag vier ik het buiten de deur in besloten kring. Wilde het eerst heel groot aanpakken, maar daar lenen de financiën zich niet voor, dus ik houd het iets kleiner met een aantal vrienden en familie.
Want reden voor een feestje is er!
Het gaat namelijk ontzettend goed. Mijn lijf herstelt zich wonderwel van de halfzijdige verlamming. Daar werk ik nog steeds hard aan in de een poliklinische behandeling. En ook al zit er nog een restje in mijn hoofd, nú gaat het goed!
Fietsen
En ik vind het ook weer tijd geworden voor een stukje fietsen. Dit heb ik in juni jl. al gedaan, maar dat resulteerde in een val, als gevolg van te weinig spierkracht in mijn benen en tot overmaat van ramp ook nog op mijn hoofd, wat overigens meer schrik dan schade opleverde, maar schrik genoeg om het lange tijd niet meer te proberen. Maar nu is de tijd rijp. Mijn beenspieren zijn inmiddels weer een stuk sterker en ik wil ook graag weer zelf fietsen in plaats van overal met de bus naar toe of familie en/of vrienden als taxi inzetten. Ze doen het met liefde, maar mijn onafhankelijkheidsgevoel is sterker. Zo heb ik nu kort haar zodat ik niet meer afhankelijk ben van iemand anders, lees D., om mijn staart te maken en zo zit het ook met vervoer. Bovendien gaan D. en ik zondagavond ook uit eten samen en naar dat restaurant met de bus, is een hachelijke onderneming, dus dan is het ook fijn om de fiets te kunnen gebruiken.
Met mijn fietshelm op, mijn zeven versnellingen, het zadel laag en met D. naast me als hulpmotortje, mocht dat nodig zijn bij één van de bruggen over de Zaan, moet dat gaan lukken. En mijn fiets is te mooi om in de schuur te laten staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten